Ook vandaag weer een WTC rit met het nieuwe protocol. Vrijdags voorafgaande weten we al welke leiders er zijn en welke tochten en afstanden te verwachten zijn.  Zo kan iedereen van te voren al nadenken en meteen goed opstellen met gepaste afstand tussen de groepen. We hebben als bestuur gevraagd om wat flexibiliteit in de groepsvorming….
En dat blijkt wel nodig deze morgen…..
De Trim is met zo veel mensen dat het te gek is. Maar Piet en Rene hebben hun flexibiliteit al ingezet. Ze gaan de groep van 18 in tweeën splitsen. Dat gaat vlotjes, zie ik gebeuren. Een unicum in WTC geschiedenis, twee trim groepen.
De Tour is net andersom. Die stonden ingepland voor twee groepen maar dat is wat overdreven met 9 personen, dus die zijn ook flexibel en besluiten met één groep te rijden. Dan blijven er nog vier over voor de Sport groep.
Prima, vinden die vier en we vertrekken richting Kinderdijk.
Via de Dordtse Biesbos rijden we richting het welbekende wielerbaantje. Het is nog rustig en heel mooi rijden. En dat is ook in het vervolg van de tocht zo. Nederland is mooi,
zo ontdekken vele mensen die dit jaar hier blijven.
Wij wisten dit als fietsers al, maar genieten er niet minder van.
Door de Alblasserwaard rijden we naar de singel met de wereldberoemde molens. Vele malen heb ik daar buitenlanders mee naar toe genomen. Deze morgen lopen er wel toeristen. Maar dat is raar: geen Chinezen en Japanners maar alleen “rondogen” zoals ze ons daar noemen. Altijd beetje uitkijken daar of er net iemand onverwacht oversteekt of een visser zijn hengel achteruit steekt, maar het gaat goed. Deze mensen hebben duidelijk al eens meer fietsers gezien.
Op het eind rechtsaf: daar is de weg veranderd, er is een mooi fietspad gekomen. Gelukkig heeft Flip verkend dus Twan, Peter Verhagen en ik komen keurig in zijn kielzog op de juiste weg. Je rijdt nu bovenop de dijk van de Lek. Gelukkig staat er niet zo veel wind vandaag, anders kan dit pittig zijn, nu is het vooral mooi.
Bij Groot Ammers draaien we af en verwacht ik eindelijk wat wind mee te krijgen, maar nu merk ik dat de wind wat aan het draaien is. En inderdaad, hij gaat langzaam naar Oost en dan zuid Oost. Toch hebben we er met zijn vieren goed de gang in. Menig groepje halen we in. Na de Gorinchemse brug halen we een retrokerel in op een dito fiets. Een hippie op een fiets die best wel door trapt. Hij is zo te merken onderweg naar zijn psychiater want hij begint te schreeuwen dat wij door moeten rijden want hij is niet van plan ziek te worden. Hij vindt onze fietsen veel te duur. En andere wartaal. Wij geven nog wat gas en dan sterft het geblèr langzaam weg achter ons. Misschien was hij al een keer gevallen, hij had nl. nu ook geen helm op.
Via Werkendam door de polder naar Hank en dan naar de May. Met 114 km. op de teller kom ik thuis.
Dan kan ik na de twee Trim groepen vandaag het volgende unicum noteren: De Tour groep heeft een hoger gemiddelde gereden dan de Sport groep.
Dus volgende week als we de groepen weer moeten balanceren lijkt dat nog gemakkelijker want de Tour renners kunnen gewoon met de Sport mee blijkbaar…

Ad van Wesel

Bij aankomst bij het Trefpunt zag ik weer enkele nieuwe gezichten. Mijn vrouw is niet nieuw, maar ging als gastrenner mee met de trimgroep. Ook Patricia kwam met haar mentor Jan Lensvelt zich melden. Al snel bleek dat de trimgroep ditmaal opgesplitst moest worden in twee groepen. Eén met Piet en de andere met Rene.
De Sportgroep bestond vandaag uit slechts vier renners o.l.v. Ad.
En ditmaal één tourgroep die met mij mee mocht. Den Bakker had een extra ritje naar de winkel van Twan ingepland om een excuus te hebben om ons bij de start uit te zwaaien.

