Het is intussen maandag als ik dit aan het tikken ben, maar er moet mij toch eerst iets van het hart. De Tour, daar gaat het over. En wat voor een Tour! Geweldige etappes, vreugde en verdriet, het leven op de fiets. En natuurlijk de tweedaagse veldtocht van Pogi door de Pyreneeën waarbij de tiendaagse veldtocht van Napoleon verbleekte tot een eenvoudige Maria ommegang. Wat was me dat voor een geweld en een strijd daar. Nadat het stof was opgetrokken, werd de balans opgemaakt. En Pogi heeft zich opgewerkt tot alleenheerser over de Pyreneeën. De Pyreneeën sidderen nog na door al dat brute geweld van de geweldige veldslag. Borden zijn er verschenen met instortingsgevaar erop en Bernadette van Lourdes zal zich voorlopig niet meer laten zien.
En nu een stukje over de trimgroep.
Klokslag half negen blies Piet op zijn fluitje. Tijd voor vertrek. Richting Zevenbergen werden wij al snel ingehaald door zowel de tour als de sportgroep. Maar wie reed daar tot mijn stomme verbazing op kop bij de sport? Was dat Peter K? Dat zal toch niet? Ik miste hem al bij ons. Maar dat gebeurt wel meer. Op een gegeven moment zakte hij af, en ja hoor het was Peter. Ik vroeg nog wat hij daar deed? “Fietsles geven, die gasten”; zei Peter. “En werkte dat?” vroeg ik. “Niet echt” zei Peter, “maar lol dat ze hadden”. “Ja, dat snap ik”zei ik dat maken ze ook niet elke dag mee.” Hahahaha.
Terug op het oude nest en gelijk mee op kop, zo is Peter ook. Intussen was Rachel ook bij ons aangesloten. Ze had de Tour net gemist en na een flinke inspanning bij ons kunnen aansluiten. Altijd gezellig. John had een kris-kras rondje uitgetekend door de streek van Hoeven, Rijsbergen, Rucphen Sprundel, De Leur etc. Om al dat geslinger allemaal te beschrijven doe ik deze keer maar niet. Maar dat we een paar keer verkeerd zaten, mocht de pret niet drukken. En dat Bertje weer de oude was en het met Erno een stuk beter ging als een week daarvoor, is ook het vermelden waard. En ook dat Rachel en Jacques zich niet te goed vonden om ook het nodige kopwerk te doen. En dat Piet ons waarschuwde met zijn fluitje voor achterop komend verkeer is uiteraard ook het vermelden waard. En dat Jacques ons uitnodigde voor een bezoekje bij D’n Elsakker ter meerdere glorie van zijn verjaardag was natuurlijk de kers op de taart wou ik zeggen, maar het is natuurlijk koffie met een puntje. Nogmaals gefeliciteerd Jacques en nog vele fijne jaren toegewenst!
Na nog een gezellige nazit ging het terug naar de May en met een paar kilometers extra op mijn Garmin terug naar huis. Ook mijn rustdag zit erop. En morgen gaat het gas er weer op. Nou ja, gas?
Met vriendelijke groet, Geraldinho.
PS: Wij (Trimgroep) zoeken verslaggevers. Schroom niet om af en toe de pen ter hand te nemen.
De sportgroep is inmiddels gewend aan een kalender waarin ver van te voren al duidelijk is waar we heen gaan. Dit maakt de eerste vakantierit van het seizoen dan ook een beetje een buitenbeentje, want er was geen route gepland.
Na een rondvraag op de app kwam Chris geheel spontaan met een “rondje Halsteren.” Ik had eigenlijk geen idee hoe dit eruit moest komen te zien, het rondje Boompjesdijk kwam in mijn idee nog het dichtst bij Halsteren. Met wat prulwerk op Komoot kwam ik toch op een mooie route van zo’n 105 km. D’n Elsakker moest er natuurlijk bij en dus kwamen we net boven de 110km. De route liep via het noorden van Roosendaal, boven Halsteren af, door Lepelstraat en via Welberg en Stampergat terug naar de May. An sich een mooie route, maar jammer dat Roosendaal altijd vervelend in de weg ligt.
Bij vertrek telde ik 9 sporters en een gastrijder Jan. Een zeer mooie opkomst en een prima gelegenheid om na de rit de koffie met gebak van de club te gaan verzilveren. Om 08.30 uur bleef de sport als laatste op het Raadhuisplein staan, onwennig kijkend naar de grote groep renners, ja het waren echt allemaal sporters. Net toen we vertrokken, kwam Rachel nog aangereden. Ze had net de boot gemist en reed maar snel door in de richting waar ook de tour en trim heen was gefietst. Onderweg pikten we Rachel op en kon ze in ons wiel afgezet worden bij de trimgroep.
Voldaan van onze goede daad, diende de volgende uitdaging zich aan. In de verte zagen we namelijk het gigantische tourpeloton rijden. Gas erop dus en al draaiend reden we voort. Onze gastrijder was dit niet gewend en positioneerde zich midden tussen de draaiende groep, waarbij de organisatie in de groep niet goed van de grond kwam. Jan bleef daarom maar een beetje in de staart van de groep hangen, maar het georganiseerd draaien kwam nog steeds niet van de grond. We beseften steeds meer dat als we lafjes 37km/h zouden blijven rijden, we de tour niet zouden bijhalen. Sander nam daarom als eerste het initiatief en pinde de snelheid op rond de 40km/h. De enige die nu nog meedraaienden, waren Martien, ik en JW. Als een kudde wilde stieren reden we vervolgens richting Driehoefijzers en konden we net nog even het tourpeloton toucheren. De tweede uitdaging was behaald, maar wel ten koste van Jan, hij lag eraf maar kon gelukkig mooi aansluiten bij de tour, dat was een troostende en misleidende gedachte, want later bleek dat hij toch niet bij de tour was aangesloten, maar een eigen rondje was gaan rijden… Sorry Jan, bij de WTC laten we nooit iemand achter, we dachten echt dat je bij de tour was aangesloten.
