Vanmorgen op Paaszaterdag weer een flinke opkomst, echter we zijn maar met zijn vijven voor de trimgroep. De groep bestaat uit Anneke, Petra, Johan, Wim en Ad.
We gaan een rondje van zo’n 70 km maken. Vanuit Made gaan we over de nieuwe snelweg de Zanddijk (vlakbij de Witte Weg). Een fantastisch nieuw wegdek in de polder en dit maakt het fietsen lekker licht. Vandaar rijden we via het “Gat van de Ham” en Lage Zwaluwe naar het idyllische plaatsje Moerdijk. Op het industrieterrein van Moerdijk krijgen we een stevige bries op de kop en dan is het toch een vervelend lang stuk om te fietsen. Vooral ook omdat ik op mijn vrije dag dan toch weer even langs mijn werk kom.
Dan door via Noordhoek en Standdaarbuiten en weer richting Zevenbergen. De dames hebben dit stuk op kop gereden, sowieso een groot compliment voor hen, want ze hebben erg veel kopwerk verricht tijdens de gehele rit. Johan en ik hebben wel stukjes geprobeerd, maar dat ging ons minder soepel af.  Wim, als leider en tourgids ging erg goed.
We hebben geen enkele stop gehad. En dat was een beetje een tegenvaller, want vorige week ging het een stuk beter met mijn conditie door al die extra pauzes.
Vanuit Zevenbergen via de Elsakker weer richting Made. We hebben ook nog een even extra lusje gemaakt via Den Hout om voldoende kilometers halen voor de totale trip.
Het was een geslaagde trip en een beetje moe, maar voldaan.

Ad Broeken

Ik heb het deze ochtend prima naar mijn zin.
Ten eerste is het eindelijk eens goed weer, tenminste als je je goed aankleedt want overschoenen en winterhandschoenen zijn nog geen overbodige luxe.
Ten tweede starten we tijdelijk bij de Amerhal en dat scheelt weer 2 minuten voorbereidingstijd. Uit mijn huiskamerraam zie ik al dat het druk is.
Voldoende mensen voor de 3 groepen waartoe we besloten hebben.
Bij aankomst maak ik eerst even kennis met Helene van Groesen. Alleen nog maar bekend van email contact en nu dus life en klaar voor haar eerste ritje met de trimgroep.
Ook bijzonder aan de start André van Kuyck, terug van heel lang weg geweest. Hij hoopt weer de ouderwetse gezelligheid te vinden.
En ook toch wel bijzonder na wat vorige week gebeurd is: Geraldino de Pakhaas, hij is blijkbaar de shock goed te boven gekomen.

Nadat Piet en Peter vertrokken zijn met respectievelijk Trim- en Tour-groep, zetten wij met 8 man koers richting het noord-oosten want daar komt de wind vandaan.
Rondje Poederoijen moet het worden, een co-productie van Flip en mij.
Johan van Helmond moet muziek gaan maken in Tilburg en draait bij Woudrichem om.
De andere muzikant, Thijs, blijft wel bij ons en laat zich goed zien, vooral in de tweede helft van de tocht blijft hij maar gaan. Er zijn heel veel manieren om bij de Afgedamde Maas te komen, maar zeker is dat je tussen Giesen en Andel de brug over moet. Dus dat doen we. Willem weet nu ook weer waar hij is, niet dat het wat uitmaakt, ook hij is vroeg in vorm. Langs de noordkant gaat het verder richting het oosten.
Flip is niet zo dominant, dat valt op. Maar dat blijkt niet zo gek. Hij heeft 2 dagen op dak gezeten om zonnepanelen te monteren. Zere benen dus.  Iedereen is verder goed aan elkaar gewaagd en neemt deel aan het kopwerk.
Het is een mooie route en bovendien zoals gewoonlijk rustig op zondagmorgen. Omdat er nog geen blad aan de bomen en struiken zit, is de bochtige weg ook redelijk overzichtelijk. Op het einde van het afgedamde stuk gaan we rechtsaf richting het westen. Ik verwachtte eerlijk gezegd wel wat meer steun van wind in de rug, maar  verder gaat het lekker. Het is wel even schrikken als een mountainbiker ons in haalt. Erop en erover. Hè?! Dan zie ik een accu, dat is niet eerlijk hoor, we laten hem dan ook mooi gaan.

