Het is Paaszaterdag 11 april. Volgens de “oude” jaarkalender van WTC had Ad vandaag een tocht moeten leiden van 115 km. bij de sportploeg, de tourploeg zou met Peter 100 km. een Paasrondje toeren en de trimploeg zou met Piet 75 km. wegtrappen.
Maar niets van dat alles.
Covid-19 heeft heel veel plannen veranderd, in de koelkast gezet of zelfs geschrapt.
Dan zie je dat er heel veel alternatieven ontstaan om toch een beetje je ei kwijt te kunnen.

Dus op deze Paaszaterdag gaan Ad en ik gezamenlijk een tochtje doen, toch een voordeel als je samen uit hetzelfde gezin komt want dan mag je samen op pad.
Het zonnetje schijnt en de voorspellingen zijn fantastisch; 20 graden en een windje uit noordoost. Het is nog wat fris s’ochtends dus eerst op het gemakkie een bakkie koffie met een paaseitje. Net na 10 uur vertrekken we voor het eerst dit jaar in ons zomertenue van de WTC zodat onze sponsoren Vema Crane, RVSA en PS Van Seeters ook nog eens buiten komen.  Pa voorop want hij wist wel een leuk rondje. En dat was ook zo.

Via Raamsdonksveer buitenom de Hankse brug over, schieten we naar Dussen, Almkerk, Giessen, Woudrichem, Sleeuwijk en Werkendam.  En daar begint een nog mooier stuk nl. de Biesbosch. Een mooi rondje door het Nationaal Park de Biesbosch en dan langs de zuidkant weer terug naar Werkendam. Daar reden 2 wielrenners voor ons en op gepaste afstand volgden we hen over het fietspad naast het Steurgat helemaal naar Hank. Ad had nog nooit over dat fietspad gereden, de sportploeg reed altijd beneden links op de weg. Nu zag hij dat het aan de ander kant van de dijk toch wel heel mooi was en had nu ook gewoon tijd om rond te kijken. We kwamen gelukkig geen grote ploegen wielrenners tegen, vaak alleen, maximaal met drieen. Spontaan schoot het liedje van Boudewijn de Groot binnen; “Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur de wedstrijd wint”. We kwamen ook onze eigen club pakhaas tegen en nog iemand van de club. We zagen het net te laat want helaas hadden zij niet hun WTC shirtje aan, dan zie je niet zo snel dat die wielrenner er een van je eigen club is.

Een mooie tocht inderdaad maar wat me opviel, was dat er ineens heel veel gedachten door je hoofd gingen. Normaal als je in een groep rijdt, moet je constant opletten, je maakt een praatje met deze en gene en dan heb je daar geen tijd voor. Ik had nu ineens tijd om na te denken, veel zaken kwamen langs met de huidige gebeurtenissen en hoe iedereen daar mee om gaat.  Veel mensen staan toch wat verder van de gebeurtenissen maar een aantal van ons maken het van dichtbij mee, net zoals Helene, die vanaf 8 maart al in de frontlinie staat, heeft een zware tijd. De verpleegkundigen hebben het nu echt zwaar tev verduren. Knap hoe ze door gaan. Petje af voor iedereen!
Mijn werk in de Wijngaerd staat nu ook helemaal in teken van voorzorgsmaatregelen. Ik ga 2x per week voor de crisisvergadering om te notuleren waarbij alles in teken staat van Covid-19. Je voelt de onzekerheid, niemand weet wat er gaat komen. We proberen om zo goed moglijk alles te regelen zodat de zorgmedewerkers, die keihard werken en er alles doen om veilig te werken,  goed voor de bewoners kunnen zorgen. De twijfels die er zijn  als er een verdenking is en er moet getest worden en wat dan de uitslag is. De andere 2 dagen werk ik in principe thuis maar als het nodig is, ga ik gelijk weer. Er wordt namelijk veel georganiseerd om de bewoners een beetje afleiding te bezorgen omdat de familie niet op bezoek mag komen. Gelukkig is het goed weer en zijn er al veel buitenconcerten en activiteiten geweest. Allemaal belangeloos. Super is dat om te zien en hartverwarmend.
Thuis zit Ad  al 4 weken hele dagen te bellen en te vergaderen. Onze zoon zit al 5 weken in Breda thuis te werken in zijn uppie. Onze dochter is 16 maart jl. met haar nieuwe baan begonnen. Ze heeft haar laptop opgehaald maar heeft nog niet “live” met haar collega’s gesproken en zit bij ons thuis te werken. Schoonzoon die ook bij ons woont, is volop bezig met sollicitatiegesprekken maar worden elke keer verzet, uitgesteld of via skype. Hij kan door de week wel met mij een rondje fietsen als Ad geen tijd heeft.
Je beseft dat alles echt anders is. En nu onderweg op de fiets mis je het gekeuvel, de leuke opmerkingen, de flauwe grappen, de ondeugende tikken. Ook mis je de troostende arm die je anders bij Willem en Sandra had kunnen bieden en de andere sociale contacten. Afgelopen week zat het WTC bestuur in vergadering, allen thuis achter de laptop te skypen. En zondagsmiddags heb ik ineens tijd, ik hoef niet te kijken hoeveel regenpunten er die ochtend zijn, geen opkomstklassement bij te houden, geen website bijwerken, geen verhaaltje schrijven. Vreemde tijd.