Tja, leuk zo’n sportgroep waar je als nieuwkomer zo eraf wordt gereden. John vatte het goed samen: “De Sport, het aangename gewoon onaangenaam maken.”
Na de Driehoefijzers kwamen we tot bedaren en werd gedraaid op een constant tempo dat voor iedereen te doen was. Het werd weer aangenaam fietsen en John was hierdoor duidelijk in zijn nopjes op zijn keurig gepoetste fiets. Via de vernieuwde Lamgatsebrug staken we de Mark over om zo richting Hoeven te rijden. In Bosschenhoofd sloegen we bij Cafetaria Pico linksaf om zo richting de voetgangersbrug over de A17 te rijden. De afgelopen drie jaar heb ik deze voetgangersbrug altijd wel een keer aangedaan en altijd waren er wel mopperaars bij. Ook nu werd er met wat gemopper de brug te voet beklommen. Martien en ik hebben altijd de neiging om met de fiets de burg op te rijden. Het lef ontbreekt ons echter telkens. Dit gold niet voor Erik die zijn ketting al op het kleine voorblad had laten afdalen. Helaas vloog zijn ketting er hierdoor af, wat jammer was, want de intentie was goed en het begin van uitvoeren was er. Zo ver waren Martien en ik nog niet gekomen…
Voorbij de vuilverbranding in Roosendaal reden we de open vlakten in van het gebied tussen Roosendaal, Bergen op Zoom en Steenbergen. Een prachtig gebied met een labyrint aan polderwegen. Hierdoor moesten er velen bochten genomen worden en kennis van de weg was daardoor onontbeerlijk. Helaas hadden veel sporters de route niet op hun fietsnavi staan, waardoor onduidelijke en soms gevaarlijke situaties ontstonden, zeker als er met sporttempo wordt gefietst. Voor degene die niet weten hoe ze een GPX bestand op hun Garmin zetten; ik help je graag.
Na ons een weg gebaand te hebben door het labyrint van polderwegen, kwamen we langs Halsteren, alwaar we de A4 overstaken en door Lepelstraat naar Steenbergen fietsten. Het was daar fijn fietsen met prima wegen en weinig verkeer. Martien merkte op dat hij “rondje Halsteren” niet goed vond klinken. De “Kladde-rit” klonk beter, ik kan het daar niet mee oneens zijn. Onbekende ritnamen maken namelijk altijd nieuwsgierig.
De wind was inmiddels in ons voordeel gaan waaien en nabij Steenbergen reed Gerben lekker op kop, totdat hij ineens hevig met zijn hoofd schudde en zijn bril op de grond viel. Hij bleek in zijn gezicht gestoken te zijn door een wesp. Gelukkig deerde Gerben dit niets en konden we snel verder. De kilometers begonnen nu echter wel bij een aantal zwaarder te gaan wegen en voor een aantal werd het aangename gewoon steeds minder aangenaam. Een ander deel van de renners had nog genoeg energie over en dit leidde tot wat brugsprintjes en lange kopbeurten. Sander deed echter niet mee met die sprintjes, terwijl we dit wel van hem gewend zijn. Dat was jammer want wie wil zijn krachten nu niet meten met Sander Weda onze referent. Bij navraag bleek dat hij wel mee wilde, maar dat hij gewoon de slag gemist had. Broer Chris waagt zich over het algemeen niet aan dergelijke krachtmetingen, desalniettemin reed hij weer erg goed op zijn Concorde. Ook Twan lijkt volledig hersteld. Dit bleek wel op de trainingsrit afgelopen donderdag waar erg snel gereden werd en waar JW de grote afwezige was. Laatste genoemde heeft echter geen training nodig, zo bleek vandaag weer.
Zo rond Stampersgat konden we de koffie al ruiken en verkneukelden we ons met de gedachte een lekkere bakske koffie met appeltaart te eten. Op een rustig tempo werd vanaf Oudenbosch richting Prinsenbeek gereden. Zo kwam iedereen toch nog levend bij d’n Elsakker aan en hebben we een gezellige nazit gehad.
Bedankt en tot volgende week. Waar we naartoe gaan weet ik niet, wellicht heeft iemand suggesties? Over twee weken wordt het in ieder geval de Oesterdam, zonder Thijs en Twan, maar met Ad en Flip!
