Alle berichten van Peter Broeders

De Drie-luik vanuit de volgauto samen met Chris!

Fietsverslagen,

Voor mij (Peter) was het eigenlijk een uitgemaakte zaak dat ik dit jaar niet zou mee gaan, vorig jaar hebben Anny en ik hier heel veel plezier aan beleefd. Maar door de ziekte van Anny ziet er alles anders uit. Dus hadden we besloten over te slaan, met pijn in ons hart.

De afgelopen week had Anny al een paar keer tegen mij gezegd, waarom ga je ook niet mee  voor Chris ook wel leuker. Maar ik hield de boot (auto) toch steeds af. Tot dat op verzoek van Mar10 bij ons de koffertjes werden in geleverd op donderdag avond, zo waren we er toch een beetje bij betrokken. Vonden wij ook heel leuk, om jullie te ontvangen, zelfs Twan en Corlinda kwamen nog langs! Voor Twan was het ook zuur om zijn matties te laten gaan, volgend jaar nieuwe kansen Twan!

Toen kwam nog één keer de vraag langs wil je niet mee met de volgauto, toen kon ik niet meer weigeren, mijn hart is teveel WTC om dit voorbij te laten gaan. Anny snel mijn kofferke ingepakt en visite afgezegd en al het andere geregeld! 

Vrijdag ochtend 5 sept.

Chris stond om kwart voor 8 bij mij op de stoep, om naar het verzamelpunt in Made te gaan. De mannen hadden er duidelijk zin in. Nel (de vrouw van Flip) kwam ons nog ff uitzwaaien en een fotooke maken! Om 8 uur vertrokken ze voor 3 dagen door Nederland, een prachtige trip van 220 km stond vandaag op het programma, Thijs had deze helemaal uitgetekend en geregeld, via Maassluis, Scheveningen, Zandvoort naar de eerste overnachting in Hoorn.

Met Chris ging ik richting Maassluis waar Rob, de broer van Erik ons zou  verwelkomen, wij stonden bij Rotterdam al vast in het drukke verkeer ( als Houts boertje ben de niks gewend), we waren uiteindelijk toch ruim op tijd in Maasssluis. Hadden daar een mooi uitzicht op de Maas en op de pont waar onze mannen de overtocht zouden maken. Intussen hadden Chris en ik het water in de Maas nog flink doen stijgen, door onze blaas te ledigen.

Rond 10 over half 11 kwamen onze 7 kleppers aan varen, ze hadden al de eerste regendruppels mee gekregen. De deur van het kantoorpand  ging open,  en de koffie en tompouce stonden voor ons op tafel, wat een gastvrije ontvangst van Rob aan het begin van deze onderneming. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Rond kwart over 11 stapten de mannen weer op, via de duinpaden zo richting Zandvoort te fietsen. Voor ons in de auto de nieuwste Opel Vivaro, met alles erop en er aan. Zelfs alle radio stations zijn er te beluisteren, ook Chris zijn favoriet 100 % NL !

Wij gaan naar Zandvoort aan Zee zong de Pasadena Dream Band  in 1986 ( een weetje, altijd goed voor de muziek kwis)

Samen met Chris hadden we de strandtent gevonden waar Thijs de lunch had besproken, een paar trappetjes af door het zand en je was er, gaat nog ff een stukje veldrijden worden dacht ik. Nog regelen waar ze de fietsen konden plaatsen, en wachten.

Om kwart voor 2 kwamen de mannen weer in zicht ze hadden de eerste 110 km  erop zitten, maar ze kwamen een beetje beteuterd aan. Met de vraag is alles goed gegaan, kreeg je een antwoord van mmmmn. Gert-Jan (Prinsenbeek) wilde in Scheveningen de tram nemen, zo kwam hij in het spoor terecht, Mar10 zag het voor hem gebeuren. Een val was niet te vermijden, een kapotte knie en elleboog en wat zere (gekneusde) ribben waren de gevolgen. Gelukkig kreeg hij de hulp van een jonge asielzoeker die erg bezorgd was over Schoen!

Ze hadden dan weer het geluk dat ze in Zandvoort niet via de trap, maar via een afdaling bij de strandtent konden komen. Tijd voor een heerlijke lunch, voor ons allemaal een goeie uitsmijter!

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Om half 3 vertrokken ze weer, op naar Hoorn, nog ruim 90 km door de kop van Noord-Holland.

Wij vertrokken ook richting het noorden, vrijdag middag druk op de wegen en een de dames Simac tour speelde allemaal af in de kop van Noord-Holland. Verschillende afsluitingen, we dachten met de pont over het Noordzee kanaal te gaan, maar de rij was zo groot dat hij Dr. P nog wel een keer of drie “heen en weer”zou varen en dan zou roepen “de boot is vol”

We gaan het anders doen zei Chris,  maar ook daar zat het verkeer vast. Geduld, we hadden de tijd, een lekker dropke uit de doskes van Chris en goeie muziek van Vincent en Pascal Redekker dan vliegt de tijd !

