De tweede vakantierit van het jaar zie ik wat minder mensen aan de start. Toch genoeg om een A en een B peloton samen te stellen. Bovendien hebben we 3 gastrijders en uiteindelijk zelfs 4 als een Wilde Bond renner aansluit omdat hij bij hen alleen staat.
Met 6 WTC’ers plus gastrijder Thijs vertrekken wij richting Moerdijk voor een rondje Sliedrecht-Gorinchem. Terwijl ik wegrijd, hoor ik mijn naam roepen. Ik ga even terug.
Oei, blijkt dat ik vergeten ben om de Rode trui te regelen die Wim verovert heeft. Nu kan ik even niks doen maar als ik het er met Flip even over heb, komen we op het idee dat we het bij terugkeer in Made nog kunnen doen. Omdat John wat panne heeft  (een steentje in zijn remblokje wat niet lekker is), moeten we even stoppen. Ik bel Peter Broeders en krijg hem zowaar te pakken. Hij zal zorgen dat Wim rond elf uur bij het oude gemeentehuis staat zodat Flip en ik alsnog voor de verdiende Rode Trui kunnen zorgen.
We rijden weer verder maar John blijft problemen houden. We stoppen nog een keer.
Ik begin te vrezen dat we onze tijdsafspraak niet gaan halen maar het tempo zit er goed in dus het moet goed komen. Als we bij het uitrijden van Sliedrecht even voor het stoplicht moeten wachten besluiten 2 renners een pisstop te maken. Komt er net een politiebus aanrijden en ja hoor, die komen in actie want dit kan echt niet.
De agent grijpt de microfoon en dan klinkt het “Afknijpen !”. Dan rijden ze lachend verder.
Gelukkig geen verder oponthoud, we koersen naar Gorinchem vanaf waar we onvermijdelijk de wind op de kop gaan krijgen. Ik heb niet goed getimed en zit net op de brug op kop. Op een gegeven moment zakt mijn snelheid naar 27 km/u en niemand die me komt redden. We besluiten de kortste weg naar huis te nemen, niet door de Werkendamse polder dus maar langs de A27. Een goede keuze ook omdat daar heggetjes staan die de wind wat breken. We rijden nu kop over kop zodat we niet te moe worden. Iedereen pakt zijn beurt dus zo schiet het mooi op. Net na 11 uur rijden we Made binnen. Flip gaat gauw een Rode Trui zoeken en ik meld me alvast bij het Oude Gemeentehuis waar de B-groep met Wim in hun midden al staat te wachten. Uit de wind en even later ook uit de motregen, want er begint net wat nattigheid te vallen. Gelukkig is Flip er snel.
Het meegebrachte L-maatje is net te krap voor de gespierde torso van Wim maar als hij buik en adem inhoudt, past hij er net in voor de foto.
Toch rijdt hij na de huldiging en felicitaties even mee naar Flip om een XL op te halen.
Ik ben benieuwd wie Wim dit jaar nog uit die trui gaat krijgen.

Ad

De eerste vakantietocht van dit jaar blijkt dat er nog niet veel mensen op vakantie zijn.
Bij de vakantietochten vertrekken A en B om half negen dus komt alles samen vandaag. Dat leidt tot 25 coureurs aan de start waar onder 3 gastrenners die eens een rondje met ons mee willen rijden. Ze zijn van harte welkom natuurlijk.
Het A deel lijkt erg klein te zijn want Flip moet op tijd thuis zijn en wil daarom met de B mee. Ook Kees en Rachel twijfelen. Ik stel voor gewoon met de A ook goed 70 km te rijden zodat zij toch met de A mee gaan. Anders wordt het B peloton wel erg groot wat niet goed is voor de veiligheid. Erik van der Hoeven besluit daarop ook met de A mee te rijden.
Zo zijn we met tienen, want Johan van Helmond heeft een maat mee gebracht; Thijs die meteen een duchtig partijtje meeblaast, niet gek , hij is trompettist bij ’t Harmonieke. Dat je daarvan sterke longen krijgt, kan ik wel snappen (en een getrainde lever), maar Thijs heeft ook sterke benen zo blijkt.