Op de Heusdense brug halen wij een groepje in. Willem lijkt er een van te kennen en de mannen pikken aan en rijden lekker mee. Zo schiet het op, we zijn weer zo terug in Geertruidenberg. Op de brug lijkt Erik er af te moeten, ik wacht, maar hij blijkt gewoon lekker uit te willen fietsen. Prima, ik moet wel even aan de bak om de groep weer in te halen. Met een mooi Sportief gemiddelde rijden we na 85 kilometer de May weer binnen.
Ik heb genoten van het zonnetje en de groep.

Ad

Weer van dat weer waarvan je denkt: “Ga ik wel of niet op pad met de racefiets”.
Ik moet zeggen dat het Anneke is die de knoop doorhakt rond half negen. Die ziet dat de spinfietsen bij Sam al volgeboekt zijn (ik gok door Jantje, Kevin, Sharelle, Tim,…)  en heeft geen zin om weer op de rollers in de garage te rijden.
Dus we pakken ons goed in en plannen in ieder geval op beschut terrein te blijven.
Bij het Oude Gemeentehuis aangekomen, zie ik dat we toch met 10 renners en 1 renster zijn. Valt nog niet tegen. Er staan niet alleen wielrenners maar ook volop gele borden. Ohja, komende week beginnen ze aan de rotonde en wordt het kruispunt gedeeltelijk afgesloten. Maar eens kijken waar we de dan kunnen verzamelen voor onze clubritten de komende weken.

We besluiten met de Sportgroep een rondje Slingerdreef te rijden maar dan andersom vanwege de windrichting. Twan van Meel had wel willen leiden maar trekt dat aanbod in want dit is volgens hem een te ingewikkelde opdracht voor een simpele kruidenier.
Martien neemt het voortouw. Buiten het dorp is het toch wel erg koud en Flip krijg malheur aan zijn fiets. Het freewheel werkt niet goed. Ik heb dat ook wel eens gehad met vriezend weer. Volgens mij zit er dan ergens binnenin nog wat water van het Rondje Heusden van vorige week en dat is nu dus bevroren. Na nog even proberen en stoppen merkt hij dat het niet gaat en het is ook geen weer om stil te staan en te proberen om te repareren.
Flip moet de moeilijke beslissing nemen om terug te draaien.
Wij weer verder, ik vraag me af hoe het met Twan zijn onbedekte en ondertussen tamelijk rode oortjes gaat. Maar hij zegt dat het mee valt en hoort mijn vraag dus nog wel.
Hoe verder we naar het zuiden rijden hoe meer sneeuw er ook ligt. Ik kom even op een glad stuk midden op de weg. Oei, dat ging maar net goed. We moeten goed uitkijken en goed waarschuwen want dit soort gladdigheid komen we nog meer tegen.
Uit de Slingerdreef, als Johan al over bakje koffie thuis begint, draait onze leider rechts af,…hmmm rondje ’t Zand andersom. Nog ingewikkelder voor Twan maar vooral ook verder voor iedereen. Erik van der Hoeven die met stoute schoenen aan met ons meegegaan is, heeft toch wat twijfels, maar het gaat goed (dan nog). Ik vrees ondanks Martien’s voorspelling qua windrichting nog wel pittige stukken, maar eigenlijk valt dat mee.
Meeste wind na ’t Zand zit opzij.
Bij het oprijden van de brug bij het Pannekoeckershuis merk ik dat de WKK (Warmte Kracht Koppeling) van Erik het begeven heeft of zonder brandstof zit. Hij is niet meer vooruit te branden, 22 kilometer per uur is nog te veel. We halen nog wel Thijs Hillen in op de mountainbike maar die gaat ook te hard. Johan en ik besluiten even met Erik mee te rijden richting de Plukmadsepolder. Hopelijk is de WKK van zijn kassen nog wel goed zodat zijn bloemen niet bevriezen, maar Erik moet aan de oplader zodat hij morgen weer vroeg aan het werk kan.

