Hoe is dat toch ontstaan? Dat ga ik jullie proberen te vertellen.

In 1995 ben ik gestopt als warme bakker in Den Hout en ook gescheiden, ik ben toen tijdelijk in een stacaravan, (je kon er ook in liggen) gaan wonen op camping ’t Zand in Alphen.

Je gaat dan weer als 43 jarige alleenstaande door het leven, dus volop op stap. Uit Alphen had ik een maat die net als ik wel van muziek hield, dus regelmatig naar live bandjes gaan kijken.

Zo gingen we samen vanuit Alphen naar een blues café in Mol, goeie muziek en laat gemaakt! Midden in de nacht reden we naar huis, ik hoefde niet te rijden dus lag een beetje in te dutten, tot dat ik mijn ogen open deed, hé zie ik dat nou goed! Het bordje Den Hout, da kan toch niet, dacht ik. Te veul gedronken zeker, we waren nog midden in Bels!

Nou ja, om een uurtje of 4 was ik weer in mijn paleisje in Alphen gearriveerd, gaan slapen en toen ik om een uurtje of 10 weer boven water kwam toch maar eens de kaart erbij gepakt! En jawel daar bij Beerse lag inderdaad  Den Hout.

Achteraf moet ik er wel meer zijn geweest, in de jaren ’70 ging ik op stap naar “de James” in Rijckevorsel, en had ik een vriendinneke uit Beerse, die bracht ik dan midden in de nacht naar huis. Ik ging toen vaak stappen met mijn maat Theo uit Dussen, en ook hij had een Belske versierd uit Beerse. Ik was altijd de BOB, dronk in die tijd geen druppel, dus zette ik Theo en zijn “vriendin”ergens af om hem later op te halen. Helaas was het hartstikke mistig, je zag geen hand voor je ogen. Maar nadat ik afscheid had genomen ging ik Theo ophalen. Maar na wat straten doorkruist te hebben zag ik geen Theo. Mobieltje of appen was er toen niet bij. Uiteindelijk daagde mijn Dussense vriend toch weer uit de mist op. Maar intussen had ik wel heel Beerse verkend en moet ik toch zeker door Den Hout zijn geweest!

Maar nu wist ik waar Den Hout nog meer lag, toch maar eens op de kaart gaan puzzelen of het wat was om daar heen te fietsen, want dat deed ik toen ook al fanatiek!

Intussen had ik al snel weer een vaste relatie gekregen, en woonde alweer bijna in Den Hout. In ’96 op mijn vrije dag pakte ik mijne vélo  en ging er aan beginnen, via Gilze naar Alphen naar Baarle- Nassau en Zondereigen kwam ik in Merksplas in Beerse terecht. En als hoogtepunt het bordje Den Hout. Over de oude ophaal bruggetjes zoals die vroeger ook op de weg naar Oosterhout lagen.

De terug weg ging over die loempe klinkers tussen de strafinrichting van Merksplas en Wortel  een kilometer of 8 stoempen, maar dat heeft ook zijn charme!

Langs grenscafé “In Holland”met de vriendelijkste uitbater van geheel Bels en Olland bij elkaar, maar wel verdoemd lekkere verse wafels meej slagroom en erbeesjes! Ging het toen nog over de  Zigraeck naar Ulicoten. Het laatste stuk via Chaam en Molenschot naar huis waren de bekende wegen.

In 2002 leerde ik Anny kennen, en was mijn leven een stuk stabieler en leuker, maar had ik ook het fietsen op een zeer laag pitje staan. We pendelden het eerste jaar van het Zeeuwse Kruiningen naar het Brabantse zand van Den Hout.

Na iets meer dan een jaar kwam ook de liefde van de fiets weer terug, en sloot ik weer aan bij de WTC Made vrienden. Zo kwam dan ook de tocht naar Den Hout weer op de kalender.

De eerste jaren fietste ik die met enkele liefhebbers waaronder onze oud-voorzitter Piet Timmermans, Ypke Huisman, Jantje Sestig, Mar10, Flipke,  Wilem Adamse, André van Kuijk, Ad Caron, Anneke van Wesel, Franske Wessels en Ad van der Made, op een vrije zaterdag, en legde aan bij het cafeetje net over de brug bij Den Hout (Bels). 

Op een gegeven moment kwam de tocht ieder jaar weer 1 of zelfs 2x per jaar op de WTC Made kalender te staan. We fietsten toen in twee groepen een groep van 30+ gem. en een groep die het wat rustiger aan deed. De koffie stop was inmiddels verplaatst naar de gezelligste kastelein van Bels. Waar we nog eens een bijzondere ontmoeting hadden met de legend Jean Marie Pfaff. Hij had met zijn fietsclubke van 100 man ook daar zijn stop gehad. Tjonge jonge wat zagen die mannen er gesoigneerd uit. Allemaal een schoon blauw pakske en dezelfde fiets en helm, Jean Marie beloofde ons ook voor unne sponsor, nooit niks meer van gehoord!