Uiteindelijk onder de Velzertunnel door, kwam Friesland in zicht, ja Friesland zo heet dat daar, Enkhuizen, Medemblik en Hoorn behoren tot West-Friesland. Waar coureurs als Thomas Dekker, Nikkie Terpstra en Steven Rooks hun roots liggen.

Wij konden weer normaal rijden op naar de eerste overnachting in het mooie Hoorn, bij het hotelletje aangekomen even aanmelden, om de koffertjes te lossen. De eigenaar was zeer welwillend, maakte voor onze bus een parkeerplaats vrij zodat we heel dicht bij konden parkeren.

Lekker biertje voor Chris en mij voor op zijn klein terrasje. Na 2 slokken kwamen de manne weer aan fietsen. Kwart over 5 fietsen binnen stallen en een lekker pintje, dat ging er wel in.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

 De slaapplaatsen waren verdeeld over 4 kamers, samen met de gewonde Gert-Jan en Flip had ik een kamer met inloop douche. De hoteleigenaar dacht dat het beter voor mij was omdat ik de oudste en (Houtste) van het gezelschap was . Gert-Jan wilde alleen slapen, hij had geen zin in een trap of stomp midden in de nacht. Dus deelde ik samen met een snurkende Flip het bed. Hoorde ’s morgens dat we met ons drieën een heel oerwoud hadden omgezaagd!

Na het douchen zijn we Hoorn in gewandeld, nog een potje bier op het terras daar en door naar Zorba de Griek waar ons een flinke maaltijd werd voor geschoteld. Iets na 10 uur wandelden we weer terug naar ons hotel waar we van een welverdiende nachtrust gingen genieten rrrrrrrrrrrrzzzzzzz!

Dag 2

Vroeg wakker, om 7 uur onder de douche. Ik wil de andere mannen niet in de weg lopen. De eerste vraag  aan Gert-Jan “hoe voelde oe eigen?”  “nou als ik thuis was dan ging ik vandaag nie fietsen, maar de koers wacht op niemand, dus”. Om 8 uur stond een goed ontbijt klaar. Onze penningmeester Gerben rekent af, de koffers in de bus en een groepsfoto bij het vertrek op de brug. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!  

Succes mannen op naar Giethoorn!

We haalden onze mannen snel in, zij fietste op een brede ventweg. Chris plaatste zijn bus voor de groep en Thijs en Gert-Jan maakte daar gretig gebruik van voor de achterste in het groepke was het aanklampen.

De Markerwaarddijk kwam in zicht mooi stukske rechtdoor. Daar houden onze mannen van vertelde ik Chris, alleen maar gas geven en rechtdoor, het enige nadeel wel 27 km lang. Maar voordat het zover was moesten wij nog even in de achtervolging op een motorrijder, die haalde ons in, maar hij had twee koffers aan de zijkant hangen. Waarvan de rechtse koffer open wapperde en dat steeds meer en heviger. Gas erop om hem bij te halen en te waarschuwen, hij was Chris zeer dankbaar!

Op een invoegstrook een beetje verder de auto geparkeerd om wat mooie foto en filmshotjes te maken. Aan Gert-Jan niks te merken van gekneusde ribben, hij beukte er gewoon op los!  Intussen waren bij onze kleppers ook twee “vreemden”aangehaakt! Op het einde van de Markerwaarddijk was een van de vreemdelingen er helemaal klaar mee, adieu WTC riep hij nog!

Zo kwamen wij op de grens van de Flevopolder, en heb ik natuurlijk de klassieker van Sylvain Poons nog ff gezongen

“  Daar is het water, daar is de haven
Waar j’altijd horen kon “we gaan aan boord”
De voerman laat er nou paarden draven
En aan de horizon leit Emmeloord
Eens ging de zee hier tekeer
Maar die tijd komt niet weer
Zuiderzee heet nou IJsselmeer”

Wij gingen door via Schokland, een bezoekje waard, helaas hadden we daar geen tijd voor, op naar Giethoorn. Daar gaan de bussen met Japanners via Kinderdijk naar toe, dat is Nederland zeggen ze dan. Chris en ik hadden een mooi stekkie uitgekozen, met een parasol boven de bollekes van onze coureurs. De fietsen werden aan de overkant van de sloot geparkeerd. Kwart over 12 kwamen ze aan, hun bootje lag klaar. Maar ze hadden meer trek in een lekkere uitsmijter, pannenkoek enz..

Toevallig kwam ik nog de buurman van Leo Stasse daar tegen en zijn vriendin zit weer in de familie van onze John, heel bijzonder!

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Tegen half 2 ging de koers verder, op weg naar de VAMberg, daar moesten wat hoogte meters in vond Mar10.