Volgende personen voor de tourgroep t.w. Hans van Bragt, Leo Stasse, Peter Bastiaansen, Erno Haanskorf, Jacques van Dijk, Kees Marijnissen, Anneke van Wesel, Sandra van Eijck en ondergetekende. Het weer vandaag is super fietsweer. Nadat er één trimgroep is vertrokken, wordt klokslag half negen koers gezet naar Geertruidenberg. Al snel komt de brug bij Keizersveer in beeld. Over de brug gaat het richting Peereboom  en vervolgens voor de kern van Dussen de dijk op richting Almkerk. We rijden enkele groepjes voorbij, echter één groep snapt het niet helemaal. De groep van Erik Wuijten sluit ongevraagd aan en dat is nog niet zo erg, als ze van tijd tot tijd ook een bijdrage lzouden everen om het tempo te onderhouden. Maar nee, ze blijven meer dan zestig kilometer in het wiel hangen. Als we Almkerk zijn gepasseerd, volgt al snel Uppel en Sleeuwijk.
De brug bij Gorinchem wordt door Hans aangevallen alsof het een verkeersdrempel is. Hans gaf aan afgelopen week verkouden te zijn geweest maar daar was niet veel van te merken. Zouden die nieuwe pata’s dan het verschil maken?
Eenmaal over de brug volgt Schelluinen, vervolgens Hoornaar en vandaar naar Noordeloos. Ook Leo doet weer wat we van hem gewend zijn, hij schuwt het kopwerk niet. Geldt overigens ook voor Peter Bastiaansen die terugkomt van een ongeval. Ook Kees Marijnissen laat zijn snoet aan de kop zien.
Van Noordeloos gaan we over mooie polderwegen naar Meerkerk. In Meerkerk is het even goed opletten om het pad te volgen. Bij de molen in Meerkerk wordt een korte stop voor de foto’s en de banaantjes gemaakt.
Erno, die ook meer en meer zich op kop laat zien, weet nog even een mooi stukje extra toe te voegen aan de rit waardoor de voorspelde 90 km flink overschreden wordt. Na het rondje van Erno vervolgen we richting Arkel. Juist voor Gorinchem draaien we rechts af naar Schelluinen. Beide dames ondernemen onderweg ook hun moment van fame te creëren door zich op kop van de groep te plaatsen.
Na Schelluinen zien we de brug over de Merwede opdoemen. Hans is echt sterk en voert de groep aan op de brug. Over de brug een stukje richting Werkendam. Dat laten we uiteindelijk rechts liggen. Met de wind redelijk in de rug gaat het in uitgestrekte draf richting Hank om de Keizersveerse brug als volgende horde te nemen. Voor we het weten staan we weer in de May. Hans ging nog een klein stukje bijtrainen.
Al met al een vlotte rit, ik rij met Leo op mijn gemakske Den Hout binnen en heb nog een obstakel; de brug bij Ter Aalst.

Prettig weekeind vanaf een zonnig Ter Aalst,

Gerard van Oerle

 En dat gold ook voor de trimgroep.
Sinds lange tijd weer op stap voor een rondje met de trimgroep. Verleden week nog een tijdritje gereden maar nu “on the road” voor het echte werk.

