Het hoogtepunt van het najaar bij veel WTC-leden is toch wel Den Hout – Den Hout – Den Hout.
Menige WTC’er geeft in zijn “Wie is Wie-verhaal” zelfs aan dat juist deze tocht één van hun mooiste ritten allertijden is. Nou dat wil toch wat zeggen.

Omdat ik me pas op het allerlaatste heb ingeschreven, heb ik de mail-berichten over de rit gemist, maar via de WTC-app begreep ik dat het gewoon om 08.30 uur verzamelen was bij het oude gemeentehuis.
Dit gold ook voor Martien, maar hij was te laat en moest dus solo naar Den Hout rijden.
Tijdens de rit wordt er bij de WTC altijd gewacht, maar voorafgaand aan de rit nooit.

Onderweg werd ik door Sandra bijgepraat over het reilen en zeilen van de rit en kreeg ik te horen dat de snelste groepen pas rond 09.30 uur vertrokken. Met dit kille natte weer was dat geen pretje, dacht ik nog.

Aangekomen bij de startplaats zag ik al veel WTC-shirtjes tussen de menigte staan. Iedereen zag er goed gesoigneerd uit en er hing een ontspannen maar chaotische sfeer, waarbij iedereen als in een mierennest door elkaar liep. Er moest ook zoveel gebeuren; koffie pakken, startbandje halen, ff fietsen kijken, bijpraten met Jan en alleman, worstenbroodje pakken, eigen fiets nog even checken, nog een bakje koffie ect ect, we hadden het er maar druk mee….
Tussen de mierenhoop zag ik ook Wim Rasenberg scharellen met een z’n mooi glimmend gepoetste fiets. Hij zag er wat nerveus uit, wellicht toch wat gespannen voor de tocht?

Rond 09.00 uur heette Gerard ons welkom en kon iedereen met de zege van de pastoor vertrekken. De pastoor had het oa over zelfbeheersing. Een groot goed als je het mij vraagt, maar met een hartslag van 180 tijdens het fietsen niet altijd even eenvoudig.
De WTC sportgroep zou als laatste vertrekken. De groep die net voor ons vertrok was de sportgroep van Velo Amice. Allemaal mannen met een fiets van boven 10.000 euro en krachtige benen. Ze zagen er toch wel wat gespannen uit. Waarom weet ik niet, maar misschien kwam dit door het natte weer in combinatie met de wetenschap dat ze hard wilden gaan rijden. Zouden ze voldoende zelfbeheersing hebben? Ik weet het niet.
Bij terugkomst enkele uren laten begreep ik dat er iemand hard gevallen was. Beterschap voor deze pechvogel in ieder geval.

Net na 09.30 uur vertrok onze groep. We waren in totaal met 7 WTC’ers te weten John, Martien, Gerben, Chris, Sander en Twan. Ook sloten bij onze groep aan: Gerald van Oerle (zoon van…) en Ruud Stoop (aka Ruud Sloop)

Den Hout uit werd mij al direct duidelijk dat de buienradar geen motregen aangeeft. Helaas word je daar echter wel kletsnat van en het blijvend opspattende water van je voorganger droeg daar alleen nog maar aan bij. Toen we vervolgens de bossen bij Vrachelen in reden werd het ook nog eens akelig donker. De ploegentijdrit in de Vuelta dit jaar was er niets bij. Na Oosterhout werd het gelukkig wat lichter en het tempo kon daardoor wat opgevoerd worden. Bij Bavel kon John het echter even niet bijbenen en waren we hem kwijt. Dit kwam niet zozeer omdat hij de kruissnelheid niet aan kon, maar meer omdat hij veel achteraan reed en steeds vol moest aan zetten na de bocht. Nadat we even afgesproken hadden om na de bocht wat meer zelfbeheersing te tonen door niet direct vol aan te zetten en John zich meer in het midden van de trein positioneerde ging het stukken beter en kon ook John regelmatig zijn kopbeurt afwerken.