Het landschap in Overijssel en Drenthe is een stuk rustiger als daar in Noord Holland, alleen voor ons was de VAMberg ingang nog niet zomaar te vinden. We kwamen eerst uit bij een stinkende vuilstortplaats, nu weet ik ook wel dat de die berg ook een grote vuilnishoop is. Maar hier kon de ingang niet zijn. Stukje terug en links en links en dan zou je bij een ingang kunnen komen.

Chris die fietste dit jaar niet mee omdat hij een lelijke wond aan zijn grote teen had. Hij kon bijna niet lopen en zeker niet fietsen. Wij hopen Chrisje  volgend jaar weer gewoon tussen de wielen te zien! Ik was een stukje de VAMberg opgelopen, waar ze met een rotgang naar beneden suizden. Flip had na een rondje wel genoeg VAM gezien, verkeerde tandwielen gestoken (Nederland is toch vlak) . John, Erik, Thijs, Gerben, Martien en Gert-Jan gingen er nog een keertje voor!

Een korte stop bij onze bus, en weer door richting Nijverdal. Bij de Wilgenweard was het een drukte van jewelste, de korfbalclub had er toernooi een zwemclub was er bezig, hardloop wedstrijden en dan nog MTB’ers.

Chris en ik hadden er dorst van gekregen, en een lekker biertje besteld, om vervolgens de koffertjes uit de auto op de kamers willekeurig te plaatsen. Voor onze Chris was het bedje net iets te kort, maar voor de rest een prima overnachting. Rond half zes  kwamen de WTC aan bij de Wilgenweard, fietsen in de schuur, en snel onder de douche.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

 Om half 7 stond er een pasta maaltijd klaar. Die ging er na bijna 210 km met een gemiddelde van 31 km wel in bij de hongerige mannen. Een ijsje na moest nog even geregeld worden, maar een vriendelijke dame die gespecialiseerd was in het “smurfen ijs” hielp ons aan een heerlijk ijsje. Ze kon ook haar lach niet in houden toen Chris ( 2 meter groot) voor haar stond, doe mij maar een smurfenijsje, ze keek hem zo aan van….

Vorig jaar hadden we op avond twee, een geweldig optreden van Twan en Chris, helaas door blessures moesten wij dit jaar hun optreden missen, Nu hadden ze een kwis in gedachten, Hitster genaamd, je moet dan raden welk jaar dat nummer is, vervolgens de artiest en titel van het nummer. We maakte twee teams van 4 personen, ik weet veel van de muziek van de jaren ’60 en de jaren ’70 en ’80 daarna is het bij mij een beetje minder geworden. Nu had ik het geluk dat ik twee dagen bij Chris in de auto, alle Nederlandstalige hits voorbij hoorde komen, dus daar wist ik ook helemaal niks van. Maar John en Erik bleken echte kenners te zijn. Dit spel gaan we nog eens spelen mannen!

Mar10 had ook nog een wieler kwis mee genomen, ja dat is natuurlijk kat in het bakkie voor mij. Toch bleek Annemiek van Vleuten moeilijk te herkennen, ook voor mij! Na de 2 spelletjes zag je de heren 1 voor 1 afdruipen naar hun bedje. Samen met bikkel Gert-Jan en Mar10 pakte we nog een afzakkertje om ook om half 11 ons mandje op te zoeken. Morgen de finale naar de May.

Dag 3 Nijverdal – Made 185 km

Na een goeie nachtrust stonden onze kleppers weer fris en fruitig klaar voor het ontbijt Smurfje had goed voor ons gezorgd! Nog even terug naar de kamer, spullen inpakken nog wat overtollige ballast  achter laten in Nijverdal en kwamen de hoofdrolspelers weer aan de start, koffertje in de bus van Chris. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Iets voor 9 uur viel het laatste startschot van deze mooie 3-luik, op weg naar Amerongen. Het weer was ons al die dagen goed gezind die paar druppels de eerste dag waren snel vergeten. Vandaag zou echt een zomerse dag worden met de wind uit het zuid – oosten niet geheel ongunstig!

Voor Chris en mij was het de gemakkelijkste dag, vrij snel kwamen wij op de snelweg richting Arnhem en Utrecht. Dan vliegen de kilometers voorbij, Chris had het ook wel een beetje gehad,hij kreeg steeds meer pijn aan zijn teen, en dan ben je het liefste gewoon thuis.

Om 11 uur parkeerden wij de auto vlak bij de Proloog, daar was het zoals gewoonlijk een komen en gaan van fietsers, van de trimmer tot de prof van Visma zitten daar aan de koffie!

Wij probeerden een plaatsje te creëren voor 11 personen, we verwachten hier nog twee gasten! Die gasten kwamen 10 minuten later al aan fietsen. Tafeltje er bij pakken wat stoeltjes hier en daar vandaan. Een foto van gemaakt en door gestuurd naar Anny, haar antwoord, de jongens willen niet in de zon zitten, probeer een parasol te regelen.

