Vakantie? Weinig van te merken op deze zonnige zondagochtend.
Het was weer een drukte van belang met fietsers bij de sporthal. Menige geloofsgemeenschap zou in zijn of haar handen knijpen met zo’n opkomst.

Wij als klein groepje kozen ervoor om Wijk & Aalburg met een bezoekje te vereren.
Ja, wat moet je nog vertellen over dit overbekende rondje?
Misschien dat we door de Pruimenboogsteeg gereden hebben?
Dat Anton Verhoeven uit Dussen kwam en bekend was als een legendarisch schaatsenrijder? Dat zijn zoon Mario er een leuke fietsenzaak heeft en veel retro fietsen en onderdelen heeft? Ook het mooie kasteel is er een bezoekje waard, dat zeker.
Dat Marianne Vos iets verderop woont en dat er een mooi kunstwerk staat speciaal voor haar gemaakt? En dat alles als een soort eerbetoon voor haar glansrijke carrière?
Allemaal  de moeite waard om dit even te benoemen.

Maar nu ook wat regels tikken over ons rondje want daar gaat het natuurlijk ook over.
Met een diepgebruinde Petra in ons selecte gezelschap door de polders snelden wij in een rap tempo naar Wijk & Aalburg. Af en toe een verfrissend windje door mijn asblonde lokken. Heerlijk.
Wind op de kop. Iedereen deed zijn deel van het kopwerk en André hield controle achterin de groep.
Natuurlijk werd er weer veel gefietst deze ochtend. We werden ingehaald, wij haalden in, wij kwamen er tegen en zij kwamen ons tegen.
De brug van Heusden doemde op. Wij zouden aan de overkant van de brug ons banaantje burgemeester maken. Doet de mens goed.
Met Bert en Piet nu op kop ging het nu langs het nieuwe fietspad in het verlengde van de Oude Maas naar Waspik. Wim hield alles goed in de gaten om de rit zo ordelijk te laten verlopen. Bij Waspik het Halve Zolenpad gepakt om via Geertruidenberg terug te fietsen naar Made.
Met André, Piet, Bert, Ad, Petra, Wim en de schrijver van dit stukje weer een gezellig rondje gereden van 72 km. en dat in wat minder warme omstandigheden.

De Pakhaas.

En zoals dat de laatst weken wel meer voorkomt, schitterend weer.
Een straffe wind uit het zuiden en dat kan maar tot een rondje ‘t Zand leiden. Maar wel met het bosrijke gedeelte in de heenweg.
Ik moet bekennen dat ik de weg helemaal niet ken. Maar gelukkig zijn er mensen in onze groep die dit rondje blindelings kunnen rijden. Toch begon het verrassend.
We gingen niet over Den Hout, maar slinks om Den Hout heen. En ik moet bekennen dat mijn hartslag flink opliep in het stuk door de polder met de wind recht op mijn snufferd. Maar wel lekker koel natuurlijk. Iemand zei vooraf dat hij zich niet helemaal top voelde en met paracetamol en fiks insmeren toch maar een poging wilde wagen. Diezelfde persoon heeft het grootste stuk tegen de wind in op kop gereden in een straf en constant tempo. Piet is een klepper. Ook Bert en anderen lieten zich overigens niet onbetuigd.

Mijn eigen kracht lag vandaag vooral in de scherpte. Exact op tijd en op afstand wist ik de bananentijd af te roepen. Wim had me al geïnstrueerd en ik heb niet verzaakt. Na 35 km precies, inderdaad: bananentijd. Helaas zat er voor mij niet meer in dan een droge bruine boterham, de bananen had ik gisteren al soldaat gemaakt.

Het ging terug naar het noorden natuurlijk als van een leien dakje. Lekker de wind in de rug en nog steeds genoeg om voor wat verkoeling te blijven zorgen. Niks mis mee.

Bovendien werden we aangenaam verrast op de veranderingen in de Seterse bossen vanaf Oosterhout naar Dorst, en andersom natuurlijk. Een prachtig fietspad. Dit maakt het fietsen aldaar erg prettig en vooral veilig. Een vooruitgang.
Nog een sprintje bij de brug over het Markkanaal waar mijn ego weer gedeukt werd door Johan en we waren rond.