Terug thuis hoor ik van de verkeerde hartkloppingen die Gerard Veekens gekregen heeft en uiteindelijk hem in het ziekenhuis hebben doen belanden.
Omdat hij daar op stond, is hij alleen terug gedraaid.
Niet slim van Gerard en zijn medefietsers dikke spijt.
Gelukkig loopt het goed af, maar een les voor ons allen: Zeg niet dat het niet hoeft als iemand op je wil passen en laat niemand alleen terugrijden als die zich niet lekker voelt.
Gerard, beterschap nu ze je tikker ge-reset hebben.

Ad

Rondje TourSlingerdreef

Wat te doen moet deze winterse kou?
Ad en ondergetekende vonden het veel te koud om buiten te fietsen, dus maar even inloggen bij Entertrainment en binnen een uurtje spinnen bij Sam.
Dat lukte dus niet, alle fietsen waren al gereserveerd; er waren er dus meer die dat idee hadden. Dan toch maar op de weg.  Dit seizoen begint niet goed, de eerste afgelast, de tweede natgeregend en nu die kou. Kan het gelukkig alleen maar beter worden.

Achter het oude gemeentehuis stonden om 9.00 uur nog 9 onherkenbare ingepakte WTC’ers te schuilen voor de snijdende koude oostenwind. Genoeg om 2 ploegen te maken. De sportploeg vertrok voor een rondje Slingerdreef en de tourploeg vond dat een goed idee dus ook wij vertrokken na hen voor hetzelfde rondje.
Bij de manege net voor Oosterhout zagen we een bekende langs de kant van de weg staan; onze nieuwe leider in het algemeen opkomstklassement Flip Segeren stond aan zijn fiets te prullen.  Nee, we hoefden niet te stoppen, rij maar door, werd er geroepen.  Okay dan.
Ook de sportploeg was nergens te bekennen, vreemd, normaal wachten ze wel.
Achteraf hoorde ik dat hij echt stukken had en dat de ploeg doorgereden was op verzoek van Flip.
In het begin zaten Gerard en Piet lekker op kop, hierna namen Erno en Johan het over.
Bij de Hannebroek sloegen we rechtsaf richting Dorst. En ineens waren we Gerard kwijt. Piet even teruggefietst en kwam daarna met de mededeling dat Gerard naar huis was gedraaid. Zijn hartslag was ineens zeer hoog geworden en het was niet verantwoord om verder te fietsen dus hij koos ervoor om rustig naar huis te gaan.
‘smiddags  hoorden we dat hij toch even naar het ziekenhuis was geweest. Het bleek dat hij last had van hartritmestoornissen. En dan schrik je wel.
Gerard, van harte beterschap !

We reden het bekende rondje andersom ivm de harde oostenwind.
De weg was niet overal vrij van ijs en sneeuw, plaatselijk waren er nog best gevaarlijke stukjes, oppassen dus.
Erno zat de hele tijd  lekker op kop en daarmee was ik best blij. Hij is groot en breed en ideaal om achter weg te kruipen.
Eenmaal bezig ging het wel met de kou, ik had zoveel lagen aan dat de wind er niet doorheen kon.  Net na de slingerdreef heb ik zelfs mijn windstopper uitgedaan op advies van Piet. Dat ging beter.
In Rijen moesten we even wachten voor de spoorwegovergang en daar haalde de WSVP ons in. Ook zij hadden nog een aardig groepje met liefhebbers.
Bij de Seterse Hoeve sloegen we niet linksaf maar reden we rechtdoor naar Oosterhout, net zoals de WSVP. Volgens Piet niet verder en beter beschut voor de wind. Langs het kanaal hadden we zelfs wind mee, ook wel fijn voor de verandering.
Op Den Hout was het een drukte van jewelste met auto’s en wielrenners; vanmiddag zou daar de Houtse linies verreden worden.  Dat wordt afzien voor die mannen met die straffe koude wind, bikkels.