Iets na 12 uur kwamen onze mannen aan fietsen, die verrast werden door onze speciale gasten, Twan en Corlinda. Twan kon zijn fiets matties niet missen, en hij was “toevallig” dit weekend in de buurt van de Proloog. De mannen waren ook verheugd om “onze Twan” te verwelkomen! Dit geeft een prachtig beeld hoe hecht de band is bij onze sportgroep, zijn echt toppers onder elkaar.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van kapitein!

Erik zag er ook stukken frisser uit dan vorig jaar bij de Proloog, wat een sprongen heeft hij gemaakt, hij voelt zich ook als een vis in het water in die groep!

Voor Flip was het de eerste 3-luik, maar als de nestor van de groep draaide hij lekker mee, het zware werk was voor de jonge gasten. Soms een klein duwtje, daar was hij zeer dankbaar voor. ’s Avonds was ik gewend om met Flip het laatste biertje te drinken, nu was Flip met de stille trom op tijd vertrokken, heel verstandig!

Johnny was ook beter dan in de 3-luik van vorig jaar, het ging hem wat gemakkelijker af. Ik zat niet tussen de wielen, maar van een grote afstand denk ik dat John de man was die zorgde dat de groep kompleet bleef!

Gerben is onze man van de euro’s, maar fietsen kan taxi Berm ook een stukske, voelt zich ook als een vis in het water in dit clubke. Gerben is een onmisbare regelaar, zodat we ons nergens zorgen over moeten maken, een topper binnen onze club!

Mar10 is zoals wij allemaal weten héél sociaal kan een stukske hard fietsen, maar kijkt ook om en kan voortreffelijk de kaart lezen, vanaf Arnhem weet hij blindelings de weg te vinden een omleiding brengt hem niet van de wijs. Hij vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Thijs dat weten we allemaal is een hardrijder, maar zeker ook sociaal (anders pas je niet in deze groep) als het nodig is maakt hij gewoon een tweede waaier(tje). Thijs had de organisatie van dag 1 op zich genomen, was top geregeld!

Dan blijft er Gert-Jan nog over, de Prinsenbeekse – Houtenaar, dus uit het goeie (den) hout gesneden, maatje van Twan. Schoen zoals hij wordt genoemd is niet kapot te krijgen, zelfs niet in de tramrails van Scheveningen na een stevige smak. Je hoorde hem niet over klagen na 10 bier zeker niet, een echte KPJ’er.

Dit gezelschap ging vertrekken voor de laatste 85 km naar Made, via Vianen en de brug bij Gorkum en nog wat kleinere bruggen kwamen na 630 km door Nederland weer veilig aan  bij de Pub in Made omstreeks 4 uur kwamen ze het terras oprijden. Allemaal weer blij dat ze de rit heelhuids hadden volbracht, Enkele tassen hadden wij al thuis gebracht, die van John, Flip, Erik en Mar10 stonden nog op het terras maar hun  lieftallige vrouwen kwamen die ophalen!

Dan rest mij mijn maatje Chris nog te bedanken, ik weet dat Chris het moeilijk vond om niet mee te kunnen fietsen, maar samen hebben we er toch een paar mooie onvergetelijke dagen van gemaakt. De auto drop smaakte goed en natuurlijk de gezellige muziek van 100% NL ( heb jij daar heel de dag na geluisterd, zei Mar10, die mijn een beetje kent. ) nou Chris ik heb er met plezier na geluisterd in een prima gezelschap. Chris nogmaals bedankt voor jou aangenaam gezelschap. Samen met Twan wens ik jullie een voorspoedig herstel, dat jullie weer snel (maar niet te snel) tussen de wielen mogen zitten, daar horen jullie thuis!

De “3-luik”van op een afstand bekeken!

