Voor het eerst in twee jaar mogen we weer een clubkampioenschap organiseren. Traditiegetrouw doen we dit op het wielerbaantje De Mol in Dordrecht.

De opkomst was, ondanks het koude weer, goed te noemen. Flip had bij De Mol alvast koffie en gebak gereserveerd. Hij had hierbij op 25 leden gerekend. Dit bleek een goede inschatting te zijn, want we waren precies met 25 kleppers.

Met deze grote groep vertrokken we dan ook richting Dordrecht. Johan van Helmond was zichtbaar aan het genieten; “Dat vind ik mooi, om met de hele club in een groep te fietsen,” was zijn commentaar achteraf. Zelf moet ik zeggen dat ik er ook wel van gecharmeerd was, echter het is wel wat nerveus rijden in zo’n grote groep. Met name tijdens het remmen. Een kleine remactie vooraan zorgt vaak voor een hachelijk remmoment achteraan in het peloton. Maar goed, alles ging prima, mede doordat het tempo goed aangepast was aan ieders capaciteiten.

Het was ook een prima tempo om even bij te kletsen met Johan en Melody. 

Johan liet mij vrijwel direct weten niet mee te doen aan de wedstrijd. Vage rugklachten en onvoldoende training waren hier de oorzaak van. Het “indekken” was begonnen. Ook ikzelf heb mij hier schuldig aan gemaakt, door richting Johan te ventileren dat ik vannacht vanaf 03.00 uur heb gewerkt in verband met een melding van het werk. “Dit zal ongetwijfeld een negatief effect hebben op mijn prestaties” was de achterliggende boodschap.

Uit navraag bij Melody bleek dat ook zij al mensen zichzelf had horen indekken. Met name haar vriendje was hier ook erg goed in, aldus Melody.

Ook vooraan in het peloton zagen Melody en ik een aantal mensen zich indekken. Kevin en Martien namen maar al te graag de kop van het peloton op zich… hoewel dit er natuurlijk allemaal erg nobel uitziet, moeten we dit toch ook echt tot de categorie “indekken” rekenen. 

Mocht iemand nog inspiratie willen op doen voor de volgende keer, kijk dan eens op www.indekken.nl. De meest gebruikte indek-smoes is overigens “m’n hartslag is te hoog”. Wie de schoen past, trekke hem aan….

Na ongeveer 36km kwamen we aan bij De Mol. Na eventjes een verkenningsrondje te hebben gereden, kon de koers beginnen. De snelsten stonden op de voorste rij. Zo ook Johan, die ondanks zijn rugblessure kennelijk toch mee wilde doen. De mensen die wat minder het wedstrijdelement nastreefden, stonden daarachter. De windjackjes werden uitgedaan en Maurice telde af: 3, 2, …… hohoho!! Waar is Melody?
En Gerben en de rest? Tja, dat was onbekend. Na een telefoontje met Melody bleek dat ze bij de kantine waren opgesteld. Nadat ook zij waren aangesloten. kon er worden gestart. Nog voordat Maurice kon gaan aftellen, waren we al vertrokken. 

Hoewel ik telkens deed voorkomen dat de uitslag mij niet zoveel interesseert, ben ik toch wel wat gespannen. De eerste ronde pak ik de kop, om zo na de wedstrijd het pattex-verwijt te kunnen pareren. Na deze eerste ronde gaan vervolgens de remmen los. Johan zet sneaky aan de linkerkant aan en ik zie me genoodzaakt om dit gat direct dicht te rijden. Ik en de rest van het peloton weten dat Johan levensgevaarlijk is en dit gevaar dient direct in de kiem gesmoord te worden. Dit lukt. De inleidende beschietingen zijn geweest en het peloton komt weer tot rust. Melody ziet nu kans om te anticiperen en schiet op de venijnige heuvel op kop. Aan het einde van de tweede ronde schiet echter Kevin zijn Golden Bullit af. Hij rijdt mij en Johan in de laatste bocht links voorbij. In een reflex wil ik er achter aan, maar, bedenk ik me, dat zou de tweede keer zijn dat ik het gat moet dicht rijden! Dat is niet slim Thijs. Johan riep gelukkig bevestigd: “laat maar rijden…”
Op de heuvel viel Martien echter stil en met de laatste bocht als scherprechter in mijn gedachte, nam ik opnieuw de kop. Nadat ik de perfecte lijn kon rijden in de laatste bocht (die er m.i. altijd maar vettig bij ligt) had ik een gat geslagen op nummer 2, Gerben. Nadat ook nog bleek dat Martien zich had laten insluiten door Gerben, had ik vrij baan om vol door te springen richting finish.

Na de wedstrijd werd onder het genot van koffie met appeltaart op anderhalve meter nagepraat over de wedstrijd. Mooi is om te horen hoe ieder zijn eigen verhaal en beleving heeft in zo’n koersje. 

In de kantine van De Mol werd ook erelid Ad van Wesel nog even in het zonnetje gezet met een trofee die niet onderdoet voor de trofee van de Ronde van Vlaanderen.
Na de podiumceremonie werd onze zondagse rit voortgezet. De Trim reed in vrijwel de kortste route naar huis en de sport- en tourgroep reden gezamenlijk via Giessenburg naar de May, waar we na 96km aankwamen.

Thuis vertelde ik vol trots aan mijn kinderen, Tim en Thomas, dat ik eerste was geworden. Natuurlijk kreeg ik direct de vraag waarom ik geen medaille of beker had gekregen. Die had ik niet en dus werd mijn overwinning door de kinderen direct in de juiste context geplaatst; Leuk dat je eerste bent geworden, maar het zegt niets… Een juiste inschatting voor een club waar individuele prestaties ondergeschikt zijn aan de prestaties en plezier van de groep.

Tot volgende week.