Twan reed er lekker ontspannen bij. Deze ontspanning kwam pas na de start, want voor de start was hij te druk met groeten en handjes schudden van iedereen niet hem wel (of niet) kenden. Waar velen hem namelijk zien als de directeur van één de beste AH’s van Nederland, kan hij bij ons gelukkig gewoon heerlijk ontspannen als “De Hamster” rondrijden.

Net na Wortel hadden wij onze eerste stop. Vlak hiervoor werden wat kasseien aangedaan en daardoor voelde ik direct wat speling op mijn balhoofd. John vertelde mij dat hij hetzelfde probleem had. Nadat ik aan de chauffeur van de volgwagen een inbussleutel had gevraagd was dit probleem echter zo verholpen. Ook bij John z’n fiets wilde ik dit probleem verhelpen, echter John weigerde. “Het ging nog wel”, zei hij…

De weg werd voortgezet richting Den Hout (B) en daar aangekomen bleek het, net zoals in Den Hout (NL), ook kermis te zijn. Deze in België was alleen wat groter. Na de traditionele groepsfoto werd de weg vervolgd richting De Kluis in Ulicoten. Daar hebben we heerlijke appeltaart op. Gelukkig zaten we lekker warm binnen. De tour groep probeerden echter het zomergevoel nog wat te verlengen door op het terras te gaan zitten. Brrrrr….. zij liever dan ik.
Ook Ad zag ik op het terras zitten. “Zou hij niet liever met de sport meegaan of heeft hij daar te veel zelfbeheersing voor? schoot door mijn gedachte…

Na Ulicoten waren het de laatste loodjes. Ik voelde me nog prima in orde en ik was niet de enige. Ook Gerald had er nog veel zin en onze zelfbeheersing was nog steeds een valkuil. Gerald nam vrij lange kopbeurten op zich, maar bij Molenschot werd hij voorbij gereden door Sander. En Sander zou Sander niet zijn als hij niet even zichzelf en de rest van peloton volledig in het diep rood liet rijden. Sander had namelijk zijn zinnen gezet op een scooter de erg ver voor ons uitreed en had zijn zelfbeheersing volledig aan de kant geschoven. Hierdoor kwam de snelheid al snel richting de 50 km/h. Chris zijn elastiek stond hierdoor direct onder hoogspanning en dreigde te knappen. De broedermoord van Molenschot kon echter maar net voorkomen worden doordat de scooter afsloeg en het peloton vormde daarom direct weer één geheel. Sanders explosie had echter wel z’n tol geëist. Uitgewrongen stonden we een minuutje later bij de Vijfeikenweg voor het verkeerslicht te wachten. Iedereen moest even bijkomen en dat gold zeker voor Twan die toch al een beetje blauw was aangelopen.

Richting Oosterhout verloor ik zelf maar weer eens mijn zelfbeheersing en besloot ik om nog even aan de boom te rammelen, maar al snel probeerde Gerald mij in te halen. Op de vraag of hij nu nog sneller wilde gaan, antwoordde hij dat hij dacht dat ik overgenomen wilde worden omdat ik onder in de beugels ging. Dat was niet het geval en Gerald ging weer terug in het wiel. Bij Oosterhout had nu iedereen zichzelf een beetje kunnen uitleven en had iedereen definitief zijn zelfbeheersing teruggevonden. We waren er met andere woorden wel zo’n beetje klaar mee. In het bijzonder Chris die, toen de route ons met een lus om Den Hout wees, wanhopig nog riep of we niet gewoon direct Den Hout konden inrijden….

5 minuutjes later reden we Den Hout dan toch binnen en werden we getrakteerd op een lekkere oliebol met een koud pilske. Het was weer een geslaagde rit en in het bijzonder gaat de dankbaarheid uit naar de organisatie die zichtbaar veel tijd en zorg besteed heeft aan de organisatie.

Thais

De afgelopen week zag ik al het e.e.a. voorbijkomen over de Rivierentocht. Ik voel mij altijd verbonden met het water, misschien was ik in een vorig leven schipper, al denkt paragnost J. Haanskorf eerder aan een dolfijn.