Fietsverslagen

Na afloop van de ontbijttocht had ik Twan en Gerben al druk in overleg gezien, met een korte blik naar mij. Toen ik thuis kwam zei ik tegen mijn Chouke, ik verwacht binnenkort een vraagje.
Nog diezelfde week kreeg ik een app van Gerben, of ik of wij samen met hun drie dagen op pad wilden gaan. Voornamelijk om de bagage mee te nemen. Voor de rest konden wij de dag zelf invullen!
Nadat ik de deelnemerslijst eens had bestudeerd, dacht ik dat is geen verkeerd gezelschap om mee op pad te gaan, dus gingen we samen de “3-luik”aan!
Thais, Mar10 en Gerben regelden de organisatie perfect, zodat alles gesmeerd verliep. Toen was het plots 5 september, en stond de tocht voor de deur!
Donderdagavond kwamen ze hun bagage in Den Hout afgeven, zodat wij zelf konden bepalen om naar Vaals af te reizen. Maar zo zitten wij niet in elkaar, kwart voor 9 vrijdagochtend stonden wij natuurlijk gewoon bij de start, ook wel fijn voor de mannen die nog net iets vergeten waren.
Thais kwam nog met een volle vuilniszak aan, John met zijne bril. Zo was het toch fijn dat we present waren!
Daarna vertrokken we op weg naar de eerste lunch plaats “De Kieper”in Tongerlo. Een mooi Belse locatie langs het kanaal. Samen met Mar10 deelde ik de live locatie, zo zag ik als ze in de buurt waren. Ons Anny regelde dat de mannen iedere keer gezamenlijk aan een grote tafel konden plaatsnemen, parasol boven hun bezwete kopkes! De drank en de tosti en broodjes gingen er goed in, na de eerste 125 km veelal over de jaagpaden, lekkere opschieters!
Rond half 2 gingen de mannen weer op pad voor deel 2 richting Vaals, om bij Mesch nog een stukje door de Voerstreek te fietsen. Achteraf niet de beste keuze, Gert-Jan was er wel blij mee, nu had hij een reden om zijn fiets eens te poetsen!
Tegen 16.00 uur waren wij in Vaals bij Hotel Vallis gearriveerd, inchecken tassen naar boven sjouwen en kijken waar de mannen waren. Ze waren toen in de buurt van Slenaken, via de app zag ik ze in Epen, met een snelle afdaling de supermarkt binnenrijden, om daar rechts af te gaan. In gedachten zat ik bij Thais en JW in het wiel, of was het afzien in gezelschap van Johnny, ik denk voor mij het laatste!
Kwart voor 5 kwamen ze binnen druppelen na een zware beklimming van de Camerig, zwaar onder de modder van de Belse wegen. John wist van geen ophouden, die ging nog ff een bezoekje brengen bij de Ooster-buren, om even later trots te kunnen zeggen zo en dat zijn er 200 !
Snel onder de douche, om vervolgens van het eerste biertje te genieten. Tussendoor werden ook nog de eerste smerige fietsen aan een schoonmaakbeurt onderworpen! Thais had hiervoor een prachtige box met diverse schoonmaak artikelen mee genomen!
De avond begon met een Griekse ouzo, de keuze voor avond eten bestond uit Spanakopita, Tzatziki, Pita gyros en veel ouzo, ouzo, ouzo… op de late avond gingen de beentjes los op de Sirtaki, wat een feest daar op het drielandenpunt, Vaals, Aken en Athene! Na middernacht kropen we de trap op naar ons mandje. Afwachten hoe we aan de dag 2 gingen konden beginnen!

