Nadat ik vorige week een geheel nieuw rondje al vroeg in de ochtend in de Achterhoek had gereden, reed ik deze zondagmorgen weer naar mijn vertrouwde fietsmaat Leo. We reden onder een strak blauwe lucht naar de May, onderweg haalden we Johan Smits in die er ook weer veel zin in had. Op het pleintje bij het oude gemeentehuis stonden al een aantal WTC-er gezellig te kletsen. Peter Bastiaansen kon nog even vertellen over de monsterrit van ruim 260 km naar Zeeland en terug. Vooral de terugweg had de nodige indruk op hem gemaakt. Bij Bergen op Zoom twijfelde hij nog of hij zijn vriendin zou bellen om hem op te halen. Echter het doorzetten heeft hem toch thuis gebracht. Voor vertrek even aan Kevin gevraagd of het een goed idee was om met de club langs Jan Lensvelt te rijden en hem zo een hart onder de riem te steken.
Om 8:30 uur waren de meeste aanwezig en vertrokken we met de toergroep richting Willemstad. Ik vertrok vandaag niet te snel en voordat ik dacht dat ieder in het wiel zat had ik Hans van Bragt al naast me rijden. Altijd fijn zo’n sterke betrouwbare ploegmaat naast je te hebben. Via de Watertoren langs het gat van Ham naar de Amerdijk. De wind was vandaag Noordwest en ook nog wel een dikke kracht 2-3. Al snel hadden we de vaste koptrekkers die zich van hun goede kant lieten zien. Peter Bastiaansen zijn trip naar Zeeland had hem duidelijk geïnspireerd want richting het industrieterrein van Moerdijk nam hij ook op kop van de groep plaats. Maurice, Leo en Corné kwamen ook met regelmaat zich in het front van het peloton melden. Voor Moerdijk reed de sportgroep ons voorbij alsof we stil stonden. Later bleek dat die mannen met 35-36 km/h hun rondje hadden gereden. Zelf liet ik me eens naar achter afzakken om te kijken hoe groot het gezelschap was waarmee we op stap waren. Tot groot genoegen zag ik dat we met dertien waren, te weten Anneke, Leo, Corné, Hans, Peter, Marino, Jacques, Erno, Marino, Marc, Kees en Flip die vandaag voor de gezelligheid van de toergroep had gekozen. Daar Marc Schaerlaeckens ooit nog als leerling bij mij in de klas had gezeten, ging ik even naast hem rijden om met hem te kletsen en de groep eens van achter te bekijken.
Na het industrieterrein Moerdijk volgde Klundert enNoordschans. Hier volgden we de route door de polder en niet over de dijk tot Tonnekreek. Van daaruit ging het over de dijk naar Willemstad. Eigenlijk lieten we Willemstad rechts liggen. Dan naar Helwijk, wel of geen fietspad nemen????? Vervolgens richting Heiningen. De snelheid werd door de sterke mannen op kop goed hoog gehouden. Al snel kwam Dinteloord in zicht. Hier werd de afslag naar Stampersgat genomen met een fijne fietsweg langs de suikerfabriek. Daarna langs de windmolens naar Standaardbuiten. Omdat we onze Jan willen verblijden met een bezoek kiezen we er voor om via Oudenbosch, Hoeven en Etten-Leur naar Breda te rijden. Dit is niet overal de fijnste route om te rijden met een grote groep maar als we buiten Etten-Leur om rijden en dan het laatste stuk langs de A58 naar Breda, rijden we de stad bij Princenhage binnen. Via de Ettensebaan en over het van Coothplein komen we in de Generaal Maczekstraat hier nog een stukje Poolseweg en dan verschijnt het grote gebouw van het Amphia ziekenhuis aan onze linkerzijde.
Tussen het gebouw en de parkeergarage ontdekken we den bakker en een juffrouw met een camera. Heeft bij toeval ontmoet en gevraagd of zij van deze activiteit foto’s wou maken. In de ruil voor wat likes is dit het geval. Ondertussen staan we heftig naar onze Jan te zwaaien. Als den bakker de telefoon erbij pakt horen we goed hoe leuk onze actie wordt gevonden door toch wel een enigszins geëmotioneerde Jan.