Wat een raar en ook weer een vertrouwd gevoel.
Zeker op zondag wordt er normaal gesproken gefietst, echter door de Corona-virus uitbraak ligt bij de WTC alles na de openingsrit stil. Of nee, vorige week was de koppeltijdrit in aangepaste vorm maar daar was ik niet bij. Net zo goed als den bakker er vandaag niet bij is. Hij is vrijdag jl. in het Erasmus geopereerd en de eerste berichten zijn erg positief dus we hebben er hoop op dat hij weer snel in ons peloton zal terugkeren.
Maar er was nog meer vreemd omdat het Corona-virus niet verdwenen is, gaan we nu nog met kleinere groepen op pad. Vier om wel te zijn. Voorzitter Ad had een soort start opstelling gemaakt vanaf Trefpunt naar de Marktstraat voor achtereenvolgens de trim, de tour 2, de tour 1 en de sport. Elke groep had zijn eigen wegkapitein; René van Mook  bij de trimgroep, Kevin Damen een tourgroep, Ad van Wesel de sport en ondergetekende ook een tourgroep. De opkomst was goed en al snel bleek dat de tourgroepen heel verschillende richtingen kozen. De wind was goed stevig te noemen en Kevin met zijn groep ging richting Willemstad. Wij met in de groep Anneke van Wesel, Jaqcues van Dijk, Hans van Bragt, Erno Haanskorf, Erik Stasse, Leo Stasse, Marino van den Elshout en mijn persoontje kozen voor een andere richting. Wij vertrokken in de richting van het beloofde land Den Hout, hierna passeerden we Ter Aalst. Via de Hanebalk en de Steenovensebaan kwamen we bij het Halve maantje. Met Leo, Hans en Erno als de grote motoren reden we via Stad Parijs naar Gilze. In Gilze door het centrum werd er koers gezet naar Alphen. Vervolgens ging het richting Baarle Nassau. Echter ruim daarvoor werd richting Kwaalburg gereden. Tot grote verbazing zagen we daar dat er al heel vroeg mais geoogst was.
Die verbazing was echter al eerder gewekt door de nieuwe pata’s van Hans van Bragt. Hij vertelde dat hij ze via internet had gekocht. Het lijken wel camouflage schoenen die van kleur veranderen. Op het ene moment lijken ze groen-grijs en op het andere moment hebben ze een dieselkleur. Heel mooi Hans en bedankt dat je ons regelmatig uit de wind houdt. Eind Fransebaan linksaf naar Chaam. Even een stukje nieuw slingerend fietspad en dan de Wildertstraat. Vervolgens weer richting Gilze tot de Slingerdreef. Hier kon ik mijn banaantje eten. Ondertussen was het gaan regenen, dus regenpunten?

In ieder geval maar doorrijden langs de Fazanterie en dan richting Bavel en in Bavel nog steeds natte klinkers. Vanuit Bavel richting Dorst, langs het nieuwe fietspad naar Oosterhout. Niet over de burgemeester Materlaan maar via de Beneluxweg naar het kanaal. Langs het kanaal naar Vrachelen, achter het voetbalveld van WVO door naar de Achterstraat. Aan het eind hiervan namen Leo en ik afscheid van de rest van de groep die via de Hespelaar Made binnenreden. Wij Houtenaren gingen via den Heuvel weer naar huis. Eenmaal thuis op Ter Aalst lekker gedoucht en snel achter de PC om mijn verhaal te schrijven.
Groeten van Ter Aalst en geniet nog van de zondag!

Gerard van Oerle

Klik op de link voor de uitslag 2020 WTC Tijdrit

Geïnspireerd door de mooie column van Anneke ga ik ook proberen om jullie een beetje mee te nemen in mijn verhaal, wat zal gaan over de liefde voor fietsen en nog wat andere zaken….

Laten we beginnen met mijn liefde voor wielrennen, waar komt die vandaan?
Van kinds af aan had ik eigenlijk niet zoveel met wielrennen, ik hoorde af en toe eens een stoer verhaal van papa Jacques (ook WTC lid) aan over zijn glansrijke wielercarrière. Waarbij ik altijd dacht dat minimaal de helft overdreven moest zijn. “Vroeger stond het publiek minimaal 5 rijen dik Paul rondom de kermiskoersen”, vertelde hij mij altijd.
Het enige wat ik toen altijd dacht, was dat dit weer zo’n “vroeger was alles beter” opmerking was. Dat veranderde echter toen het  fotoboek van zolder kwam en op de foto te zien was dat hij zelfs met zijn handen in de lucht over de finish kwam…