Het hitteprotocol zorgde ervoor dat we al vroeg aanwezig moesten zijn. Sander, de echte dolfijn, vroeg zaterdagavond nog maar eens hoe laat het vertrek was. Bij de start bleek hij er helemaal niet te zijn, een excuus hiervoor hebben we niet meer gehoord.
Vaste Sportrijders Twan, Jan Willem en weg- en waterkapitein M10 waren er wel. M10 had deze mooie rit goed voorbereid. De groep werd aangevuld met Ad, Flip, vaste gastrijder Kevin en Jon, the Spanish Inquisition uit Carromontaña (Wagenberg). De Nederlandse Jo(h)n is er wel, maar die kon niet mee. Om geloofwaardig over te komen had hij zelfs zijn stuur van zijn racefiets afgebroken begreep ik.

Samen met M10 op kop rijden we rustig Made uit. Ik zei tegen hem dat wanneer Thijs er wel bij was geweest, we hier waarschijnlijk al 37 gereden hadden. Op dat moment komt JW naast mij rijden met de vraag of we een toertocht gaan rijden of zo? Onze gesprekstof zakt tot een minimum en zo vliegen we door het eerste gedeelte.

Het weer is geweldig met nauwelijks wind. Vanuit Waspik rijden we richting de eerste rivier en richting Heusden. Ik zie M10 naar voren snellen om de weg te wijzen, maar ik neem het graag van hem over, hij doet al genoeg. Met jeugdig enthousiasme rijd ik de brug bij Heusden op en wil aanzetten voor het viaduct richting Bern. Kapitein M10 maant om rustiger te rijden en uiteraard wordt hier gehoor aangegeven.
Wanneer JW vandaag op kop rijdt dan gaat het zeker nog een stukje harder, hij is ongelofelijk sterk. Kevin en Jon rijden eveneens sterk en lijken geen moeite te hebben met de snelheid. Twan en M10 pakken altijd hun kopbeurten en tijdens het overnemen is er altijd even een grap of een lach, we genieten van de rit.

Over de helft komt Ad steeds meer naar voren. Wat eveneens opvalt is dat hij verbaal steeds meer hoorbaar wordt. “Voor, achter, let op rechts…enz.” Zou hij dat thuis ook zo doen vroeg ik mij af? Flip is zonder dat ik het wist aangesloten. Ik weet dat hij geen fan is van heel hard vertrekken, dus zal hij het begin wat minder gevonden hebben, maar hij geniet enorm van het fietsen de uitzichten geeft hij aan. Mooi dat hij erbij is.

Bij Rossem zien we de Waal liggen en zo rijden we over prachtige wegen richting Zaltbommel waar we de brug al zien liggen. In Brakel moest ik nog aan Thijs denken. Niet zozeer door Brakel zelf en het gevoel wat wel eens opkomt als hij weer aanzet, maar ik zag in mijn ooghoek een winkel met Thijs op de gevel. Zag ik dat nu echt of is het de vermoeidheid dat ik dingen begin te zien die er niet zijn? Of het feit dat ik 35,6 gemiddeld zie staan en dan automatisch aan Thijs moet denken, dan is 35,9 mogelijk! Ah fijn, toch mooi dat ook Thijs er op deze manier weer bij was.

Persoonlijk dacht ik begrepen te hebben dat we bij Poederoijen een koffiestop zouden doen. Richting Poederoijen geef ik nog een keer alles om daar een korte pauze te hebben. Aangekomen bij Brasserie de Buurman (prachtige plek om te stoppen), rijden we volle snelheid door. M10 stopt niet werd mij al ingefluisterd.
We vervolgen onze route langs de Afgedamde Maas en slaan aan het einde rechtsaf om langs de Bergsche Maas richting de Keizersveerse brug te gaan.
Ik kon het toch niet laten en vroeg aan M10 hoe het nu zat met die stop. M10 was duidelijk, je gaat toch niet onderweg stoppen bij een ritje van 130 km. Ajai kapitein en we rijden verder.