Dag 2 zaterdag 7 sept.
Iets voor achten kwamen de eerste mannen voor een goed ontbijt aan tafel, de stemming zat er weer goed in. Tassen achter in de auto, de kettingen nog een druppeltje olie, ze waren er klaar voor. De kop was eraf, afspraak was om 9 uur te vertrekken, een lek bandje van Twan zorgde voor een kleine vertraging.
Een paar kleine klimmetjes en nog een geluk dat Mar10 een weg had gevonden net naast de Eyserbosweg. Wij stapten in de auto, op weg richting Venlo, een goeie 90 km.
Daar had ik de Gasterij Groote Heide, als lunch locatie in hun route gepland. Wij waren daar ruim op tijd, zodat we daar een bos wandeling konden maken, Zo kwamen we toevallig bij een zweefvliegveld uit. Was leuk om te zien hoe die vliegtuigjes door middel van een lier de lucht in gingen!
Na een wandeling van 5 km kwamen we weer terug op de Gasterij, ff checken waar onze fietsmaatjes uithingen. Nog zo’n 15 km van onze locatie, tijd om in actie te komen. Anny ging regelen dat we lekker buiten aan één tafel konden plaatsnemen, uit de zon. Ze hadden voor ons binnen alles klaar staan, maar met haar vriendelijke overtuiging was dat zo geregeld.
Om 10 voor één arriveerden ze. Het vocht werd meteen goed aangevuld en de uitsmijters werden besteld. De hongerige heren waren daar zo mee weg, het wachten op het eten duurde langer dan het verorberen!
Net voor 2 uur was het tijd om te vertrekken voor deel 2, nog een kleine 80km te gaan naar Nijmegen. Het venijn zat zoals gewoonlijk in de laatste kilometers in de buurt van Nijmegen.
Voor ons was het maar 68 km om aan de Waalkade te geraken. De mannen inchecken, tassen uit de auto, en naar hun kamers brengen. Hier hadden ze gelukkig een lift, 10 tassen in de lift en ik kon er nog net bij. Anny was met de trap naar boven. Op de eerste verdieping aangekomen tassen eruit Onze kamer was recht tegenover de lift, maar waar waren die andere kamers toch? Er was een héél smal trapke naar de volgende verdieping, maar ook daar waren die kamers niet te vinden. Terug naar de mevrouw van de receptie, nee meneer die kamers zijn bij de volgende ingang buiten. Weer naar boven, tassen in de lift en dan maar beneden weg gezet. Onze auto moest in de nabij gelegen parkeergarage geplaatst worden. Via een mooi park konden we terug naar Hotel La Courage wandelen, of we nog niet genoeg trapkes hadden gehad, hier kregen we nog een toetje van 100 treeën!
Inmiddels was het half 5. Wij namen nog een kopje thee en de heren kwamen weer in zicht. Gezamenlijk kwamen ze de Waalkade op draaien, dag 2 hadden ze weer doorstaan met alweer ruim 180 km op de teller.
Onder de douche of in het mooie blauwe bad, de keuze was reuze! Voordat we het wisten zaten ze al op het terras. De dorst was groot. Nadat Gert-Jan , (hij is een gastrenner van de fietsclub Prinsenbeek) als laatste onder de douche vandaan kwam gingen alle remmen los. Ze konden zo weer op weg voor de volgende rit, een topconditie hebben deze mannen!
Bij DOK 17 zouden wij gaan dineren, alles stelde de gastvrouw in het werk om voor ons een plekje buiten te regelen. Een lekker koud biertje en de maaltijden konden besteld worden. De dochter van Twan, Rosa, kwam nog ff kijken hoe het met vaders was, nou met vaders was niks mis, had nog niks geleden!
Na het diner werden er plannen gemaakt om Nijmegen te bezichtigen, Anny had genoeg gezien, wij liepen samen terug naar La Courage. Tussen door kreeg ik een app van Thais waar hun uit hingen, ik ging toch maar op zoek naar de mannen. In een stampvolle kroeg hoorde ik Hazes zingen, Bloed, zweet en tranen. Het kon niet waar zijn, daar op het podium stonden Chris en Twan uit volle borst te zingen! Het succes was ongekend, na afloop stonden de groupies te dringen om een handtekening van deze twee sterren. De boekingskantoren belden meteen voor nog meer optredens. We moesten ze snel in bescherming nemen, er stond morgen immers nog een fietsdag gepland.
Gezamenlijk liepen we weer terug naar ons hotel, om te genieten van een wel verdiende nachtrust.
Op naar dag 3!
Rond 8 uur zaten we allemaal weer fris en fruitig aan een goed ontbijt. De laatste rit stemden iedereen wel gerust. Een stukje Veluwe en dan lunchen bij de proloog in Amerongen, voor de fietsers nog geen 100 km daarheen. Wij gingen met de auto ook richting Amerongen, maar maakten nog een tussenstop op de Grebbeberg, om daar de slachtoffers van de 2e wereldoorlog te herdenken.
Daarna gingen we naar het fietscafé “de Proloog” . Hier is het een komen en gaan van de fietstoerist, mijn herinneringen gingen hier terug naar 2020 toen we ook een ritje van 220 km naar de Proloog maakten. Toen maakten ook Thais en Mar10 deel uit van ons gezelschap. Ook Jan Lensvelt zat toen nog tussen de wielen, we waren apetrots dat we deze tocht tot een goed einde konden brengen. Nog geen half jaar verder werd Jantje ziek, en we weten helaas allemaal hoe dit verlopen is.
Kwart over 12 kwamen de kleppers aan fietsen, honger en dorst en dan houden ze hun mond weer ff stil. De vraag was meteen “zijn Erik en Sander er nog niet?” Erik had mij intussen al gebeld dat ze een stukje verkeerd hadden gefietst, maar over een uurtje dachten ze er wel te zijn. Helaas maakten Sander en Erik nog een ommetje naar Zeist zodat ze tegen half 2 en 140km aan kwamen.
De broodjes waren al besteld, de drankjes werden snel aangevuld, en hop weer op de fiets voor het slot van deze prachtige 3-Luik!
Nu met 10 mannen sterk tegen een stevig windje, langs de rivieren af over de bruggen nog ff 80 km af stoempen. Het voordeel van een grotere groep, dan kan je nog wat weg kruipen.
Wij stapte weer in de auto, om naar Den Hout te gaan. Onze spullen uit de auto de wasmachine aan en om half 5 naar de May. Om 10 voor 5 kwamen de WTC helden bij de pub aan, waar de biertjes en wat bruin fruit er goed in gingen. Enkele vrouwen kwamen de tassen ophalen, de anderen hebben we thuis bezorgd. De 3-Luik zat erop, en is zeker voor herhaling vatbaar, het was een geweldige belevenis met een mooie vrienden club!
John, JW, Twan, Thais, Gerben, Mar10, Gert Jan en Chris bedankt,
“Had ik jullie al verteld dat een prachtig weekend was!”

Wat zat er nou in de vuilniszak van Thais??