En onderweg op de fiets zie je dat de lente in volle bloei is,  geuren komen je tegemoet van bloeiende kers, prunus en fruitbomen. De leeuwerik zingt al het hoogste lied, wilde fazanten zitten gezellig in de kant van de weg, zwanen zwemmen er lustig op los, de lammetjes en geitjes springen lekker in de zonnige wei en de oerrunderen grazen in de Biesbosch. De lente is het bewijs dat alles weer goed komt, elke keer weer.

We zullen nu nog even op gepaste afstand moeten blijven om straks weer gezellig met elkaar een eindje te kunnen fietsen.
Hou vol!

Anneke

Eerst eten zeggen ze in Oosterhout. In de May zeggen ze eerst fietsen en dan kijken wat de pot schaft. Aangezien ik in de May te gast ben, was het dus eerst fietsen. En ik niet alleen, want wat stond er een hoop volk deze ochtend bij het oude gemeentehuis. Iedereen heeft er zin in om het nieuwe fietsseizoen weer van start te gaan. Een paar nieuwe gezichten deze ochtend die met ons mee zouden fietsen; John en Ruud. Ruud stond gelijk met een lekke band nog voordat wij van start waren gegaan maar met de hulp van Flip was dit euvel zo opgelost. Je kan de eerste lekke band maar gehad hebben Ruud.

Groeten,
Ad van Wesel

WTC-Made sluit 2019 af met Oliebollentocht

Op de laatste dag van het jaar 2019 verzamelden twintig leden van WTC Made om de laatste kilometers aan hun jaartotaal toe te voegen. Dit keer met vertrek en aankomst bij onze vrienden van Scouting Made. Verser dan daar kun je de oliebollen niet krijgen, zo uit de pan. Een mooi oudejaarsafsluiting van een mooi fietsjaar.

Na de afsluiting van het wegseizoen in oktober trekken de WTC-leden allemaal hun eigen plan. Er zijn geen officiële tochten gepland tot 8 maart 2020. Met uitzondering van één;
de traditionele oliebollentocht.
Jarenlang waren we te gast bij Rob van Oorschot maar door een op handen zijnde verhuizing moest het bestuur op zoek naar een nieuwe locatie. Die was snel gevonden, want vorige jaren hadden we al ontdekt dat een tussenstop voor verse oliebollen bij de scouting perfect is op Oudejaarsdag. We waren zelfs welkom om hier te starten en finishen, dank hiervoor aan de scouting. Want het is al de drukste dag van het jaar voor hen.
De oliebollenactie is een steeds groter succes: qua kwaliteit van de oliebollen, qua bestelde hoeveelheden en qua spekken van de clubkas. Toen WTC om 9:00 uur verzamelde was het al een drukte van jewelste in hun clubhuis “ ’t Knooppunt”. Met bakkers, bezorgers en afhaalklanten.

De twintig WTC-fietsers genoten van een bakje koffie/thee en werden opgedeeld in vier groepen. Eén peloton ging gewoon op de weg, één groep over de “harde bospaadjes” en twee mountainbike groepjes die heuveltje, los zand en blubber leuk vinden.
Voor ieder wat wils, net zoals in het zomerseizoen waar WTC ook drie verschillende pelotons op de weg zet.
Geheel volgens afspraak waren alle vier de groepen rond kwart over elf weer terug.
De oliebollenbakkers leverden op dat moment de verse oliebollen. Die gingen er met warme chocomel, koffie of een biertje wel in, want er waren toch al weer heel wat calorieën verstookt door de sportievelingen. Zo te merken waren deze leden in ieder geval goed bezig met het “overwinteren”. Allemaal weer met goede voornemens en zelfs al speciale fietstochten gepland in de agenda van 2020. Op naar een sportief nieuwjaar!
Als je als goed voornemen hebt om meer te bewegen, WTC Made heeft nog plekken vrij voor een aantal nieuwe leden.