Nee, van kinds af aan was voetbal de sport die mijn liefde had. Na een paar jaar bij VV Zwaluwe, stonden NAC en Willem 2 op de stoep. Blijkbaar had ik enig talent en was dat deze clubs opgevallen. Uiteindelijk heb ik 13 jaar bij NAC mogen voetballen. Een mooie tijd van prachtige buitenlandse toernooien,  voetballen in stadions maar ook van trainen trainen en nog eens trainen. Waar leeftijdsgenoten scooters en discotheken opzochten, was ik toch vooral bezig met mijn sport. Heb ik iets gemist daardoor in mijn jeugd?
Ik vind van niet.. Helaas kon ik op mijn 20^e de laatste stap van Jong NAC naar het grote NAC, mede door aanhoudende knieblessures, niet maken en ben ik vervolgens actief voetbaltrainer geworden.
Die knieblessure was mede de aanleiding dat ik van een vriend een oud wielrenfietsje kocht, zonder dat mijn vader dit wist overigens. Ik dacht, ik moet dat ding toch maar eens aan mijn vader laten zien. Een glimlach die boekdelen sprak, was het gevolg.
Daar ontstond mijn “actieve” liefde voor fietsen. Mijn passieve liefde voor wielrennen was namelijk al veel eerder geboren. Aangestoken door papa Jacques miste ik van de Tour de France zo min mogelijk uitzendtijd, een aankomst missen kon ik zeker niet. Urenlang keek ik als jonge jongen naar de prachtige beelden en luisterde ik naar de stem van o.a. Mart Smeets. Dit zorgde nog wel eens voor wat discussies met moeder, maar uiteindelijk wist ook zij dat ze die strijd elke keer ging verliezen, waardoor zij de liefde voor de Tour van ons maar op de koop toe nam.

Na een aantal jaar af en toe met wat vrienden te fietsen en wat tochtjes met vader, vond ik het voorstel van vaders om een keer met de WTC mee te fietsen wel een goed plan. Ik dacht dat ik een aardige basisconditie had, maar man wat ging dat hard. Gelukkig leerde ik al snel uit de wind te rijden en kon ik aardig bijblijven. Op kop rijden zat er zeker niet in, mijn benen verzuurde dan totaal en het idee dat ik dan nog minstens 60 km moest gaf mij ook niet bepaald veel motivatie. Wat mij vooral aansprak aan het rijden in een groep was het sociale aspect. De tips die ik kreeg van leden, het praatje en ergens jezelf toch ook kunnen testen met anderen is gewoon simpelweg leuk.

Natuurlijk speelt  mijn vader een belangrijke rol in mijn passie voor fietsen. We genieten samen als we een rondje rijden. Het ouwehoeren over klassiekers, de 3 grote rondes, de overwinning van Mathieu v.d Poel in de Amstel Gold. Het keer op keer moeten aanhoren dat de Giro en de Vuelta veel zwaarder zijn dan de Tour neem ik maar op de koop toe.
De glimlach op zijn gezicht als hij het tijdens het fietsen heeft over zijn kleinkinderen zijn tenslotte onbetaalbaar….

Mijn fietsprobleem is dat ik eigenlijk veel te weinig tijd heb om te fietsen.
40 uur werken, trainerschap voetbal wat ongeveer zo’n 15 uur in de week kost en een jong gezin zijn nou bepaald geen randvoorwaarden voor een goede fietser. Daarnaast helpt het ook niet mee dat ik van augustus tot begin juni iedere zondag een voetbalwedstrijd moet coachen waardoor meefietsen met de WTC een utopie is.

Maar toen was er Corona, een surrealistische tijd. Ik voel ergens de pijn nu mijn ouders hun kleinkinderen geen knuffel kunnen geven, zelfs geen handje toen mijn oudste zoontje laatst 4 jaar werd. Als er dan toch een klein voordeel van deze tijd is, is dat ik meer tijd heb om te sporten. Iedere dag even een rondje fietsen of hardlopen, even het koppie leeg maken, even geen corona, even geen zorgen van de lieve mensen om mij heen.

