De najaarsvergadering van WTC Made kende een feestelijk slot. Namelijk de huldiging van jubilaris Kees Verkooijen. Hij vierde zijn vijfentwintigjarig jubileum.
Maar eigenlijk fietst hij al 35 jaar bij WTC Made.

In de najaarsvergadering van WTC Made werd het afgelopen weg-wielerseizoen 2017 geëvalueerd. Door de forse groei in aantal leden dit jaar, zat de vergaderzaal mooi  vol. Tegenover die nieuwelingen staan ook mensen die al jaren mee gaan binnen de WielerTrimClub die in 1976 opgericht werd. Eén zo’n veteraan is Kees Verkooijen.
In 1977 werd hij lid van het sportieve gezelschap. Tien jaar later besloot hij WTC te verlaten voor een club die beloofde dat ze daar Sporten Voor Plezier. Dat leek Kees wel wat blijkbaar (niet duidelijk is of hij toen bij WTC geen plezier had). Na 5 jaar kwam Kees weer terug op het oude WTC nest. Het toenmalig bestuur vond dat prima, maar stelde wel dat zijn lidmaatschaps-jaren-teller ondertussen op nul gesprongen was. Kees begon dus in 1992 aan zijn tweede leven bij WTC en dit keer hield hij het zo lang vol dat hij anno 2017 nog steeds in de club kleuren van huidige sponsoren RVSA en Vema Crane rond rijdt.

Nu stond de teller dan echt op 25 en kon voorzitter Ad van Wesel Kees eens goed in het zonnetje zetten op het einde van de vergadering. Kees is altijd een sterke fietser geweest. Jaren lang kon hij sterk op kop fietsen. De oudere leden kennen dat wel van Kees. Met zijn hoofd typisch schuin op de wind op de eerste rij. Dan wist je: Kees is goed vandaag.
Ter gelegenheid van het jubileum ontving Kees een wieler-beeldje met opschrift:
” 25 jaar bij WTC Made, zorgzame Kees”.
Het zorgzame van Kees is typisch vooral de laatste jaren waarin hij goed voor zijn vrouw Nettie zorgt die niet meer zo goed uit de voeten kan. Kees slaat daarvoor nog al eens een lange rit over als hij vindt dat hij te laat thuis gaat komen. Elke voorjaarsvergadering probeert Kees dan ook instemming van de andere B renners te krijgen om al om acht uur in plaats van half negen te vertrekken. Daarvoor krijgt hij niet echt de handen op elkaar want weer anderen willen juist liever langer uitslapen en als het kan dus zelfs later vertrekken. De vertrektijd staat dus al vele jaren op half negen, dat heeft Kees niet kunnen veranderen. Kees is niet alleen thuis zorgzaam, maar ook binnen de club. Als er iemand tijdens een tocht een lekke band heeft, staat Kees vooraan om te helpen. Als er met iemand iets is dan heb je grote kans dat Kees je even opbelt om te horen hoe het gaat. Als hij denkt dat er geen leider is, dan biedt hij zich aan.
Kees nestelt zich nu in een rijtje van 8 mensen die hun 25 jarige jubileum in de club gevierd hebben. Dat zijn ere-leden Kees Reniers, Goof de Wijs en Ad van de Made.
Verder de ex-leden Koos Thijssen, Theo Kwaaitaal en Piet Timmermans en van de huidige leden  Anneke en Ad van Wesel.
Maar als je kijkt naar jaren dat er clubritten mee gedraaid zijn, dan is Kees de onbetwiste leider. Ere-lid Kees Reniers is in clubjaren het langste lid, namelijk vanaf het begin in 1976. Maar Kees besloot in 2008 dat hij geen clubritten meer mee ging rijden, maar gewoon als het hem uit komt een eindje weg te trappen met oude (WTC ) maten. Dus Kees zat “maar” 32 jaar in het echte WTC peloton. Kees Verkooijen heeft er echter 35 jaar clubritten er op zitten. Dus is hij de absolute WTC veteraan. “Het wordt toch wel wat moeilijker”,wist hij na zijn huldiging te vertellen. Dat is ook niet zo gek; Kees wordt deze week 74 jaar!
Kees dubbel gefeliciteerd!

