Twee grote winnaars van de dag, Oscarito en Filipo!

Het is koers. Niet echt natuurlijk, maar toch, wel drie ronden strijd op de wielerbaan van DRC de Mol. Na mijn “maidentrip” op die baan vorig jaar is het wel iets waar ik naar uitkijk. Helemaal krijg je het coureur-instinct de fietsliefhebber niet uit. Maar eerst die kant op natuurlijk.
Helemaal vlekkeloos ging het niet bij vertrek. Een misverstand door een aanpassing van het vertrektijdstip zorgde ervoor dat niet iedereen om 8:00 aan het vertrek stond.
Jammer, maar zoiets is niet helemaal te vermijden.

Een stevige noordwesten wind maakte het behoorlijk koud en kleine donkere wolken hielden hun lading gelukkig nog  even vast. Ad, Kevin en zonder ook maar één aflossing, Flip namen de kop en verstopten zich niet. Ze hielden een straf tempo aan en na 45 km waren we daar waar ik al meer dan een jaar op gewacht had. Een verkenningsrondje en daarna zenuwachtig gapend aan de start. Wat kan je soms iets missen.
Het was opvallend dat juist degenen die zich niet gespaard hadden, de hoofdrol op zich namen. Ad demarreerde als eerste en als Ad eenmaal op gang is, laat hij zich natuurlijk niet eenvoudig terugpakken. Niels had dit door en reed het gat dicht.
Het heuveltje begon in de eerste ronde al tol te eisen. Er werd een redelijk tempo gereden en de noordwestenwind trok een zware wissel op de benen op het open stukje langs het water met inderdaad de heuvel daarop volgend. En toen was het de beurt aan de nieuwe ster aan het firmament. Kevin. Net voordat de laatste ronde inging, gooide hij het spel op de wagen. En toen begon het kijken.
Wie rijdt het gat dicht? Als je dat doet, ben je gezien, dat weet iedereen.
Toch waagde Ad een poging. Kevin zat diep in het rood maar bleef gas geven.
En iets te vroeg ging Niels bij de achtervolgers in een ultieme poging de sprint aan en ik weet dat hij dat kan en ik dook in zijn wiel. Helaas was de pijp bij Niels leeg en werd ik gedwongen om de sprint verder door te zetten en ook bij mij was het net 200 meter te lang. En daar kwam Flip,  gelijk Jelle Nijdam in zijn goede jaren in een razend tempo met Frank erbij. Net voor de streep werd Kevin achterhaald en had Frank in zijn kielzog. Kevin werd derde. Het was een terechte winnaar hoewel ook Kevin door getoonde moed recht op de overwinning had gehad.

Tijdens de koffie en het appelgebak werd er driftig geanalyseerd en ik denk dat iedereen wel vrede had met deze uitslag.
De noordwestenwind dreef ons in een lekker tempo terug richting Made.
Ik kan niet anders melden dan dat ik het weer erg leuk vond.