Thijs

Wind ZW2

Temperatuur 3-8

Afstand 96km

Route Noord

Hè wat is dat ik wordt vanochtend wakker en het is nog redelijk duister buiten. Ja ik weet de klok is weer verzet van Winter- naar Zomertijd. Veel mensen vinden het maar niets dat die klok elk half jaar verzet wordt. Ik ben daar echter een groot voorstander van en wel om twee redenen. Ten eerste vindt ik het fijn en energie technisch gezien veel beter dat we op deze manier minder energie verbruiken. En ten tweede ik verjaar op 27 oktober en regelmatig heb ik op die dag een uurtje extra als de klok dan de andere kant uit wordt verplaatst. Dat dus over zomer- en wintertijd. Het is vanochtend erg fris en de wind is ook al duidelijk aanwezig als ik mijn eerste rondje met de hond maak. De keuze voor de fietskleding is snel gemaakt, lange broek en shirt met lange mouwen. Immers pas boven de 15 graden Celsius kan er kort, kort gereden worden. Ik App Gerben dat ik om 8:45 uur bij Irene ’58 op hem wacht. Leo is gister naar Frankrijk vertrokken om met zijn snelle motor op het circuit te gaan rijden. Dit doet hij een paar keer per jaar om die vaardigheden te onderhouden. Ik ben toch wat vroeger vertrokken dan gepland en rijd dus een klein extra lusje door de Herstraat en de Hoge Akker. Als ik juist bij Irene ’58 op de parkeerplaats sta komt Gerben aangereden met veel familie in huis heeft hij er voor gekozen om toch lekker met de WTC te gaan fietsen. Als we Made binnenrijden nemen we bij de Godfried Schalken de ronde voor driekwart, zodat we nog een lusje via de AH van Twan kunnen maken. Die zal er vandaag niet bij zijn want hij is met enkele collega AH-franchisers naar Spanje om te zien of hij de goede spullen voor zijn winkel krijgt. Bij het gemeente huis aan gekomen zie ik al een grote groep renners en rensters staan klaar voor vertrek.

Ook Peter den bakker staat er foto’s te maken van deze grote opkomst. Maurice heeft de rit vooraf aan mij doen toekomen. Het belooft een mooie rit te worden in noord oostelijke richting. Het is een mooie rit daar over dadelijk meer. Iets na 9:00 uur vertrekken we in de richting van de Meerpalen waar we op zaterdag vertrekken met het rondje TMM. En als ik het over we heb, dan zijn het de volgende renners: Anneke van Wesel, Johan van Helmond, Kees Marijnissen, Erik Stasse, Peter Bastiaansen, Kevin Damen, Corné Schoenmakers, Marino van den Elshout, Maurice van der Ven en ik (Gerard van Ter Aalst). Richting Den Berg is het nog erg fris en de wind blaast een stevig partijtje. We gaan van Den Berg richting Raamsdonk en op die manier ontwijken we verschillende verkeerslichten. Verschillende mensen nemen de koppositie voor hun rekening en ik zie dat de voorzitter ook op de fiets zijn verantwoordelijkheid neemt en draagt. Het zelfde geldt ook voor Maurice hij heeft zijn best gedaan om een mooie route te maken en zet ons ook lekker uit de wind.

Even later rijd ik naast Johan van Helmond die vanwege zijn late nachtrust er voor gekozen heeft om vandaag met de tour i.p.v. de sport mee te gaan. Hij lag pas om 3:00 uur in zijn mandje maar dat weerhoudt hem er niet van om ook op gezette tijden de kop over te nemen. We rijden over de brug bij Keizersveer en Kevin geeft aan dat we de zaak niet kapot moeten rijden want we hebben enkele renners die nog best moeite hebben met de wind en de kou. Via Peereboom rijden naar Dussen en vandaaruit naar Almkerk. Op het weggetje langs de golfbaan merken we dat die dure auto’s van de golfers daar niet allemaal standaard met richting aanwijzers zijn uit gevoerd. Die zijn optioneel denk ik. We vervolgen richting Waardhuizen en gaan dan richting Uitwijk. We passeren hier een plek waar een motorrijder wel erg vreemd op de weg ligt. Zijn motor zelf ligt naast de weg in de sloot. Zo te zien heeft hij een flinke schuiver gemaakt. We vragen of we hulp kunnen bieden maar de vier andere motorrijders die er bij zijn geven aan dat ze alles onder controle hebben. Via Rijswijk gaat de rit verder in de richting van Woudrichem van waar we over de dijk naar Sleeuwijk rijden om vervolgens de brug over de Merwede te nemen. Onder aan de brug is er even een onduidelijk moment de lijntjes op mijn Garmin gaan zowel naar links als naar rechts. Het wordt naar links richting Schelluinen van waaruit we naar Hoornaar rijden door een typisch Hollands polderlandschap. Van daaruit is het niet ver om via Hoogblokland naar Arkel te rijden. Oei wat was dat daar op de weg GLAS. Ik ga met mijn hand schoen over de band om eventuele splinters te verwijderen. Kevin vraagt mij om het bij hem ook te doen hij heeft n.l. geen handschoenen aan.
Even tijd voor een banaantje. Steeds is er van Kevin en Maurice de zorg of iedereen kan volgen. En hoewel een enkeling het taai heeft kan ieder het wiel houden. Vanaf Arkel zijn we weer snel in Gorinchem, niet veel later staan we weer onderaan de Merwede-brug. Nu aan de andere zijde. Voor een enkele renner gaan de beentjes nu extra zeer doen maar dat is niet vreemd. Ik nu even naast Erik Stasse, hij heeft lef getoond om met minder dan 100 km in de benen met ons mee te gaan. En al hoe wel het pijn begint te doen zit hij nog steeds tussen de wielen. Nou petje af Erik mijn tellertje voor
dit jaar staat al op 2500 km en ook bij mij doen de beetjes af en toe wat pijn. We draaien voor Werkendam linksaf de polder in. Ik rijd even naast de voorzitter en we constateren dat de wind niet echt in het holleke staat maar dat we hem een beetje in de zij hebben. Na een paar kilometer zakken we weer even af. Even het moment dat er een paar een flinke snok aan willen geven. Marino zegt laat ze maar rijden ze vallen van zelf stil iets wat een eindje verderop ook gebeurt. In de verte zien we de Centrale en we draaien nu richting Hank. Ik rijd nu naast Corné en zeg nog één groot obstakel. Waarop Corné zegt nee twee ook de brug over de Amertak kan nog zwaar wegen. Vlak bij het Dongemond College in Raamsdonksveer is er opnieuw even paniek. Ook hier hebben vandalen weer het nodige glaswerk op de fietspad gegooid. We zijn weer bijna op de May. Ik geef aan dat ik via de May rijd als Peter Bastiaansen via den Bromtol richting Den Hout rijdt. Mijn keuze is omdat ik zeker 100 km op de klok wil hebben bij thuis komst. Als ik niet veel later thuis op Ter Aalst de Garmin stop geeft hij 102 km weer. Mensen bedankt voor de rit ik ban er de komende twee weken niet. Ik ga speakeren bij de Eventing in Etten-Leur dus tussen mijn eerste liefde de paarden. Het betekent ook dat de komende weken andere fantasten een verslag mogen maken ik wil iedereen de kans geven.