Een prettig en gezellig tochtje. Tot volgende week dan maar weer.

Met vriendelijke groeten,

Gerard

Weer goed weer deze zondagmorgen, bij vakantietocht nummer vier.
Na snikheet is het nu gewoon warm, maar dat komt door een straffe wind uit het zuiden. Deze week daarom toch maar eens tegen de wind vertrekken.
Ik check even of we genoeg mensen hebben voor de sport. Als Frans zegt “zeker, gas er op”, weet ik het zeker, we gaan niet met de Tour mee. Ik zie na vertrek zelfs dat we met acht renners zijn. Net als de Tourgroep besluiten we een rondje Baarle-Nassau, Ulicoten te doen. Gertjan nestelt zich vanaf het begin op kop om er nauwelijks meer vanaf te gaan.
Wel 90% van de tocht rijdt hij voorop, dus zo’n 81 kilometer. En met de snelheid van vandaag is dat een sterk staaltje. Hij is aan het trainen voor Luik-Bastenaken-Luik over twee weken.
Ik ben blij dat Johan en Peter ook weer eens mee gaan want die heb ik volgens mij dit jaar nog niet veel bij de Sportgroep gezien. Ze moesten eerst wat kilometers maken…. nou dat heeft gewerkt. Ze rijden lekker mee en ik merk op de viaducten dat ik tegen Johan nog steeds geen schijn van kans heb. Kees Marijnissen zag ik aan de start staan met Colin, dus ik ben een beetje verbaasd dat hij bij ons rijdt want op een of andere manier verwachtte ik dat hij dan met zijn zoon samen zou rijden. Maar Colin kan best alleen met de Tour natuurlijk. Ik denk dat Kees denkt “nog even wat extra trainen, anders rijdt dat joch me er binnenkort al af”. Ik verwacht Colin dan ook al snel bij de sport. Hij had in zijn vorige WTC leven al weinig trainingskilometers nodig, dat had ik ook op die leeftijd.
Maar ik klaag niet, dat mag ik niet van John; “in je stukjes schrijven dat het niet goed gaat en dan zo fietsen!”
Okay, het ging best goed vandaag. Scheelt misschien wel dat ik tegenwoordig wat minder in verre landen zit.

Ad van Wesel

Al een paar weken was ik het van plan, een keer mijn benen testen bij de tourploeg.
Maar elke keer dat ik mee wilde, werd de afstand opgetrokken naar de 100 km.
En dat vond ik net te ver voor mijn rug die nog steeds niet de oude (of jonge?) is.
Maar deze ochtend trok ik de stoute schoenen aan en reed niet met de trimploeg mee.
Flip riep bij de Amerhal dat het 92 km. was en dat hij rustig aan zou doen dus op het laatste moment pik ik toch bij de groep aan.
Ook 5 man van de Wilde Bond reed gezellig mee. Ook bij hen was het vakantietijd en de animo was dusdanig laag dat ze gevraagd hadden of ze mee mochten rijden.

Rondje Binnenmaas, voor de meesten gesneden koek maar voor mij weer ff wennen aan de groep. Het aantal en de snelheid is net wat hoger dan bij de trim dus zuinig rijden is het plan.
Gezellig kletsend met Franske schoot het lekker op en waren zo bij de Kiltunnel die vlotjes werd genomen. Via ’s-Gravendeel werd naar Maasdam gereden.
Ondertussen liet Flip zich afzakken en was de opkomst aan het tellen. Toen hij mij zag, stopte hij gelijk; “O, ben jij er ook? Dan hoef ik niet meer te tellen.”
Dus toen was het aan mij om te kijken wie er nu allemaal bij waren.
Het was mooi om te zien dat de dames Annemieke, Sharelle en nieuwkomer Renée lekker mee fietsten met deze groep. Jacques reed nu ook mee,  de voetbal is nog niet begonnen dus heeft hij net iets meer tijd op zondagochtend. De halve familie Marijnissen was  present. Niet Rachel maar Colin was met pa mee op stap. Hopelijk binnenkort ook dochter als haar knie weer wil. Colin, welkom weer bij de WTC en Rachel, beterschap!
En de kleppers Peter V., Johan v. H., Tim en Gert-Jan reden gezellig mee. Samen met die 5 van de Wilde Bond en 13 WTC’ers maakten dit toch een behoorlijk peloton.