Gerard Koops

Ooievaars en Appelgebak ( =Zaltbommel ).
Inderdaad was het deze ochtend een frisse start. Maar met 13 kleppers aan het vertrek was de B weer goed vertegenwoordigd. Jacques, Yp, Erik en Fraanske zouden maar meerijden tot Gorinchem. En daar waren wij natuurlijk zo. Hier namen wij afscheid en gingen de brug over om even later de mooie dijk te gaan volgen die ons uiteindelijk naar Zaltbommel zou leiden.
Voor Petra, Stefan en Rico was het de eerste tocht die de kaap van de 100km zou ronden. Gespannen koppies natuurlijk, want wat zou deze rit voor hen in petto hebben?
Zou het lukken die afstand? En wat met het parcours? Allemaal nieuw dus en dat maakt het fietsen ook zo tof. Je grenzen verleggen, diep gaan, afzien, je verbazen over de dingen die je vanaf je fiets ziet, etc.
Marc en mijn persoontje voerden de troepen aan. Wim kwam af en toe naar voren als het iets te hard ging. Prima toch. Prachtige uitzichten over  Woudrichem en Dokter Tinus, Slot Loevestein en Fort Vuren. Het water rechts van ons glinsterend in het zonlicht. Dieren die nestelen, jonge lammeren aan de dijken etc. Hier is Nederland op z’n mooist.
En natuurlijk ooievaars kijken. En dat in Herwijnen. Hier even een kleine stop gehouden om dit moois te mogen aanschouwen. Nesten op palen en op het dak van een boerderij. En….. alle nesten waren bezet. Vol trots lieten zij zich aan ons zien; wat een prachtige dieren.
Nu werd het langzaam aan tijd voor de koffie. Iedereen had er zin in. Nog even de brug bedwingen en dan naar het gezellige koffie adres van Anthony. En of het daar een drukte was. Fietsers binnen, fietsers buiten op het terras (wij dus ) en een grote groep fietsers uit Vlijmen die net aan kwam rijden en ook op het terras plaatsnamen. De nieuwe 100 km rijders onder ons, waren blij dat ze even nieuwe energie konden op doen. De ene met een appelpunt en de andere met een choco bolleke van bakker de Groot uit den Bosch. Paar fotokes genomen door Stefan en toen weer terug in het ranke zadel.
Op de dijk terug richting Brakel een beetje wind op de kop en een dreigende lucht die niet veel goeds beloofde.
Marc en ik reden hier wat kop over kop om de rest op het gemak te zetten. En dat werd gewaardeerd. Net voor Zuilichem een fikse hagelbui over ons heen. Temperatuur zakte gelijk flink. Na Brakel richting Almkerk werd het weer donker. Dus het echte slechte weer zou ons zeker parten gaan spelen. En dat gebeurde ook.
Net voorbij de Hank gingen de sluizen open. Hier reed Petra lek terwijl ze even tevoren zonder veel erg, onderuit gegaan was. Bandje werd snel vervangen en toen weer verder.
Net voor de May reed Erno lek maar hij zou het zelf repareren.
Flink nat maar met een voldaan gevoel terug naar Oosterhout, waar ik ’s middag’s naar een saaie Amstel heb zitten kijken.
Onze tocht was mooier en de complimenten gaan naar Rico, Petra en Stefan die hun eerste 100 km hebben gereden. En o ja, ook naar Anne-Mieke die iedereen uit het wiel reed op de brug van Keizersveer; wat een klasse.

Gr De Pakhaas

Sinds vorig jaar is dit een van mijn favoriete tochten en dat is het na vandaag gebleven. Niet in het minst omdat op zondag door kerkdorpen heenrijden, wat verder onvermijdelijk is, iets baldadigs heeft. Dat geldt voornamelijk voor de heenweg. Het was overigens wel koud. Maar goed, we moesten over de Peereboom want de weg van Hank naar Dussen, de rijksweg, kon niet vanwege werkzaamheden. Dit was voor mij al een klein feestje van herinnering. Mijn vader kwam van Dussen en ik ben in het verleden ontelbare keren naar Dussen gefietst voor een bezoek aan mijn grootouders en oom en tante. En ik fietste altijd over de Peereboom. Die begint trouwens aan de rechterkant met een ijsbaan uit het verleden, maar dat weten alleen hele oude mensen. En ik.
Het gaat vanaf Dussen naar Almkerk en daar reden we door de prachtigste dorpen waar een groot deel van de mensen in elk geval niet fietsen op zondag.  Via de dijk naar Sleeuwijk en dan over de brug bij Gorinchem naar links en daar begint het weer, slingerwegen langs meanderende sloten, prachtig. Tot ik lek reed. Veel getreuzel met een CO2-patroon leidde tot de inzet van Ad en Flip die eigenlijk al het bandenverwisselwerk deden. Dank heren. Ik zal het in de toekomst proberen goed te maken.
Verder op weg richting Ameide waar de door mij bewonderde Arie Versluis vandaan kwam, en verder richting de dijk die uiteindelijk naar Lexmond leidt.

En daar begon de aftakeling. De wind heen viel mee, daar was even een stukje langs het kanaal waar het een stuk taaier werd. Het ging er stevig aan toe. De omgeving daar is ook anders, het kaler en minder aardig zo lijkt het. Tot  ver voorbij Arkel waar we weer op de dijk terecht kwamen en uiteindelijk, ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het niet helemaal gepland was, bij Gorinchem-Oost. Maar, ongeveer 14 routeplanners maakten al snel een einde aan de onzekerheid en we waren snel weer bij de brug richting Sleeuwijk.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik wel blij was dat er niet meer gekozen werd voor een route door de polder richting Hank of over de dijk richting Dussen. En dat de wind nog wat meer gunstig was. Het was een prachtige tocht, en ik wil daar graag bij in herhaling vallen.

