Op het einde van wegseizoen 2017 kon de eindstand van het opkomstklassement van WTC-Made opgemaakt worden. Wim Rasenberg werd als opkomstkampioen gehuldigd in de kantine van RVSA in Raamsdonksveer. Dus bij onze hoofdsponsor, maar tevens de ex-werkgever waar Wim 45 gewerkt heeft. Dat gaf een extra tintje. Het wegseizoen 2017 kenmerkt zich door prima fietsweer. Er is geen enkele fietstocht van onze kalender uitgevallen door slecht weer. Omdat ook regenpunten gescoord kunnen worden in het opkomstklassement, weten we zeker dat het prima weer geweest is dit jaar, nog nooit werden zo weinig van die regenpunten “gescoord”. De enige dag die echt slechter was, was Paaszaterdag. Maar toen stonden we toch nog 11 renners aan de start. Onze wielerkalender bevatte 35 ritten en zo’n 3100 A-kilometers en 2800 B-kilometers. Het is eigenlijk steeds spannend geweest wie de wisselbeker op het einde zou pakken. Wim Rasenberg kwam eind juli in de Rode Trui toen Peter Verhagen even vakantie pakte. Maar Peter bleef daarna weer elke week komen en dus op 1 rit afstand van Wim. Bovendien had Peter al meer regenpunten binnengehaald dus als Wim een rit zou missen dan zouden ze qua ritten gelijk komen, maar zou Peter op basis van regenpunten toch de trui weer terugpakken die hij vorig jaar ook al naar de meet bracht. Maar Wim liet het zo ver niet komen; hij kwam gewoon elke keer en miste zo over het hele seizoen maar 1 rit en scoorde 296 punten. Peter werd dus tweede en behaalde 290 punten. Op de derde plaats eindigde Flip Segeren met 258 punten. Hij eindigde qua punten gelijk met Anneke van Wesel, maar dan wordt naar het vorige jaar gekeken en toen eindigde Flip boven Anneke en daardoor dus nu ook. De top tien wordt compleet gemaakt door: 5. Johan Smits, 6. Piet Verkooijen, 7. Peter Broeders, 8. Ad van Wesel, 9. Jan Lensvelt en 10. Jacques van Dijk. Na de laatste tocht, konden we bij RVSA eerst genieten van heerlijke snert van onze vrienden van SED uit ‘s Gravenmoer. Hierna werd de eindstand bekendgemaakt. Tijdens de huldiging van Wim, nam hij zelf even het woord. Hij vond het geweldig dat de huldiging juist plaats vindt in de kantine van het bedrijf waar hij maar liefst 45 jaar gewerkt heeft. Eigenaren Erik en Tanja Stasse kunnen trots zijn op de sfeer die zij creëren in hun high-tech bedrijf, als iedereen zo gemotiveerd is als Wim altijd was, dan is het blijkbaar prettig werken bij RVSA/Fluidor. Zo sluiten we ons wegseizoen op een mooie manier af. Onze bijna 50 leden gaan op allerlei manieren “overwinteren” om zo begin maart 2018 weer fris aan de start te staan. Om de tussenstand van het overwinteren op te nemen staat de Oliebollentocht gepland op Oudjaarsdag met vertrek en aankomst bij onze andere hoofdsponsor VEMA Crane van Rob van Oorschot.

