Wat een geweldige opkomst, voor de laatste tocht van het seizoen. Dat kan natuurlijk niet anders, prachtig weer en er stond een lekker kommeke snert op ons te wachten. Want als er wat te eten en te drinken is, daar komen ze hun bed wel voor uit! Een klein rondje voor vandaag van ongeveer 55 km, een makkie voor iedereen. Dat moet met zo’n grote groep wel een rondje zijn met niet al te veel fratsen. Dat valt in Nederland niet mee, overal staan paaltjes, liggen drempels of versmallingen. Dan hebben we het nog niet over de vettige klei gehad waar de polders op dit moment mee besmet zijn. Een rondje Cola leek mij vandaar het meest geschikt, voor de meesten ook bekend terrein. Samen met Ad leidden we de groep dan ook via Den Hout, door de bossen langs Oosterheide. Bij de Seterse Hoeve staken we de Vijfeikenweg over, om te genieten van de klinkers van de Steenhovensebaan en de Vierbundersweg. Intussen kwam Peter in zijn rode leiderstrui mij vergezellen op kop van ons WTC peloton. De Cola fabriek kwam in zicht, daar draaiden we de Moersedreef op, als maar de weg blijven volgen tot aan Sprang-Capelle. We hadden er nog een klein luske aan vast willen plakken, maar om met zo’n groep allerlei kronkels uit te halen, leek ons niet verstandig. Dan maar iets eerder bij onze sponsor op de stoep. Om iets voor half 11 arriveerden we dan ook bij RVSA.
Tanja en Erik verzorgden voor ons de koffie en een lekker koud biertje, de snert kwam van SED, waar opa Leo met zijn kleindochters ons mee verwendden! Het hoogtepunt van de ochtend was de prijsuitreiking van het opkomstklassement, Ad begon met nummer 21 , een beetje raar getal. Maar ja, daar stond Franske Wessels die zijn laatste tocht met onze club had gefietst. Na 16 jaar WTC gaat hij zijn kilometers fietsen in het shirt van Vélo Amice. Vervolgens kwam de rest aan de beurt, het podium bestond zoals gewoonlijk uit de familie van Wesel. Op het laagste treetje stond Ad, een treetje hoger stond Anneke, maar de rode trui hing na 2 x de 2de plaats om de schouders van een trotse Peter Verhagen.
Nog even gezellig ouwehoeren in de kantine van RVSA voordat we de laatste kilometers naar huis gingen maken. Mij viel de eer om de echte laatste kilometers met Franske af te leggen. Ik kan je vertellen, dat viel niet mee! De emotie’s liepen hoog op. Probeerde hem nog wat te troosten met de wijze woorden van “zo erg ist allemaal niet” . Ad had hem al beloofd dat hij altijd terug mag komen. Dus Frans; als ze daar te hard fietsen, wij zijn niet de beroerste, bij ons mag je altijd op kop fietsen.
Wij gaan de wintermaanden in, lekker uitrusten, of wat rond toeren op de MTB, of als het weer het toe laat toch nog wat op de racefiets overwinteren. Maart 2015 starten we weer met de ontbijttocht, om tussendoor rond de jaarwisseling een rondje door de bossen te fietsen en te genieten van een oliebol!
Groet Peter.