Groeten, Gerard van Ter Aalst.

Zaterdagavond nog alle klokken een uur vooruit gezet zodat ik in ieder geval zondagmorgen op tijd zou zijn bij de wtc rit.
Iets voor negenen kwam ik aan op het raadhuisplein en al een flink aantal renners was al aanwezig.
Na vertrek van alle teams bleven er nog vijf over om met de trimmers te gaan fietsen, en dit waren niet de minsten.
Wim Rasenberg, Peter Kuipers, Peter Korse, Jacques van Dijk en John de Wijs waren de dappere vijf.
De wegkapitein had aan mij gevraagd voor een route en ik had er een gevonden met een naam die mij wel aanspreekt: namelijk van cafe hof van holland tot cafe hof van holland. of te wel richting eiland van dordrecht.
Echter al voor de moerdijkbrug wist de fietscomputer het al niet meer. hij gaf de route niet meer aan.
Echter dankzij de ervaren mannen peter en peter, en wim en jaques ging het toch de goede richting op en fietsten we in een prachtige omgeving naar de kop van het land.
Er werd vrolijk wat gebabbeld en ik ving zelfs een praatje op over dikke en dunne lucht. weer wat geleerd echter ik had er toch wel een bepaald beeld bij.
Via de zeedijk weer richting moerdijkbrug en na enig overleg terug via wegen met zo min mogelijk tegenwind.
Dat viel richting helkant toch flink tegen en iedereen moest er nog flink aan trekken.
Al b ij al toch een mooie rit en volgende week zondag weer met iets meer trimmers.

met vriendelijk groet,
John de Wijs.