Ad van Wesel

Geen Snerttocht, maar een Snerttocht.
Deze tocht gaat uiteraard over Snert. Snert, wat is dat nu dan weer? Iedereen weet toch zeker wat Snert is?
Nee, het betekent niet dat deze fietstocht Snert is. Het is potverdorie gewoon Erwtensoep. Nee, niet die van Unox maar van een meesterkok uit ’s Gravenmoer. En dat alles naar grootmoeders recept. Maar was het vandaag eigenlijk wel een dag voor Snert?
Met later op de dag temperaturen van 23 graden denk je toch meer aan strand, ijs en mooie vrouwen!! Nee, niet van dat alles. Gewoon Snert, omdat het een traditie is binnen onze vereniging en dat moet zo blijven bij onze laatste rit van het seizoen.
Na de Snert, of voor de Snert, wat je maar wilt, is het nu tijd om ook nog wat over de rit van vandaag te schrijven.
Wim Rasenberg stond al gespannen aan het vertrek om 9 uur. Vandaag zou het gebeuren. De leiderstrui binnen halen als eindwinnaar van het opkomstklassement. Weer een mijlpaal in zijn wielerleven!!!
DigiPiet had een mooi rondje in gedachten voor deze laatste seizoensrit. Rondje Cola.
En dat met een paar verrassende passages.
We vertrokken met 20 mannen en vrouwen. Naar Den Hout om vervolgens de Seterse bossen op te zoeken. Met Antoon en Piet aan het commando.
Wat een prachtdag. De zon al schitterend door de bomen en dat alles onder de mooiste herfsttinten. Na de bossen een stukje fietspad langs het kanaal gepakt. Daarna het grote industriepark tussen Dongen en Tilburg doorkruist. Daarna richting De Moer.
Maar ipv De Moer te ronden ging het naar Waspik. Het Halvezolenpad opgereden om daarna de oversteek naar Raamsdonk te maken via een smal tunneltje. Langzaam kwam het einde van deze korte rit in zicht. Eindpunt het bedrijf van onze sponsor Erik Stasse.
En Erik heeft vandaag ook gewoon met ons meegefietst. Gelijktijdig kwamen ook de jongens van de A groep binnen.
Bij binnenkomst in de kantine werden wij gastvrij ontvangen door Tanja en Erik. De koffie stond al klaar.
Eerst een beetje bijkletsen en toen was het tijd voor de Snert. Nu gaat het alweer over Snert, maar ik kan er niet onderuit. Heerlijke Hollandse kost met bruin brood met lekker vlees erop. Made in ’s Gravenmoer bij SED!!! William en Astrid hebben hier goed hun best
opgedaan en dat was wel te proeven ook!!!
Eindelijk het grote moment waarop voorzitter Ad de prijsuitreiking zou verrichten.
Met op de 3e plaats Flip. Met op de 2e plaats Peter V. Maar op de 1e plaats Wim!!!.
Wim heeft de leiderstrui binnengebracht bij het bedrijf waar hij 45 jaar gewerkt heeft.
En dat was een doel op zich voor Wim.
Je hebt het gehaald Wim en het is goed om te zien dat je dat toch iets doet op deze plek bij je oude werkgever. Daarvoor kreeg je ook een welgemeend applaus van iedereen.
Prachtig toch in deze entourage?
Ook een applaus voor Peter en Flip met hun 2e en 3e plaats.
Verder wil ik ook het bestuur hartelijk bedanken voor hun tijd en inzet om onze club te maken voor wat hij nu is.
Gewoon een fijne club om daar deel van uit te mogen maken.
Verder natuurlijk Anneke die alle cijfertjes en getallen en regendruppeltjes bijhoudt.
En voor de rest iedereen die op wat voor manier dan ook zich inzet voor onze vereniging.