Groeten,

Gerard

Om 8 uur vertrokken we met 7 WTC’ers richting ‘ t Veer. Bijna geen wind vandaag, dus ook niet tegen, maar ook niet mee! Via de Willemspolder kwamen we in Oosteind  terecht, in
‘s Gravenmoer even een snelle groet aan Marco  van Strien en William Haanskorf.
In een lekker tempo fietsten we  via ‘ t Moaske naar Loon op Zand, op weg naar de Drunense duinen. Marc vroeg of dit de eerste vennen waren, net voor het oversteken van de N 65, maar helaas zijn het geen vennen, maar leemputten!

Op naar Oisterwijk, bekend van zijn sigaren en lederindustrie. Maar wij gingen samen  met onze ervaren leider Ad op zoek naar de vennen! We passeerden de Wit en het Goorven en de Eschenven. Nadat Ad ons uit gebreid alles over het ontstaan van die waterplassen had verteld, zetten wij weer aan op naar Moergestel en Biest-Houtakker.

Nu was het voor de meesten van ons tijd om die gele rakker van zijn schil te verlossen, zodat we genoeg energie hadden voor deel 2 van onze schitterende tocht! Over het mooie Vrijthof in Hilvarenbeek fietsten we met een kleine omleiding Bels binnen. Niels had het gelijk in de smiezen en of hij het rook, of aan het kedengkedeng op de betonnen platen merkte, dat weet ik niet. Een klein slingerke door het grensdorp Poppel om zo via een pas nieuw aangelegd wegdek op Alphen aan te koersen. Over ons allemaal bekende wegen gingen we nu op huis aan! Rond de klok van half 12 konden we heerlijk van de zon en Parijs-Roubaix gaan genieten. Met zeven fietsers konden wij weer terugkieken op een heerlijke fietstocht van ruim 110 km!

Volgende week fietsen wij naar het noorden, op zoek naar Lexmond!

Groet, Pierre!

Er werd mij bij aanvang van de rit gevraagd of ik het verslag wilde schrijven en dat vond ik prima want alle ingredienten voor een mooie tocht waren aanwezig. Namelijk:
1. Goed weer
2. Prima leider Yp
3. 9 volgelingen
Er werd een tempo aangehouden dat voor iedereen aanvaardbaar was.
Ondertussen was ik al het een en ander aan het verzinnen voor het verslag .
Ik riep de groep toe; “Als iedereen wat kopwerk levert, heb ik alvast iets voor mijn verslag”!
Tot zover iedereen in opperbeste stemming.
Maar toen ging het fout. Op de Volkerak een val van Willem en het was een lelijke val.
Hij moest met de ambulance  naar een ziekenhuis worden gebracht.
Ik weet op dit moment niet hoe zijn toestand is daarom rond ik nu het verslag af.
De rest van de groep fietste stil en aangeslagen naar huis.

Erik

De stand van zaken:
“Ik ben  weer thuis,  veel  pijn,  diverse hechtingen,  lichte  hersenschudding  en diverse bloeduitstortingen. Voor de rest  gaat  het  goed. Groet, Willem”