We rijden richting Willemstad en over Helwijk en Zwingelspaan terug. Het tempo zit er goed in. Rachel, die vandaag voor het eerst in WTC kleding rondrijdt, heeft wat moeite en besluit dat daar wat aan gedaan moet worden. Bij Moerdijk stoppen we even opdat zij een puffertje kan nemen. Erik constateert dat de jeugd toch anders in elkaar zit, hij doet dit altijd in het geniep thuis, maar volgende keer neemt hij zijn infuus ook gewoon mee.
Er is niet zo veel wind maar wat er is, komt uit het westen dus vanaf Willemstad komt die in de rug. Dat gaat een stukje gemakkelijker. Bij Zevenbergen besluiten we nog even de Achterdijk te nemen anders zijn we wel heel vroeg thuis. Bovendien is het fietspad afgesloten vanaf Zevenbergen naar Langeweg, dus we kunnen er niet eens langs.
Op de Achterdijk leven de sterke mannen zich nog even uit. Ik laat ze maar gaan,
want door de  jetlag voelt het toch wat vreemd (in USA waar ik deze week was is het
dan 3 uur ’s nachts dus slaap ik nog half).
Kwart voor elf rijden we de May weer binnen. Flip is op tijd thuis om alles klaar te zetten voor zijn verjaardagsfeestje dat hij vorige week voor de WTC  familiedag uitgesteld heeft. Misschien krijgt hij dan vanmiddag zijn nieuwe bandenpomp hulpstuk net als Martien heeft want dat is volgens hem een “goei ding”.
Het valt me overigens op dat we heel veel jarigen hebben deze maand.
Blijkbaar is oktober een goede maand om wielrenners(-sters)  te verwekken.
Misschien gaat onze Tessa dus ook nog ooit fietsen… wie weet.

Ad

Zo net voor de zomer is het altijd tijd voor de tijdrit van WTC. En om de prijsuitreiking wat cachet te geven, nodigen we na de middag de partners en kinderen uit voor de familiedag. Het werd een mooie zomerdag met voor ieder wat wils.

Het basisconcept van de WTC tijdrit gaat al jaren mee; de deelnemers mogen zelf hun eindtijd zetten en diegene die daar het dichtst bij komt, is de winnaar.
De deelname is het ene jaar individueel en het andere  jaar in koppels. Dit jaar waren het koppels en in tegenstelling tot het verleden werd niet geloot wie samen zouden rijden, maar mochten de renners en rensters zelf hun maatje kiezen. Dat gaf grote verschillen in snelheid omdat we wat snelle jongens samen hadden maar ook mensen die samen besloten het rustig aan te doen.
Het snelste duo van de dag waren Martien van Kaam en Paul Sedee.
Zij handelden de 37,5 kilometer af in 57 minuten en 40 seconden. Goed voor een gemiddelde van 39,0 km/uur. Ook Flip Segeren en John Haanskorf hadden er goed de gang in, toch komt 36,2 km/u  niet echt in de buurt van Paul en Martien.
Maar het gaat niet om de hoogste snelheid, het gaat om wie zonder horloges, tellertjes en andere hulpmiddelen het nauwkeurigst bij de voorspelde tijd komt.
De top 4 van dit jaar deed dat goed allemaal binnen de 2 minuten.
Vader en dochter Kees en Rachel Marijnissen kwamen binnen op een verschil van 1:20.
Net iets beter Peter Verhagen en Jan Lensvelt met 1:19. Slechts 1 seconde verschil en dat was ook precies wat er tussen nummer 1 en 2 zat. Anneke van Wesel en Kevin Damen zaten 41 seconden naast hun doelstelling. Op nummer 1 eindigden de mannen die ook al de vermelding voor snelste tijd verdienden. Paul en Martien bleken 40 seconden minder snel te zijn dan ze vooraf dachten en dat is nauwkeurig genoeg om zich 1 jaar lang tijdrit kampioenen te noemen van WTC-Made. Geen speciale Vema Crane /RVSA trui hiervoor maar wel één trofee die ze om beurten op hun schouw kunnen zetten.