Met vr gr De Pakhaas.

Op het einde van wegseizoen 2017 kon de eindstand van het opkomstklassement van WTC-Made opgemaakt worden. Wim Rasenberg werd als opkomstkampioen gehuldigd in de kantine van RVSA in Raamsdonksveer. Dus bij onze hoofdsponsor, maar tevens de ex-werkgever waar Wim 45 gewerkt heeft. Dat gaf een extra tintje. Het wegseizoen 2017 kenmerkt zich door prima fietsweer. Er is geen enkele fietstocht van onze kalender uitgevallen door slecht weer. Omdat ook regenpunten gescoord kunnen worden in het opkomstklassement, weten we zeker dat het prima weer geweest is dit jaar, nog nooit werden zo weinig van die regenpunten “gescoord”. De enige dag die echt slechter was, was Paaszaterdag. Maar toen stonden we toch nog 11 renners aan de start. Onze wielerkalender bevatte 35 ritten en zo’n 3100 A-kilometers en 2800 B-kilometers. Het is eigenlijk steeds spannend geweest wie de wisselbeker op het einde zou pakken. Wim Rasenberg kwam eind juli in de Rode Trui toen Peter Verhagen even vakantie pakte. Maar Peter bleef daarna weer elke week komen en dus op 1 rit afstand van Wim. Bovendien had Peter al meer regenpunten binnengehaald dus als Wim een rit zou missen dan zouden ze qua ritten gelijk komen, maar zou Peter op basis van regenpunten toch de trui weer terugpakken die hij vorig jaar ook al naar de meet bracht. Maar Wim liet het zo ver niet komen; hij kwam gewoon elke keer en miste zo over het hele seizoen maar 1 rit en scoorde 296 punten. Peter werd dus tweede en behaalde 290 punten. Op de derde plaats eindigde Flip Segeren met 258 punten. Hij eindigde qua punten gelijk met Anneke van Wesel, maar dan wordt naar het vorige jaar gekeken en toen eindigde Flip boven Anneke en daardoor dus nu ook. De top tien wordt compleet gemaakt door: 5. Johan Smits, 6. Piet Verkooijen, 7. Peter Broeders, 8. Ad van Wesel, 9. Jan Lensvelt en 10. Jacques van Dijk. Na de laatste tocht, konden we bij RVSA eerst genieten van heerlijke snert van onze vrienden van SED uit ‘s Gravenmoer. Hierna werd de eindstand bekendgemaakt. Tijdens de huldiging van Wim, nam hij zelf even het woord. Hij vond het geweldig dat de huldiging juist plaats vindt in de kantine van het bedrijf waar hij maar liefst 45 jaar gewerkt heeft. Eigenaren Erik en Tanja Stasse kunnen trots zijn op de sfeer die zij creëren in hun high-tech bedrijf, als iedereen zo gemotiveerd is als Wim altijd was, dan is het blijkbaar prettig werken bij RVSA/Fluidor. Zo sluiten we ons wegseizoen op een mooie manier af. Onze bijna 50 leden gaan op allerlei manieren “overwinteren” om zo begin maart 2018 weer fris aan de start te staan. Om de tussenstand van het overwinteren op te nemen staat de Oliebollentocht gepland op Oudjaarsdag met vertrek en aankomst bij onze andere hoofdsponsor VEMA Crane van Rob van Oorschot.