Ad van Wesel

Als WTC Made op zondag met drie verschillende pelotons op pad gaat, wordt er altijd een leider van de dag aangewezen per groep. Om die belangrijke rol nog beter uit te voeren, werd bij de toerfietsbond NTFU een trainer ingehuurd om de WTC-ers bewuster te maken van hun taak, om “tips en tricks” te geven zodat een peloton sportief, veilig en gezellig kan fietsen.

WTC Made is de afgelopen jaren flink gegroeid en heeft nu bijna 60 leden. Waar een aantal jaar geleden nog in één groep gereden werd onder leiding van een paar ervaren leden, zijn er nu drie pelotons die zondags ieder huns weegs gaan. Met even zo veel leiders dus.
Maar hoe doe je dat eigenlijk; een groep goed leiden?
De Nederlandse Toerfiets Unie waar WTC Made bij aangesloten is, biedt verschillende cursussen aan, waaronder ook de cursus Koerskapitein.
Afgelopen zaterdag 26 oktober zaten 16 WTC-ers in en vergaderzaaltje van Het Sporttheater om het lijvige cursusboek door te nemen. Trainer Corné Stoop wist de groep goed te boeien door de theorie te onderbouwen met voorbeelden uit zijn eigen jarenlange ervaring.  Met name veiligheid is een belangrijk punt als je met een groep op pad bent op de openbare weg. Hoewel alle fietsers zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid, zit je wel in een groep en kan een goede wegkapitein het groepsproces beter laten lopen. Leden willen namelijk sportief de weg op, maar dat is de openbare weg waar ook andere verkeersgebruikers zijn. Daar moet terdege rekening mee gehouden worden vertelde Frank. Hoe kom je over als groep? Hoe maak je de kans op ongevallen zo klein mogelijk?

Na de lunch volgde de praktijk en gingen de cursisten de fiets op.
“Rondje ’t Zand” van zo’n 60 kilometer was de bedoeling. Maar door de regelmatige stops die Corné inlaste, omdat hij toch weer dingen gezien had die beter konden, werd dat niet gehaald. Heel leerzaam, daar waren alle deelnemers het roerend over eens.
Nu zorgen dat de lessen onthouden worden, want het wegseizoen 2019 is net afgesloten. Maar dit gaat zeker volgend jaar zijn vruchten afwerpen zodat de WTC-ers vanaf maart 2020 weer sportief, gezellig en vooral veilig op pad kunnen.

Ad van Wesel

Geheel in stijl met de rest van het jaar blijken van de groep van 26 leden 5 leden met de Sport op stap te gaan, zo’n 20% dus. Dit keer zijn het Flip, Thijs, Peter, John en ik.
We besluiten om een rondje Heusden te gaan rijden richting RVSA in Raamsdonksveer.
Als we het dorp uit zijn, zie ik in de verte de Tourgroep voor ons rijden. Ondanks dat we er redelijk de gang in hebben, halen we die maar heel langzaam in. Maar in Geertruidenberg nemen zij een andere route. Wij gaan via Raamsdonk naar Waspik.
De wind is niet al te sterk en komt voornamelijk uit het zuiden.
We hebben er nog een keer zin in. Vooral Thijs natuurlijk die vooral aan het mountainbiken is maar daardoor alleen nog maar harder door de bochten lijkt te kunnen gaan. John piekt iets te laat in het jaar, hij rijdt momenteel bijna net zo gemakkelijk als Thijs. De andere die doen wel hun beurten mee maar als het kan iets korter. Flip heeft de pech dat Thijs achter hem in het treintje zit. Thijs fietst nog niet zo lang en pikt de subtiele tekenen van Flip, die staan voor “overnemen s.v.p.”, niet op. En als hij dan uiteindelijk overneemt, gaat dat zo hard dat Flip flink aan moet poten.
We halen verschillende groepjes fietsers in die allemaal al op winter-tempo fietsen en verbaasd naar ons kijken als we voorbij komen, niemand doet een poging om aan te sluiten. We schieten dus lekker op.
In Hank aangekomen denk ik aan nog een keer een rondje terugdraaien over de bruggen, anders zijn we wel erg vroeg. Maar het blijft bij er aan denken, want ik bedenk me terwijl we de brug op rijden en kom ook niet op tijd om nog LINKS te roepen. En dus gaan we meteen rechtdoor de brug af richting Dombosch, naar de Ramgatseweg om precies te zijn. Erik Stasse verwelkomt ons zelf aan de deur. Hij had toch maar besloten om even uit te slapen na een feestje, in plaats van op de fiets te stappen.
Ik kijk op mijn tellertje, toch weer boven de 34 kilometer per uur, we zijn in sportieve stijl afgesloten.