Vanaf deze week staan de vakantieritten een aantal weken op de WTC kalender. Dus het is elke week even kijken wie er zijn en wie een leuk rondje weet. Ik zag van de week dat Hans van Bragt in ieder geval in de buurt is en dat die veel rondjes van rond de 90-100 km heeft. Dus maar eens gevraagd of hij een keer een rondje heeft en wil leiden. Dan hebben Gerard, Flip en ik ook een beetje vakantie. Hans weet een rondje langs Roosendaal. Hij geeft aan er wel wat aan te moeten sleutelen want hij rijdt veel fietspaden waarvan sommigen zo smal dat je er niet met een groep wilt rijden. Een uurtje later is er een GPX bestandje…. “Dit is het geworden; Rondje Oud Gastel”. Ik kijk even en denk dat ik het dan wel zal weten in mijn oude geboortestreek, maar ik zie veel weggetjes die ik niet ken en te veel afslagen om het uit mijn hoofd te leren. Dat wordt gewoon de leider volgen deze rit. Mensen met een Garmin o.i.d. kunnen het bestand oppikken uit de “ rittenmannen app groep”. In het begin is het nog wel heel bekend terrein en rij ik mee op kop tegen de wind die dan toch weer pittiger is dan verwacht. Net voor de watertoren steken we de Trimgroep voorbij. De Sport haalt ons net niet in bij de Compaan als wij linksaf slaan, gaan zij rechtdoor. Ze zullen zeker langs Den Elsakker gaan komen, maar dat op het einde. Wij doen dat andersom en stoppen niet, maar rijden door naar parallelweg Etten-Leur om dan over te steken richting het zuid-westen. We zijn maar liefst met 17 renners vandaag. Een flink peloton dus, het is ook prachtig fietsweer na een verder verregende week. We rijden nu richting Klein Zundert alwaar we oponthoud krijgen, want er is iets met een wielerkoers. De ene verkeersregelaar zegt dat we er niet door kunnen, de andere zegt van wel als we voorzichtig doen want veel kleine talenten staan aan de meet. En inderdaad, we rijden tussen ouders met kindjes die net zonder zijwieltjes kunnen. Het is vandaag de BWF ronde van Klein Zundert en die begint om 10:00 uur met een dikke banden wedstrijd voor de jongste jeugd Klaar voor wielerdag in Klein Zundert – Al het nieuws uit Zundert (internetbode.nl) Je kunt aan de snoetjes van de kinderen zien dat het heel inspirerend is om ons peloton van toprenners te zien koersen. “ Nee”, geen tijd voor handtekeningen, wij moeten door want Hans is al door. We komen weer op bekende weg langs ’t Anker maar rijden iets anders dan wat ik gewend ben en dat is mooi. Het gaat richting International Airport Breda. Geen rijen met vakantiegangers hier maar een één-motorig vliegtuigje dat zo schommelt in de wind, dat ik blij ben dat ik er niet in zit. Maar ik kan beter even op het fietspad letten want gemeente Rucphen lijkt er alles aan te doen om fietsers te ontmoedigen naar hun grondgebied te komen. Na een paar keer verplicht de weg over te steken komen we op een fietspad wat met gedeelten open ligt en eigenlijk niet bekwaam is om op te rijden. Je moet er niet aan denken dat mensen hier ’s avonds in het donker rijden. Net voor Oudenbosch heeft Hans weer een verrassend alternatief om het centrum te vermijden. Hij rijdt er om heen en zo komen we langs “de lage Zegg” bij Oud Gastel. Ik rij zelf vandaag vooral achterin en moet zeggen dat je dan behoorlijk aan moet poten met zo’n grote groep en regelmatig een afslag. Bovendien is het wind mee dus de snelheid is ook wat hoger nu. Vanaf Oud Gastel rijden we naar Oude Molen en net als ik denk dat het nu bekende pad is, slaat Hans rechtsaf om door de polder te rijden. Weer een nieuw weggetje voor mij. Tot nu toe blijven we goed bij elkaar als groep maar in Klundert gaat het niet helemaal goed als Hans rechtsaf wil richting Zevenbergen. De koptrekkers hebben het niet gehoord en gaan rechtdoor richting industrieterrein Moerdijk. Johan en Frans horen door voorbijrazende motoren dat niet. De rest heeft het wel door en die slaan een andere weg rechtsaf om weer bij ons uit te komen. Frans en Johan nooit meer gezien (volgens Strava zijn ze wel thuis gekomen ???? ). Wij rijden dus naar en door Zevenbergen. Even een stoplicht. Dat staat te kort op groen voor zo’n grote groep en als ik als laatste aankom, staat hij op rood en een auto lijkt niet van plan mij nog even door te laten. Ik stop, want ik ben nog zo fris dat ik de rest weer wel in kan halen. Daarbij heb ik niet gerekend met de spoorovergang die vervolgens net voor mijn wiel dicht gaat. Nu is het duidelijk dat ik alleen naar huis zal moeten. Geen probleem, bekende weg. Met een lekkere wind in de rug kan ik nog even wat snelheid maken. Een paar keer krijg ik nog renners in zicht die ik vlot in haal, maar die zijn niet van ons. Met precies 90 kilometer op mijn teller parkeer ik mijn fiets achter het huis. Anneke was er bij thuiskomst pas achter dat ik er niet bij zat, maar ze was niet de enige. Volgende keer toch weer maar voorin koersen.
Omdat er binnen de sportgroep vaak maar weinig gelegenheid is om eens bij te praten, werd in 2023 een rit gereden met een aansluitende lunch. Natuurlijk vond dit plaats bij stamcafé d’n Elsakker, waar we ons tegoed deden aan een schaal kadetjes met ham en kaas.
Omdat de lunch bij d’n Elsakker niet voldeed aan de hoge standaard die Chris aan zijn lunch stelt, was het Chris zelf die de Lunchrit in 2024 zou gaan regelen. Hij zou ons eens mee gaan nemen naar een serieus etablissement waar we een geweldige lunch zouden gaan eten.
Inmiddels zijn we een jaar verder en zat vandaag de Lunchrit eraan te komen. Waar zouden we toch heen gaan? In de groep was de verwachting dat we naar de Wolfslaar zouden gaan. Op zich prima, maar zou je daar wel binnen mogen komen met onze wielerkleding aan?