Wij noteren zondagmorgen 8 oktober 2017.
Vandaag de voorlaatste B clubrit en deze weer eens onder leiding van  ”DIGI”
Piet Verkooyen. Het werd een rondje HOEVEN maar dan “anders”!! Het werd ook “anders”.
De herfst had zijn intrede gedaan. Wegen en fietspaden bezaaid met bladeren en takken en daarbij nog de miezerregen. Die maakte het weer een hele tour om heelhuids op ”de May” terug te keren. Wat ook “anders” was , is dat we gezelschap hebben van ex-lid André van Kuijk. Toch bijzonder , André met zijn racehandbike. Wat een kracht heeft die man in zijn armen. De hele rit heeft hij ons goed kunnen volgen, zelfs de bruggen en de viaducten op, voor hem geen probleem.  Nou “petje” euhh,”helmpje” af hoor.
De route ging via Terheijden, Breda “Haagse Beemden” naar Prinsenbeek. Waar we net voor Etten-Leur de eerste  lekke band  konden noteren, op naam van Antoon.  Het binnenbandje was snel verwisselt  met de hulp van Erno.
Vervolgens door St.Willebrord, staken we door naar Hoeven.
Toch met een aardig tempo met de constante kopmannen Erno, Maurice en Antoon  (nog bedankt kleppers)  gingen we de” Brabantse wegen” door totdat Wim lek reed. We stopten op de inrit van een boerenerf waar Peter Kuipers ook een lekke voorband bemerkte.
Voor hem de tweede ”platte”, eerder die ochtend had hij tussen Geertruidenberg en Made ook al een bandje verwisseld. Nadat wederom Erno samen met Wim en Antoon met Peter de  binnenbandjes verwisseld hadden, was het toch wel mooi geweest met die verplichte stops. Eenmaal weer op de fiets werd er weer lekker gas gegeven, meerdere hadden bij de laatste pitstop de regenjas aangetrokken en dat was geen overbodige luxe.
Naar Standdaarbuiten, het bruggetje en de dijken richting Zevenbergen en  Zevenbergschenhoek; daar werd de finale ingezet. Het lange fietspad van de Drie Hoefijzerskruising naar Wagenberg en Made was het een kwestie van effe stampen en zo weer terug van weggeweest. Met een gezellig groepje was het een geslaagde rit, ondanks het Hollandse herfstweer.
Bedankt Piet, voor het leiden van deze voorlaatste najaarsrit.
Maar de regen had niet geHOEVEN en de lekke bandjes hadden ook niet geHOEVEN.
Maar toch nog de laatste puntjes binnen gehaald voor het  klassement.
Volgende week sluiten we het seizoen 2017 weer af met de snerttocht en de huldiging van een nieuwe kampioen!!

gr. Johan Smits

Na een weekje rustig aan, omdat ik af en toe wat duizelig was, stap ik weer op mijn racefiets. Samen met Anneke richting het oude Gemeentehuis. Ik heb nog steeds mijn beslissing niet genomen of ik A of B ga rijden. Eens kijken hoe dat gaat. In de Van den Hout straat stuitert het altijd nogal dus een goede test. Mijn hoofd heeft geen problemen met de schokken, dat is goed nieuws.
Ik verwacht overigens niet veel mensen en dat dus A en B wel samen zullen rijden. Om vijf voor negen regende het namelijk nog. Maar blijkbaar hebben veel mensen er toch zin in, er staan al zo’n mannetje of 13-14 aan de start, inclusief André van Kuyck die eens mee wil rijden in zijn race-handbike. Net na negen geeft Piet, die vandaag weer leider is, het startsein voor de B, die gaan rondje Hoeven doen.
Ik besluit met de A mee te gaan, we zijn dan met 6-en.
John is er niet bij vandaag, ik ben wel benieuwd hoe hij er uitziet, van de week vertelde hij dat hij op een bokser leek (die verloren had..).
Het is droog nu. De pessimisten zijn te herkennen aan het regenjasje, de optimisten staan er bij  alsof het zomer is. Paul heeft heimwee naar boven de rivieren en stelt dus rondje Gorinchem Sliedrecht voor. Sommigen menen dat je in deze tijd niet in het kleigebied moet zijn. Ik vind het zelf ook niet zo’n goed idee, je kunt niet afsnijden als je echt nat zou regenen en ook niet als het toch niet goed met me zou gaan. Richting het zuiden wordt voorgesteld, maar daar kan het ook glad zijn door gevallen bladeren merkt Paul op.
Nou, Frans weet een rondje waar dat mee valt, om het vliegveld van Gilze-Rijen heen en dan naar Chaam. Fijn, mensen die hun route zo voorbereiden en zelfs weten waar wel en niet blad ligt. Blijkbaar is het echter afgelopen nacht opeens herfst geworden want nu lag er toch echt blad onder de bomen. En eikels. Eikels zijn bekend om hun hoge oliegehalte van meer dan 20% (dat geeft het vlees van het Iberische varken die lekkere smaak, die voer je eikels dus). Als die dus plat gereden op de weg liggen, moet je dus goed uitkijken. Maar we waarschuwen elkaar goed dus geen gevaar.
Via Gilze rijden we naar Chaam, dan langs de grens naar Rijsbergen. Vanaf Rijsbergen rijden we door de Rith. Een natuur- en cultuur gebied…. De rest moet je zelf maar lezen: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Rith .
Net voor Mastbos begint het echt hard te regenen. We doen onze regenjasjes aan. Tenminste, de mensen die zo’n ding mee genomen hadden, de pessimisten of beter gezegd de realisten. De prijs voor grootste optimist van de dag gaat naar Twan.
Geen regenjasje meegenomen, geen overschoenen, geen spatbordje. Optimisme is een mooie eigenschap maar je wordt er wel zeiknat van vandaag.
Paul blijft goedgemutst en begint zowaar te zingen: “Tis weer voorbij die mooie zomer…” en natuurlijk kan hij het Rotterdams accent van Gerard Cox daarbij prima nadoen.
We krijgen nu het beetje wind dat er staat mee dus maken we een mooi tempo naar huis. Vanaf de Drie Hoefijzers nog even het gemiddelde een beetje optrekken zodat we keurig op tijd de teller stil kunnen zetten op 75 kilometer.
Als Anneke ook thuis is, moeten wel de fietsen gepoetst worden. Wat is mooier dan een gepoetste fiets zei Paul nog, nou: 2 gepoetste fietsen.
Hopelijk volgende week wel mooi weer zodat we een mooie afsluitende snerttocht kunnen hebben met goede opkomst in de kantine van sponsor RVSA.