Na Maasdam reden we een stuk langs de Binnendijkse Maas, een mooi gebied.
Via de Onderdijk en de Schuringsdijk naar Numansdorp. Bij het afslaan naar de bruggen van Hellegatsplein hoorde ik achter me; “O, zitten we hier!”. Niet iedereen was dus hier bekend.

De bruggen over en via Helwijk naar Oudemolen, Zwingelspaan en Klundert naar Moerdijk.
De kilometers begonnen bij mij al aardig te tellen en na elke bocht moest ik toch aardig aanzetten. Gelukkig voor mij, reed er iemand lek bij de Gouden Leeuw langs de A16.
Kon ik mooi ff rusten en kennismaken met Gert-Jan, de vriend van Renée.
De band was zeer vlot gewisseld en via de bekende weg  via Zevenbergschen Hoek en de derde weg ging het naar huis op aan. Er wordt wel eens gezegd; “ze ruiken de stal” maar daar leek het echt op.
Bij het binnenrijden van Made stond de teller op 95 km. Dat had ik dit jaar nog niet gereden. Zou ik de 100 nog even volmaken?
Toch nog even wat lostrappen om na 101 km. de fiets thuis te parkeren.
Het verschil met de trimgroep voelde ik goed.
Was het de snelheid, de afstand of het warme weer?
Het zal wel een combinatie zijn geweest. Maar ik heb het toch gedaan.

Anneke

Op deze zondagochtend weer een vakantietocht en Martien stelt voor Poederoijen te rijden. Dat is prima, maar wel andersom dan een paar weken geleden anders wordt het saai hè. Peter Broeders ligt er even uit bij de tourgroep. Flip wil deze groep vanochtend wel leiden, hij heeft het rondje Binnenmaas voorgereden vorige week dus is goed voorbereid. Met zijn rug die maar zo-zo is en een feestje tot 3 uur ’s nachts is een keertje geen sportgroep misschien zelfs wel welkom. Dat scheelt ons wel een sterke koptrekker. Maar gelukkig is Thijs weer terug en ik had al gehoord dat die goed in vorm is.
Met zessen zetten we koers naar Geertruidenberg en Hank om door de polder naar Werkendam te rijden. Het gaat lekker, dit zou volgens de weersvoorspelling het stuk moeten zijn waar we het meeste wind tegen hebben, want hij zou noord-noordwest zitten. Niet zo erg want er staat in de ochtend slechts een licht briesje. Vanaf Sleeuwijk gaan we de Waal volgen richting Giesen.
Ik zie een vreemd tafereel. Thijs pakt een reep en breekt er een stuk af om aan Twan te geven. Heeft Twan proviand vergeten? Ik zie nog een banaan in zijn achterzakje trouwens. Als ik naast Twan rij, legt die uit dat Thijs een nieuw soort reep heeft: Pizzasmaak, tomaat met basilicum. Twan trekt er een gezicht bij van “niet aan te bevelen”. Ik vraag nog of die reep binnenkort in zijn winkel ligt, hij zegt dat hij dat niet verwacht.
Grappig is dat een uurtje later, na een paar krachtige kopbeurten van Thijs, Twan toch van gedachten veranderd is. “Dat is goed spul!”. Waarschijnlijk heeft Thijs thuis voor zijn ontbijt ook al een paar van die dingen op denken wij.
Ik eet mijn banaantje op, ook goed voor fietsers. Ik heb niet eens een reep bij me in deze tijd van het jaar met maar 90 a 100 kilometer op de kalender, hopelijk is dat geen overmoed met deze snelheid.
Na Nederhemert draaien we rechtsaf richting het westen. Helaas is de wind toch meer west dan noord dus nu moeten we ons best doen om het mooie gemiddelde dat we opgebouwd hebben, vast te houden. Iedereen doet goed mee.
Mark de Pijper heeft denk ik nog nooit zo’n snelheid over zo’n afstand gereden, maar hij doet gewoon dapper mee. Als we weer in Hank rijden, ziet hij voor de tweede keer het bord “Kurenpolder”. Daar moet hij in de middag nog heen met de kids en natuurlijk zandkastelen bouwen en zo, dus geen tijd om te rusten. Hij gaat er in ieder geval niet meer met de fiets heen, vertelt hij.
Over de Keizersveersebrug gaan we niet rechtsaf door de Berg maar zoals te doen gebruikelijk voor Martien, neemt hij de route linksaf door de polder naar Raamsdonk.
Nog een paar kilometer meer dan ik verwachtte, maar geen probleem, het is nu vooral nog even iets sparen voor de Amertakbrug. Daar moet Mark even passen maar eenmaal boven rijden we het gat vlotjes weer dicht. Ik stop mijn Scott na 100,1 km. en “mooi voor de hitte thuis” denk ik. Maar het is al 26 °C zie ik op de thermometer.
Tijd voor een lekker warme bak koffie, met een stuk peperkoek, aan de smaak van een pizza moet ik nu echt niet denken!