Na de middag had de gezinsdag commissie een gevarieerd programma. Eerst op de fiets naar camping De kleine Abtshoeve. Daar werd ge-jeu-de-bouled en midget-golf gespeeld. Bij het jeu de boules won het team Esdoornlaan bestaande uit Eric Haanskorf, Angela Haanskorf  en Jacques van Dijk een  geweldige hoofdprijs om samen te delen. Bij het midget-golf was het Monique Damen die de hoofdprijs in haar tas(je) kon steken. Er werd afgesloten met een lekkere barbecue, biertje, frisje of wijntje.
Organisatie comité Kevin en Anneke kunnen tevreden terug zien op hun middag en dat deden ook alle aanwezigen.
WTC Made gaat vanaf de komende weken over op vakantie ritten. Omdat leden vakantie gaan vieren is het de vraag wat er met het leiderschap in het opkomst klassement gaat gebeuren. Gaat Johan Smits zijn rode trui behouden of verhuist die naar een ander adres de komende weken?

Hier een pdf met gedetailleerde uitslag: 2017 WTC tijdrit uitslag

Gelukkig neemt de opkomst weer spectaculair toe bij de A. Bijna een verdubbeling.
Vorige week waren we met drieën aan de start en nu met zessen. Maar daarbij dan wel onze aanduwer Peter Broeders die zijn gebruikelijke warmrijdrondje over Oud Drimmelen wil maken om klaar te zijn voor de B.
Toen ik pas op zondagochtend alleen aan de start stond en dat rondje ook maakte alvorens aan te sluiten bij de B, merkte ik dat het zondagse passeren van Peter in Oud Drimmelen niet onopgemerkt is gebleven en de bewoners al op de uitkijk staan en  in actie komen als ze een WTC-tenue in zicht krijgen. Iedereen komt naar straat gelopen, zowel schapen als koeien. Hier en daar wat boe-geroep maar meestal toch wel enthousiast.
Maar goed, voordat we vandaag gaan vertrekken even overleg over de richting. Hoewel ik persoonlijk een rondje Poederooijen wel droog vind klinken, beweert Flip dat het daar deze morgen nat zal zijn volgens buienradar. Hij stelt dat naar het westen een betere keuze is, zoals bijvoorbeeld rondje Willemstad. We stemmen in met zijn voorstel en vertrekken in het bekende vlotte A tempo.
Kees zit steen en been te klagen dat het zo koud is, maar hij is net terug van een vakantie op Kreta met 35 °C. Wij vonden het prima fietsweer met veel zuurstof in de lucht, dan doet de motor het goed. Kop-over-kop rijden we tegen de wind via Moerdijk en Klundert.
Helaas ziet Flip’s buienradar geen motregen en in deze hoek blijft het ook niet echt droog. Maar als je je flink inspant is het zo dat je net zo snel droogt dat je nat wordt, dus het is nog steeds te doen voor gewone Hollandse jongens. Kees komt vragen of hij nu regenpunten krijgt. Dat is namelijk niet goed voor zijn reputatie als de “mooi-weer-fietser” van de club. Hij heeft 2 jaar gemiddeld de minste regenpunten per rit weten te noteren. Dat wordt nu moeilijk Kees, inderdaad regenpunten vandaag.
We pikken onderweg nog wat andere wielrenners op maar komen vanaf Willemstad echt in een behoorlijk peloton terecht en een bekend peloton; WSVP is ook voor hun plezier gaan sporten richting Willemstad en komen van de andere kant aanrijden. Lekker even tot op de bruggen aanhaken zegt Flip, want daar staat de wind pal tegen. De WSVP rijdt echter zodanig qua snelheid dat ook na de bruggen, geen van ons behoefte heeft om een “er-op-en-er-over” actie te ontketenen. We rijden dus gewoon met de jubilerende club terug naar de May in de hoop dat ze vandaag de taart aan gaan snijden die wij als WTC cadeau gedaan hebben bij hun receptie en dat ze ons vijven daarbij nu uitnodigen. Helaas, dat is blijkbaar niet vandaag gepland door hen. Een andere keer dan maar zou ik zeggen.
Met 92 kilometer op de teller parkeer ik mijn fiets weer thuis. Niet erg nat geworden maar de fiets wel zodanig vuil dat er een sopje aan te pas moet komen.
Het B “rondje Hoeven” was ook niet zo schoon, dus ik neem 2 fietsen onder handen.
De fietsen staan nu weer klaar voor de volgende rit.