Volgend jaar ga ik een zaterdag voebalclub trainen, VV Internos uit Etten Leur. Stiekem dacht ik aan iedere zondag meefietsen met de WTC. Ik fantaseerde over om lange tijd op kop te rijden bij de B ploeg, misschien zelfs wel een keertje in het wiel zitten bij de A ploeg. Echter kwam er toen weer een idee in mijn hoofd toen ik buiten met mijn kinderen aan het voetballen was in de tuin; FC Mini. Een beweegprogramma voor kinderen van 2 tot 5 jaar met een knipoog naar voetbal. Inmiddels hebben we door de corona-tijd helaas nog maar 1 training kunnen doen, maar gezien de vele positieve reacties en het enorm aantal aanmeldingen denk ik dat ik na de corona-periode voorlopig iedere zondagochtend sportles aan het geven ben aan kinderen, ook aan mijn eigen kinderen. Uiteindelijk overwint de liefde voor je kinderen alles, zelfs de liefde voor het wielrennen…

Hopelijk zie ik jullie ergens in juni weer, anders  een korte zwaai als ik één van jullie tegenkom tijdens een soloritje.
Het gaat jullie goed!

Paul van Dijk

Het is Paaszaterdag 11 april. Volgens de “oude” jaarkalender van WTC had Ad vandaag een tocht moeten leiden van 115 km. bij de sportploeg, de tourploeg zou met Peter 100 km. een Paasrondje toeren en de trimploeg zou met Piet 75 km. wegtrappen.
Maar niets van dat alles.
Covid-19 heeft heel veel plannen veranderd, in de koelkast gezet of zelfs geschrapt.
Dan zie je dat er heel veel alternatieven ontstaan om toch een beetje je ei kwijt te kunnen.

Dus op deze Paaszaterdag gaan Ad en ik gezamenlijk een tochtje doen, toch een voordeel als je samen uit hetzelfde gezin komt want dan mag je samen op pad.
Het zonnetje schijnt en de voorspellingen zijn fantastisch; 20 graden en een windje uit noordoost. Het is nog wat fris s’ochtends dus eerst op het gemakkie een bakkie koffie met een paaseitje. Net na 10 uur vertrekken we voor het eerst dit jaar in ons zomertenue van de WTC zodat onze sponsoren Vema Crane, RVSA en PS Van Seeters ook nog eens buiten komen.  Pa voorop want hij wist wel een leuk rondje. En dat was ook zo.

Via Raamsdonksveer buitenom de Hankse brug over, schieten we naar Dussen, Almkerk, Giessen, Woudrichem, Sleeuwijk en Werkendam.  En daar begint een nog mooier stuk nl. de Biesbosch. Een mooi rondje door het Nationaal Park de Biesbosch en dan langs de zuidkant weer terug naar Werkendam. Daar reden 2 wielrenners voor ons en op gepaste afstand volgden we hen over het fietspad naast het Steurgat helemaal naar Hank. Ad had nog nooit over dat fietspad gereden, de sportploeg reed altijd beneden links op de weg. Nu zag hij dat het aan de ander kant van de dijk toch wel heel mooi was en had nu ook gewoon tijd om rond te kijken. We kwamen gelukkig geen grote ploegen wielrenners tegen, vaak alleen, maximaal met drieen. Spontaan schoot het liedje van Boudewijn de Groot binnen; “Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur de wedstrijd wint”. We kwamen ook onze eigen club pakhaas tegen en nog iemand van de club. We zagen het net te laat want helaas hadden zij niet hun WTC shirtje aan, dan zie je niet zo snel dat die wielrenner er een van je eigen club is.