Ik zie dat Twan zich naar voren snelt om het tempo nog eens te verhogen. Twan laat zich bij het pontje van Dussen afzakken en M10 rijdt nu voorop en ik zit achter hem. Een stuk verder verderop zie ik dat hij slingert van links naar rechts en een smak op de grond maakt. Ik schrik en weet nu nog steeds niet of ik langs of over hem heen ben gefietst of gesprongen. Waarschijnlijk overheen want M10 appte mij in de avond dat mijn band op zijn rug stond.
M10 staat al snel op en is flink geschaafd, zijn helm is beschadigd en ik kijk ondertussen zijn fiets na. Die is zeker beschadigd bij zijn stuur, maar alles werkt verder nog.
We zijn allemaal geschrokken, hoe het precies heeft kunnen gebeuren weet hijzelf ook nog niet. Er zat in ieder geval een bobbel in het stuk asfalt en zodoende dus even de controle over het stuur verloren lijkt het. Als hij een beetje van de schrik is bekomen besluiten we rustig de route af te maken.

In Made aangekomen gaat M10 uiteraard naar huis en gaan we met een aantal renners toch nog even koffiedrinken om er even nader bij stil te staan.
Nu een dag later maakt M10 alweer grappen en is de nacht niet heel slecht gegaan. Gelukkig maar. Jammer van het einde, maar we hebben allemaal erg genoten van deze prachtige route van M10 met een mooie groep renners.

Gerben

De zondag kon niet beter beginnen, prachtig weer met als rit-thema “bijpraat tocht”. De dag ervoor begon het op de sport app al te kriebelen, waar gaan we naar toe. Dolenthousiast beginnen alle sportmannen in de app te reageren J, het beloofde een toprit te worden, in ieder geval ik had er zinin.

Toch kreeg ik in de eerst uren van deze zondag de eerste teleurstellingen al snel binnen. Waar de sport groep vorige week nog met 12 personen was, waren we nu met totaal 5. De broertjes Weda gingen niet mee. Waar Sander uithing was me niet bekend maar Chris had iets teveel bier gedronken en was niet bekwaam om op de fiets te stappen. Gerben had een virus opgelopen tijdens zijn vakantie in Malta, in een hotel vol krijsende kinderen en ging daarom met de tour mee.

De Patron was in Frankrijk op vakantie, Kapitein Iglo was bootje varen, Melody blijft de eeuwige afwezige, en ondanks hun zeer prettige ervaring met de sport besloten Flip en Ad om toch met de tour mee te gaan. Thijs gaf aan dat hij op tijd terug moest zijn, want hij mocht zijn schoonfamilie naar de Efteling. We besloten om met 5 (John, JW, Thijs, Erik, en ik) rondje ’t Zand te rijden. We gingen van start en het leek wel of we meteen in de Python terecht kwamen, Thijs ging op kop en al snel passeerden we de Trim. Voorbij Den Hout trokken Thijs en JW flink aan de gashendel, je kent het gevoel wanneer je in een achtbaan naar beneden gaat en je maag omdraait, nou zoiets dus…

John had zaterdag een dikke 100 km in Limburg gefietst op een nieuwe Canyon, hij wil graag een nieuwe fiets bestellen, ik had het gevoel dat zijn huidige fiets dat geweten heeft. Het liep in het begin allemaal wat stroperig bij John.

Bij Molenschot waren we John ineens kwijt, bleek dat zijn plaatjes onder zijn schoenen zover versleten zijn dat ze ook niet meer in zijn pedaal passen. Allemaal uitkijken naar nieuwe fietsen, maar nieuwe plaatjes, ho maar..

Erik rijd altijd op souplesse en ijzersterk, toch moest hij heel even passen toen we weer de snelheid op gingen voeren. Ja, zei Erik, boven de 40km/uur zit er bij mij een soort begrenzer op. De snelheid vrat hem op, een soort Monsieur Cannibale. Maar uiteraard wacht de sport op elkaar, Erik kwam op adem en sloot weer snel aan.