Ad

Onder een bewolkte hemel rij ik deze morgen naar ons startpunt bij het Oude Gemeentehuis. Daar staat één eenzame fietser te wachten: Martien.
Hmm, moeten we het met ons tweeën gaan doen deze morgen?
Gelukkig komt even later Flip aanrijden.
Hij blijkt in een fase te zitten waar vrienden 60 worden (of opa) en dat vraagt om feestjes. Flip is niet te beroerd om daar aan deel te nemen tot in de kleine uurtjes en zo ook vannacht. Martien heeft het op zaterdag druk gehad en ook nog eens 20 kilometer hard gelopen. Ikzelf ben net terug van 12 dagen China met goede bedoelingen maar helaas kapotte hometrainers in de gyms van de hotels. Flip constateert dat we dus een prima excuus hebben om niet te hard te rijden. Martien wil daar niks van weten. Hij vindt dat er nooit een excuus is om rustig te rijden. Hij vindt het beter om te zeggen dat we “een goede reden” hebben om niet te gek te doen. Denk maar eens na over die nuance zo op deze vroege morgen aangebracht.

Hoe dan ook, we besluiten, gezien de windrichting, west/zuid-west te vertrekken.
Tegen de wind in maar we zoeken wel wat de luwte van bossen en bebouwing.
Martien vertrekt op kop, dan Flip, dan ik. Dan neemt Flip over en rijd ik tweede. Dan neem ik over, dan Martien, dan Flip, enzovoort, enzovoort. Erg interessant natuurlijk voor de lezers van dit stukje. De carrousel draait perfect rond. Tot het flink mis gaat bij Sprundel.
Er is een wegomleiding. Enkele dames staan te roepen “Ge kunt tur nie dur hor”.
We slaan dus snel links af, want dat is voor het gevoel de goede kant uit.
Maar het is mis met de carrousel, ik zit nu achter Martien. Niet zo goed, want die is toch een paar centimeter smaller dan Flip.
Bij Achtmaal kan ik het weer herstellen en kan ik weer achter Flip gaan zitten. Ik neem de bierwalm voor lief, hoewel ik merk dat die ondertussen wel verdampt is en dat merk ik ook aan zijn kopwerk.
We krijgen nog wat regen en de weg is nat, maar dat deert ons niet. Veel zuurstof in de lucht zeggen we dan. We komen honderden wielrenners tegen, we rijden blijkbaar tegen een toertocht in met veel deelnemers.
Om aan de 100 kilometer van het programma te komen, maken we nog een lusje achter Wernhout door. Ik denk dat ik nog wel weet hoe dat moet, al is het wel heel lang geleden dat ik daar geweest ben. En inderdaad, ik neem een verkeerde afslag en ik zie bovengrondse stroomkabels; we zitten in België en dat was niet de bedoeling. Op basis van windrichting proberen we weer in ons vaderland terecht te komen. Op een gegeven moment herkennen Flip en ik het weer. We zijn bij Sauna Diana en dan weten wij de weg naar huis wel.
Voor de wat recentere leden die nu denken “wat zijn dat voor klanten?”: een jaar of 10 terug reden we elk jaar de Sauna Diana tocht onder leiding van Gerard de Laat. “Handdoek en badslippers mee” wist Gerard altijd tevoren te melden. Dus vandaar dat we het nu weer weten, verder niks achter zoeken.
Via Rijsbergen en de Rith toeren we weer naar Made. De wind blijft een beetje schuin opzij maar de snelheid is nu wat hoger. Ondanks onze “goede redenen” om rustig aan te doen, rijden we net na 11 uur Made binnen met 102 kilometer op de teller.
Weer lekker gesport!