Ad van Wesel

Vandaag de eerste keer dat we om 9:00 uur starten. Dat is een teken dat het seizoen bijna voorbij is. Nog lekker fietsweer, wel kans op een buitje en daarom rijden we richting zuid-oosten, want volgens Buienradar zou daar de kans het kleinste zijn.
9 A renners met veel jongelui in de gelederen dus Flip, Peter en ik hoeven wat minder op kop. Dat is wel lekker want er staat toch een behoorlijk zuidelijk windje.
Nog even improviseren en de omleiding door Molenschot volgen.
Maar het gaat voorspoedig.
Tot we vlakbij ’t Zand zijn, dan opeens een valpartij….
John en ikzelf tegen de vlakte. Ik voel mijn hoofd op de weg slaan, gelukkig doet mijn helm goed zijn werk. Voor wie nog twijfelt aan het nut van zo’n ding verwijs ik naar bijgaande foto:

Een ander accessoire dat we tegenwoordig allemaal hebben, is een bril. Of dat bijdraagt aan veiligheid zal John nu wel betwijfelen (en ik ook). Bij hem zie ik een kapotte bril op de grond liggen en een bloedend gezicht. Het lijkt er op dat zijn bril een sneetje onder en een flinke jaap boven het oog gesneden heeft.  De EHBO bidon van de club komt goed van pas. Thijs heeft EHBO ervaring en met gaasverband, kompres en zwachtel plakken we John weer dicht. Ik bel ondertussen onze Perry die nu naast webmaster voor WTC ook voor ziekenvervoerder moet spelen. De TomTom stuurt hem helemaal binnendoor dus zijn komst laat behoorlijk op zich wachten. Kees krijgt het koud (altijd) en ook Peter gaat een stukje rijden om warm te blijven. Maar ze blijven allemaal solidair wachten tot John en ik en onze fietsen in de auto geladen zijn. We zetten koers naar huisartsenpost in Oosterhout. John is niet aangemeld maar de aardige receptioniste laat hem wat dingen invullen en plant alvast een dokter in. Half uurtje zegt ze. Mooi tijd voor mij om Perry thuis af te zetten en mijn fiets uit te laden. Mijn karretje is niks beschadigd. Wonderbaarlijk. Ik begin wel wat een schrijnend gevoel te krijgen op schouder, heup en enkel, maar verder gaat het goed. John zijn nieuwe Canyon fiets is er wat slechter aan toe maar de vitale delen niet kapot. Stuur kapot, dat is duidelijk, en het zadel ook. De strakke zadelpen lijkt mij ook verloren. John zal hem bij de leverancier moeten laten nakijken.
Als ik weer terug kom in de wachtkamer van de huisartsenpost, ontmoet ik daar Bart Kauerz, ex-lid en schoonzoon van onze secretaris met zoon Lars die last heeft van oorontsteking. Kan ik mooi even bijpraten met Bart. Het gaat goed met hem, alleen geen tijd om met ons te fietsen. Als Bart en Lars met de dokter mee zijn, meldt John zich.
6 hechtingen zijn nodig gebleken om zijn gezicht weer op te knappen, hij hoopt dat hij er wat knapper van zal worden, dit kunnen we pas zien als het verband er over een paar dagen af is. Ik ben bang dat hij eerst nog wel even bont en blauw zal worden.
Als hij maar niet aangehouden wordt als horrorclown, daar schijnt de politie naar op zoek te zijn deze weken.