Het gemiddelde lag redelijk hoog, we waren ook vrij snel terug bij de Teteringse bossen. Thijs besloot om een lus eraan te maken, via Terheijden. Met elkaar werd er nog eens een snuk aan gegeven, prachtig!! Rond 1030 arriveerden we bij Shirley, voor het land van Laaf.
Tijdens deze sport rit werd er opvallend weinig “bijgepraat”, iedereen had de focus op de koers. Gelukkig wordt dit tijdens de nazit altijd ruimschoots gecompenseerd met sterke verhalen, grappige opmerkingen en de nodige versnaperingen.

We hebben weer genoten,

Twan

Vanochtend zou het gaan gebeuren. Met een groot aantal sporters zouden we weer een leuke sportrit gaan rijden inclusief een afsluitende lunch bij d’n Elsakker. Inmiddels zijn we bij dit sterren etablissement vaste gast. Zeker ook omdat dit toch wel een feel good café is, waarbij er bij binnenkomst velen zich weer jong en vitaal voelen bij het aanschouwen van de gemiddelde clientèle aldaar.
Preluderend aan deze rit werd er natuurlijk op de sportgroep behoorlijk gemarchandeerd met deze upperclass-lunch, om maar met zoveel mogelijk mensen te gaan. Drie mensen konden helaas niet mee. Trouwe sporter Gerben die momenteel in een bloedvorm is en Ad haakten af vanwege vakantie. Melody kon helaas ook niet mee, maar de hoop blijft bestaan dat we haar dit jaar nog een keer mogen zien. Tot slot begreep ik dat Peter Verhagen geheel vrijwillig uit de sport-app is gestapt, waaruit ik opmaak dat hij zich niet al te vaak bij d’n Elsakker wilt vertonen.

De ochtend begon voor mij toch wel wat stressvol want bij rechter shifter had, na een aantal weken kwakkelen, nu echt de geest gegeven. Ik kon niet meer lichter schakelen en dus was er maar 1 optie en dat was; gas geven. En aangezien ik de wegkapitein was had ik hier zelf de hand in.
Bij aankomst telde ik maar liefst 10 sporters en 2 gastrijders. Geweldig, dit moest wel een feestje gaan worden en dat werd het ook. Made uit trok ik de gashendel open om zo even de toon te zetten. De eerste stress was vrijwel direct zichtbaar. Ook bij Twan, die op de Hamseweg via de verkeerde zijde van kop ging en waarbij Paul ter nauwernood een totale wipe out wist te voorkomen. Normaliter zou je zulke wisselingen van kop bij een ander, niet nader te noemen persoon verwachten, maar ook Twan doet soms rare dingen als ie van kop af wilt.

Op de Amerweg nam Erik een deel van het kop werk op zich. Eventjes maar, want in de eerste kilometers jezelf opblazen is niet wat je wilt. De wind was in mijn ogen sterker dan ik verwacht had. Een uitgelezen situatie om de last te verdelen en om te draaien. Sander dacht hier anders over en draaide met windtegen het gas vol open. Ik keek even op mijn Garmin en zag dat ik 42 km/h reed. Pff dat was even aanpoten. Later begreep ik van Paul dat dit het punt was dat hij besefte dat hij maar beter de rest van de rit zich zou moeten sparen om nog heelhuids bij de Elsakker aan te komen.