Wij noteren zondagmorgen 8 oktober 2017.
Vandaag de voorlaatste B clubrit en deze weer eens onder leiding van  ”DIGI”
Piet Verkooyen. Het werd een rondje HOEVEN maar dan “anders”!! Het werd ook “anders”.
De herfst had zijn intrede gedaan. Wegen en fietspaden bezaaid met bladeren en takken en daarbij nog de miezerregen. Die maakte het weer een hele tour om heelhuids op ”de May” terug te keren. Wat ook “anders” was , is dat we gezelschap hebben van ex-lid André van Kuijk. Toch bijzonder , André met zijn racehandbike. Wat een kracht heeft die man in zijn armen. De hele rit heeft hij ons goed kunnen volgen, zelfs de bruggen en de viaducten op, voor hem geen probleem.  Nou “petje” euhh,”helmpje” af hoor.
De route ging via Terheijden, Breda “Haagse Beemden” naar Prinsenbeek. Waar we net voor Etten-Leur de eerste  lekke band  konden noteren, op naam van Antoon.  Het binnenbandje was snel verwisselt  met de hulp van Erno.
Vervolgens door St.Willebrord, staken we door naar Hoeven.
Toch met een aardig tempo met de constante kopmannen Erno, Maurice en Antoon  (nog bedankt kleppers)  gingen we de” Brabantse wegen” door totdat Wim lek reed. We stopten op de inrit van een boerenerf waar Peter Kuipers ook een lekke voorband bemerkte.
Voor hem de tweede ”platte”, eerder die ochtend had hij tussen Geertruidenberg en Made ook al een bandje verwisseld. Nadat wederom Erno samen met Wim en Antoon met Peter de  binnenbandjes verwisseld hadden, was het toch wel mooi geweest met die verplichte stops. Eenmaal weer op de fiets werd er weer lekker gas gegeven, meerdere hadden bij de laatste pitstop de regenjas aangetrokken en dat was geen overbodige luxe.
Naar Standdaarbuiten, het bruggetje en de dijken richting Zevenbergen en  Zevenbergschenhoek; daar werd de finale ingezet. Het lange fietspad van de Drie Hoefijzerskruising naar Wagenberg en Made was het een kwestie van effe stampen en zo weer terug van weggeweest. Met een gezellig groepje was het een geslaagde rit, ondanks het Hollandse herfstweer.
Bedankt Piet, voor het leiden van deze voorlaatste najaarsrit.
Maar de regen had niet geHOEVEN en de lekke bandjes hadden ook niet geHOEVEN.
Maar toch nog de laatste puntjes binnen gehaald voor het  klassement.
Volgende week sluiten we het seizoen 2017 weer af met de snerttocht en de huldiging van een nieuwe kampioen!!