Jan, we hopen dat je snel herstelt, want we hebben je weer graag in onze groep!
Na dit, ook voor ons, bijzondere moment wordt de rit verder vervolgt via de Heerbaan richting Teteringen waar we via de Waterdonken naar de kerk rijden. Hier vandaan gaan we richting Den Hout, ik draai pas bij de brug af om zeker te zijn dat ik mijn Grand Fondo voor juni heb gereden. Want de meeste van onze groep zullen vandaag de 100 km volgemaakt hebben. Eigenlijk zou iemand anders dit verhaal geschreven hebben die het van uit de groep goed heeft kunnen bekijken echter helaas is niet gebeurd.

Gerard

Maar liefst 8 renners stonden klaar om met de trim te gaan rijden. We hadden vandaag een gast, Melody genaamd. Om half 9 vertrokken we voor de rit die John weer voor ons had uitgestippeld. We gingen via de watertoren het dorp uit. We hadden een klein beetje wind en de zon scheen heerlijk, of te wel,  weer prima fietsweer. Wim en Johan waren ook weer van de partij, dus dat was gezellig bijkletsen. Voor we het wisten zaten we al in het industriegebied van Moerdijk. Vervolgens gingen we richting Noordhoek. Daar werden we ineens ingehaald door een groepje renners met wel heel bekende kleding. Het bleek één van onze groepen te zijn. Het ging zo snel dat ik niet kon zien of het de sport of de tour was. Ondertussen ontdekte Peter dat hij met Melody wel af en toe een sprintje kon trekken en het liefst een viaductje op. Daar werd Anneke niet zo blij van dus moest er bovenaan even ingehouden worden. Helene was jarig geweest en stelde voor om op koffie met een appelpunt te trakteren. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. In Prinsenbeek zijn we dus afgestapt om het terras op te gaan. Daar was een man van zijn fiets gereden door andere fietsers. Helene kon dus eerst aan de bak. Na een algehele controle, een paar pleisters en het advies om niet meer te fietsen kon Helene trakteren. Na de koffie met die lekkere punt gingen we in een lekker vaartje weer terug naar Made. Het was een gezellige en fijne rit.

Petra

Voor de 2^e rit stonden 6 renners klaar in de trimgroep. Net toen we wilden wegrijden was Helene kwijt. Die bleek thuis snel nog even haar bandje op te pompen. Even later gingen we op pad. Bij de Amertakbrug passeerden we de tourgroep die met een lekke band stonden. John had een mooie route uitgezet richting Uppel. In een rustig tempo konden we genieten van het mooie weer en prachtige omgeving. Ook hadden we tijd genoeg om bij te kletsen. Via Werkendam gingen we weer richting huis. In de buurt van Hank besloten Helene en Anneke dat het mooi was geweest. Zij gingen met tweetjes hun eigen weg richting Made. John, Peter, Gerard en ik gaven wat gas en gingen nog richting Raamsdonksveer. Daar wist Peter weggetjes die John nog nooit had gereden en dat terwijl het zo dicht in de buurt van Made is. In Made hebben we de rit afgesloten met een lekkere kop koffie bij John.