Lente deze ochtend? Eg nie.
Het was nog wat druilig toen we op pad gingen.
En ja hoor, we waren de May nog niet uit of de eerste lekke band viel al te noteren.
Jacques was lek. Althans zijn band. Nieuw binnenbandje erin en pompen die handel.
Pompen? Je kan pompen tot je een ons woog, maar geen lucht erin. Ikke pompen, Jacques pompen, Peter (Bas) pompen maar de band gaf niet thuis. Ja, nog meer krimpen dat deed die f..k binnenband.
Dan maar een nieuw binnenbandje gepakt en gemonteerd. Ik had wel naar het lof kunnen gaan deze morgen. Eindelijk weer op pad. Nou ja, op pad is weer teveel gezegd.
Lek, lek en nog eens lek.
Piet was lek. Nou ja Piet, zijn band natuurlijk. En dat voor het dorpsmonument van Raamsdonksveer.
Ook hier waren 2 binnenbanden  en 3 gaspatronen nodig om deze panne te verhelpen.
Ik had deze morgen de hoogmis ook nog wel kunnen bezoeken.
Meerdere fietsers deden hier een plasje. Wim probeerde zelfs het plaatselijke monument omver te plassen maar dat lukte net niet. Het wankelde wel maar de straal had door de loop der jaren toch wat aan kracht ingeboet. Gelukkig voor de inwoners van dit mooie dorp.
Weer op pad. En nu echt fietsen. Lekker in de korte broek. Heerlijk toch.
Benen goed ingevet, broekje strak om de bips en strakke kousjes aan. Blits toch?
Ook Johan (v H) de muzikant en Erik de kriezantenkweker maakten deze ochtend deel uit van ons gezellig cluppie.
Op naar het Halve zolen lijntje. En dat onder aanvoering van Piet. Gewoon fluitend. Niet te geloven wat een klasse. Hier gingen ook Johan en Erik een duit in het zakje doen.
Naar Sprang-Capelle en toen door naar het mooie Blauwe Meer.
Onze beide dames Anne-Mieke en Petra hadden deze ochtend zeer goede benen want sommige mannen legden ze toch een verschroeiend tempo op.
Het bleef gelukkig nu de meeste tijd droog en een waterig zonnetje liet zich ook af en toe zien.
Op naar de Steenhovensebaan. Grote plaat op en lekker denderen over de steentjes.
Nu richting Oosterhout. Op de Bredase weg zag Piet nog wat dames aan de overkant van de weg lopen en prompt floot hij op zijn fluitje. De dames schrokken zich kapot. Ik riep nog; “Goei volk!”. En lachen die vrouwen. Toen pas zagen ze  waar het vandaan kwam. Natuurlijk moet je lachen als je zo’n peloton klasbakken voorbij ziet komen.
Hahahaha.
En nu via Den Hout met de beruchte klim over het kanaal terug naar de May.
Vanmorgen toch maar niet naar de Hoogmis geweest, maar vanmiddag wel een prachtige Hoogmis gezien in Vlaanderen.
Met als winnaar een echte Rock and Roll artiest: Peter Sagan.
Gewoon van een andere planeet.
En ga a.s. zondag ook kijken naar Parijs Roubaix; de volgende Hoogmis met dezelfde gladiatoren in hun veelkleurige uniformen op hun strijdrossen van alu en carbon, heroïsch strijdend in het weidse landschap. Waar de kasseien hun grootste vijand zijn maar waar op het einde van deze hellestrijd roem en glorie wachten.
Echte helden sterven nooit; zij leven voort tot in de eeuwigheid!!
De Pakhaas

Het was eigenlijk een misrekening. Helemaal in vorm ben ik nog niet. Dus ik dacht om 8:00 uur te kunnen kiezen tussen met de A mee te gaan of met de B. Ik had natuurlijk een half uur kunnen wachten maar ben toch met de A mee op pad gegaan. En ik heb er geen seconde spijt van gehad.
Een mooi groepje had zich verzameld. Het was iets natter en daardoor iets minder warm dan ik verwacht en gehoopt had. Het zonnetje had bovendien besloten pas s’middags te gaan schijnen.
Flip had zoals gewoonlijk de motor aangezet en heeft hem ook niet meer uitgezet.
Het is dat het een aardige vrolijke kerel is anders zou ik nog gaan denken dat hij een machine is. Net als Frank trouwens, ook hij heeft het me laten voelen.
Deze tocht is echt leuk om te rijden. Mooi omgeving, fijne wegen en redelijk veilig.
Maar wel wat langer dan waar ik dit jaar op getraind heb. Af en toe 35 km op en neer naar mijn werk is toch anders dan een tocht van 100 km. Zeker in dit tempo.
En inderdaad, na een kilometer of 80 begon ik wat licht in mijn hoofd te worden, en dat is het startsein voor de teloorgang. Een gelukje; de wind kwam uit het zuiden. En dat betekende wel een fiks hogere snelheid  maar ook wel een steuntje in de rug.
Een viaduct op een normale manier nemen, is er dan niet meer bij. Waar de anderen vrolijk in tempo over de A58 vlogen, hoewel ik niet de enige was die het wel wat moeilijk had, beginnen mijn 100 kg (het surplus negeer ik dan maar) enorm tegen mij te werken. Een kleine temporisering en een daar op volgende lekke band van Flip hebben mij voor een volledige afgang weten te behoeden.
Maar ik heb weer genoten. En hard afgezien, het was dus een goede training.
Bedankt weer voor de les en jullie geduld.
Nu dan de Ronde van Vlaanderen in de tuin kijken.
De enige inspanning die ik nu nog moet leveren, is wakker blijven.

Met vriendelijke groeten,

Gerard Koops