Via de Kiltunnel werd de Hoekse Waard binnengereden. De Kiltunnel is altijd een venijnig klimmetje en ik had er als wegkapitein alle belang bij om als eerste boven te komen, omdat we een weggetje in zouden slaan die we normaliter niet in gaan. Maar helaas, dit lukte me niet want Kevin en JW kwamen me als een gek ingehaald en het was voor mij maar hopen dat ze bovenaan zouden wachten. Eenmaal boven bleek het gehele peloton uiteen te zijn gespat en moest er flink gerecupereerd worden om onze weg weer te kunnen vervolgen via de Kilweg in zuidelijk richting. Hoewel niet helemaal onbekend, voerde de route over toch wel wat ongebruikelijk weggetjes. Kop over kop werd tegen de wind in geploeterd. En met zo’n relatief grote groep viel dit niet mee. Eigenlijk was het gewoon 1 grote chaos en was het voor velen pompen of verzuipen. Voorbij Strijensas had Chris nog te tegenwoordigheid van geest om eens achter zich te kijken en de koppen te tellen. (Iets wat ik als wegkapitein eigenlijk ook had moeten doen). Wat bleek, Erik was verzopen.
Na een aantal keren hem te hebben geprobeerd te bellen nam hij hijgend op en vertelde dat hij al in de Kiltunnel eraf lag en kennelijk via ’s-Gravendeel richting Numansdorp aan het fietsen was. We spraken af om hem nabij Numansdorp op te wachten.
In de tussentijd was iedereen op adem aan het komen en merkte ik op dat Frans wat bloed bij zijn neus had. Vermoedelijk van een bloedneus opgelopen tijdens de extreme inspanningen om bij Sander in het wiel te blijven, zo dacht ik. Dit bleek echter niet het geval, want Frans had zich gesneden tijdens het scheren. Hierbij merkte Frans op dat hij onderhand de enige was die zich geschoren had. De rest van het peloton bestond volgens Frans uit allemaal ongelikte beren. Bij een korte blik naar ieders gezicht kon ik Frans inderdaad geen ongelijk geven. Maar goed, het paste een beetje bij de stijl van de rit zal ik maar zeggen… tijd om verder te gaan.

We hadden de smaak inmiddels goed te pakken en we zette onze chaotische rit onverminderd voort in de richting van Numansdorp. Iedereen leek wel veranderd in een woeste stier, zeker toen de wind van opzij kwam. Hier moest ik iets aan doen, een beetje law & Order was wel op zijn plaats, want dit konden wie niet lang volhouden. Maar ja, er reed inmiddels wel een hele snelle wielrenner voor ons en die wilden we allemaal wel even gaan inhalen… lastig lastig dus. Gelukkig naderden we Numansdorp en was het tijd om contact te leggen met ons verloren schaap. Dit lukte dit keer vrij snel en het bleek dat hij zo’n 5 minuten achter ons reed. Zo was Erik weer snel terug en konden we onze weg vervolgen. Met de komst van Erik begon het ook behoorlijk hard te regen. Als snel werd het een stuk donkerder, het zicht slechter en voelde ik mijn schoenen vollopen met water. Linksaf de Haringvlietbrug op nam JW de kop over en werd met een gestaag tempo de Haringvliet opgereden. Op de brug merkte ik dat ik alleen nog met Kevin en JW reed. Zou Martien nou de slag gemist hebben? Oh nee, daar is ie! JW, Kevin en ik sprongen direct in zijn wiel en maakte ons fysiek en mentaal op voor de Volkraksluizen. Hoewel bergop niet mijn sterkste punt is, probeer ik het altijd wel. Maar tegen Martien en JW is bergop geen kruid opgewassen. In de verte zagen Kevin en ik aan hoe de twee titanen de sluizen op suisden. Uiteindelijk trok JW aan het langste eind en kwam hij als eerste boven. Gelukkig heeft Martien altijd nog het excuus dat hij bijna 60 is. Toch Martien?
Eenmaal boven op de sluizen kwamen Sander en (ik dacht) Twan me voorbijgereden, kort hierop gevolgd door John die weer iets onverstaanbaars naar mij riep in de trant van “dhsjhefhbehesd Thais!”
Als wegkapitein bevond ik me nu weer in dezelfde positie als bij de Kiltunnel, want bij Willemstad zouden we een alternatieve route rijden en die moest ik aangeven. Maar aangezien de heren met 50+ km/h naar beneden reden, kon ik ze niet meer bijhalen. Het viel ook niet mee om deze rit de wegkapitein te zijn, maar gelukkig werd er gewacht en reden we in Willemstad de juiste route over de Noordlangeweg die ingericht is als fietssnelweg.
Inmiddels was mijn Garmin uitgevallen en nam JW de navigatie over. Altijd fijn als er iemand de rondgestuurde route in zijn Garmin heeft staan.
Via Klundert, Moerdijk, Zevenbergen en Langeweg werd vervolgens de route vervolgd richting de Elsakker. Bij Zevenbergen waren we inmiddels een beetje uitgeraasd en kwam Chris naast me fietsen. Ik had hem niet veel gezien, maar hij vertelde dat hij, ondanks wat zware momenten, er nog goed bijzat. Dat was goed om te horen, want de laatste paar ritten waren vaak afzien voor Chris. Om dit te voorkomen gaat de fiets bij Chris volgend jaar in ieder geval wel mee op vakantie.