Petra

Het zou een prachtige zondagochtend worden. De winter was geen winter en de lente had
ons ook flink voor de gek gehouden. Dus weer voor de korte mouwtjes en broeken.
Rene zou ons deze ochtend naar Woudrichem voeren. Met Ruud J, Bert T, Antoon R,
Piet V en mijn persoontje ging het in een voor mij wat te snelle gestrekte draf de May uit.
Nadat de Tourgroep ons voorbij was gevlogen en twee tellen later stilstond met een of
ander ongemak kwam ik stilaan in mijn ritme.
Rene hield het spulleke goed onder controle. Door de Hank en daarna linksaf kwamen wij
bij het monument van de Britse vliegers. Daar gingen wij rechtsaf om even later de dijk
naar Werkendam te pakken. Ruud en ik pakten deze dijk voor onze rekening.
Wij moesten ons wel een weg banen, want het groen stond hier niet twee maar zeker vijf
kontjes hoog. Maar wat was het hier weer mooi.
Bij de Waterman in Werkendam aangekomen ging het rechtsaf richting Gorinchem.
Onderweg leek het wel of heel Nederland er op de fiets op uitgetrokken was.
Onderaan de Gorinchemse brug de dijk op waar we Woudrichem al in de verte zagen
liggen. Met Antoon, Rene en Ruud hadden wij sterke mannen op de kop.
In Woudrichem aangekomen maakten wij een historisch ommetje door het oude stadje.
Dokter Tinus was nergens te bekennen, maar Ruud legde ons groepje met zijn
prenten trekker mooi vast voor het nageslacht.

Hierna ging het in gestrekte draf richting Andel en daarna door naar Dussen.
Met Bert en Antoon op kop bleef het tempo er goed in zitten.
Na Dussen door de Peerenboom en een stukje Hank via de Keizersveersebrug
terug richting Geertruidenberg. Hier hebben wij afscheid genomen van Bert om vervolgens
terug te rijden naar de May. Rene had een mooie route uitgezet waar ik vol van genoten
heb. Na iedereen bedankt te hebben en afscheid te nemen ging ik in een wat lager tempo
op huis aan.
Moe en bezweet, maar met een goed gevoel was ik mooi voor het middaguur thuis!!!!!

Met vr gr De Pakhaas.

Het is een twijfelaartje, deze eerste tocht. Het is frisjes, WeerOnline geeft 1 regendruppel en er staat een flinke zuidwesten wind. Dus dan toch maar beenstukken, windstopper en regenjack, of zou dat teveel van het goede zijn? Uiteindelijk laat ik het regenjack thuis en dat blijkt een goede gok. Het blijft de hele rit droog.
Aangekomen bij het Oude Gemeentehuis staan er 4 renners en van lieverlee komen uit alle hoeken de overige WTC-ers aan. In totaal zijn er om half 9 dan bijna 30 renners. Voor de Trim en Tour/Trim in totaal zo’n 10 renners. Omdat beide groepen dezelfde route rijden, besluiten we de groepen samen te voegen. We spreken af om een tempo aan te houden dat voor iedereen te doen is; nog niet iedereen is helemaal goed in conditie.
We vertrekken richting de watertoren en dan via de Helkantsedijk naar Hooge Zwaluwe. Vlak voordat we Hooge Zwaluwe verlaten, loopt de ketting van John’s fiets eraf. Met wat hulp ligt de ketting er weer snel op en we vervolgen onze weg onderaan de dijk naar Lage Zwaluwe. Na Lage Zwaluwe volgen we de Dirk de Botsdijk en dan via Moerdijk-Dorp over het industrieterrein richting Klundert. Op het industrieterrein hebben we de wind flink tegen en op een gegeven moment meldt Bert zich naast me aan de kop; “Petra en Helene zijn er niet meer bij he?!”
Ik kijk hem vragend aan. Petra en Helene zijn vlak voor Moerdijk-Dorp afgeslagen. Het ging toch nog wat te snel voor ze. Ze rijden een eigen ingekorte route.
Aan het einde van het industrieterrein draaien we voor de wind en krijgen we een voorproefje van hetgeen ons te wachten staat. Vlak voor Zevenbergen draaien we echter weer naar Noordhoek en we krijgen de laatste anderhalve kilometer wind tegen te verwerken. Daarna is het allemaal zo goed als wind mee. Na Zevenbergen is het immer gerade aus naar Langeweg. Vandaaruit kunnen we eventueel gelijk door naar ’t Trefpunt in Made, maar we hebben nog tijd genoeg en dus maken we de origineel geplande route af. Bij Langeweg dus rechtsaf richting rivier de Mark. Onder de brug van de A16 ligt een enorme plas water, maar we kunnen er allemaal omheen. Dan volgt Traaie en een enkeling heeft moeite met de brug over het Markkanaal. Nog wat opbeurende woorden dat we richting Teteringen de wind weer vol in de kont hebben, helpt. Vlak voor Teteringen weer linksaf op route naar het Houtse Meer. De laatste kilometers komen er aan. Ik kijk op m’n klokkie en als er niks geks gebeurd zijn we precies klokslag 11 uur bij ’t Trefpunt waar de koffie met appelgebak wacht.
Er gebeurt niks geks meer en dus zitten we even later aan de koffie. Ik dacht als laatste, maar dan komt ook de sport-ploeg aanrijden.
Gelukkig hebben we het droog gehouden en hopelijk wordt het de komende ritten alleen maar beter.