Ik was blij dat ik het bordje MADE weer passeerde, wat had ik zin in een warm bakkie koffie en een warme douche……
Het waren maar 50 kilometers maar het voelde als 100…
Het wordt tijd dat de lente komt, of moet ik meer trainen?

Anneke

Nadat vorige week het weer er voor zorgde dat de openingstocht niet door ging, was het deze week ook spannend of er wel gefietst zou worden. Er was namelijk regen en dan is het verleidelijk om maar in bed te blijven liggen. Ik was dus blij te zien dat zich toch een groepje WTC-leden verzameld had bij de start.
De Sportgroep en de Tour-/Trim combinatie besluiten beiden naar het oosten te rijden. Want als buienradar het bij het rechte eind heeft, zorgt dat voor de minste nattigheid.
Met zessen vertrekken we.
Ik heb mijn regenjasje aan. Flip ook, en andere een windstopper. Het valt me nog niet tegen, mijn benen blijven redelijk droog en warm, er valt net zo veel dan ik weer verdamp denk ik. Wel blij met mijn spatbordje en overschoenen.
De wind staat schuin van voren en dus is het voor mij zaak niet te veel op kop te rijden. Ik heb al snel door dat ik de minste power en kilometers in de benen heb. Tot mijn verbazing lijkt ook Flip het moeilijk te hebben. Dat ben ik niet gewend. In het voorjaar ligt die conditioneel altijd een flink stuk voor op mij. Ondertussen kijk ik erg uit naar de Heusdense brug. Niet omdat ik die zo mooi vind, maar omdat ik dan verwacht de wind schuin van achter te krijgen. Helaas, boven op de brug, waar ik met een kleine maar pijnlijke achterstand aankom, zie ik uit mijn ooghoek al de windmolens die de verkeerde kant uit kijken.  Schuin tegen terug? Dat wil zeggen dat het net al moeilijk ging met de wind schuin van achteren. Gelukkig zijn de anderen sterk en houden ze me goed uit de wind.
Bij het ondertussen landelijk bekende Hermenzijl,  ligt Flip een heel eind achter. Die is echt nog slechter dan ik, denk ik nog. Maar niks is minder waar. Hij is even gestopt om zijn jasje uit te doen. Letterlijk dan, ikzelf doe figuurlijk een jasje uit vandaag, maar hou mijn regenjasje maar aan omdat ik denk het anders koud te krijgen. Bij Flip werkt het echter prima zonder, hij weet mij dan ook bij het binnenrijden van de May op te beuren met de verklaring dat het bij hem door zijn jasje kwam en dat dus bij mij ook wel zo zal zijn.
Dat hoop ik dan maar, want het laatste stukje naar huis kom ik niet meer boven de 24 km/uur. Eens kijken of ik voor volgende zondag nog wat kan trainen op de rollers, want dat is toch echt wel nodig. Natuurlijk wel mijn punten gepakt voor de trui en de nummer 1 en 2 van vorig jaar zijn al gelost. De eerste klap is een daalder waard.

Ad

Na een spiegelglad wegdek vorige week waardoor de openingsrit werd afgelast,
ging de 2de rit ook bijna niet door. Zaterdag  gaf de weerapp nog zeer veel regen aan,
vanochtend gaf buienradar echter aan dat de meeste regen in het westen zat.
Dus toch maar samen met Ad naar het oude gemeentehuis om te kijken wie er nog meer zo gek waren. Dat waren er nog best wel wat.