Het is de hele week al volop lente, maar toch weet ik vanochtend niet goed wat ik aan zal trekken. Vreemd eigenlijk; ik dacht dat alleen vrouwen dat probleem kenden. Feit is, is dat het deze ochtend flink bewolkt is en op WeerOnline zie ik dat de wind iets feller uit het noord-oosten waait dan beloofd. Betekent dat wintertenue of is dat dan weer te warm als straks de zon doorbreekt? Problemen, …problemen. Ik sluit een compromis. Beenwarmers en zomershirt, maar wel een wollen ondershirt met lange mouwen.
Het is nog vrij rustig bij het oude gemeentehuis en ik ben de enige in een zomershirt; de rest is nog in volle winteruitrusting. Ik zie winterhandschoenen tot overschoenen voorbij komen. Voor de TT zijn Melody, Sandra en Tim op komen dagen. Ad voegt zich ook bij de TT, hij zal bij het pontje aan “Kop van ’t land” omdraaien en zo zijn fietsritme verder opbouwen. Op de fietskalender staat een ritje van 75km. Ik heb echter een ritje van 85km in gedachte; het zou mooi weer worden met een noord-oostenwind kracht 2. Dat moet allemaal goed te doen zijn in vergelijking met de wind, regen en natte sneeuw van vorige week. Dat het nu bewolkt is en de wind er een stapje bij heeft gedaan moeten we maar voor lief nemen.
Met z’n vijven gaan we dus op pad en Melody en ik gaan voor richting de watertoren. Het tempo ligt al gelijk redelijk hoog; dit stukje is dan ook wind mee. Vanaf de watertoren de polder blijft het tempo aan de hoge kant en ook in de polder naar het “Gat van den Ham” wordt dat niet minder. Ik spiek soms wat achterom en zie dat de boel bij elkaar blijft; OK, dan gaan we door. Van Lage Zwaluwe langs de dijk naar de Moerdijkbrug. Ook hier wind mee met een lekker tempo. En dan mijn favoriete brug; de Moerdijkbrug. Dat ding blijft maar stijgen, er komt geen eind aan todat je bij het provinciebord Zuid Holland bent en ik eindelijk weer wat op adem kom. We steken de spoorlijn over en duiken de polder bij Dordrecht in. Ik laat me wat zakken om het moreel achteraan te checken. Vooraan gaan Melody en Tim gewoon door. Dit stuk is echt wind tegen en even later los ik Melody af. Tim doet het ook niet echt rustig aan en ik zie mijn hartslag al weer oplopen naar het rode gebied. De benen voelen zwaar. Iets verderop rijden we door de bossen en merk ik dat Tim ook blij is dat de wind hier een stuk minder is. We komen even op adem, maar dan volgt het stuk door de polder naar “kop van ’t land”. We rijden hier wat beschut langs de dijk en de benen komen weer wat terug. Relatief gemakkelijk bereiken we het pontje waar Ad terug draait naar de May.
Na de blauwe brug over het Wantij en de golfbaan wijs ik Melody waar we over 2 weken heen gaan; het fietsbaantje van de Mol. Na een korte uitleg over wat we daar dan precies gaan doen is ze ietwat verbolgen: “Waarom is er geen prijs voor de beste vrouwelijke fietster? Nu kunnen we de prijs net zo goed gelijk aan Thijs of John of iemand anders uit de Sportploeg geven!”. Ik probeer nog even het argument dat we dan ook wel een prijs kunnen uitgeven aan de beste non-binaire fietsmens, maar dat vindt niet echt gehoor. Ik beloof het in het bestuur aan te kaarten. 🙄
Inmiddels rijden we langs de geluidswal parallel aan de A15. Het houdt ons ook mooi uit de wind als we opeens wat vreemde stemmen horen. Twee wielrenners vragen de weg naar Gorinchem. Ze zijn vanaf Roosendaal onderweg en wilden het pontje bij Kop van ’t Land pakken. Blijkbaar vaart dat ding pas vanaf 11 uur en dus zochten ze een alternatief. Ze beseffen dat ze redelijk uit de buurt zijn, maar vrolijken wel wat op als we melden dat de brug van Gorinchem gewoon allemaal rechtdoor is. Even blijven ze bij ons in de buurt, maar blijkbaar gaan we te langzaam voor ze. Wat verderop nemen ze een verkeerde afslag. Wij rijden wel goed en passeren Hardinxveld en Boven-Hardinxveld met hun verschillende “shipyards”. Nog een paar kilometer en dan de brug van Gorinchem en de wind mee terug naar huis die dat met zich mee brengt. Maar het piept en kraakt in ons kleine pelotonnetje. Ik snak naar wind mee, evenals Tim die het nu ook wel gehad heeft. Sandra zit er ook aardig doorheen en dat laat ze blijken ook. Dan de brug bij Gorinchem. De druk is van de benen en ook onze twee Roosendaalse vrienden zijn terug.
Met de wind in de rug passeren we Werkendam. Op de Grotewaardweg nemen Melody en een van onze gastrijders de kop. Het tempo gaat flink omhoog tot aan de 37km/h; tot zover dus rustig aan terug rijden met wind in de rug! Als het asfalt overgaat in klinkers en het fietsen wat moeizamer gaat, vind ik het welletjes; “…kan het wat rustiger?”. De twee Roosendalers rijden door en met z’n vieren rijden wij Hank binnen.
Even later volgt Raamsdonksveer en Melody neemt hier afscheid. Met z’n 3-en tuffen we terug naar de May. Het was geen gemakkelijk rondje, maar wel een mooie route. Sandra draait weg en even later ook Tim. Voorbij de watertoren naar Wagenberg probeer ik nog even of ik wat snelheid kan maken; mwah…35km/h! Ik wil het nog wel eens zien wie er straks wint op het baantje van De Mol! Oh nee… wacht… ik ben er dan niet bij!

Rene

Oef, nadat ik vanochtend uit het raam keek, besloot ik toch maar te opteren voor wat warmere kleding inclusief windstopper. Maar het bewolkte en toch wat koude weer mocht de pret niet bederven, ik was namelijk (na vorige week) uit op revanche en mijn benen voelde vanochtend goed. Kortom, ik had er zin in!

Bij het gemeentehuis aangekomen was er weer een goede opkomst, ook voor de sportploeg. We reden weg met het ongekende aantal van 11 sporters te weten. Flip, Thijs, Gerben, Twan, Peter, Frans, Johan, John, Kevin en twee kleppers uit Terheijden; de gebroeders Weda. Christian en Sander om precies te zijn. Zo dan weten We Da ook weer. (Van Meel et al, 2022)

Vol van energie vertrokken we om 09.00 uur bij het gemeentehuis voor een rondje Den Bosch. De eerste paar kilometer reed ik op kop en bij de brug over de Amertak haalden we de druk keuvelende tourgroep direct bij. In de staart van de groep werd ik verwelkomd met een lekker roggel van iemand op de laatste rij. Nou, dan maar direct er snel voorbij. Aan de voorkant van het peloton zie ik nog Maurice fietsen, die als vanouds het tempo dicteert.

Ik ben benieuwd hoe zij hun rit vandaag ervaren hebben. Gelukkig zag ik dat er deze week weer een verslag van de tour is.

Enfin, toen ik aan het einde van de Kanaalweg van kop ging, zakte het tempo in. Met een drafje van 30km/h reden we verder. Hoewel ik me door dit tempo even in de tourgroep waande, besefte ik ook dat er een behoorlijk wind stond en dus was dit op zich zo slecht nog niet. Toen we vervolgens bij Raamsdonksveer parallel aan de A27 reden, reden we nog steeds op ditzelfde tempo. Hoewel ik het nog geprobeerd heb om mijn energie te sparen, moest ik constateren dat me dit na een aantal kilometer niet meer lukte. Ik moest m’n energie kwijt en demarreerde uit het peloton. Toen ik na een minuut of 2 vaart minderde en achterom keek zag ik niemand meer. De groep was kennelijk linksaf geslagen waar ik rechtdoor was gegaan. Vervolgens diende de vraag zich direct bij me aan of dat ik ze moest laten rijden of dat ik ze via een andere weg bij moest halen. Even dacht ik aan het eerste, maar dat zou toch te makkelijk zijn. Ik koos natuurlijk voor een achtervolging. Pas na ’s Gravenmoer kon ik achter in de groep aansluiten. Nou, dit avontuur had ik me toch anders voorgesteld, maar 1 ding had ik wel bereikt. In de eerste 15 kilometer was m’ n energie-overschot weg. Een energie-overschot wat ik nog goed had kunnen gebruiken tegen het einde van de rit, zoals later bleek.