Ad van Wesel

Wat een schitterende dag. Een flinke opkomst voor een vakantietocht.
Veel gingen met de tourgroep mee en een mooi ploegje met de trimgroep.
West tot noordwesten wind. En met het idee om halverwege voor een kop koffie of thee met appeltaart aan te leggen, leek Willemstad een uitstekend doel.
Een lichte wind tegen op de heenweg, het mag eigenlijk geen naam hebben.
Via Moerdijk, met dit weer zelfs het industrieterrein een  aangename plaats op te fietsen, en Tonnekreek (grappige naam) door schitterende polders en langs vriendelijke mensen belandden we dus op een terras in Wilemstad.
We waren zeker niet de enigen die het idee hadden opgevat fijn een stukje te gaan fietsen. Er stonden meer fietsen voor het terras geparkeerd dan bij de start van de Tour de France.

Ook de terugweg ging het eigenlijk als vanzelf. Een lichte wind in de rug via Zevenbergen weer richting Made. En zelfs twee lekke banden waren nuttig. Ik heb nu geleerd hoe mijn CO2-banden-op-spanning-apparaat nu echt werkt (bedankt Peter voor je technisch inzicht) Bij het tweede lek hadden we toch al voor de trein moeten stoppen.
André  wist nog dat het nieuwe record “lekke band vervangen zonder af te stappen” is verbeterd naar 47 seconden (of 48, dat week ik niet precies meer).
Ik was onder de indruk en ga op zoek naar een filmpje daar over.

Het is duidelijk. Het was een alleraardigste tocht met alleraardigste mensen en met plezierige praatjes. Het mag van mij wel even zo blijven.

Met vriendelijke groeten,

Gerard Koops

 Na wat overleg deze morgen werd mijn persoontje aangewezen als leider deze ochtend. Da kunde gij goe Pakhaas, hoorde ik.
Dan ook maar de mooie Biesbosch opzoeken met deze warmte. Daar is het altijd wat koeler ook.

Op de Keizersveersebrug  mankementen voor André. Lekke band aan zijn Batmobiel. Met vereende krachten werd het euvel snel verholpen zodat André terug zijn plaatsje achter in de groep weer kon innemen.
Via de Hank en Nieuwendijk en een omweg langs de snelweg ging het naar Werkendam op aan.
Anneke was al de gehele ochtend onder de indruk van de mooie bruine benen van Peter K. en moest dat aan hem kenbaar maken; “ Wat heb je toch mooie bruine benen Peter” zei ze. Peter apetrots natuurlijk. Hij probeerde mij ook tot een uitspraak te verleiden, maar dat is aan mij niet besteed om mijn mening over mannenbenen te geven.
Langzaamaan reden we richting de Kop van het land. Piet kwam vragen of wij misschien daar over konden steken om de pont te nemen naar de overkant, dat ivm met de lengte van de tocht. Natuurlijk geen enkel probleem.
Hup met z’n allen op de pont. Lekker varen en een paar prenten trekken tijdens de oversteek.