We konden mooi 2 ploegen maken, de snellere sportgroep van 6 WTC’ers en een combinatie van tour en trimgroep van 7. Beiden groepen kozen unaniem voor het oosten, voor een rondje Heusden omdat daar de minste kans was op regen. En zo geschiedde.
Maar het was nog niet droog dus met regenjasjes aan werd er vertrokken.
Net in Raamsdonksveer werd de eerste lekke band van seizoen 2018 genoteerd; ondergetekende was de ongelukkige. Gelukkig waren er behulpzame mannen aanwezig die de band vlot vervingen. Helaas was die  band niet meer wat het geweest was dus het ritueel begon weer van voren af aan.
Erik bedankt voor het vervangen, Johan bedankt voor de luchtpatroon, Antoon bedankt voor de 2^e binnenband en Piet bedankt voor het pompen.
Gelijk mijn regenjasje bij deze stop uitgedaan want het leek minder nat te worden en met jasje is het toch altijd best warm. Maar de nattigheid bleef nog even, pas net na de brug in Heusden werd het echt droog. Dat kwam mede door het  aardige briesje  wat er stond. Het leek alsof we hem nooit mee hadden, maarja wat wil je bij zuidenwind als je naar het oosten rijdt. Ik was blij dat er een paar van die sterke en brede mannen meereden want dan kun je er lekker achter wegkruipen.
Het natte wegdek zorgde er voor dat we een soort zandmannetjes werden, de een nog viezer dan de ander van al die modder.
Normaal zie ik onderweg altijd van  alles maar door mijn vieze bril viel dat vandaag wat tegen. Gelukkig zag ik nog wel een wei vol met kleine zwart/witte lammetjes. Oja, het was de voorjaarstocht, zou je bijna vergeten met dat weer.
Toen Made in zicht kwam na 60 km.  was die laatste brug net een brug te ver, mijn benen protesteerden. Wat was ik blij toen ik weer thuis was.
Even douchen en wat eten,  toen ging het weer een stuk beter.
Op naar volgende week!

Anneke

De eerste zondag van de maand maart gaat traditioneel het weg-fietsseizoen van WTC-Made van start. Dit met een fietstocht, gevolgd door een gezellige brunch. Dit jaar gooide het weer roet in het eten maar gelukkig alleen figuurlijk. Er werd niet gefietst maar wel lekker gegeten in de Korenbeurs. Zo werd de openingsrit een openingszit.

Heel de week hielden de dames en heren van WTC de diverse weerapps in de gaten.
Eerst leek het heel koud te gaan worden bij de seizoenstart, toen leek het weer mee te gaan vallen. Maar uiteindelijk zorgde de sneeuw die van vrijdag op zaterdag viel, dat het fietsen niet door ging. Jammer, want de leden hadden er zin in, er zou een record peloton aan de start gestaan hebben. Het bestuur vond het echter niet verantwoord om met zo’n grote groep te gaan rijden vanwege plaatselijke gladheid.
De leden werden wel van harte uitgenodigd om toch naar de openingsbrunch te komen. Voor net geen 40 mensen had de Korenbeurs een brunchbuffet klaar gezet waarvan genoten werd. Jammer was ook dat het nieuwe tenue met sponsoren Vema Crane, RVSA en P.S. van Seeters niet voor de eerste keer te showen was op de Brabantse wegen.
Hierdoor ging ook de geplande groepsfoto op deze zondag niet door.
Maar de fotograaf nam wel de gelegenheid te baat om 6 van de 7 dames die WTC nu in de gelederen heeft, op de gevoelige plaat vast te leggen. Die hebben er in ieder geval veel zin in en gaan er van uit dat er veel mooi weer komt dit jaar, wisten ze te melden.

Omdat WTC Made vanaf dit jaar 3 pelotons kent die met verschillende snelheid en verschillende afstanden rijden, is er veel te kiezen in de club.
Als je zeer sportief bent dan is de “Sport-groep” je peloton.
Als je minder hard wil maar nog best wel ver dan kun je de “Tour-groep” kiezen.
En als je  niet zo sterk bent, of nog maar net begint met wielrennen of even niet hebt kunnen trainen, dan is het wellicht  de “Trim-groep” waar je bij aanhaakt.

Deze laatste groep kan nog wat mensen bij hebben, dus als je zin hebt om in een groep te (leren) fietsen, laat dat dan even weten op info@wtc-made.nl.

Na deze wat valse start van het seizoen, gaan we er van uit dat het uitgebreide fietsprogramma 2018, dat opgesteld is voor de 3 groepen, de komende maanden afgewerkt kan gaan worden.
Op naar de lente, het goede weer en mooie fietstochten!