gr. Johan Smits

Na een weekje rustig aan, omdat ik af en toe wat duizelig was, stap ik weer op mijn racefiets. Samen met Anneke richting het oude Gemeentehuis. Ik heb nog steeds mijn beslissing niet genomen of ik A of B ga rijden. Eens kijken hoe dat gaat. In de Van den Hout straat stuitert het altijd nogal dus een goede test. Mijn hoofd heeft geen problemen met de schokken, dat is goed nieuws.
Ik verwacht overigens niet veel mensen en dat dus A en B wel samen zullen rijden. Om vijf voor negen regende het namelijk nog. Maar blijkbaar hebben veel mensen er toch zin in, er staan al zo’n mannetje of 13-14 aan de start, inclusief André van Kuyck die eens mee wil rijden in zijn race-handbike. Net na negen geeft Piet, die vandaag weer leider is, het startsein voor de B, die gaan rondje Hoeven doen.
Ik besluit met de A mee te gaan, we zijn dan met 6-en.
John is er niet bij vandaag, ik ben wel benieuwd hoe hij er uitziet, van de week vertelde hij dat hij op een bokser leek (die verloren had..).
Het is droog nu. De pessimisten zijn te herkennen aan het regenjasje, de optimisten staan er bij  alsof het zomer is. Paul heeft heimwee naar boven de rivieren en stelt dus rondje Gorinchem Sliedrecht voor. Sommigen menen dat je in deze tijd niet in het kleigebied moet zijn. Ik vind het zelf ook niet zo’n goed idee, je kunt niet afsnijden als je echt nat zou regenen en ook niet als het toch niet goed met me zou gaan. Richting het zuiden wordt voorgesteld, maar daar kan het ook glad zijn door gevallen bladeren merkt Paul op.
Nou, Frans weet een rondje waar dat mee valt, om het vliegveld van Gilze-Rijen heen en dan naar Chaam. Fijn, mensen die hun route zo voorbereiden en zelfs weten waar wel en niet blad ligt. Blijkbaar is het echter afgelopen nacht opeens herfst geworden want nu lag er toch echt blad onder de bomen. En eikels. Eikels zijn bekend om hun hoge oliegehalte van meer dan 20% (dat geeft het vlees van het Iberische varken die lekkere smaak, die voer je eikels dus). Als die dus plat gereden op de weg liggen, moet je dus goed uitkijken. Maar we waarschuwen elkaar goed dus geen gevaar.
Via Gilze rijden we naar Chaam, dan langs de grens naar Rijsbergen. Vanaf Rijsbergen rijden we door de Rith. Een natuur- en cultuur gebied…. De rest moet je zelf maar lezen: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Rith .
Net voor Mastbos begint het echt hard te regenen. We doen onze regenjasjes aan. Tenminste, de mensen die zo’n ding mee genomen hadden, de pessimisten of beter gezegd de realisten. De prijs voor grootste optimist van de dag gaat naar Twan.
Geen regenjasje meegenomen, geen overschoenen, geen spatbordje. Optimisme is een mooie eigenschap maar je wordt er wel zeiknat van vandaag.
Paul blijft goedgemutst en begint zowaar te zingen: “Tis weer voorbij die mooie zomer…” en natuurlijk kan hij het Rotterdams accent van Gerard Cox daarbij prima nadoen.
We krijgen nu het beetje wind dat er staat mee dus maken we een mooi tempo naar huis. Vanaf de Drie Hoefijzers nog even het gemiddelde een beetje optrekken zodat we keurig op tijd de teller stil kunnen zetten op 75 kilometer.
Als Anneke ook thuis is, moeten wel de fietsen gepoetst worden. Wat is mooier dan een gepoetste fiets zei Paul nog, nou: 2 gepoetste fietsen.
Hopelijk volgende week wel mooi weer zodat we een mooie afsluitende snerttocht kunnen hebben met goede opkomst in de kantine van sponsor RVSA.

Ad van Wesel

Vandaag de eerste keer dat we om 9:00 uur starten. Dat is een teken dat het seizoen bijna voorbij is. Nog lekker fietsweer, wel kans op een buitje en daarom rijden we richting zuid-oosten, want volgens Buienradar zou daar de kans het kleinste zijn.
9 A renners met veel jongelui in de gelederen dus Flip, Peter en ik hoeven wat minder op kop. Dat is wel lekker want er staat toch een behoorlijk zuidelijk windje.
Nog even improviseren en de omleiding door Molenschot volgen.
Maar het gaat voorspoedig.
Tot we vlakbij ’t Zand zijn, dan opeens een valpartij….
John en ikzelf tegen de vlakte. Ik voel mijn hoofd op de weg slaan, gelukkig doet mijn helm goed zijn werk. Voor wie nog twijfelt aan het nut van zo’n ding verwijs ik naar bijgaande foto:

Een ander accessoire dat we tegenwoordig allemaal hebben, is een bril. Of dat bijdraagt aan veiligheid zal John nu wel betwijfelen (en ik ook). Bij hem zie ik een kapotte bril op de grond liggen en een bloedend gezicht. Het lijkt er op dat zijn bril een sneetje onder en een flinke jaap boven het oog gesneden heeft.  De EHBO bidon van de club komt goed van pas. Thijs heeft EHBO ervaring en met gaasverband, kompres en zwachtel plakken we John weer dicht. Ik bel ondertussen onze Perry die nu naast webmaster voor WTC ook voor ziekenvervoerder moet spelen. De TomTom stuurt hem helemaal binnendoor dus zijn komst laat behoorlijk op zich wachten. Kees krijgt het koud (altijd) en ook Peter gaat een stukje rijden om warm te blijven. Maar ze blijven allemaal solidair wachten tot John en ik en onze fietsen in de auto geladen zijn. We zetten koers naar huisartsenpost in Oosterhout. John is niet aangemeld maar de aardige receptioniste laat hem wat dingen invullen en plant alvast een dokter in. Half uurtje zegt ze. Mooi tijd voor mij om Perry thuis af te zetten en mijn fiets uit te laden. Mijn karretje is niks beschadigd. Wonderbaarlijk. Ik begin wel wat een schrijnend gevoel te krijgen op schouder, heup en enkel, maar verder gaat het goed. John zijn nieuwe Canyon fiets is er wat slechter aan toe maar de vitale delen niet kapot. Stuur kapot, dat is duidelijk, en het zadel ook. De strakke zadelpen lijkt mij ook verloren. John zal hem bij de leverancier moeten laten nakijken.
Als ik weer terug kom in de wachtkamer van de huisartsenpost, ontmoet ik daar Bart Kauerz, ex-lid en schoonzoon van onze secretaris met zoon Lars die last heeft van oorontsteking. Kan ik mooi even bijpraten met Bart. Het gaat goed met hem, alleen geen tijd om met ons te fietsen. Als Bart en Lars met de dokter mee zijn, meldt John zich.
6 hechtingen zijn nodig gebleken om zijn gezicht weer op te knappen, hij hoopt dat hij er wat knapper van zal worden, dit kunnen we pas zien als het verband er over een paar dagen af is. Ik ben bang dat hij eerst nog wel even bont en blauw zal worden.
Als hij maar niet aangehouden wordt als horrorclown, daar schijnt de politie naar op zoek te zijn deze weken.

Al met al is het nog meegevallen met het vallen, we kunnen morgen gewoon aan het werk. Vanavond op tijd naar bed want mijn hoofd is wel wat zwaar en mijn nek een beetje stijf. Ben benieuwd hoe het morgen voelt en John waarschijnlijk ook.

Ad

We mochten vandaag heerlijk uitslapen.
Deze keer vertrokken we niet midden in de nacht, maar bijna in de middag.
Helaas was onze vakantie vierende Willem er nog niet bij.
Met 14 kleppers fietsten we zuidwaarts. Niet naar Den Hout, daar stond het dorp nog op zijn kop vanwege een groots feest. Ze doen daar niks anders dan feesten organiseren. Verschillende WTC’ers kunnen daar inmiddels over mee praten. De Houtse kastelein van ‘t Klosterke was bijzonder trots op onze leden, dat bleek niet zo zeer in het fietsen te zitten, begreep ik!
Wij fietsten deze keer via de Witteweg en het Munnikenhof naar Wosterhout. Een stevige zuidwesten wind deed zijn best om ons klein te krijgen maar onze kopmannen Antoon en Jantje eg wel, kregen ze vandaag niet klein! Tjonge jonge wat fietsten die twee een geweldige tocht. Zelden zo iets mee gemaakt, gewoon niet kapot te krijgen. Kilometers, wat zeg ik mijlen, sleurden ze tegen de wind in. In een strak tempo ging het naar de Galderse meren. Geen ene kik, Jantje en Antoon waren niet van kop af te slaan.
Vanaf de Rijsbergseweg kregen we de wind in ‘t hol. Bij Fort Oranje maakten we tijd voor het traditionele banaantje. Helaas was de kantine daar gesloten, anders hadden we daar nog snel een bakske kunnen nuttigen.
Via de Rith het Liesbos en de Verlorenhoek ging het naar den Elsakker.
Nog steeds was het Antoon en Jantje die aan kop sleurden, wat een klasbakken, wat een kleppers, daar zijn gewoon geen woorden voor!
We maakten nog een klein luske over Langeweg om vervolgens in één rechte lijn naar de May te koersen, met jullie raden het al, nog steeds die twee cracks op kop.
Antoon en Jantje jullie hebben een geweldige tocht gefietst, helaas zijn daar geen prijzen voor. Maar omdat jullie zo je best hebben gedaan, mag een van jullie volgende week de tocht gaan leiden. Ik ben er helaas niet bij maar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie dat zomaar fiksen!

Groet, Pierre Boulanger.