Ad

Op deze zomerse zondag staan we met 6 A- renners aan de start.
John heeft zich deze week niet verslapen en zelfs voor de zekerheid nog een Appje gestuurd dat hij er zal zijn. Iedereen is een beetje teleurgesteld want onze haas Peter Broeders is er niet om ons op gang te trekken (nou eigenlijk is het meer van achter uit duwen, moet ik toegeven) en uit te zwaaien.
Maar ondanks dat, rechten we de rug en trekken ons op gang voor een rondje dat Martien van Kaam weet. Prima, weer eens wat anders want de richting van de wind is zuidwest en die kant zijn we de laatste weken al vaker heen geweest.
Het wordt een rondje rond Breda. Weg via de kant van Dorst en Bavel, aan de grens bij Hazeldonk de A16 over en dan via Rijsbergen en “De Rit” naar het Mastbos.
We rijden lekker 2 aan twee en kunnen eens bijbuurten.
Flip is in het begin nog wat stil en rijdt niet op kop.
Blijkt dat hij gisteren een marathon gedaan heeft; hij is om 3:12 uur ’s middags begonnen met feesten en pas om 2:30 uur ’s nachts gestopt. Vooral op heftige klinkerweggetjes gaat het hem zwaar af en dat zit duidelijk tussen de oren.
Maar de anderen nemen hun beurten en zo schiet het lekker op.
Peter Verhagen is sterk dit jaar en Kees Marijnissen trekt ook goed door. Hij wil op tijd terug zijn want hij moet foto’s gaan maken van het schminken van de jonge artiesten van het Madese Mini-Maxi theater waar zijn vrouw regisseuse is en Rachel bemoeit er zich ook mee, hoewel ik haar rol niet precies weet. Hierdoor is ze er vandaag niet bij.
Dat op tijd lijkt wel te gaan lukken want het rondje lijkt iets korter dan Martien bedacht had. Net als ik denk vroeg aan de koffie te zullen zitten, slaat Martien net voor Dun Elsakker af de polder in. Ohja, dat kan ook, waarom rijden we daar eigenlijk niet vaker langs denk ik nog. Een paar kilometer verder weet ik het weer. De weg kent grote gaten. Zo groot dat een waarschuwing van Martien niet werkt en Flip in zo’n gat stuitert. Gevolg is dat zijn band aanslaat en 5 meter verder leeg staat. Met vereende krachten en slagroomspuit van Martien zitten we in no time weer op de fiets.
We rijden door Zevenbergen maar slaan nog steeds niet af naar Made. We rijden nog even langs de Rode Vaart. Vooruit, het is lekker weer en op het programma stond 100 kilometer. Ook in Moerdijk wordt nog linksaf geslagen want het moet nog iets verder om. We genieten van het uitzicht langs de dijk en rijden zo Made binnen. John laat weten dat hij verjaard is en dat dat nodig gevierd moet worden met koffie en een punt. Flip merkt op dat de Appjes die hij op de verjaardag van John stuurde met hartjes en kusjes blijkbaar goed gewerkt hebben. Eigenlijk hebben we de koffie aan Flip te danken dus. John stuurt richting The Pub. Maar die zijn nog niet open.
Bij de Korenbeurs wel en daar genieten we op het zonnige terras van een lekkere bak koffie en een uitbundige punt appeltaart met slagroom.
Lang leve John en fietstochten zoals deze met WTC!

Ad

WTC Made is gezegend met 2 fijne hoofdsponsoren: Vema Crane van Rob van Oorschot en RVSA van ons clublid Erik Stasse.

Maar zoals elke fietser weet, is elk steuntje in de rug welkom dus waren we blij dat onze penningmeester een mooi bedrag bij kon boeken vanuit de Rabo Clubkas actie.

De cheque werd dus met genoegen in ontvangst genomen!