Met dankbare groeten, Anny & Peter.

De tocht van Den Hout naar Den Hout en terug naar Den Hout!

Fietsverslagen

Hoe is dat toch ontstaan? Dat ga ik jullie proberen te vertellen.

In 1995 ben ik gestopt als warme bakker in Den Hout en ook gescheiden, ik ben toen tijdelijk in een stacaravan, (je kon er ook in liggen) gaan wonen op camping ’t Zand in Alphen.

Je gaat dan weer als 43 jarige alleenstaande door het leven, dus volop op stap. Uit Alphen had ik een maat die net als ik wel van muziek hield, dus regelmatig naar live bandjes gaan kijken.

Zo gingen we samen vanuit Alphen naar een blues café in Mol, goeie muziek en laat gemaakt! Midden in de nacht reden we naar huis, ik hoefde niet te rijden dus lag een beetje in te dutten, tot dat ik mijn ogen open deed, hé zie ik dat nou goed! Het bordje Den Hout, da kan toch niet, dacht ik. Te veul gedronken zeker, we waren nog midden in Bels!

Nou ja, om een uurtje of 4 was ik weer in mijn paleisje in Alphen gearriveerd, gaan slapen en toen ik om een uurtje of 10 weer boven water kwam toch maar eens de kaart erbij gepakt! En jawel daar bij Beerse lag inderdaad  Den Hout.

Achteraf moet ik er wel meer zijn geweest, in de jaren ’70 ging ik op stap naar “de James” in Rijckevorsel, en had ik een vriendinneke uit Beerse, die bracht ik dan midden in de nacht naar huis. Ik ging toen vaak stappen met mijn maat Theo uit Dussen, en ook hij had een Belske versierd uit Beerse. Ik was altijd de BOB, dronk in die tijd geen druppel, dus zette ik Theo en zijn “vriendin”ergens af om hem later op te halen. Helaas was het hartstikke mistig, je zag geen hand voor je ogen. Maar nadat ik afscheid had genomen ging ik Theo ophalen. Maar na wat straten doorkruist te hebben zag ik geen Theo. Mobieltje of appen was er toen niet bij. Uiteindelijk daagde mijn Dussense vriend toch weer uit de mist op. Maar intussen had ik wel heel Beerse verkend en moet ik toch zeker door Den Hout zijn geweest!

Maar nu wist ik waar Den Hout nog meer lag, toch maar eens op de kaart gaan puzzelen of het wat was om daar heen te fietsen, want dat deed ik toen ook al fanatiek!

Intussen had ik al snel weer een vaste relatie gekregen, en woonde alweer bijna in Den Hout. In ’96 op mijn vrije dag pakte ik mijne vélo  en ging er aan beginnen, via Gilze naar Alphen naar Baarle- Nassau en Zondereigen kwam ik in Merksplas in Beerse terecht. En als hoogtepunt het bordje Den Hout. Over de oude ophaal bruggetjes zoals die vroeger ook op de weg naar Oosterhout lagen.

De terug weg ging over die loempe klinkers tussen de strafinrichting van Merksplas en Wortel  een kilometer of 8 stoempen, maar dat heeft ook zijn charme!

Langs grenscafé “In Holland”met de vriendelijkste uitbater van geheel Bels en Olland bij elkaar, maar wel verdoemd lekkere verse wafels meej slagroom en erbeesjes! Ging het toen nog over de  Zigraeck naar Ulicoten. Het laatste stuk via Chaam en Molenschot naar huis waren de bekende wegen.

In 2002 leerde ik Anny kennen, en was mijn leven een stuk stabieler en leuker, maar had ik ook het fietsen op een zeer laag pitje staan. We pendelden het eerste jaar van het Zeeuwse Kruiningen naar het Brabantse zand van Den Hout.

Na iets meer dan een jaar kwam ook de liefde van de fiets weer terug, en sloot ik weer aan bij de WTC Made vrienden. Zo kwam dan ook de tocht naar Den Hout weer op de kalender.

De eerste jaren fietste ik die met enkele liefhebbers waaronder onze oud-voorzitter Piet Timmermans, Ypke Huisman, Jantje Sestig, Mar10, Flipke,  Wilem Adamse, André van Kuijk, Ad Caron, Anneke van Wesel, Franske Wessels en Ad van der Made, op een vrije zaterdag, en legde aan bij het cafeetje net over de brug bij Den Hout (Bels). 

Op een gegeven moment kwam de tocht ieder jaar weer 1 of zelfs 2x per jaar op de WTC Made kalender te staan. We fietsten toen in twee groepen een groep van 30+ gem. en een groep die het wat rustiger aan deed. De koffie stop was inmiddels verplaatst naar de gezelligste kastelein van Bels. Waar we nog eens een bijzondere ontmoeting hadden met de legend Jean Marie Pfaff. Hij had met zijn fietsclubke van 100 man ook daar zijn stop gehad. Tjonge jonge wat zagen die mannen er gesoigneerd uit. Allemaal een schoon blauw pakske en dezelfde fiets en helm, Jean Marie beloofde ons ook voor unne sponsor, nooit niks meer van gehoord!