Maar genoeg over mezelf, als schrijver van het verslag ben ik altijd geneigd om niet alleen vanuit mezelf te schrijven (wat logisch is), maar ook over mezelf te schrijven. Nu besef ik me goed dat in elke rit, en zeker in de rit van vandaag, ieder zijn eigen verhaal heeft. Want in de paar jaar dat ik nu de WTC rij, is dit toch wel een van de meest chaotische ritjes geweest in de sportgroep, maar daar later meer over.

Omdat ik natuurlijk niet altijd zicht heb op de belevenissen van anderen, kan ik hier toch wel proberen het ea over te vertellen. Om er geheel willekeurig een persoon uit te pikken kan ik het verhaal van John vertellen, dit is vrij kort en kan samengevat worden als, ik citeer: “gvd slechte benen.” Ter illustratie hiervan het volgende verhaal:  

Zo rond Loon op Zand reden we allen achter elkaar tegen de wind in. Toen de donkere wolken zich daar samenpakten begon het te miezeren, wat vervolgens overging in natte sneeuw. In een snelle blik naar links zag John behoorlijk afzien. Met een druppel aan z’n neus die 3 maal groter leek dan normaal, probeerde John zo goed mogelijk uit de wind te blijven. Tot ongeveer 60 kilometer was John ook niet van voren te vinden. Toen hij toch even op kop kwam, was dit van korte duur. Het zat hem ook niet mee hoor, klaagde hij onderweg tegen mij. Slecht benen en ook nog eens een nieuwe voorband die hij maar niet goed gemonteerd kreeg.      

Later tegen het einde van de rit sprak ik John weer rond Waalwijk. Hij zat er nog bij, maar het was niet meer van harte.

Ook het verhaal van Frans is vernoemingswaardig. Onze 70+ rots in de branding had het vandaag moeilijk. Zeker bij de explosiviteit na een bocht. Door het moordende tempo van de sterkere renners was er daarnaast ook niemand echt in staat om de gaten die na een bocht vielen dicht te rijden. Dit resulteerde voor een aantal in een te grote inspanning met als grootste verliezer de kleine motoriek, waardoor gevaarlijke situaties ontstonden. Als een goed voorzitter betaamd reed Kevin dan ook naar voren om te zeggen dat het minder snel moest. Rond dit punt zat het zwaarste er overigens op en mochten we met de wind in de rug richting Made gaan rijden.

Hoewel de wind in de rug over het algemeen minder vermoeiend is, bleek dit vandaag maar ten delen te kloppen. Want ook wind mee, zat het tempo er goed in. Toen we in Heusden bij een wegomlegging kwamen waren Peter en Flip zelfs niet bij machte om tijdig de route aan te geven. Iedereen was moe en het was niet voor niets dat we er 5 minuten over deden om te bepalen in welke richting we zouden vervolgen.

Na een paar kilometer wat rustiger te hebben gefietst, werd na Doeveren het tempo weer aangetrokken, we haalden een club van Velo Amice in en met wat kop-over-kop werk door de snellere renners kwam de tour-groep op de dijk langs het Oude Maasje in zicht.  Van verre zag ik al dat dit de tourgroep was door het gestalte van Maurice, welke het tempo nog steeds strak op 32km/h dicteerde en Melody welke een oranje shirt aan had, welke fel afstak tegen de rood/zwart/witte WTC kleding.

Tegelijkertijd sloten er ook twee renners bij ons aan die vanuit westelijke richting kwamen gereden en toen ging het fout.  Op zich prima dat anderen aansluit, maar dit waren wel twee sterke kleppers. Omdat er een aantal (waaronder ik) niet voor hun onder wilde doen, ging de snelheid al direct de hoogte in. Dit zorgde ervoor dat de gehele sport-groep kraakte en versplinterde. Pas bij Raamsdonksveer werd het duidelijk wat de omvang van de ravage was De sportgroep bleek versplinterd te zijn over een traject van 2 kilometer. Zoals het hoort is er vervolgens gewacht en na een aantal minuten verscheen de tour-ploeg aan de horizon welke de sport-renners in hun groep hadden opgenomen.

En die twee sterke kleppers? Die waren bij Raamsdonksveer afgehaakt, misschien waren die ook wel opgelucht dat ze van ons af waren….

Vanaf Raamsdonksveer werd er deels met de tour samen naar Made gereden. Ondanks de soms chaotische rit hebben we toch lekker gereden. De volgende keer letten we weer wat beter op elkaar, want met 11 sporters fietsen, dat was echt heerlijk en dat willen we houden. Ook met de gebroeders Weda was het lekker rijden. Bedankt en tot de volgende keer.