Bij de Elsakker aangekomen moesten de tafels nog even voor ons geprepareerd worden en was het wachten op de kaviaar en oesters. Na een kwartier werden deze keurig opgediend en hebben we heerlijk gegeten. We hebben weer lekker na kunnen praten. Al de afsnijd-acties en onvolkomenheden in elkaars rijgedrag werden weer vergeven en er werd, zoals de bij sport normaal is, weer veel gegrapt, gegrold en gelachen. Zelfs de parel van de oester waar Flip zijn tanden op stuk beet kon de pret niet drukken.
Om 12.15 uur was het tijd om naar huis te gaan en ons weer te onderwerpen aan het huiselijk gezag. Bij het naar buiten stappen opende de hemelsluizen zich en werd iedereen tot op het bot nat. We zagen dit echter allemaal als een bijdrage aan heldhaftigheid van de rit.

Eenmaal doorweekt thuisgekomen werd ik door moeder de vrouw ook weer hartelijk onthaald: “staanblijven op de mat! Je kleed je daar maar uit!”

En zo eindigde mijn mooie zondagochtend met de mannen.
Bedankt weer!

Thais

Hoewel ik afgelopen nacht pas thuis ben gekomen van vakantie, had ik toch het voornemen mee te gaan met de WTC. Vanochtend was het wat zwaar om uit bed te komen, maar ik voelde me toch relatief goed. Eens even kijken waar deze vakantierit ons naar zal leiden.
Bij de verzamelplaats had Twan hier al diep over nagedacht en kwam hij op de proppen met het idee om Den Hout – Den Hout te gaan rijden. Hmmmm, daar had ik niet op gerekend en ik merkte aan mezelf dat ik wat tegen sputterde. Ik moest dan ook een maximaal beroep doen op mijn flexibiliteit en na een klein minuutje was mijn brein ingesteld op de 120 van Den Hout – Den Hout. Gerben had echter ook nagedacht over de route en stelde voor om een rondje Aalst te rijden. “Aalst?, ja zeg maar Poederooijen, ah oke nu snap ik hem weer.
Hoewel iedereen wel in was voor een rustig ritje naar Den Hout, werd toch gekozen voor de 90 van Aalst. Hoe dit nou precies kwam weet ik niet, maar Gerben’s argument om op tijd thuis te zijn om naar Etten-Leur te gaan (en daar Van der Poel in zijn regenboogtrui te aanschouwen) werd kennelijk door iedereen als voldoende valide aangemerkt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik toch wel wat opgelucht was.

On y va richting Aalst! Gerben had de route nog in zijn Garmin staan, dus hij was de wegkapitein. Verder telde de groep nog 7 mannen te weten; Chris, Frans, John, Twan, Erik, ikzelf en een gastrijder met een vreemd wielerpakje en een vreemde fiets. Bij navraag bleek het Sander te zijn welke zijn WTC-pakje nog in de wasmachine had zitten. Over de vraag of ook zijn mooie BMC nog in de wasmachine zat, gaf Sander aan dat deze nog in reparatie was.