Ad van Wesel

link naar overzicht;  Opkomst resultaat 2019

Ad van Wesel

PS: Yp, Martien en rest van familie Huisman: Veel Sterkte toegewenst.

Op de dag dat  een stuk of 30 WTC-leden de kermis in den Hout naar een hoger niveau gaan tillen, zijn er ook een stel die op tijd thuis willen zijn. Marielle heeft daarvoor een goede reden. Ze is jarig en moet ’s middags feesten. Ze blijkt het enige Trim-lid deze morgen die niet Den-Hout-Den-Hout-Den-Hout wil fietsen. Dus er zit niks anders op dan met de verzamelde Sport enTour renners mee te gaan die plechtig beloven haar netjes mee te nemen. Dit alles na het fotomomentje op de Houtse Heuvel. Zo vaak hebben we niet dat er zoveel leden aan de start staan, dat het mooi foto-weer is en dat er bussen van sponsoren PS van Seeters en RVSA (nou ja het zusje; Fluidor) aanwezig zijn. Nog even een vlag geregeld van VEMA Crane en zo kan Annie een mooie foto maken.
De kermisrijders gaan nog even een kop koffie met worstenbrood nuttigen, wij vertrekken met zevenen richting het zuiden want daar komt de wind vandaag vandaan.
We moeten die wel doen met een omtrekkende beweging want de weg is vanaf het Houtse Meer opgebroken. Dus we rijden richting Poolse dreef en pakken de volgende brug.
Dan normale route.
Frans stelt voor een rondje ’t Zand, langs de kranen. Prima. Dat is zo’n 75 kilometer volgens mij dus mooi compromis tussen de 70 van de Trim en 80 van de Sport en Tour die gepland staan. We komen tot twee keer toe een groep van ons tegen die op de kermisroute zitten. We rijden constant rond de 30 kilometer uur, zo kan iedereen lekker mee.
Opvallend vandaag: het peloton bestaat voor 43% uit vrouwen. Dat is nog zelden vertoond en een goede zaak natuurlijk.
Het percentage van de naam Marijnissen onder de aanwezigen was zelfs nog hoger: 57%.

Alles gaat voorspoedig tot Colin een lekker band heeft. We zoeken goed naar de oorzaak en stoppen er een nieuwe binnenband in. High-tech Colin heeft ook een high-tech pompje, tenminste ik heb zo een nog nooit gezien (misschien ben ik low-tech). Je kunt er een gaspatroon in doen maar ook gewoon mee pompen. Dat is maar goed ook want het gaspatroon dat hij vandaag gebruikt, lijkt er weinig zin in te hebben. Met wat prutsen hebben we zo’n 80% druk op de band. Dus toch maar wat napompen. Eigenlijk niet zo gek, want ik had pas een lekke band en 2 patronen opgerookt en kon toen alleen nog naar huis bellen…. Bleek de nieuwe band die ik er in deed ook lek te zijn, wie rekent daar nou op.
Al met al geen record pitstop maar het is lekker weer en iedereen kan even uitrusten.
Bij de Meerberg moeten we weer rechtdoor zoals we ook vertrokken. Maar nu staat er een bordje dat de weg versperd is. Wat overdreven denk ik want vanochtend was er niks te zien. Wat blijkt: De Ronde van Terheijden is vandaag. Als we beloven meteen weer rechtsaf te slaan naar de May mogen we er door. Komt echter net het peloton er aan dus even opletten. Langs de Munnikenhof gaan we met wind lekker van achteren naar Made.
Door al het omrijden staat er toch 80 kilometer op de teller. Maar Marielle ziet er nog fit uit en ze kan een half uur na thuiskomt in ieder geval nog een berichtje typen: “Bedankt voor verjaardagscadeautje” schrijft ze over de rit. Blijkbaar hebben we haar niet te ver uitgeput en kan ze lekker in de tuin haar verjaardag vieren.