Aan de overkant gekomen bij de kop van ’t land, linksaf gedraaid om door dit mooie gedeelte terug te rijden naar Willemsdorp.
Op een gegeven moment reden alle drie de dames op kop van ons groepje. Anneke, Annemieke en Helène. En ze hielden er uiteraard een goed tempo op na. Met Gerard K., Bert, Peter K. etc was het goed toeven achter de vrouwtjes. Bietje kletsen, rondkijken, wat drinken, gezellig toch!
Richting Moerdijkbrug probeerde Annemieke hier en daar wat punten te verzamelen voor het bergklassement. Ook Anneke, Bert en Piet deden hier graag aan mij. Na elke heuvel of brug viel het stil zodat de mindere klimgeiten op hun gemak terug konden keren.

De tweede vakantietocht staan er toch nog redelijk wat mensen bij de Amerhal,
ik tel 25 WTC’ers. Binnenkort kunnen we weer terug naar vertrek bij het Oude Gemeentehuis waar ze voor ons een geweldig vertrekplein aangelegd hebben, alleen uitkijken met die water gootjes. Flip stelt voor om met de Sportgroep het “rondje Binnenmaas” te rijden. Goed idee, een leuk rondje, maar wel een beetje tegenwind terug vandaag.
Zeven sportievelingen vormt het clubje van Flip.
We rijden via Lage Zwaluwe naar de Kiltunnel. Die wordt vlotjes genomen. Als we boven komen en ’s Gravendeel in willen draaien, staat een renner te roepen. Volgens Twan krijgt hij een 8 voor zijn drama-act, goed geacteerd. We kunnen dan ook niet anders dan even naar hem toe rijden om te horen wat er aan de hand is. Hij vraagt of iemand een reserve buitenband bij zich heeft. Wie heeft die nou bij zich?? We kijken eens wat er mis is met zijn band. Hij heeft blijkbaar op iets scherps gereden want er zit een snee dwars over en zowel buiten- als binnenband zijn stuk. De beste man blijkt uit Breda te komen en heeft zijn vrouw al gebeld om hem met de auto op te komen pikken. Maar ze gaf hem te verstaan dat ze dat niet gaat doen. Ze heeft namelijk geen sleutel van de auto, die heeft de renner in het achterzakje van zijn fietsshirt zitten :- ) . Gelukkig zijn WTC’ers zeer ervaren en hebben zoiets al meer mee gemaakt. De oplossing is een stukje canvas. Zowel Flip als Frans als ik hebben dat bij ons. Ik geef mijn stukje aan de Bredanaar als ook de montage-instructie. Dan vervolgen wij onze weg weer en hopen er het beste van.
Een heel end lopen naar Breda vanuit de Kiltunnel….
Wij draaien na ’s Gravendeel links af. Onbekend terrein voor de meesten, maar niet voor Flip. Hij weet dat hij naar Sint Antoniepolder moet. Langs de zuidkant van de Binnenmaas rijden we langs plaatsen als Zwanegat en Westmaas. Uiteindelijk doemt weer bekend terrein op: De bruggen naar Willemstad. Die worden vlot genomen en het valt me op dat Kevin goed omhoog gaat. Ook Mark de Pijper gaat ondanks het gebrek aan veel trainingskilometers, goed mee. Na de bruggen rijden we langs Helwijk naar Oude Molen. Nu wordt de wind lastiger qua richting en trekt ook een beetje aan denk ik (of voelt dat maar zo). Na de hele tijd twee aan twee gereden te hebben, komen we nu op een lint zodat we over kunnen nemen en we wat langer kunnen rusten als we van kop zijn.
Menig wielrenner moet er aan geloven. De meesten laten dat gewoon gebeuren. Sommigen pikken aan. In Klundert besluit Flip om over industrieterrein Moerdijk te rijden. Dat rijdt lekkerder zegt hij. Daar valt over te twisten, want daar is de wind vanochtend pal tegen. Toch is het geen reden voor de kleppers om de snelheid in te laten kakken.
We draaien lekker door. Het valt op hoeveel wielrenners we tegen komen op dat fietspad daar, die gaan wel allemaal de goede kant op.
Vanaf Moerdijk gaan we langs de snelweg naar Zevenbergsche Hoek.
Op de laatste klim over de HSL wil ik iedereen eens laten zien wat mijn klimtrainingen op de Holterberg van afgelopen twee weken opgeleverd hebben. Maar halverwege komt Kevin mij voorbij gestoven. “Hè, wat is dat nou?”.  Nou heb ik gisteren op TV gehoord dat door de dopingcontrole bij de profs geen enkele klimmer veel meer dan 70 kilo weegt.
Hmm, Kevin weegt toch echt een beetje meer, én wij hebben geen dopingcontroles……. Ondertussen rijden we door de polder in naar Hellekant.
De temperatuur begint nu toch wel flink op te lopen. Ik begin aan mijn tweede bidon. Ik zie op de Blasiuskerk dat het net voor half twaalf is als we de May weer binnen rijden. Dat is raar denk ik nog want met 95 kilometer op de teller en die snelheid had ik verwacht kwart over elf aan de koffie in de tuin te zitten. Oh ja, dat komt door de tijd besteed aan het helpen van de Bredanaar.
De Sportgroep van WTC is ook  zo’n sociale groep.
Weer lekker sportief gefietst. En nu eerst een nieuw stukje canvas in mijn fiets tasje doen voor een volgende hulpbehoevende.

