Daar stonden ze dan dik ingepakt met overschoenen en wanten aan. Een enkele zonderling daargelaten die dacht dat het al zomer was.
Wachtend op de leider Kees M. die ons vandaag hopelijk een mooi rondje zou voorschotelen. (Beterschap Peter!)
En dat zou het inderdaad worden. Om half negen togen we op pad in een straf tempo dat ergens tussen de A en B schommelde ging het rap op Willemstad aan. Mooie vergezichten, zon, dreigende wolken en een ontluikend landschap kwamen wij onderweg tegen.
Met Kees M, Antoon, Maurice, Marc en nog een paar andere mannen hadden wij uitstekende koptrekkers.
Er stond toch nog redelijk wind deze ochtend maar iedereen kon goed mee. Onze beide velo dames Petra en Annemieke reden een prima tocht
en voelden zich prima thuis tussen al dat mannelijk geweld.
Buitenom Willemstad bereikten wij de Volkerak sluizen.
Hier werd door de sterke beren even flink aangezet maar bovenaan kwam alles toch weer samen. Wat een magnifiek uitzicht over deze plas water.
Op naar Numansdorp. In de verte een dreigende lucht voor ons. Zou het dan toch? De vooruitzichten hadden het over droog weer maar dit bracht
mij toch aan het twijfelen.
Kees leidde ons door allerhande polders waar ik snel mijn richtingsgevoel kwijtraakte. Ik kom hier te weinig. Maar ook hier is het o zo schoon.
Ik zit meer in de hoek van het overheerlijke appelgebak. Meer zeg ik er niet over.
Intussen was de donkere wolk uitgegroeid tot een buitje. Maar niet genoeg om er echt nat van te worden. de kern van de bui was gelukkig al voor ons gevallen. Je mag ook wel eens een beetje geluk hebben zeker. De Kiltunnel naderde. Naar beneden ging het wel, maar naar boven…..Pffft.
Waar ik vroeger nog voorin mee kon, zat ik nu helemaal van achteren. De slijtage van de heupen speelt bergop echt parten. En daar moet ik het maar mee doen.
Kees V stond bovenop met krampen aan de kant. Ons peloton was intussen al uit het zicht verdwenen. Maar toen ze Kees misten, werd er keurig gewacht.
Daarna ging het in een gezwind tempo via de Moerdijkbrug terug naar de May.
Dat vreugde en verdriet dicht bij elkaar staan, bleek afgelopen weekend maar weer. Michele Scarponi ex Giro winnaar kwam tijdens een trainingsrit
noodlottig in botsing met een busje. Zondag won Valverde voor de 4e keer Luik Bastenaken Luik. Na afloop kwamen de tranen. Niet van geluk maar van verdriet.
Wat zegt dan zo’n prestatie nog? Niemand kan er iets aan doen, maar zijn overwinning zal altijd in de schaduw staan van dit ongeluk.
Zijn prijzengeld schenkt Valverde aan de familie Scarponi. Een prachtig gebaar van de grootste renner van de afgelopen 10 jaar.
Laten wij ons als we met de groep of alleen op weg zijn zoveel mogelijk aan de verkeersregels houden. Waarschuw op tijd, en laten we ons gedragen tegenover anderen in het verkeer. Geef elkaar vooral de ruimte in het verkeer. Wij verliezen het altijd van het blik wat op de weg rijdt!!!!!
Bij deze dank ik Kees voor het leiden van deze mooie tocht en alle anderen voor het fietsplezier deze ochtend.
PS: Michele Scarponi wordt dinsdag in zijn woonplaats in zijn wielerkleding begraven. R.I P. Michele.
Groet, de Pakhaas!