Afgelopen zondagochtend stond een flink B-peloton aan de start bij het oude gemeentehuis. De A-renners waren al een half uur eerder vertrokken want die rijden iets verder en willen toch ook op tijd terug zijn. Voordat de B-ploeg kon vertrekken, werd eerst een foto gemaakt als bedankje voor de Rabobank. Deze Clubkas-actie doet mij denken aan de actie “Spek de Clubkas” die wij als WTC Made ooit geïntroduceerd hebben toen we samen met de Rabobank de “Amerlanden Fietstocht” organiseerden in 1996. Toen moest er eerlijk gezegd nog wel wat meer voor gedaan worden. Want de bijdrage voor de clubkas moest je “verdienen” door als club op een ludieke of in ieder geval opvallende manier, deel te nemen aan die fietstocht door alle kernen van de gemeente Drimmelen. Een deskundige jury bepaalde toen wie de clubkas kon spekken. Lang geleden alweer die tocht. Toen dachten we nog met Amerlanden een mooie voorzet te geven voor de naam van de nieuwe fusie gemeente die toch uiteindelijk Drimmelen ging heten. Maar de Amerlanden fietsroute die we toen ontwikkeld hebben, is er wel nog steeds en is ook nog steeds mooi. De meeste WTC-ers die nu rondrijden, hebben die tochten al niet meer meegemaakt. Zij leven in het hier en nu en rijden hun zondagse ritten voor de sportiviteit en/of gezelligheid. De club groeit op het moment en we zijn trots dat we al 5 dames in de gelederen hebben die prettig meefietsen met de B of A- groep. Wellicht dat de “Opstapgroep”, die mikt op de beginnende fietser die toch in een groepje wil rijden, een mooie derde tak aan de WTC boom kan worden. Belangstellenden hiervoor kunnen zich bij ons melden via de website WTC-Made.nl

In de stand voor het opkomstklassement is niets veranderd sinds het vorig bericht in dit weekblad. Johan Smits verdedigt zijn koppositie met verve en daarmee zijn rode trui. Maar hij heeft een minimale voorsprong. De komende vakantie kan dus nog grote effecten hebben op het latere eindklassement.

Flip kon na zijn verkenning de Molentocht langs Kinderdijk niet aanbevelen dit jaar
(te veel obstakels op de weg, buiten de gebruikelijke Chinese en Japanners met fototoestellen). Daarom werd de West Brabant Route gereden op deze mooie tweede Pinksterdag.  7 A fietsers  en Peter Broeders staan al klaar en even laten komen vader en dochter Marijnissen aanrijden. Frank is al lekker ingereden want die is al vanaf de Leur aan komen fietsen. We vertrekken schuin wind op kop richting Zevenbergen.
Ik heb Peter niet af zien of horen draaien maar wij rijden pittig wind op kop weg.
Ik zie de dunne beentjes van Rachel naast de gespierde kuiten van Niels, hoe gaat dat aflopen? Rachel maakt zich zo te merken geen zorgen, lekker relaxt rijdt ze slim mee in het peloton. We rijden vlot via Zevenbergen, Standaardbuiten, van Stampersgat naar Kruisland. In de Wouwse polder is het flink buffelen. In onze tuin leek het bijna niet te waaien, maar hier lijkt het wel storm. Gelukkig zijn daar de bossen rondom Bergen op Zoom die beschutting bieden. We vegen de ene na de andere fietser op en zelfs een grote groep moet er aan geloven. Niels begint toch wat te lijden blijkbaar; hij wijst mij op mooie picknickplekken in het bos, nee, Niels, kijk eens goed, het is een begraafplaats!
We gaan de heuvelzone in. Eerst de Vossenberg die met wind tegen toch pittig is en even later de Rijzende Weg in Woensdrecht. Op het grote blad naar boven, maar de 5% is toch pittig. Hier speelt gewicht een rol en laat Rachel zien dat ze bergop haar mannetje staat. Niels moet “zwaar werken” tegen de wetten van de zwaartekracht. Maar ja, het is maar een kort klimmetje en naar beneden zijn de rollen omgedraaid.
Langs het militaire vliegveld rijden we, nu met wind in de rug, naar Huijbergen en gaan we verder, op naar de koffie, in Nispen. Met een lekker stuk appelgebak rusten we even uit bij café Tivoli. Twan kan even over zijn samenwerking met Frans Bauer berichten en we kunnen ondertussen elkaar eens verbaal aanpakken. Na weer een botte opmerking komt Frank met: “Als lomp zijn zeer zou doen, wat zou jij dan pijn hebben”,
lang niet gehoord dat gezegde, misschien de laatste keer wel in Nispen….
Ik zeg niet tegen wie hij dat zei, want dat is niet leuk voor Niels.
Weer goed opgeladen, stappen we op de fiets voor de laatste 40 kilometer. Die gaan via Schijf  en door de Leurse en Sprundelse achtertuin van Frank naar het Mastbos. Frank slaat daar af naar huis, dus kunnen wij lekker doorrijden.
De wind wakkert steeds meer aan maar de richting bevalt me wel. Ik moet af en toe wel even flink doorbijten maar de May komt in zicht. Bij het plaatsnaambordje Made heb ik 126 kilometer op de teller.
Weer lekker gesport en petje af voor Rachel, heeft ze dat van Kees geërfd?
Want zoals de vader van Twan ooit in een sauwel zei: “Meestal zit het in de genen,
degene die het wel hebben en degene  die het niet hebben”.