Op zaterdag kwam het verlossende antwoord. We zouden naar Woods in Oosterhout gaan. Niet het etablissement dat ik verwacht had, maar op zich een nette lunchlocatie, zeker als je dit met vroeger jaren vergelijkt, waar deze lunchtent nog doorging onder de naam van Brabants Bontje en nog langer geleden onder de naam van ‘t Aapje, omdat daar destijds ook een echt aapje in een kooi te bewonderen was (geen broodje aap-verhaal hoor).
Dit rit die vooraf ging aan de lunch was afgestemd op een aankomst om 12.00 uur bij Woods. Dit betekende dat er een rit werd gemaakt van 115 kilometer. Zoals steeds gebruikelijker wordt binnen de sportgroep, werd ook dit keer de rit uitgestippeld en het GPX bestand gedeeld.
De rit ging dit keer naar Hedel met een twist via Hooibroeken. Niet een rit die heel voordelig lag ten opzichte van de wind, maar dat is bij de sport sowieso geen vereiste. Lange polderwegen waar je goed kapot kan gaan en het liefst in een mooie omgeving ,zijn eerder kenmerken van een typische sportroute.
Deze rit was dus prima voor ons en de meeste van ons kwamen ook nog eens op wegen waar ze niet eerder zijn geweest.
Op verzoek van Erik en Chris werd deze sportrit relatief rustig gefietst. De eerste 50 kilometer waren wind af waarbij Chris en Erik veel voorin te zien waren. Na 30 kilometer vond JW het echter welletjes en voerde hij het tempo op naar dik boven de 40kmh. “Oh daar gaan we” dacht ik nog.
Via Wijk en Aalburg, Well en Hedel werd de Maas overgestoken. Hierna werd een stukje Den Bosch meegenomen waar wij als een mes door boter doorheen reden. John dacht hier wat anders over en vond het allemaal maar niets. Wat hij dan precies niet goed vond weet echter niemand…. Maar ja, John is John en daar houden we allemaal van…
Na Den Bosch voerde de route ons over ongebruikelijke wegen die ons niet teleurstelden. Het was goed fietsen met de neus in de wind. Inmiddels voelde deze neus wel behoorlijk nat aan, want we reden nu wind tegen. Net voorbij Doeveren begonnen de kilometers ook te tellen en werd het lactaat duidelijk in de benen gevoeld. JW trok zich hier niets van aan en reed gewoon lekker door op kop. Ook Chris was tot zijn eigen verbazing in goede doen. Zijn normale fiets stond bij de fietsenmaker en moest zodoende deze rit op zijn eerste liefde rijden. De liefde voor zijn Concorde is er nog steeds, want hij fietst hier volgens eigen zeggen toch het lekkerst op. Dit was dus goed te merken…
Zo rond Waspik kwamen we boven de 100km. Voorbij deze grens voelen de kilometers steeds zwaarder. Het tempo werd hierdoor aangepast en in een rustig tempo kwamen we om 12 uur netjes bij Woods aan. Twan, die om te herstellen met de tour meereed, was inmiddels al bij Woods aanwezig.
Een klein kwartier later zaten we allemaal aan een grote uitsmijter na te praten over de rit.
We hebben weer lekker gefietst en gegeten mannen. Bedankt Chris voor de organisatie.
Ook deze week is het zondagochtend droog weer en een mooie fietstemperatuur. Op mijn vraag naar een route heeft Flip wel een voorstel; rondom Breda. Want de wind gaat zuid west worden en best pittig. Dus dan is het fijn om een beetje beschut te rijden en het laatste stuk wind van achter. Ik kijk eens naar de route en denk dat ik zo iets ook wel zo uit het hoofd kan rijden. Vaak genoeg al geweest in die hoek met WTC. Zo vertrekken we om half negen richting het zuiden. We blijken een mooie groep te hebben, twaalf renners totaal. Ik voel een stevige tegendruk want de wind blijkt in zuid-oost te zitten. Omdat ik via ’t Zand naar Alphen wil, is dat pal op kop. Frans rijdt lekker door, hij heeft weer goed getraind in de Vogezen. Nieuwe hotelletjes uitgeprobeerd voor volgend jaar… toch minder dan ons gebruikelijke adresje weet hij te melden. Gelukkig is Flip er weer bij, moet een beetje in de wielen blijven vanwege zijn blessure zegt hij…. Maar komt halverwege toch weer gewoon op kop. Corné is ook al goed op kracht en kan al weer mee op kop. Nu nog het duurvermogen opkrikken dan kan hij zijn blessure ook achter zich laten. We rijden een groot deel de route van vorige weer andersom, om dan bij Alpen rechtsaf te slaan. Ik wil door het dorp in de richting van Chaam. Maar er blijkt een jaarmarkt of braderie of zo te zijn. Wel borden die de weg afsluiten… maar helaas geen borden die de omleiding aangeven. Ik rijd een beetje op gevoel want weet wel waar de weg naar Chaam ongeveer loopt. Helaas rijden we weer op een afsluitingsbord. Dan nog maar links en een keer rechts en dat leidt ons een doolhof in waar we met moeite de uitgang vinden. Hier kon ik niks aan doen, “vind ik zelf”. In Chaam moeten we richting Ulicoten aanhouden weet ik, en dan rechtsaf om naar Strijbeek te komen. Hier neem ik de afslag te snel, maar als je net doet of dat zo hoort heeft niemand iets in de gaten. Tot je na nog een afslag weer in Chaam terugkomt. “Dit was even om jullie de Acht van Chaam te laten zien”,.. niemand gelooft me. Ik stuur gewoon bij hetzelfde bordje Ulicoten weer rechts. Frans komt naast me rijden en legt me uit waar het fout gegaan is. We moeten twee afslagen verder de Oude Bredasebaan op en dan koersen we naar Strijbeek. Jammer genoeg is de wind nu toch gedraaid in de richting die mijn weerapp al voorspeld had; zuid-west. Dus weer tegen. Maar nu zijn we zo via Strijbeek bij Hazeldonk. Vandaar draaien we toch echt terug om een gunstige wind te krijgen richting Rijsbergen. Op kop wisselen de renners zich nu af. Ik heb Twan een tijdje naast me die vertelde dat hij naar de wedstrijd van het Nederlands elftal geweest is die ze kansloos verloren hebben in de poule, hij is sinds die tijd er ziek van. Hij rijdt met de Tour mee om rustig weer op te bouwen. Da’s nou jammer zo’n opmerking! Via Hellegat gaan we richting Liesbos. In de tunnel worden de krachten nog eens gemeten. Daar werden sommigen niet beter van want die heb ik daarna niet meer op kop gezien. Omdat het fietspad langs Prinsenbeek er slecht bij ligt, rijden we door de “Verloren hoek” richting de Zwartenbergse molen en van daar naar Langeweg. Het gemiddelde wordt nog even wat opgeschroefd en zo rijden we uiteindelijk met 93 km op de teller net voor half twaalf de May weer binnen. Flip nodigt ons uit om ter gelegenheid van zijn verjaardag een bakske te doen met vlaai. Dat slaan de meesten niet af, en ik zeker niet, want ik heb vergeten mijn muesli reep op te eten. Geen wonder dat het zo slecht ging ????.