Tijdens de kermiskoers van 2015 kwam er een verzoek, vanuit de Kermis commissie  om iets te organiseren met als doel om wat meer volk naar de kermis (kroeg) te trekken! Ik stond naar de koers te kijken met Gerard van Oerle en Sander van Berkel, en stelde gelijk voor de toertocht naar Den Hout te gaan rijden.

In 2016 was het dan zover, de eerste tocht in twee groepen ging van start. Het doel was toen nog om met zoveel mogelijk Houtse deelnemers te fietsen. Met ondersteuning van toen ook al vele WTC ‘ers die als koerskapitein het tempo en de route kenden! Willem Avontuur en Jantje Lensvelt waren onze vaste waarden, Willem en Jantje hebben ook deze editie met vele WTC’ers mee gefietst!

 Inmiddels zijn we  wat verder en coronajaren en een slecht weer jaar achter de rug. We zijn inmiddels aan de 5e editie toe, met iets minder dan 120 deelnemers verdeeld over 8 pelotons met top wegkapiteins, kunnen wij als organisatie weer terug kijken op een  fietstocht, zoals wij hem bedoeld hebben.

Lekker fietsen, met vooraf een brabants bakske koffie en een  worstebrooike, de zegen van de pastoor en nog een lang zal tie leven voor ome Anton 83 jaar (van Twan) !

En de eerste ploeg kan vertrekken, iedere vijf minuten de volgende. Het had geregend, de weg was nog nat, met als gevolg verschillende lekke bandjes, de deelnemers zagen er uiteindelijk uit als een mijnwerker. Bij de bananenstop en plasstop ging het over de klinkers richting Beerse. Sommige ploegen namen nog de tijd om een foto bij het bordje Den Hout te maken, ander vlogen daar aan voorbij. Ook de kermis in Beerse lieten ze rechts liggen.

Weer terug richting Olland, Merksplas naar Zondereigen. Het mooie grensdorp waar Guido Belcanto over zong “ik wil begraven worden,  met mijn voeten in Olland, en mijne kop in Bels”

Even verder zijn we in Ulicoten, en staat de koffie en appeltaart op ons te wachten in buffet vorm voor een 120 man/vrouw prima geregeld daar door “de Kluis”.

De laatste 40 km nog ff uitfietsen via Chaam en Gilze naar de Vijfeikenweg, Den Hout komt in zicht, de kermis draait al op volle toeren de oliebollen pruttelen al in het vet en de eerste biertjes worden getapt.

Iedere groep met een eigen verhaal, en na het 10 biertje worden de verhalen alleen maar sterker! Tussen 7 á 8 uur taaien de meeste renners huiswaarts, het vocht is weer aangevuld en nog ff een stukske lekker uitfietsen. Een enkeling laat de fiets in Den Hout achter, met de gedachten dat hij de andere dag schoon opgehaald kan worden.

Volgend jaar gaan we voor de 6e editie van onze toertocht van Den Hout!

Groet, Pierre Boulanger!

Ik ben besmet!

Fietsverslagen

Ik ben besmet, helaas het is me overkomen en ik ben bang dat ik er ook niet meer van af ga komen. Het is al zo’n 65 jaar geleden gebeurd denk ik achteraf, het sloop er zomaar stiekem in, maar naar de jaren vorderde werd de ziekte steeds heviger.

Een familie lid is daar de veroorzaker van, dat weet ik achteraf wel zeker. De eerste jaren sluimerde het zomaar wat onder de leden, maar naar mate ik wat ouder werd stak het steeds heftiger de kop op!

Denk ook niet dat ik nog te genezen ben, dan zit er niks anders op dan het te accepteren. Gelukkig is het niet echt besmettelijk, ik heb  in ieder geval geen familieleden besmet zover ik weet.

Ik heb allerlei boeken en tijdschriften gelezen, maar dat heeft er toe bijgedragen dat de ziekte als maar heftiger is geworden. Tegenwoordig is er dan internet, en Google je suf en kom je van alles tegen, gelukkig kom ik daar wel “lotgenoten”tegen en kunnen we samen over onze ziekte praten!

Zo ga ik ook regelmatig bij die bewuste “lotgenoten”op bezoek, het helpt gelukkig wel, samen delen is natuurlijk het mooiste wat er is. Maar ook bij hun is er niks meer aan te doen, eenmaal besmet raak je het nooit meer kwijt.

Je schijnt er ondanks alles gewoon héél oud mee te kunnen worden, daarom heeft behandelen ook geen zin. We laten het maar gewoon door sudderen!