Al met al is het nog meegevallen met het vallen, we kunnen morgen gewoon aan het werk. Vanavond op tijd naar bed want mijn hoofd is wel wat zwaar en mijn nek een beetje stijf. Ben benieuwd hoe het morgen voelt en John waarschijnlijk ook.

Ad

Na weer een weekje Shanghai fiets ik richting oude gemeentehuis. Als je uit zo’n drukke, warme stad met slechte luchtkwaliteit komt, is het letterlijk en figuurlijk een verademing om weer op de May en omstreken rond te fietsen. Er staat een flinke groep te wachten bij het Oude Gemeentehuis want we vertrekken allemaal gelijk.
Nu Peter Broeders er niet is, is het de vraag wie het voortouw gaat namen voor de B.
Om half negen zie ik dat dat Piet Verkooijen is. Dat vind ik mooi want Piet wilde dat toch echt even niet meer doen. Blij dat hij het weer eens probeert, bedankt Piet!
Velen vinden dat blijkbaar ook prettig, want ze sluiten massaal bij hem aan.
Ik tel uiteindelijk nog maar 7 mensen die voor leider Flip kiezen. Flip heeft bedacht een rondje Brabantse Biesbosch te rijden met de A. Dat klinkt goed, want het is heel mooi weer daarvoor. Het KNMI heeft weliswaar code oranje afgegeven in Nederland voor dichte mist maar hier schijnt het zonnetje en er is weinig wind. Ik ga verder met het genieten van wat ik onderweg zoal zie of wat me opvalt. Hier een opsomming:

–          In Geertruidenberg mag je nu links van de Stationsweg (welk station? Het tankstation?) op het fietspad rijden. Dat scheelt 2 keer oversteken. Waarschijnlijk gedaan voor schooljeugd maar ook voor wielrenners een verbetering. Goed voor het gemiddelde, dat scheelt 2 keer remmen.

–          In Werkendam hebben ze volop faciliteiten voor fietsers tegenwoordig. Of zou die Dixie op het fietspad waar we omheen moeten toch het werk zijn van de Werkendamse hooligans?

–          We zijn goed aan elkaar gewaagd. Alleen John is iets gewaagder dan anderen. Als hij overneemt gaat het 2-3 km per uur harder. “Ligt aan mijn nieuwe Canyon fiets” zegt hij, hij kan er niks aan doen. Ik zit nog eens goed te kijken naar die fiets, de buizen zijn zo smal  dat ik toch moet concluderen dat daar echt geen motortje in past. Zouden het dan toch gewoon zijn benen zijn?

–          In de Biesbosch geniet ik van de Hollandse waterwerken. Het project “Ruimte voor de rivier” heeft niet alleen de situatie voor de grote steden aan de rivieren veiliger gemaakt, maar levert ook een prachtig landschap op.

–          Er zijn deze ochtend veel vogelaars te zien in de Biesbosch. Overal staan ze met verrekijkers of ze rijden langzaam met de auto met raampje open om niks te missen.

–          Hoewel wij goed doorrijden, kan ik toch ook goed rondkijken deze morgen. Ik zie Reigers, Buizerds, een Sperwer, een Torenvalk, een Havik en zelfs een ijsvogeltje. Prachtig in de zon. En ook nog enkele langbenige blondines. Thijs en ik concluderen dat het steeds mooier wordt op de weg met al die hardloopsters tegenwoordig.

–          Het is lekker fietsen tegen de wind als het blok Thijs en Kevin op de eerste rij voor je rijden. Hoewel je dan niet veel meer ziet als klein manneke.

–          Het gat in de straat aan het einde van de Werfkampseweg (moest ik ook opzoeken, zeg maar als je bij Kerkje langs snelweg bij Raamsdonk uitkomt) is eindelijk opgeknapt. Beter laat (in het wielerseizoen) dan nooit.

–          Kevin komt als eerste boven op de Amertakbrug en rijdt Peter Verhagen aan de achterkant er af. Vorm voor Kevin (beter laat in het seizoen dan nooit) en Peter is over de top (of beseft dat de kampioenschaptrui er toch niet meer in zit).