Ad

Nadat we lang een kopgroep van 3 hadden, met de winnaar van vorig jaar steeds in het rood, heeft Johan Smits nu zijn slag geslagen. Rit 13 van het seizoen bracht hem geluk en nu mag hij zich leider noemen in het puntenklassement van WTC-Made. Hij rijdt dus vanaf Hemelvaart, 25 mei,  in het rode tricot van onze sponsoren RVSA en VEMA Crane.

Tot ongeveer een-derde van het wegseizoen van WTC-Made wist Peter Verhagen zijn vorig jaar veroverde leiderstrui  te verdedigen. Zo geleidelijk zag hij steeds meer mensen een tochtje missen maar Piet Verkooijen en Johan Smits bleven steeds bij hem in de kopgroep. Tot Piet 2 ritten liet lopen en Peter een paar vakantiedagen in Friesland opnam.
Toen was het Johan die van het vinkentouw af sprong om de leiding te pakken.
Zo hebben we Johan voor het eerst ooit aan de leiding. Johan is een echte vertegenwoordiger van de WTC B-groep. De B-groep die momenteel floreert. Elke week staan er  zo’n 15 tot 20 renners en rensters aan de start. Inderdaad ook altijd rensters want we hebben bij WTC ondertussen 5 dames als lid. Dat past prima in de trend dat steeds meer dames gaan fietsen, waarschijnlijk aangestoken door de successen van het Nederlandse dameswielrennen onder leiding van Marianne Vos. Wellicht dat na het succes van Tom Dumoulin ook het mannenwielrennen een nog verdere boost krijgt en dat WTC daar dan van mee kan profiteren.  Natuurlijk rijden we als tourclub wat rustiger dan de Nederlandse top en ook iets minder ver. De A-renners bijvoorbeeld reden dit weekend 95 kilometers naar de Boompjesdijk net voorbij Dinteloord. Het B-peloton koerste ook in deze richting. Omdat het terrasweer was, besloten de B’ers bij het Gastels Veer aan te leggen voor koffie met een punt. De A renners niet, die zaten om 11 uur thuis aan de koffie uit te blazen van de warme sportieve inspanning.
Verschil in fiets-instelling en tevens het mooie van WTC Made want je kunt kiezen, wat sommigen zelfs per week weer anders doen.
We zijn zelfs belangstellenden aan het zoeken voor een “opstap-groep” voor mensen die net beginnen met fietsen . Als je daar belangstelling voor hebt, meldt je dan via onze website wtc-made.nl.
Johan Smits wisselt niet, die rijdt altijd de B-groep en we zijn benieuwd wat hij de komende weken gaat doen om zijn positie aan de top van het klassement te consolideren. Peter Verhagen staat maar 1 rit achter.
Wim Rasenberg staat met 2 ritten achterstand derde nu.
Daarachter een gedeelte 4^e plek voor een achtervolgend groepje van 4 met 2 dames.