Thijs

Wind: ZO 18km/h
Neerslag: natte sneeuw
Route: Den Bosch/Hedel
Afstand 96km/h

Vanmorgen stonden er veel mensen aan de start, waaronder natuurlijk de trimmers en TT-ers. Helene en ik hadden bedacht dat we samen een rondje zouden gaan rijden omdat we alle twee in de ‘lappenmand’ zitten. Wim had hier lucht van gekregen en wilde ook graag mee omdat hij Corona-herstellende is. Maar toen wij dit bij de start aangaven vond de rest dat geen goed idee. Dus ons plannetje werd gewijzigd. Met tien man gingen we van start voor een rustig rondje. Het idee was om naar het Blauwe Meer tussen Loon op Zand en de Moer te gaan. Onderweg zouden een paar mensen wat eerder teruggaan in verband met die lappenmand. Vol goede moed vertrokken we om 9.00u, het was frisjes maar toch lekker fietsweer. Tegen de wind in gingen we naar Raamsdonksveer. We kwamen er al snel achter dat we aan Antoon en Peter / Jacques een paar goede kopmannen hadden. Zij zorgden ervoor dat wij lekker in hun wiel konden hangen. Toen we bij Waspik aankwamen begon het wat te regenen, dat was jammer maar goed, niks aan te doen. Toen we in Sprang-Capelle reden kregen we zelfs natte sneeuw. We vroegen ons af of dit misschien extra punten zou opleveren.. Maar goed, het was wel koud. Bij café de Dreef aangekomen wilden we daar opsplitsen. Een deel wilde terug naar Made en de anderen zouden naar het Blauwe Meer doorrijden. Dat werd ook anders. Met tienen gingen we terug naar Made want iedereen vond het mooi geweest met die regen en sneeuw. Via ’s Gravenmoer, Oosterhout zijn we teruggereden, lekker met de wind in de rug. Toch was het een fijn en gezellig ritje.

Groetjes, Petra

Ik was dit weekend in de Achterhoek, vrijdagavond eerst naar Doetinchem in theater Amphion naar slagerij van Kampen. Vervolgens zaterdagmorgen geen rondje Team MunneMaot maar met mijn dochter een rustig rondje naar Duitsland of wel Bocholt en met een landelijke route naar Aalten terug. Voor mijn dochter die in december van haar tweede kind bevallen was, was dit voldoende dus ben ik solo door gegaan. Eerst draaien en keren in Aalten vervolgens richting Winterswijk. Dit gedeelte ging grotendeels over bekende wegen. Dit geldt ook voor de weg richting Groenlo. Windje lekker mee echter op de een of andere manier moest ik terug naar Aalten. Dus hier de route via Vragender genomen een schitterend gebied met mooie fietswegen. Wel windje tegen en solo is dat altijd een dingetje.

Maar zoals een wijsheer eens zei: “De wind is je beste vriend hij maakt je sterker of hij brengt je thuis. Het was nu dus het eerste. Zondagmorgen rijdt ik normaal richting Den Hout en dan van daar naar de May. Nu was dat wat lastig maar ik had een uitstekend alternatief. Garmin Connect biedt de mogelijkheid een route te maken. Vanwege de zuid-oosten wind een route in de richting zuid ingegeven van 80 km. Na paar tellen zag ik een rondje van 94km van Aalten richting Bocholt en vervolgens richting Wesel nee niet Ad of Anneke van Wesel maar de plaats Wesel. Het eerste stuk verliep vrij gemakkelijk de wind was nog niet wakker. In Bocholt ging de reis dwars door het stadscentrum wat wel mooie plaatjes op leverde. En het was gelukkig nog vrij rustig. Vanaf Bocholt richting Wesel nu gedeeltelijk rijdt men in Duitsland op de zgn. Bundesstrasse iets wat wel even wennen is. In Wesel over het spoorviaduct en vervolgens richting Xanten. Hierbij passeerde ik een mooi natuurgebied wat een ideaal fietsgebied is. Geen druk verkeer enkel vele vogelspotters met lenzen zo groot als kanonslopen. Op ca 70 km draai ik richting Isselburg. Mijn achterband begint plots was zweverig aan te voelen nee toch?? Ja LEK dus langs de Bundesstrasse. Snel een beetje veiliger plek gezocht en de binnenband gewisseld. Weg vervolgd en plots ben ik bij Dinxperlo nu begint het op te schieten Ijzerlo en Lintelo volgen rap ik zit dus weer op wat bekender terrein. De Achterhoek zelf is ook heel mooi als je van de natuur houdt. Na een kleine vier uurtjes ben ik weer in Aalten en moet ik weer in de rol van opa.