Na 80 kilometer genieten, parkeer ik mijn fiets tegen de garage. Lekker bakje koffie in de tuin. Niet gek hoor, Nederland!

Ad van Wesel

Ik verwachtte deze ochtend niet al te veel mensen bij de A omdat een groot deel van de WTC-ers naar Den Hout gelokt zijn met worstenbrood en koffie.
Maar niemand, dat had ik niet verwacht.
Dus vijf over acht rij ik maar weer naar huis en neem een  bakje koffie om daarna tegen half negen met Anneke een tweede poging te wagen. Nu zijn we met 8-en in totaal.
De renners willen een rondje van rond de 70 kilometer en graag om 11 uur terug zijn.
Ik vind het prima, want moet vanmiddag net na 1 uur al weer richting Schiphol, dus dan heb ik mooi nog wat tijd om mijn koffertje in te pakken. Sommigen hebben zin een een rondje ’t Zand. Anderen hebben dat rondje al wel gezien. Ik besluit het rondje maar eens andersom te rijden. Een rondje Dnazt’ dus. Uit ervaring weet ik dat als je andersom rijdt je toch hele andere dingen ziet. Zo zag ik in Dorst een pijl richting Restaurant “Honger en Dorst”, nooit gezien.
In het begin is het nog wel fris. Ik heb thuis op de thermometer gezien dat ik kniestukken, zweetshirt en shirt lange mouwen aan moet, maar als we buiten de bebouwde kom komen, blijkt de 9 graden op de thermometer achter ons huis daar niet meer te kloppen. Peter Verhagen’s meter geeft zelfs maar 5,6 °C aan. Ha, vandaar mijn koude tenen en vingers. Komt ook door de nevel die rond Den Hout hangt. Met Hemelvaart heeft Den Hout Dauwtrappen te voet, vandaag Dauwtrappen op de fiets. Gelukkig breekt even later de zon door de mist en wordt het een schitterend fiets weertje.
De B-renners vinden het blijkbaar prima dat ik op kop rijd want ze laten mij daar de hele rit zitten. Af en toe wisselt mijn kop maat dus zo kan ik even bijkletsen. Zo weet ik nu dat Erik van der Hoeven weliswaar geen sleutelbeenbreuk had die volgens hemzelf alle echte wielrenners een keer moeten hebben, maar wel een sleutelbeen bobbeltje. Toevallig in een of ander fietsprogramma gezien dat heel veel echte wielrenners en rensters dat ook hebben. Gevolg van een sleutelbeen uit de kom als ik het goed heb (= AC luxatie).

Op basis van deze informatie vind ik toch dat we Erik nu als “echte wielrenner” mogen betitelen. Zelf hoop ik wat dat betreft nooit een echte wielrenner te worden.
Jacques en Peter vertellen dat Coby en Annemarie flink in de lappenmand zitten met respectievelijk een hernia en reuma. Geen pretje voor zulke actieve meiden; beterschap toegewenst van mij en omdat ik voorzitter ben: ook namens alle leden en bestuur.

Als we ’t Zand al weer achter ons hebben liggen, krijgen we de eerste groep van Den Hout-Den Hout in het vizier. In het tegenmoet komen zie ik een flinke groep in het wiel van Peter Broeders. Peter ging de “langzame” groep leiden, die van 25 km/uur. Dat zal niet meevallen voor Peter want die is sterk op het moment. Misschien had hij zijn remmen iets aan moeten draaien. Na deze groep komen we nog 4 groepen tegen. De laatste groep zijn de snelle jongens. Onze Twan rijdt op kop zie ik en daarachter zie ik nog verschillende van onze A renners. Ik denk dat die voor de eerste stop de kopgroep van Peter wel te pakken zullen hebben, want het geplande gemiddelde van die groep is 33 km/uur. Ik ben benieuwd of die gasten gaan stoppen bij de geplande 2 stempelplaatsen. Misschien dat ze die niet eens zien.

Wij rijden in een lekker constant tempo naar huis. Over Oosterhout en Den Hout…. Eigenlijk rijden wij dus ook gewoon Den Hout -Den hout. Zullen we nog even kijken of er nog worstenbrood over is, daar hebben wij dan ook recht op.
Maar we hebben geen tijd. Afspraak is afspraak en volgens die afspraak lever ik alle renners om 11;00 uur precies af op de May.
Het weer is nu zelfs zo goed dat we nog lekker even een bakje koffie buiten in de tuin kunnen drinken. Helemaal relaxed en klaar voor een ongetwijfeld hectische week.