Vanaf nu starten de vakanties en dus de WTC met vakantieritten. Die worden wat vrijer ingevuld afhankelijk van het aantal mensen aan de start. Ik ben benieuwd wat er de komende week gebeurd in het opkomstklassement.
Zondagmorgen liep het wekkertje om 7.00 uur af. Een keertje omdraaien zat er niet meer in helaas. Moest mij op tijd op de May melden om de troepen van de trimmers aan te voeren richting Alphen, waar naar verluid vroeger een oude spoorlijn had gelegen. Even wassen, wat voedsel achterover geslagen en op pad. Onderweg naar de May kwam ik Bakker Peter al tegen. Zoals wij hem kennen ook al vroeg uit de veren. Het laatste stukje naar de May lekker samen gefietst en een praatje gemaakt. Altijd gezellig toch. Bij het gemeentehuis stond er al redelijk wat volk te wachten. Gespannen koppies. Misschien nog door het voetbal? Klokslag 8.30 uur floot Piet op z’n fluit voor vertrek. Samen met Gerard Koops maar gelijk op kop van de groep. De May uit en via Den Hout waar het klootschieten een plaatselijke volksport is op weg naar Oosterhout. In Oosterheide het viaduct gerond over de A27 om richting de Vijf Eikenweg te gaan. Richting het spoor, waar over een paar dagen de nieuwe weg word opengesteld onder het spoor door. Daar is toch een paar jaar aan gewerkt terwijl de treinen gewoon door reden. Een knap staaltje werk. Bij de oude rijksweg richting Tilburg hoefden wij niet meer over te steken. Aan de linkerzijde ligt een gloednieuw fietspad. Een prachtige aanwinst voor ons fietsers. Op een gegeven zei Bert dat het niet goed met hem ging. Zoals we hadden afgesproken, laten wij niemand alleen naar huis gaan bij eventuele lichamelijke problemen. Gerard K. bood zich aan om Bert naar huis te begeleiden. Prima gedaan Gerard zo hoort het. Naderhand vernomen dat het met Bert niks ernstigs aan de hand was. Kou op de spieren die ongemak veroorzaakten. En weer verder. Antoon had de plaats op kop ingenomen van Gerard en het Bels Lijntje kwam in zicht. Voor mij een soort thuiswedstrijd, want ik fiets wekelijks deze kanten uit, en voor sommige anderen een hernieuwde kennismaking. Maar mooi blijft het hier. Niet te geloven dat hier vroeger de treinen over reden. Na een kilometer of tien rechtuit rijden kwamen wij in Alphen uit. Hier meldde Wim dat het bananentijd was. Elke zondag is het een heilig ritueel zoals naar de kerk gaan, maar helaas, dan zitten wij op de fiets. Misschien komt het daardoor dat vele kerken hun deuren hebben gesloten. Dat komt natuurlijk door de vele fietsers. Nadat de banaantjes, repen etc genuttigd waren, gingen we deel twee te lijf van het lijntje. Dat bracht ons in Baarle Nassau. Hier ging het rechtsaf langs Café De Tourmalet waar vroeger een oud renner de scepter zwaaide. Richting Chaam ging het, en begin Chaam rechtsaf richting Alphen. Een paar kilometer verder linksaf langs El Dorado om daarna op de Slingerdreef af te koersen. Door de Slingerdreef via Bavel naar Dorst om weer terug te komen op de route waar wij vertrokken waren. Met ongeveer 80 km op de teller vanuit de May was het weer een geslaagde tocht.
En de renner die de Tourmalet uitbaatte? Teuntje van Vliet!!!
Een klassieker op de wielerkalender van WTC Made is de tijdrit. Door de speciale opzet kan iedereen in principe winnen. Dit jaar waren het Ad en Anneke die de trofee na de feestmiddag mee naar huis mochten nemen.