Ad van Wesel

Deze morgen vertrokken we met z’n elf-en in de trimgroep.
Yp gaat ook mee, want die was net te laat om nog mee te doen aan de Zeeland tour.
Piet (Mr. Garmin) heeft de route uitgestippeld voor ons. We gaan op verzoek van Wim een rondje richting Dordrecht en dus heen en weer over de Moerdijk brug.

Na al mijn smoesjes heeft Anneke me toch eindelijk weer kunnen strikken om een stukje te schrijven over onze fietstocht.

Het is een poldertocht , eerst langs het mooie “Gat van de Ham” gefietst via Zwaluwe naar de Moerdijkbrug voor de eerste keer. Dan door de polder richting de pont aan de “Kop van het Land”.  Maar we gaan linksaf ipv rechtsaf met de pont.
Via een stukje Sliedrecht richting Dordrecht en dan naar de Kiltunnel.
De Kiltunnel was in zicht maar we zijn niet gegaan voor de afdaling, maar net daarvoor rechtsaf richting het fietspad langs de rivier. Een beetje naar de bootjes en zeeschepen gekeken, altijd leuk om wat beweging op het water te zien en met dit warme weer een heerlijke verkoeling.
Nu weer voor tweede keer over de Moerdijkbrug.
Op de terugweg nog wat hoogtemeters gemaakt langs alle bergen (=viaducten) van de A16. Via Zevenbergsche Hoek door weer een andere polder naar de Helkant en vandaar terug naar Made.

Geheel onverwachts kwam er nog een wedstrijdelement in het peloton.Peter heeft alle tussensprints gewonnen (hij was trouwens wel de enige deelnemer) en heeft nu denk ik wel recht op de klassementstrui.
Hopelijk heeft Flip deze dan wel in zijn maat beschikbaar.

Heerlijke fietstocht met mooie wegen, een lekker zonnetje en deze keer eens niet te veel wind.