Ad

Ik blijk vandaag wat laat vertrokken. Frans Marijnissen staat namelijk al bij het Oude Gemeentehuis als ik aan kom rijden, dan ben je te laat.
6 WTC-ers tel ik, maar daarvan zal Peter Broeders de B ploeg weer gaan leiden om half negen. Hij is al weer vroeg aan het warm rijden. Hij heeft al gezien dat bij de WSVP redelijk wat mensen staan en bij de Pedaalridders alleen Pieter den Dunnen. Hij rijdt met ons mee tot de parkeerplaats bij Rullens en gaat dan Pieter uitnodigen met WTC mee te rijden deze morgen. Wij rijden met 5-en richting Wagenberg. De wind staat zuid-west dus rijden we richting de zuid-west hoek van Brabant.
“Niet te gek” is de opdracht aan mij als leider. Zowel qua afstand als snelheid blijken ze te bedoelen. Afstand van het rondje dat ik in mijn hoofd heb, weet ik vrijwel zeker dat rond de 90 kilometer ligt, zoals bepaald op de jaarkalender. Snelheid… wat is niet te gek?
En hoe zijn ieders benen? Het blijkt al snel dat ons nieuwe lid Edwin een goede dag heeft. Of misschien wel niet, ik ken hem nog niet zo goed, maar dan is hij echt sterk. Om beurten rijden we naast hem in het begin. Hij houdt een strak vast tempo aan. Flip heeft wat last van zijn rug, zegt hij, maar rijdt toch goed. Peter en Frans houden zich in het begin wat gedeisd. We rijden om Prinsenbeek heen en via Liesbos richting Rijsbergen. Ook daar rijden we omheen en zo ook laten we Zundert links liggen.
De mannen met thermometers op hun fiets melden mij dat het maar 9 graden is. Ik ben blij met mijn jack lange mouwen en kniestukken. Ik moet in deze tijd van het jaar nog vaak aan ons te vroeg overleden lid Jan Driessen denken. Die zei altijd: “onder de 15 °C mag je niet met blote knieën rijden, dat is slecht”. Tot op de dag van vandaag hou ik me aan dit advies van Jan. Hij stierf met goede knieën maar zijn hart stopte er helaas mee.

Schijf kan ik ook nog ontwijken en we komen op de rotonde van café Jagersrust. Daar zie en hoor ik de eerste bladblazer van het jaar, hét teken dat de herfst is begonnen.
De eigenaar blaast het terras schoon voor de vele fietsers die er wel gaan stoppen. Jagersrust is bekend van de lekkere Trappist. En van de touwtrekclub die daar thuis is/was. Ik heb nog eens mee gedaan aan een touwtrektoernooi daar. In de categorie “adde mar leut hèt”, uitslag weet ik niet meer ;-).

Zoals gezegd, we stoppen niet maar draaien richting huis, de wind wat meer in de rug.
Net voor Roosendaal gaan we de snelweg over door de Zeg (Zegge officieel). Geen kip op straat en ook geen auto. Langs de fietsenwinkel van Ad van Overveld. In een grijs verleden heb ik daar ooit een tweedehands frame gekocht toen mijn fiets kapot was en ik weinig uit te geven had voor een nieuwe. Ad van Overveld was ooit een bekende wielrenner heb ik me laten vertellen. Eigenlijk weet ik niet wat hij gepresteerd heeft. Dat moet je aan Peter Broeders vragen.

Wij rijden via Oudenbosch en ik probeer het centrum te vermijden. Helaas, een wegafsluiting (niet voorgereden inderdaad, ik geef het toe) en we moeten terug.
Flip weet gelukkig hoe je via de kop van het haventje toch weer aan de goede kant van het water komt dus we zitten snel weer op de route. Ik besluit niet de bekende Goudbloemsedijk naar het fietsbruggetje te nemen maar de Molendijk aan de andere kant van de Mark. Ik weet dat je tegenwoordig niet meer helemaal door Zevenbergen over smalle fietspaadjes hoeft, maar over het nieuwe bruggetje kunt gaan en dan bij het station uit kunt komen. Vorig jaar wel eens uitgezocht maar ik ben er niet helemaal zeker van. Dat blijkt dan ook niet goed te gaan. De weg waar ik in wil, staat een hek voor. We draaien nog een rondje en pakken de volgende rotonde. Wat slingeren wat en dan zit ik weer waar ik wil komen. De wijk is nog niet helemaal klaar en ik heb de indruk dat ze de hoofdweg nog wat door willen trekken. Dat hoop ik, want op zich is die Molendijk waar we langs reden mooi fietsen, maar daarna door Zevenbergen, dat kan beter.