Bij een tijdrit is het normaal zo dat de snelste renner, koppel of team, winnaar is. Zo niet bij WTC Made. Hierbij geef je voor vertrek aan spelleider René van Mook door hoe lang je over de afstand van 37,5 km. door de Madese en Zwaluwse polders denkt te gaan fietsen. Dan berg je horloge, teller, GPS en telefoon op zodat je geen tijdsinformatie hebt. Rijden op gevoel dus en dan zo dicht mogelijk bij je voorspelde tijd uitkomen. Dit jaar mocht je individueel, danwel als duo of als trio rijden. Alle drie de varianten kwamen ook echt voor. Het was de ochtend van 23 juni mooi weer en niet al te veel wind uit westelijke richting. Misschien dat het daardoor kwam, maar de nauwkeurigheid van de toppers van dit jaar was opmerkelijk. Maar liefst vier deelnemers/teams zaten binnen 28 seconden van hun vooraf opgegeven tijd. Wim Rasenberg en John de Wijs hadden in een normaal jaar aan het verschil van die 28 seconden vast genoeg gehad voor de eerste prijs, maar dit jaar werd je daarmee vierde. De 15 seconden verschil van Peter Korse en Peter Kuijpers bracht hen op de derde plaats. Zelfs 8 seconden naast de voorspelling, zoals het trio Adrie Verregghen, Wim ten Haaf en Arion van Dongen op de stopwatch van de spelleiding klokte, was onvoldoende. Anneke en Ad van Wesel waren nog veel nauwkeuriger want zij voorspelden 1:05:10 en kwamen binnen op 1:05:12. Slecht twee seconden verschil dus. Super nauwkeurig gereden, maar ze waren ook net terug van vakantie waarin ze drie weken geoefend hadden op het samen rijden. Alleen oud-lid Jan Sestig klokte in 1995 nog korter op de voorspelde tijd, namelijk 1 seconde verschil, zoals vermeld op het plaatje op de trofee. De overige uitslagen met tijdverschil en ook vermelding van de gemiddelde snelheid, want hoewel dit niet van belang is, is daar men vaak ook wel benieuwd naar, staat in bijgevoegde tabel. In de namiddag was het de WTC familiefeestdag. We werden verwelkomd bij de familie van Oerle in den Hout, of om precies te zijn: op Ter Aalst. Na de koffie met een lekkere koek gebakken door ons clublid Curt, werd een wedstrijd klootschieten gehouden. Nieuw voor de meesten; je legt een parcours af waarbij je steeds met een bal zo ver mogelijk vooruit rolt. De winnaar is het team dat met het minste aantal worpen het traject, van in dit geval zo’n twee en een halve kilometer, af weet te ronden. Veel hilariteit als de bal (van een ander team) in een modderpoel of groenbosjes terecht kwam. “Meedoen is belangrijker dan winnen” is wellicht een mooie olympische gedachte, maar zo niet voor deze WTC teams. Scheidrechters Gerard van Oerle en Peter Broeders kregen te maken met afleiden, dwarsliggen en ronduit valsspelen. Gelukkig werd bij de barbecue en drankjes nadien alles weer bijgelegd en konden prijzen voor klootschieten (Antoon Romme, zijn vrouw Tiny en Annemieke Rensen waren de winnaars) en tijdrit uitgereikt worden. Een geslaagde clubdag kwam hiermee ten einde.
Ook deze week is het op zondagochtend weer prima weer om te fietsen. Ondanks de vele regen van dit voorjaar hebben we nog niet veel moeten inboeten op de afstanden. Deze ochtend is het wat minder druk op het Raadhuisplein. Dan blijkt dat de Trim groep al om acht uur met de auto vertrokken is voor deelname aan de Abdijtocht. Helaas heeft Jacques dit plan niet mee gekregen en is wat teleurgesteld nu hij alleen daar staat. Uiteindelijk besluit hij een stukje mee te rijden met de Tour zolang hij het leuk vindt. Dat is tot de Seeterse hoeve. Wij hebben een te hoge snelheid t.o.v. Trim en nemen niet het fietspad maar steken de rotonde op de weg rechtover. Jacques vindt dat niet goed, ik doe het omdat ik het veiliger vind met een peloton fietsers…. Verschil van inzicht zal ik maar zeggen. Jacques besluit rustig zijn eigen plan te trekken. We hebben nog iemand bij ons die meestal met de Trim rijdt. Die wist wel van de plannen maar hij houdt niet zo van Abdijbier, denk ik… Marc rijdt bewust met ons mee en dat gaat prima. Nog een vreemde Schutter in ons gezelschap, Ad heeft broer Piet meegenomen. Nodeloos te zeggen dat die zich prima weet te verstoppen in ons peloton en makkelijk mee gaat. De rest zijn de gebruikelijke namen. Wie we echt missen is Arion, die heeft zich bij Adrie afgemeld en gezegd dat die de derde plaats moet verdedigen in het opkomstklassement. We fietsen door langs het vliegveld en dan langs Gilze naar Riel en dan naar Goirle. Ik krijg al commentaar, we hebben al drie stoplichten gehad en twee dorpen, jawel het is een keer wat anders, maar niet qua weer…. We krijgen geen regen en tweede helft wind in de rug, wat wil je nog meer op de zondagochtend? Via Hilvarenbeek koersen we via De Roovert waarna we op een fietspaadje door het bos komen te rijden en zo België binnen te rijden. Daar is echter de weg weg. Er staat 25 centimeter water op de weg maar langs de kant kunnen we er net omheen. We houden het droog dus… of niet als we niet snel stoppen. Enkele renners hebben bij het zien van die enorme plas, zelf ook een enorme plas. Gerard van Oerle neemt meteen de gelegenheid te baat om een kapelletje te bekijken uit vijf over half zes, oftewel uit 1735.