Tijdens de kermiskoers van 2015 kwam er een verzoek, vanuit de Kermis commissie  om iets te organiseren met als doel om wat meer volk naar de kermis (kroeg) te trekken! Ik stond naar de koers te kijken met Gerard van Oerle en Sander van Berkel, en stelde gelijk voor de toertocht naar Den Hout te gaan rijden.

In 2016 was het dan zover, de eerste tocht in twee groepen ging van start. Het doel was toen nog om met zoveel mogelijk Houtse deelnemers te fietsen. Met ondersteuning van toen ook al vele WTC ‘ers die als koerskapitein het tempo en de route kenden! Willem Avontuur en Jantje Lensvelt waren onze vaste waarden, Willem en Jantje hebben ook deze editie met vele WTC’ers mee gefietst!

 Inmiddels zijn we  wat verder en coronajaren en een slecht weer jaar achter de rug. We zijn inmiddels aan de 5^e editie toe, met iets minder dan 120 deelnemers verdeeld over 8 pelotons met top wegkapiteins, kunnen wij als organisatie weer terug kijken op een  fietstocht, zoals wij hem bedoeld hebben.

Lekker fietsen, met vooraf een brabants bakske koffie en een  worstebrooike, de zegen van de pastoor en nog een lang zal tie leven voor ome Anton 83 jaar (van Twan) !

En de eerste ploeg kan vertrekken, iedere vijf minuten de volgende. Het had geregend, de weg was nog nat, met als gevolg verschillende lekke bandjes, de deelnemers zagen er uiteindelijk uit als een mijnwerker. Bij de bananenstop en plasstop ging het over de klinkers richting Beerse. Sommige ploegen namen nog de tijd om een foto bij het bordje Den Hout te maken, ander vlogen daar aan voorbij. Ook de kermis in Beerse lieten ze rechts liggen.

Weer terug richting Olland, Merksplas naar Zondereigen. Het mooie grensdorp waar Guido Belcanto over zong “ik wil begraven worden,  met mijn voeten in Olland, en mijne kop in Bels”

Even verder zijn we in Ulicoten, en staat de koffie en appeltaart op ons te wachten in buffet vorm voor een 120 man/vrouw prima geregeld daar door “de Kluis”.

De laatste 40 km nog ff uitfietsen via Chaam en Gilze naar de Vijfeikenweg, Den Hout komt in zicht, de kermis draait al op volle toeren de oliebollen pruttelen al in het vet en de eerste biertjes worden getapt.

Iedere groep met een eigen verhaal, en na het 10 biertje worden de verhalen alleen maar sterker! Tussen 7 á 8 uur taaien de meeste renners huiswaarts, het vocht is weer aangevuld en nog ff een stukske lekker uitfietsen. Een enkeling laat de fiets in Den Hout achter, met de gedachten dat hij de andere dag schoon opgehaald kan worden.

Volgend jaar gaan we voor de 6^e editie van onze toertocht van Den Hout!

Groet, Pierre Boulanger!

Ik ben besmet, helaas het is me overkomen en ik ben bang dat ik er ook niet meer van af ga komen. Het is al zo’n 65 jaar geleden gebeurd denk ik achteraf, het sloop er zomaar stiekem in, maar naar de jaren vorderde werd de ziekte steeds heviger.

Een familie lid is daar de veroorzaker van, dat weet ik achteraf wel zeker. De eerste jaren sluimerde het zomaar wat onder de leden, maar naar mate ik wat ouder werd stak het steeds heftiger de kop op!

Denk ook niet dat ik nog te genezen ben, dan zit er niks anders op dan het te accepteren. Gelukkig is het niet echt besmettelijk, ik heb  in ieder geval geen familieleden besmet zover ik weet.

Ik heb allerlei boeken en tijdschriften gelezen, maar dat heeft er toe bijgedragen dat de ziekte als maar heftiger is geworden. Tegenwoordig is er dan internet, en Google je suf en kom je van alles tegen, gelukkig kom ik daar wel “lotgenoten”tegen en kunnen we samen over onze ziekte praten!

Zo ga ik ook regelmatig bij die bewuste “lotgenoten”op bezoek, het helpt gelukkig wel, samen delen is natuurlijk het mooiste wat er is. Maar ook bij hun is er niks meer aan te doen, eenmaal besmet raak je het nooit meer kwijt.

Je schijnt er ondanks alles gewoon héél oud mee te kunnen worden, daarom heeft behandelen ook geen zin. We laten het maar gewoon door sudderen!