We pakken het fietspad langs Langeweg en met wind schuin van achteren maken we nog wat snelheid. Edwin is nog steeds niet moe, ik zie dat hij zijn banaan nog in zijn achterzakje heeft zitten. Ik moet er niet aan denken dat hij die ook nog eens opgegeten had!

Met 89,7 km op de teller kom ik thuis aan. Dat is toch aardig nauwkeurig.
En de snelheid was “niet (te) gek”.
Weer lekker gefietst, de mannen die bij de B zeiden dat het daar  “een oude wijven snelheid” was, moeten gewoon eens gezellig met ons mee gaan.

Ad

Na 2 weken gemist te hebben vanwege werk in China, rijd ik naar de verzamelplaats.
Enige twijfel is er wel want het is de vraag of de hometrainersessies in de hotels de vorm een beetje hebben kunnen onderhouden.
Bij het Oude Gemeentehuis zie ik 7 WTC tenues and 1 Castelli. Dat blijkt ons nieuwe lid Willem Avontuur te zijn, een goede aanwinst zou later in de ochtend blijken, sterk en sociaal rijdend. Flip zal het rondje Hoekse Waard voorrijden dat op ons programma 100 kilometer is…hmm ik dacht toch altijd langer. Gelukkig is er weinig wind en iedereen heeft er zin in, dus we rijden vlot naar het westen. Mooi denk ik nog, als de wind straks aantrekt hebben we hem mee. Het eerste blijkt te kloppen, de wind trekt aan maar komt vanuit zuid oost merk ik als we na Goudswaard het keerpunt hebben terug naar de May.
De windmolens draaien niet maar ik begin toch echt een tegendruk te voelen. Omdat iedereen zijn beurt pakt, is dat geen probleem. In het begin althans, geleidelijk gaan de windmolens aan en wordt het pittiger en ook wat stiller in ons peloton.
Ik hoor John achter mij wel wat zitten te klagen. Hij vindt dat ik maar eens wat meer moet eten in China want hij heeft te weinig om achter weg te kruipen. Misschien moet iedereen die slank wil blijven dan maar met stokjes eten. Hoewel dat geen garantie is, de meeste van mijn collega’s in China hebben een behoorlijk buikje, maar dat ligt meer aan de sloten bier en Bahjoh (sterke drank) die gedronken wordt tijdens het eten. Dat is verplicht, tenzij je, net als ik, allergisch bent voor alcohol.  Dat is wel een gemis maar wel goed voor de lijn. Dus met stokjes eten en alleen water of thee, dat is het China dieet dat ik volg. Maar niet iedereen is er dus zo tevreden over. Dan moet hij maar een ander wiel kiezen. Achter Kevin zit je natuurlijk veel beter en het valt me op dat die heel sterk rijdt.
De ene na de andere wielrenner en groep halen we in. Sommigen rijden even mee, gezellig. Vanaf Oude Molen krijgen we weer een groepje in zicht. Wat is dat nou? We komen niet dichterbij. John, gemotiveerd door zijn mooie nieuwe fiets, geeft er een snok aan en het gaatje wordt toch gedicht. Als de mannen het door hebben, slaan ze snel af.
Wij rijden over Moerdijk. Helaas is de kortste weg afgesloten en dus moeten we nog even door de polder zoals Flip luchtig opmerkt. Daar waait het nog harder en de animo om op kop te rijden is er nog maar bij een paar renners. Ik voel nu ook dat mijn benen niet meer gewend zijn meer dan 3 uur te presteren. Ik zie ook al 120 km op mijn teller; de Hoekse Waard is toch niet gekrompen. Toch heel anders dan 1 uur op een home trainer zitten zwoegen. Nu waardeer je wel beter om met je maten te fietsen, wat bij te kletsen en te genieten van het mooie uitzicht in plaats van tegen een blinde muur aan te kijken in een ruimte waar de airco de temperatuur niet onder de 30 graden weet te krijgen.

Ad