Groeten,

Ad Broeken

Omdat Martien eens zin had in  een lange tocht, had hij zelf het initiatief genomen om de WTC-ers uit te dagen om deze zondag een ronde te rijden die helemaal over de Zeelandbrug gaat. Naar Martien’s schatting zo’n 180 kilometer.
Dat idee leek een behoorlijk succes te worden. Maar liefst 10 liefhebbers stuurden hem een App dat ze van de partij zouden zijn. Een mooi aantal voor zo’n onderneming.
Maar afgelopen week leek het wel het beroemde verhaal van de 10 kleine negertjes.
De een na de ander Appte een afmelding.
En zo stonden we deze zondagochtend om 7:00 uur met maar 4 renners aan de start. Martien zelf natuurlijk, Frans Marijnissen, ons nieuwe lid Gertjan van Wijk en ondergetekende. We lieten ons niet weerhouden om toch het plan uit te voeren.
Frans vertelde dat hij speciaal een spuit had laten zetten. Wat een openhartigheid, ik dacht onmiddellijk aan de Intralipid affaire van de PDM wielploeg in de tour van 1991. Maar het bleek niet om doping te gaan maar om een soort smering van zijn knie. Ik moet zeggen dat het er niet fraai uitzag, want de knie was echt nog dik. Maar Frans leek er niet mee te zitten en inderdaad trapte hij de hele tocht lekker door.
Martien had hier en daar wat twijfels over de route maar rijdende weg ontdekten we dat Gertjan uit Bergen op Zoom komt en dat hij van daar uit het rondje over de Zeelandbrug vele keren gemaakt heeft. Samen kwamen ze prima uit de route.
Er was slechts een lichte wind uit Noord – Noordoost. Ik hoopte dat hij zo licht zou blijven want anders zou het nog pittig worden vanaf het moment dat we na de Zeelandbrug weer richting huis zouden draaien. De wind trok uiteindelijk zeker wel aan maar het bleef goed te doen waardoor we een mooie snelheid vast konden houden.
Na twee uur en een kwartier draaiden we de Zeelandbrug op en die was niet zwaar.
De hoogste klim van Zeeland wist Gertjan te melden.
Ik begon zin in koffie te krijgen maar we moesten nog even door naar Woensdrecht voordat de beloning van Martien genuttigd kon worden. Hij trakteerde de hele groep, toch nog een voordeel van een klein groepje gevonden. Bij café “Non Plus Ultra” was het een drukte van jewelste. Heel het terras zat vol met wielrenners. We denken zelfs nog even aan verder rijden maar uiteindelijk vinden we een plekje en koffie/cola met punt. Gertjan komt een bekende van hem tegen, ik ontwaar fietsers van Tourclub Kruisland waar ik zelf 35 jaar geleden nog een jaartje bij gereden heb. Geen bekenden erbij, tenminste niet die ik na al die jaren nog ken. Mijn maatje van toen blijkt niet meer bij hen te fietsen.
Het meest typische is wel dat ook Piet van Dijk er zit. Hij is een virtuele maat van Peter Broeders (Strava en Facebook) die ook twee keer met ons is mee gereden in het verleden (Den Hout- Den Hout en Hellevoetsluis). We kletsen even bij. Frans is ook aardig op multi-media-hoogte want hij vraagt of Piet op zijn nieuwe fiets is. Dat blijkt te kloppen.
Na deze rustpauze moeten we meteen de hoogste klim van West-Brabant op;
“Col de Rijzende Weg”. Best pittig, mijn benen zijn zoals gewoonlijk niet beter geworden van de stop. “Onderstal” wordt ook nog even genomen en dan koersen we via Huijbergen, De Pin (= Wouwse Plantage), Kruisland en Stampersgat. We rijden nu meer achter elkaar dan naast elkaar gezien de wind. Wie moe wordt, slaat een beurt over en we houden zo een strak tempo. Uiteindelijk zijn we in Langeweg als het met mij wat minder begint te gaan.
Ik kijk op mijn teller. 182 kilometer al onder de wielen. Geen wonder dus, ik had me mentaal helemaal op 180 ingesteld. Het blijkt niet alleen mentaal. Op de klim over de spoorlijnen na Langweg schiet er kramp in mijn been. Te weinig gedronken met dit warme weer wellicht of toch wat overmoedig op kop gereden, dat kan ook. Gelukkig merken de ander drie dat ik achterblijf dus die wachten bovenop even. In de afdaling rek ik mijn spieren eens flink op en drink een halve bidon leeg. Zowaar, ik bekom weer wat en kan de laatste tien kilometer weer goed volbrengen.  Met net over de 190 kilometer rijden we om kwart over 1 de May weer binnen.

Jammer dat de andere 6 kleine negertjes deze tocht gemist hebben, het was echt de moeite. En gelukkig was ik niet het zevende negertje dat door kramp af heeft moeten stappen maar hebben deze 4 het plan gewoon voortreffelijk uitgevoerd.

Groeten,

Ad