Hoewel er weinig wind stond was het begin van de rit toch fijn wind mee. Bij de rotonde richting Drimmelen haalde we de trim in. An passant nog even de gewaardeerde Piet Verkooijen even een klopje ranke schouder gegeven en door richting het oosten. Met een gemiddelde van rond de 38 km/h reden we richting Wijk en Aalburg waarbij iedereen zijn kopbeurten met vertrouwen op zich nam. Ik had vrijwel direct in de gaten dat Gerben er goed bij zat. Moeiteloos nam hij lange kopbeurten op zich en bij de Kromme Nol deed hij ons allen pijn door snoeihard de kering op te rijden. Bij Well aangekomen keerde het tij en moest het gevecht aangegaan worden met de wind. Het tempo zakte wat terwijl de wattages stegen. Die dijk daar bij Poederooijen (jullie allemaal wel(l)bekend) is een verraderlijke ding. Er zit geen recht stuk in en waar je op het ene moment nog denkt dat de wind mee valt, moet je een paar meter verderop plots vol aanzetten om de wind het hoofd te bieden. Natuurlijk had uitgerekend John zo’n venijnig stukje dijk te pakken. John reed toen voor mij en ik zag hoe hij aan het vechten was tegen de wind. Van 35 km/h ging hij terug naar 33 km/h. “Moet ik overnemen en hem uit zijn lijden verlossen?” vroeg ik me af. De sadist in mij zij “nee” en voor een paar seconden luisterde ik naar hem, totdat medelijden de overhand nam en ik John dan maar uit zijn penibele situatie haalde.
Toen ik John overnam viel me echter wat op. Waar John in het verleden bij een heftige inspanning er uit zag als een woest stier met schuim op de mond, slijmsliert aan de kin en druppels aan de neus, zag ik hier nu niets van. De vraag rees bij mij dan ook: “doet John zijn best nu eigenlijk wel?” John kennelijk denk ik echter van wel.
Enfin, de sadist in mij was nog niet weg, want mijn benen voelde goed en zodoende kon ik iedereen richting Aalst nog even op de pijnbank leggen. Dit werd me niet in dank afgenomen. Zeker door John, die iets onverstaanbaars naar me riep toen ik me afliet zakken.
Toen Gerben bij Giessen ook nog eens flink doortrok was de maat vol John. Het moest zachter en het ging ook zachter. We spraken af dat we een kruissnelheid van 35 km/h zouden aanhouden en dit lukte aardig. Ondertussen was Erik stil maar attent. Hij zat altijd goed van voren en toonde geen moeilijk momenten. Toch ontzettend knap hoe Erik zich in een half jaar heeft weten op te werken naar deze conditie. Chapeau! Erik vertelde dat hij hier zelf ook erg blij mee is, maar dat hij toch officieel een tour-man is en blijft, omdat hij op de Mol de snelste wilt zijn van de tour. Uiteraard wordt dit standpunt door iedereen binnen de sport direct verworpen en wordt van Erik verwacht dat hij standaard bij de Sport aansluit. Niet mee eens Erik? Jammer dan, want je bent al toegevoegd aan de Sport-app…

Vanaf Werkendam werd er gedraaid. Bij afwezigheid van Martien was er nog wel wat verwarring over hoe we moesten draaien (linksom of rechtsom). Gelukkig stuurde Erik hier ons in de juiste richting. Rechtsom dus. Toch?
Bij Hank aangekomen constateerde Gerben en ik dat we op een gemiddelde zaten van 36.1 km/h. Dit gemiddeld moest natuurlijk gehandhaafd blijven, met als gevolg dat er een aantal aflagen. Helaas, maar 35.9 km/h gemiddeld bij thuiskomst in Made is ook goed.

Voordat we in Made aankwamen gingen we nog even koffie drinken bij Fort Lunet, aangeboden door Gerben ivm zijn verjaardag. De meeste zaten er ver doorheen waaronder ook Sander die zijn beste dag niet had. Het bleek dat hij vrijdag en zaterdag ook al flinke ritten had gereden dus dan is dat te verklaren.
Bij aankomst barste het gepraat los. Na 3 uur niks gezegd te hebben, maar wel veel beleefd te hebben is dit natuurlijk logisch. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we allemaal weer veel plezier hebben gehad in het afzien en we verheugd waren met onze beloning van koffie met appeltaart in het gezelschap van fietsvrienden. Prachtig clubje zo.
Volgende week wordt tegen het einde van de rit weer stamcafe d’n Elsakker aangedaan. Nu met lunch! Toch Twan?

Thais