Gerard uit Ter Aalst

“…regent het nou?” In de schemerochtend kan ik het vanuit het slaapkamerraam niet zo goed zien. Eenmaal beneden is inderdaad de stoep gewoon nat; gelukkig is het inmiddels al wel droog. Koud voelt het ook niet echt aan. Wel beenwarmers en wintershirt, geen windstopper en ook geen winterhandschoenen. Tegen 8 uur check ik de website van WeerOnline; 1 regendruppeltje; dus sowieso regenpunten vandaag.
Op de fiets richting Made twijfel ik even of ik er goed aan heb gedaan de winterhandschoenen thuis te laten; koude handen. Als ik tegen 5 voor 9 bij het oude gemeentehuis aan kom staan er pas 4 renners. Al snel loopt het aardig vol en om 9 uur staan er 27 renners – inclusief gastrijder Gerben paraat – voor de rit van vandaag. Via de wegkapiteins-app weet ik dat alle groepen richting Alphen rijden. Omdat de trimploeg deze ochtend slechts uit 3 renners bestaat, sluiten ze zich bij ons aan, met het verzoek om het wat rustig aan te doen. Peter Korse is nog net niet helemaal hersteld van corona. Ook Sandra sluit zich bij ons aan; de conditie is nog niet helemaal waar ie moet zijn.
Peter Korse en Bert Timmermans nemen de kop en met z’n 9-en rijden we de May uit. Net over het viaduct worden we ingehaald door de sportploeg. Wat fietsen die gasten toch gemakkelijk een flitsend tempo. Of misschien lijkt dat ook maar zo en zien ze ook gewoon af. Het zal overigens niet de enige keer zijn dat we ze tegen komen.
Ik kom naast Peter rijden en zo te zien gaat het prima met hem, maar we moeten dan ook nog bijna 70km; “…rustig aan, Peter!”. Via Den Hout gaat het richting Teteringen en dan Oosterhout. Op de kop wordt er goed afgewisseld. Als we de Vijfeikenweg opdraaien is de wind goed voelbaar. Boukje komt naast me op de kop rijden en samen nemen we de groep mee. Even later rijden we langs het vliegveld en hier hebben we de wind echt schuin op de kop. Het is even afzien, zeker met de viaduct over de A58, maar ik krijg “hulp” van Sandra. Dat klimmen wordt nooit mijn ding geloof ik. Gelukkig kunnen we even uitrollen, maar ik zie best een beetje op tegen het stuk polder op weg naar Alphen. Vlak voordat we daar de open polder in rijden worden we ingehaald door een flink peloton. Anne-Mieke sluit direct bij de mannen en als we allemaal een tandje bij schakelen rijden we uit de wind achter die gasten aan. Van lieverlee gaat het tempo echter naar de 30km/h en ons groepie valt een beetje uiteen. Dat kan nooit de bedoeling zijn en dus wachten we op elkaar. Piet ligt echter nog een stuk achter. Het blijkt dat de elektirsche ondersteuning niet echt in orde is. Sterker nog; het ding doet helemaal niks. Piet rommelt wat aan de verschillende sensoren, maar het wil allemaal niet echt helpen. Ach, het is nu nog een klein stukje naar Alphen en dan kunnen we voor de wind terug zeilen naar Made.
Net als we Alphen weer uit rijden zien we hoe de tour-groep een stuk verderop voor ons de weg opdraait. “Ze rijden niet veel sneller dan wij”, hoor ik achter me en inderdaad; ze rijden niet echt bij ons vandaan. Het tempo gaat omhoog en even later staat er 43km/h op de Garmin. Dat tempo kan ik even volhouden en de Tourgroep komt steeds dichterbij. Ik kijk even achterom en lang niet iedereen is mee. Bert komt me voorbij, maar ik laat het gaan. Even later kunnen we toch bijna aansluiten. Echter, straks moeten wij rechtsaf de bossen in en ik weet niet of de Tour dezelfde plannen heeft. Ik sprint weer naar voren en gil naar Anne-Mieke dat we rechtsaf moeten. Net op tijd slaan we rechtsaf het fietspad op. Hier wachten we nog even op Piet, die nog steeds de ondersteuning niet aan de gang heeft. Mooi even tijd voor een banaantje. Als Piet aansluit en nog even de ondersteuning checkt, lijkt het euvel gevonden en kunnen we verder. Op het gemakkie rijden we hier over het nieuwe asfalt. We zijn zeker niet de enigen, fietsers, trimmers, wandelaars; het is gewoon druk hier.
Als we de Slingerdreef naderen zien we de Tour-groep weer voor ons langs rijden. Weinig animo deze keer om ze weer bij te halen en dus het blijft rustig. Bij Bavel is de Gilzeweg nog steeds open gebroken en maken we een ommetje dwars door het dorp. Als we wat later bij Dorst voor de stoplichten staan worden we bijna aangereden door de sport-ploeg. Ze maken een hoop bombarie; dat we ze allemaal ophouden enz, maar zo te zien zit Thijs er al aardig doorheen en voor die gasten is het dus ook gewoon afzien; gelukkig maar 🙂
Als we Teteringen weer achter ons hebben, oppert Johan om nog een bakkie te doen. Da’s nooit een slecht idee, maar een aantal wil doorrijden nu we toch al bijna thuis zijn. Peter Kuijpers doet in Den Hout nog een ultieme poging tot een bakkie kofiie met appeltaart door een lekke band te veinzen, maar niemand die daar in trapt. De koffie moet wachten op een volgende rit. Eerlijk gezegd zou het vanochtend wel lekker toeven zijn geweest op het terras van ’t Klosterke in Den Hout.

Rene

Vandaag was de dag dat het seizoen voor WTC Made pas echt van start ging. Vorige week was leuk, lekker en gezellig, maar het fietsen was hier toch wat ondergeschikt aan.
Vandaag niet, iedereen had zich goed voorbereid, zag er helemaal gesoigneerd uit en de fietsen waren allemaal tiptop in orde. Ook zag ik duidelijk wat glinsteren tussen de tanden van Martien. Sommigen dachten dat dit zijn nieuw gebleekte tanden waren, ik zelf had echter het idee dat het een vlijmscherp mes was. Ik stelde me daarom maar gerust met de gedachte dat Martien deze week al ruim 500km gereden had en dat hij onmogelijk goede benen kon hebben. Zo’n beetje een half uur later kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat dit niet het geval was. Soms ben ik ook zo naïef…. want iedereen weet dat Martien nooit slechte benen heeft, toch?
Enfin, voor de rit van vandaag hadden we toch een redelijke sport-groep bijeen gekregen. Het waren Martien, John, Frans, Johan, Gerben en ondergetekende. Helaas was Ad nog niet van de partij, maar er sloot wel een nieuwe sterke sporter aan; Gerben Berm. Ik heb begrepen dat Gerben nog een aspirant-lid is, hij zal zich daarom zeer waarschijnlijk binnenkort met een uitgebreide mail voorstellen, want tja… dat hoort er ook bij he…
Eén ding kan ik al wel verklappen; laat je niet misleiden door zijn achternaam, want in de berm rijden doet hij allerminst.