Ad

Koude ochtenden in de nazomer geven altijd reden tot twijfel over de kledingkeuze.
Zo ook deze ochtend. Rond 07.30 uur gaf het kwik 9 graden aan, maar met de verwachting dat het snel warm zou gaan worden, blijft het toch altijd een beetje schipperen. Voor mij werden het dus armstukken….

Eenmaal buiten scheen de zon toch al behoorlijk en was het prachtig weer, dit vond ook zijn weerspiegeling in de opkomst bij het oude gemeentehuis. Ik heb de koppen niet geteld, maar de hoop dat de sport-groep flink wat kleppers zou bevatten, was op z’n minst gerechtvaardigd. Maar helaas, ik had het fout. De ene na de andere potentiële sporter viel af en uiteindelijk bleven we met 5 kleppers over, te weten; Johan, Ad, Flip, Peter en ikzelf.

“Nou ja”, dacht ik, “dan hebben we in ieder geval nog een groepje met tot op het bot gemotiveerde en fanatieke renners !” Maar ook dit had ik fout ingeschat, want voordat we wegreden, had iedereen al een reden genoemd om niet te snel en niet te ver weg te gaan. Flip was verkouden, Johan had al te veel gemountainbiket, Peter wilde geen kopwerk verrichten en ik was wat onzeker over mijn fysieke gesteldheid. Alleen Ad hoorde ik niet.
Hij vond alles goed en had er zin in.

Vandaag zou ik de route leiden en ik had al wel door dat ik nog niet te hard moest roepen waar we heen gingen. Pas toen we bij Den Deel reden, durfde ik openlijk te zeggen dat we een rondje van 106 km. gingen rijden, want dan is er geen weg meer terug. Dit werd Johan ook pijnlijk duidelijk toen hij dit hoorde. “Ik wil hier helemaal niet rijden, ik zit in de verkeerde groep” was zijn commentaar.
Eenmaal ‘en route’ bleek alles toch wel mee te vallen. Lekker het zonnetje in de rug en met een rustig gangetje was het zo slecht nog niet. Bij de Driehoefijzers haalden we de trimgroep in en al pratende kwamen we wat later Zevenbergen voorbij gereden…
“Al pratende”? lees ik dit nu goed? In de sportgroep wordt toch niet gepraat?
Ja toch wel hoor, af en toe moet hier ook ruimte voor zijn, maar niet te lang….

Voorbij Zevenbergen werd dus de gaskraan wat verder opengedraaid en veranderde het geluid van pratende mannen in het geluid van hijgende mannen met druppels zweet aan de neuzen welke alleen nog maar de wielercommando’s “links, rechts, voor en tegen” konden schreeuwen.

Na Zevenbergen werd de weg vervolgd naar Oudenbosch, Kruisland, Wouw en Bergen op Zoom. Na Bergen op Zoom kregen we de wind in onze rug en schoot het flink op.  Bij Essen moesten we onze route wat aanpassen vanwege de zondagsmarkt aldaar, maar al snel zaten we weer op de geplande route richting Schijf. De markt in Essen was overigens niet de eerste markt waardoor we onze route moesten aanpassen. Ook in Kruisland was dit  het geval.

Onderweg bleek dat we niet de enige op de fiets waren, hordes wielergroepen zijn we tegen gekomen. Ik vind het  altijd mooi om te zien hoe populair wielrennen is en hoe divers de personen zijn die deze sport beoefenen. Jong, oud, dik, dun, je ziet van alles rijden.

Rond Etten-Leur werden onze beentjes toch al wel wat vermoeid en ging het tempo naar beneden. Zodra dit gebeurt, hoor je eigenlijk binnen enkele seconden het gepraat al weer terugkomen. De geluiden waren nu gelukkig anders, er werd niet meer geklaagd, maar men was als vanouds weer enthousiast over het weer, de rit, de route en de afstand.
Fijn om te horen, ik heb ook genoten.
Het was weer een sportwaardige rit!

Aankomst Made: 11.40 uur.

Thijs