Ad

De najaarsvergadering van WTC Made kende een feestelijk slot. Namelijk de huldiging van jubilaris Kees Verkooijen. Hij vierde zijn vijfentwintigjarig jubileum.
Maar eigenlijk fietst hij al 35 jaar bij WTC Made.

In de najaarsvergadering van WTC Made werd het afgelopen weg-wielerseizoen 2017 geëvalueerd. Door de forse groei in aantal leden dit jaar, zat de vergaderzaal mooi  vol. Tegenover die nieuwelingen staan ook mensen die al jaren mee gaan binnen de WielerTrimClub die in 1976 opgericht werd. Eén zo’n veteraan is Kees Verkooijen.
In 1977 werd hij lid van het sportieve gezelschap. Tien jaar later besloot hij WTC te verlaten voor een club die beloofde dat ze daar Sporten Voor Plezier. Dat leek Kees wel wat blijkbaar (niet duidelijk is of hij toen bij WTC geen plezier had). Na 5 jaar kwam Kees weer terug op het oude WTC nest. Het toenmalig bestuur vond dat prima, maar stelde wel dat zijn lidmaatschaps-jaren-teller ondertussen op nul gesprongen was. Kees begon dus in 1992 aan zijn tweede leven bij WTC en dit keer hield hij het zo lang vol dat hij anno 2017 nog steeds in de club kleuren van huidige sponsoren RVSA en Vema Crane rond rijdt.

Nu stond de teller dan echt op 25 en kon voorzitter Ad van Wesel Kees eens goed in het zonnetje zetten op het einde van de vergadering. Kees is altijd een sterke fietser geweest. Jaren lang kon hij sterk op kop fietsen. De oudere leden kennen dat wel van Kees. Met zijn hoofd typisch schuin op de wind op de eerste rij. Dan wist je: Kees is goed vandaag.
Ter gelegenheid van het jubileum ontving Kees een wieler-beeldje met opschrift:
” 25 jaar bij WTC Made, zorgzame Kees”.
Het zorgzame van Kees is typisch vooral de laatste jaren waarin hij goed voor zijn vrouw Nettie zorgt die niet meer zo goed uit de voeten kan. Kees slaat daarvoor nog al eens een lange rit over als hij vindt dat hij te laat thuis gaat komen. Elke voorjaarsvergadering probeert Kees dan ook instemming van de andere B renners te krijgen om al om acht uur in plaats van half negen te vertrekken. Daarvoor krijgt hij niet echt de handen op elkaar want weer anderen willen juist liever langer uitslapen en als het kan dus zelfs later vertrekken. De vertrektijd staat dus al vele jaren op half negen, dat heeft Kees niet kunnen veranderen. Kees is niet alleen thuis zorgzaam, maar ook binnen de club. Als er iemand tijdens een tocht een lekke band heeft, staat Kees vooraan om te helpen. Als er met iemand iets is dan heb je grote kans dat Kees je even opbelt om te horen hoe het gaat. Als hij denkt dat er geen leider is, dan biedt hij zich aan.
Kees nestelt zich nu in een rijtje van 8 mensen die hun 25 jarige jubileum in de club gevierd hebben. Dat zijn ere-leden Kees Reniers, Goof de Wijs en Ad van de Made.
Verder de ex-leden Koos Thijssen, Theo Kwaaitaal en Piet Timmermans en van de huidige leden  Anneke en Ad van Wesel.
Maar als je kijkt naar jaren dat er clubritten mee gedraaid zijn, dan is Kees de onbetwiste leider. Ere-lid Kees Reniers is in clubjaren het langste lid, namelijk vanaf het begin in 1976. Maar Kees besloot in 2008 dat hij geen clubritten meer mee ging rijden, maar gewoon als het hem uit komt een eindje weg te trappen met oude (WTC ) maten. Dus Kees zat “maar” 32 jaar in het echte WTC peloton. Kees Verkooijen heeft er echter 35 jaar clubritten er op zitten. Dus is hij de absolute WTC veteraan. “Het wordt toch wel wat moeilijker”,wist hij na zijn huldiging te vertellen. Dat is ook niet zo gek; Kees wordt deze week 74 jaar!
Kees dubbel gefeliciteerd!

Ad van Wesel