Dat ziet er binnen nog goed uit moet ik zeggen, net als Frans Marijnissen die daarbij ook nog eens goed fietst. We trekken ons weer op gang en inderdaad nu met wind mee. Richting Poppel en dan Baarle Nassau. Kees en Rachel die ook mee zijn, want geen TT vandaag, gaan lekker mee. Ze zijn goed in vorm aan het komen en dat is met de Tour fietsen geen probleem. Via Alphen rijden we richting ’t Zand. Nu zijn er steeds meer mensen die weer weten waar we zitten en de weg naar huis weten. Ik kan nu wat minder op kop. Een beetje rustig fietsen het laatste uur want komende weken is er nog kans zat om me uit te leven in bergachtig terrein. Anneke en ik nemen de komende 3 weekenden onze WTC-vakantiedagen op. Dus grijp je kans zou ik zeggen tegen onze achtervolgers. Wij gaan het van afstand volgen op de website en de verslagen van anderen die nu ook hiervoor hun kans gaan pakken om een verhaal te schrijven. Tot over een paar weken.
Afgelopen week leek Pinkstermaandag de mooiste fietsdag te gaan worden. Maar als ik vanochtend de fietsen pak en daarna op Buienradar kijk, ziet het er toch anders uit. Ik ben benieuwd wie met dit weer gaan opkomen. Het wordt vanaf 8:25 droog zie ik. Dus het moet kunnen. Het rondje Bleskensgraaf van Maurice is sowieso gisteren al in het water gevallen, althans, zijn Garmin dan. Want hij schrijft dat die het niet doet omdat er water in gekomen is. Wie weet de route dan? Gerard van Oerle kan hem zelfs zonder GPS schrijft hij. Maar als we bij de startblok aankomen, zie ik noch Maurice, noch Gerard. Wel een groepje van in totaal 6 Tourrijders, dus we kunnen zeker op stap. Ik heb op Buienradar gezien dat we zo snel mogelijk richting het Oosten moeten zien te komen, dan hebben we de minste kans op buien. Terwijl we even wachten tot Flip zijn eerste band van de dag al gerepareerd heeft nog voor het verstrek (van Gerben), trek ik mijn windstopper uit. Het is droog en niet koud. Mouwtjes hou ik toch maar aan. We rijden langs Geertruidenberg en Raamsdonkveer zuid richting Waspik. Daar is de eerste lekke band van ons groepje. Anneke heeft een doorntje in haar band, de schuldige is dus gevonden. Nu nog er uit krijgen, niemand heeft een pincet bij zich. Flip heeft een oplossing: met de punt van ventiel wipt hij de boosdoener er uit. Nieuwe binnenband er in en we kunnen weer op pad. Arion moet goed opletten want die is nog niet zo handig met banden repareren vertelt hij. Les twee voor Arion volgt al snel; in de polder bij Waspik is Adrie de volgende met een platte tube. Ik vind wel stukje glas maar die lijkt er niet helemaal door te steken. Toch maar op vertrouwen dat dit het is. Met patroon is een band snel vol. Goed hard, minstens 6 bar met zijn gewicht zegt Adrie. Dat komt goed. Raadsel van de dag… zijn gewicht is precies het omgekeerde van het gewicht van Anneke.
Vanaf nu gaat het op een mooi tempo naar Heusdense brug. Er is een beetje motregen maar je droogt net zo snel dan dat je nat wordt, dus gaat goed en veel zuurstof in de lucht. Iedereen pakt kopbeurten, ook Anneke heeft er zin in en rijdt met wind schuin tegen kilometerslang naast Flip met een gangetje van 33 km/h. Mooi op tijd in vorm voor de bergen. Ook Peter Verhagen rijdt de laatste weken erg goed merkt ook Arion op. Klopt, even de gedachten verzetten voor Peter. Donderdag uitvaart van zijn moeder, sterkte Peter.
Als we de laatste klim van de dag krijgen over de Amertak test ik mijn klimbenen nog eens. Zit wel goed, maar nu is er wel een heel groot gat. Waar zijn Arion en Adrie? Flip en ik draaien terug. Dan komt Adrie er aan; “ Rij maar door, Arion heeft een lekke band en heeft al gebeld of ze hem ophalen”. Jammer les 3 komt er niet vandaag, dat was zijn praktijkexamen geweest, met 5 renners die commentaar staan te geven waarschijnlijk… dat zag Arion waarschijnlijk niet zo zitten.
We rijden met 60 km op de teller de May weer binnen. Lekker gefietst, windstopper was onderweg niet meer nodig, dus zoals zo vaak hadden de thuisblijvers geen gelijk.