Een mooie tocht inderdaad maar wat me opviel, was dat er ineens heel veel gedachten door je hoofd gingen. Normaal als je in een groep rijdt, moet je constant opletten, je maakt een praatje met deze en gene en dan heb je daar geen tijd voor. Ik had nu ineens tijd om na te denken, veel zaken kwamen langs met de huidige gebeurtenissen en hoe iedereen daar mee om gaat.  Veel mensen staan toch wat verder van de gebeurtenissen maar een aantal van ons maken het van dichtbij mee, net zoals Helene, die vanaf 8 maart al in de frontlinie staat, heeft een zware tijd. De verpleegkundigen hebben het nu echt zwaar tev verduren. Knap hoe ze door gaan. Petje af voor iedereen!
Mijn werk in de Wijngaerd staat nu ook helemaal in teken van voorzorgsmaatregelen. Ik ga 2x per week voor de crisisvergadering om te notuleren waarbij alles in teken staat van Covid-19. Je voelt de onzekerheid, niemand weet wat er gaat komen. We proberen om zo goed moglijk alles te regelen zodat de zorgmedewerkers, die keihard werken en er alles doen om veilig te werken,  goed voor de bewoners kunnen zorgen. De twijfels die er zijn  als er een verdenking is en er moet getest worden en wat dan de uitslag is. De andere 2 dagen werk ik in principe thuis maar als het nodig is, ga ik gelijk weer. Er wordt namelijk veel georganiseerd om de bewoners een beetje afleiding te bezorgen omdat de familie niet op bezoek mag komen. Gelukkig is het goed weer en zijn er al veel buitenconcerten en activiteiten geweest. Allemaal belangeloos. Super is dat om te zien en hartverwarmend.
Thuis zit Ad  al 4 weken hele dagen te bellen en te vergaderen. Onze zoon zit al 5 weken in Breda thuis te werken in zijn uppie. Onze dochter is 16 maart jl. met haar nieuwe baan begonnen. Ze heeft haar laptop opgehaald maar heeft nog niet “live” met haar collega’s gesproken en zit bij ons thuis te werken. Schoonzoon die ook bij ons woont, is volop bezig met sollicitatiegesprekken maar worden elke keer verzet, uitgesteld of via skype. Hij kan door de week wel met mij een rondje fietsen als Ad geen tijd heeft.
Je beseft dat alles echt anders is. En nu onderweg op de fiets mis je het gekeuvel, de leuke opmerkingen, de flauwe grappen, de ondeugende tikken. Ook mis je de troostende arm die je anders bij Willem en Sandra had kunnen bieden en de andere sociale contacten. Afgelopen week zat het WTC bestuur in vergadering, allen thuis achter de laptop te skypen. En zondagsmiddags heb ik ineens tijd, ik hoef niet te kijken hoeveel regenpunten er die ochtend zijn, geen opkomstklassement bij te houden, geen website bijwerken, geen verhaaltje schrijven. Vreemde tijd.

En onderweg op de fiets zie je dat de lente in volle bloei is,  geuren komen je tegemoet van bloeiende kers, prunus en fruitbomen. De leeuwerik zingt al het hoogste lied, wilde fazanten zitten gezellig in de kant van de weg, zwanen zwemmen er lustig op los, de lammetjes en geitjes springen lekker in de zonnige wei en de oerrunderen grazen in de Biesbosch. De lente is het bewijs dat alles weer goed komt, elke keer weer.

We zullen nu nog even op gepaste afstand moeten blijven om straks weer gezellig met elkaar een eindje te kunnen fietsen.
Hou vol!

Anneke

Eerst eten zeggen ze in Oosterhout. In de May zeggen ze eerst fietsen en dan kijken wat de pot schaft. Aangezien ik in de May te gast ben, was het dus eerst fietsen. En ik niet alleen, want wat stond er een hoop volk deze ochtend bij het oude gemeentehuis. Iedereen heeft er zin in om het nieuwe fietsseizoen weer van start te gaan. Een paar nieuwe gezichten deze ochtend die met ons mee zouden fietsen; John en Ruud. Ruud stond gelijk met een lekke band nog voordat wij van start waren gegaan maar met de hulp van Flip was dit euvel zo opgelost. Je kan de eerste lekke band maar gehad hebben Ruud.

Groeten,
Ad van Wesel