Ad

Na 2 weken Azië heb ik op deze zondag zin om weer eens lekker fietsen met mijn WTC-maten. Omdat ik toch een paar keer op de hometrainer gezeten heb in hotels, durf ik de A wel aan. Anneke vind het broeierig weer vandaag. Ik vind het wel meevallen na wat ik deze week in Vietnam voelde. Ik maak even een snelle berekening van de hitte-stress-index, waar wij altijd naar kijken.  Zal deze morgen gemiddeld zo’n 20 °C zijn + 74% luchtvochtigheid = 94 index. Dan beginnen dieren net last te krijgen, maar die hoeven niet te fietsen. In Vietnam is het op het moment 32 °C met 85% luchtvochtigheid = HS-index van 117 °C. Wat je dan voelt? Gevoelstemperatuur 42 °C zegt mijn weer-app. Als je uit je hotelkamer de gang in stapt ’s ochtends of het hotel uit op straat, dan slaat je bril meteen aan en breekt het zweet je al uit als je gewoon wandelt. Dus het valt hier wel mee.
Ik stuur mijn fiets naar het oude gemeentehuis. Vanuit het stoplicht zie ik Paul Sedee staan, Flip, Frans, Twan, Peter B., en nog iemand die ik zo gauw niet herken.
Dat blijkt Peter Verhagen te zijn, nieuwe fiets en geen rode trui, geen wonder, bijna een onbekende zo.
De reputatie van Paul zorgt dat er bij voorbaat smoezen voorbij komen. Flip zegt dat hij een feestje gehad heeft. Frans Marijnissen staat over zijn vakantie te klagen: “De wijn en het eten was veel te lekker”?! Ik ben 2 weken weg geweest. Peter Verhagen moet zijn nieuwe fiets nog inrijden. Dat is natuurlijk onzin, een racefiets hoef je niet in te rijden.
Dat hoeft alleen met voertuigen met een motor.
Hé, wacht even ………!

We besluiten onder de 100 kilometer te gaan rijden en richting het westen; het “rondje Boompjesdijk” is dan wel geschikt dus dat doen we.
Paul hoeft blijkbaar niet warm te rijden. En ikzelf volg niet het advies van Anneke dus rij mee op kop. Nadat Peter Broeders is  ingefietst en afslaat richting Oud Drimmelen, rijden wij via de bekende route richting Noordhoek. De fiets van Paul kraakt alsof hij elk moment doormidden kan breken maar het deert Paul niet. Hij houdt een strak tempo aan tot hij plotseling net voor Dinteloord lost. Wordt hij dan toch ook moe? Nee hoor, hij denkt dat zijn achterwiel lost staat. En zowaar, na die tijd is het gekraak voorbij.
In Dinteloord slaan we rechtsaf bij de kerk richting Boompjesdijk.
Hoewel het tempo behoorlijk is, is het goed te doen, ik rij nog steeds gewoon op het binnenblad, ik neem me voor om zeker tot over de helft niet te zwaar te schakelen.
Via de Zuidzeedijk rijden we richting Stampersgat. Daar zie ik zie een nieuw plaatsnaambord: Nieuw Prinsenland, is dat in plaats van Stampersgat?
Nee, het blijkt dat ze dat gebied gekenmerkt hebben als Agro & food Cluster met heel prominent de suikerfabriek van Cosun https://www.nieuwprinsenland.nl/nl/

Van Stampersgat rijden we richting Oudenbosch. Twan komt naast me rijden en zegt dat hij er niks van merkt dat ik nog maar 900 kilometer op mijn teller heb dit jaar.
Nee, hè,hè HIJ merkt er niks van, maar ik ……. !
Via de bekende Bloemendaalse zeedijk gaat het richting Zevenbergen.
Hier heb ik een Dumoulin ervaring. Niet dat ik moet poepen (of zoals mijn klanten dat noemen, een “mestoverschot” heb), maar ik kom 20 meter los te zitten en kan net niet meer bij komen. Gelukkig is daar de fietsbrug en daar wordt zoals gewoonlijk gewacht.
Via Langeweg (lang niet doorheen gereden merkt ook Flip op) en de polder koersen we onder de A16 door richting de May.
Na 95 kilometer parkeer ik mijn fiets tegen de garage.
We hebben lekker gefietst met Paul als tempomaker dus mooi op tijd thuis.

Ad