Ook dit weekend weer volop de kans om kilometers te maken. Heel de week zag de weersvoorspelling er niet best uit, maar als ik de fietsen uit de garage haal, voelt het helemaal niet verkeerd en de buienradar laat zien dat het droog gaat blijven. Dat is fijn, zo groeit de vorm voor bergritten in Vogezen, Alpen en hopelijk voor de Stelvio, hoewel die van de week nog uit de Giro gehaald werd vanwege lawinegevaar. Op weg naar het Raadhuisplein zit ik te genieten op mijn fiets. De “kraak” die de afgelopen weken steeds luider werd, is eruit gehaald door nieuwe trapaslagers. In combinatie met nieuwe ketting en tandwielen die ik er al opgelegd had, loopt het nu geruisloos. Goed voor de moraal, zo’n geluid klinkt toch altijd in je oren als extra weerstand. Bij de start is het minder druk dan ik gedacht had bij dit lekkere fietsweer. De Trim met stuk of 5, Sport stuk of 6 en Tour idem. Wij vertrekken voor een rondje Boompjesdijk dat we nog tegoed hadden. Dit voorjaar hebben we vanwege buien een alternatief genomen, maar dit blijft een fijn rondje. Zeker op de zaterdag want er zijn weinig stukken van die route waar je veel verkeer verwacht. Omdat de Moerdijkseweg langs de Gouden Leeuw nog dicht is (gaat die ooit nog open?) rij ik door de polder via Blauwe Sluis. Opeens rijdt Chris naast mij. “Is heel de sport mee?” Blijkt dat Chris last heeft van zijn knie en eens even niet te zware verzetten wil rijden. Dus gaat hij met de Tour mee. Ook Flip is bij ons want die moet nog gaan dansen bij de Top 100 vanmiddag. Mooi, een paar goede koptrekkers. Daaraan sowieso geen gebrek, er wordt goed samengewerkt in ons peloton van 10. Met Adrie heb ik het er over dat dit vaak een snel rondje is. Door lange rechte stukken en omdat we meestal bij westen wind gaan die later in de ochtend vaak aantrekt. Zo niet vandaag, er is wel wat noordwesten wind maar zo zacht dat de rijwind overheerst en we dus heel de rit iets tegendruk hebben. Maar daardoor rijden we wel heel constant. Via Klundert gaat het naar Willemstad en dan over industrieterrein Dintelmond naar Dinteloord en dan de dijken op in het buitengebied. Zo kom je bij het gehucht Boompjesdijk. “Zo kom je nog eens ergens hè Arion”. Hij vertelde dat hij vaak net buiten de bebouwde kom van Made al niet meer weet waar hij is. We zitten daar op de helft en de teller staat op 31 km/h als gemiddelde. Na de Boompjesdijk gaan we op de terugweg. Via de Zuidzeedijk gaat het op een mooi tempo naar de Vliet en over de brug linksaf richting Stampersgat. Daar is de weg weer open na de verbeterwerkzaamheden…. Nou verbeteringen, weer iets dat bedacht is door een hater van fietsers, brommers en motoren; twee scherpe en dus gevaarlijke snelheidsremmers liggen nu in het wegdek, “én bedankt!”.
Als we naar Oudenbosch koersen, zie ik dat het gevoel klopt, alle windmolens staan stil. En ook geen zon…Met Hans , de energie-expert, heb ik het er over dat je op zulke momenten toch een of andere centrale nodig zult blijven hebben. Kern en gas, wij weten het ook niet?? Met Flip later nog een discussie over saldering van zonnepanelen en met Chris over een airco. Op een of andere manier een goede dag om over dit onderwerp te hebben. Omdat de Lamgatsebrug nog niet open is voor fietsers rijden we naar de overkant van de Mark en dan naar Zevenbergen. De houten brug is wel natuurvriendelijk zou je zeggen, maar als diezelfde natuur er dan houtrot in laat ontstaan…. moet je vervangen. Ik ben benieuwd als 24 juni, als hij weer op zou moeten gaan, weer een houten oversteek gelegd is. Nog een maandje omrijden dus, dat is niet erg maar je moet een stukje door Zevenbergen. Johan stelt voor om langs den Elsakker te rijden voor wat extra training. Ik zeg dat dat 5-6 km om is en mensen rond de 90 km verwachten, dus gaan we maar niet doen. In Zevenbergen besluit ik een compromisje te maken, we rijden naar Zwartenberg en dan over Langeweg. Dat is maar 1-2 km om en dan heb je minder fietspad in Zevenbergen. Als we bij de oversteek komen zien we een optocht aan oude trekkers waar Farmers Defence Force jaloers zou zijn. Wel stuk of 50. Maar die gaan helaas ook de weg naar Langeweg in. Daar moeten we niet tussen komen… dus Johan zijn zin, we rijden langs den Elsakker. Dan maar 10 minuten later thuis. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat we met Chris een Sportrijder bij ons hebben, die kunnen met geen mogelijkheid langs den Elsakker rijden zonder te stoppen voor koffie met een punt. Dus al snel komt hij bij mij met het voorstel om dat te gaan doen. Iedereen is het er mee eens. Alleen Arion zit met een verplichting en het mag niet té laat worden. Johan en ik oberen even en we nemen maar 1 bakkie en zo blijven we qua tijd acceptabel.
Na de koffie is het wel weer even opstarten zeg, ik heb een paar kilometers nodig om weer lekker te draaien. Gelukkig zegt Flip hetzelfde dus het ligt niet aan mijn benen. De snelheid gaat langzaam omhoog, zo erg zelfs dat ik Chris hoor roepen “ik moet er af”. Wat? Blijkt dat hij de afslag neemt naar Wagenberg en Terheijden. Wij rijden langs de Drie Hoefijzers en nog steeds langs de andere kant van de weg naar Made. Dat zonnefietspad heeft blijkbaar veel onderhoud nodig. Ik vraag me af of dat ooit rendabel gaat worden. Maar, zoals ik hoorde bij het sauwelen, we moeten er in de gemeente Drimmelen blij mee zijn met dat zonnefietspad, want “Nu komt er eindelijk eens wat positieve energie uit Wagenberg“ (sorry Corné, zijn niet mijn woorden hè ???? ).
Met net geen honderd kilometer op de teller komen we weer op de May. Lekker gefietst en het goede nieuws is dat we maandag weer een mooie rit in het vooruitzicht hebben o.l.v. Maurice.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