Nadat we vertrokken waren passeerden we nog voor Den Hout de trim-groep, even later haalden we ook de tourgroep in. Ik probeerde Flip en Peter nog over te halen om bij de sport aan te sluiten, maar dit bleek vruchteloos. Erik wilde echter wel met ons mee, maar dat wilden wij dan weer niet… Erik, fijn je weer terug te zien in het peloton.
Onder het gejouw van enkele tourrijders die ons kennelijk “uitslovers” vonden en vroegen of we niet sneller konden, vervolgden we onze weg richting Alphen. Dit betekende dat we de eerste 40km veel wind van voren moesten weerstaan. Mijn tactiek was echter om in het wiel van iemand anders te blijven, bij voorkeur in het wiel van John. De zware rit van de dag ervoor zat nog behoorlijk in mijn benen. Het was voor mij dan ook eigenlijk veel beter geweest als ik een rustdag had genomen, net zoals Kees Marijnissen ook deed na de zware dag van gisteren.
Van dat “in het wiel rijden” kwam helaas niets terecht, want zomaar uit het niets gingen we met z’n allen rondjes draaien. Hoewel ik dit altijd erg leuk vind, kwam mij dit nu helemaal niet uit! Niks in het wiel hangen, maar mee draaien. Zoals je begrijpt ging het daar helemaal fout en na 40km was de pijp leeg.
Dat rondjes draaien vergt toch wel de nodige concentratie. Onder commando van Johan ging dit redelijk goed. John was echter geneigd om steeds sneller te gaan, maar Johan corrigeerde dit dan snel met een ferme brul. Fijn Johan, dat je dit allemaal zo in goede banen hebt geleid en dat je (bijna) tot het einde meedraaide.

Voorbij Alphen hadden we de wind in de rug. Ondanks dit zat ik er helemaal doorheen. Jullie (behalve Martien) kennen dat gevoel vast wel, dat je benen helemaal vol zitten, dat alles pijn doet, al je gelletjes en drinken op zijn en dat je het liefst gewoon wilt afstappen. Maar goed ik moest door. Gelukkig was ik niet de enige, want ook Frans had het zwaar. Na ruim 70 jaar moest hij zelfs eventjes lossen.
Martien had dit allemaal wel door en paste het tempo wat aan. Gelukkig…
Bij Dorst kwamen we de trim-groep ten tweede male tegen. Ook hier werd ons de vraag toegeroepen of we niet sneller konden. Voor mij was het antwoord in ieder geval een volmondig “nee!”
Een kwartiertje later sprintte we af bij Den Hout en toen zat het erop. Heren, het was me een genoegen. Speciale complimenten aan Gerben, je hebt erg sterk gereden.

Thijs

Noordoosten wind kracht 3 en rond kwart voor elf bij de Korenbeurs. Dat zijn de uitgangspunten voor de ontbijttocht. Noordoosten wind …Uppel?! Ja, …da’s ongeveer 50km. Dat moet in bijna 2 uur best te doen zijn. Ook nog als we lek rijden of andere malheur. Ik kijk een beetje op tegen de temperatuur die opgegeven wordt; 1ºC.

Zondagochtend zet ik de fiets buiten. Tis best fris, maar het valt me nog mee. De WTC winterbroek, een thermoshirt, het WTC wintershirt en de windstopper. Die moeten het gaan doen vandaag. Als ik Wagenberg uitrijd, merk ik direct de koude wind. Brr… het valt niks mee, dat wordt nog wat. Ik ben lang niet de eerste bij het oude gemeentehuis, maar ook zeker niet de laatste. Uiteindelijk staan er ruim 33 renners inclusief aspirant-lid Gerben aan de start voor deze eerste tocht van 2022.
Het plan is om samen met de Trimploeg te rijden, maar als er een ploeg vertrekt en kort daarop nog een clubje van 4, blijkt de rest de TT te zijn! Dat wordt een flinke groep. Heel even kijk ik achterom en zie dat er niemand is achter gebleven. Een eind voor ons sluit het clubje van 4 aan bij de eerste groep. Er rijdt ook nog een eenzame renner wat voor ons; Ruud. We halen hem in en met 18 renners zijn we nu onderweg. Ik geef de kop over en ga het clubje langs om te zien we allemaal zo bij ons hebben. Boukje, Jacques, Sharelle, Ad van Dongen, Ruud, Gerard Koops, Peter Kuypers, Anne-Mieke, Antoon, Corne Schoenmakers, Johan Smits, Bert, Gerard Veekens, Maurice, Tim en Curt. Een gemeleerd gezelschap; we missen alleen iemand uit de Sport-ploeg.

Nog voor de brug over het kanaal draait Peter Korse terug; het gaat niet. Via Geertruidenberg gaat het over de Keizersveerse brug. Een andere fietsgroep haalt ons in maar blijkbaar gaan we niet snel genoeg aan de kant en hun kopman kijkt ons nogal chagerijnig aan. Gelukkig zijn de dames in hun gezelschap wel vriendelijk; …goeiemorrege! “Goeiemorrege…”, groeten we terug. Dan volgt Peereboom en hebben we de wind vol op de kop. Samen met Ad neem ik de ploeg mee. Vlak voor Dussen snijden we de route ietsje en opeens zien we de Tour voorlangs schieten. We rijden nu wat beschut tussen de huizen richting Almkerk. Samen met Corne keuvel ik wat over de huizenprijzen en de toestand in de wereld. Die gaan we op deze zondagochtend niet oplossen en dus genieten we van het zonneke.

Na Uppel draaien we voor de wind. Ik heb mijn werk gedaan en rij de rit lekker uit ergens halverwege het peloton. We liggen redelijk op schema als er plotseling “LEK” wordt geroepen. Shit, de tijd voor een lekke band is ingecalculeerd, maar we liggen toch een beetje achter op schema. De groep stopt en al snel blijkt het geen lekke band. Het achterwiel van Gerard piept en kraakt. Het wiellager geeft problemen. We kijken even, maar kunnen weinig doen nu. We besluiten maar door te rijden; de gebakken eitjes en koffie wachten.

Nog mooi op tijd komen we aan bij de Korenbeurs. We zoeken een plekje om de fiets te stallen. “Kunnen we niet binnen parkeren. Als ie nu maar niet weggehaald wordt!”, hoor ik iemand zeggen. “Nee joh, dan kan je mooi weer een nieuwe kopen”. Verbaasde gezichten alom.
Binnen genieten we van de brunch. De kop is er af; een nieuw seizoen is van start!

Rene