Rene

Als ik buiten stap, regent het minimaal, buienradar geeft iets meer regen tot ongeveer half 10. Ik zet de fiets buiten voor de seizoensafsluiter van 2020. Ik twijfel of ik een regenjack aan zal trekken want dat wordt dan de vierde laag over zomerondershirt, WTC-wintershirt, en leiderstrui (…uiteraard).
Dan krijg ik een app-je van Ruud; “Gaan we koffie drinken in Willemstad?”.
Ik app terug dat koffie altijd een goed idee is.
“Doe je regenjack maar aan”, zegt Elsbeth, want het regent weer harder nu. “Volgens buienradar wordt het minder”, antwoord ik.
Melissa appt; “Gaan we echt 70km rijden met dit weer?”. Ik beloof haar dat het droger wordt en dat we het sowieso een stuk rustiger aandoen dan vorige week. Ik krijg een duimpje omhoog terug en een “Tot zo dan!”.
Op weg naar het Oude Gemeentehuis wordt de regen voorlopig nog niet minder; het plein is ook nog leeg als ik aankom. Oh nee, …toch niet; Petra zit te schuilen in de auto.
Al snel volgen er meer renners die net zo gek zijn als ik. Voor de Trim/Tour tel ik 5 renners; Ruud, Melissa, Piet, Bert en ik. Iets over negen uur gaan we op pad, uitgezwaaid door hoffotograaf Peter Broeders.

We vertrekken met, nog steeds flinke regen, richting het westen en bij de watertoren gaan we rechtsaf. Samen met Piet op kop hoor ik achter me toch ineens wat stemmen die ik nog niet gehoord heb in de Trim/Tour. Blijkbaar heeft de tourgroep zich bij ons genesteld. Ik weet dat zij het eerste gedeelte van de rit over dezelfde wegen rijden als wij op hun rit richting Dinteloord. We hebben wind tegen en het regent flink, dus misschien dat ze daarom lekker in ons wiel bleven hangen ;-). De regen wordt alleen maar heftiger als we de polder inrijden richting Zevenbergschen-Hoek. Inmiddels hebben mijn overschoenen het gevecht met de regen al verloren en voel ik hoe mijn sokken nat worden. Die van Kevin hielden het iets langer vol, begrijp ik; dat belooft wat. Dan, met een wat optimistische blik zien we toch wat lichtere delen in de bewolking boven Zevenbergen. We houden goede hoop als we voorbij Zevenbergschen-Hoek over een kasseienstrook naar Zevenbergen rijden. Dat levert wel wat klachten op, maar ik vind het nu wel passen. Volgende week is de Ronde van Vlaanderen en die renners piepen ook niet over een kasseienstrook meer of minder. Bovendien ligt er hier een flinke klinkerstrook naast.

Na Zevenbergen wordt de regen inderdaad minder en op industrieterrein Moerdijk komt Kevin Piet aflossen op de kop. We rijden door Klundert naar de dijk die ons naar Willemstad zal brengen. Ik word afgelost door Maurice en in hun wiel is het lekker touren. In Willemstad aangekomen rijden we een stukkie verkeerd en dubben we even over de koffie. Met een opdrogend wielertenue is het misschien niet zo’n heel erg goed idee om aan de koffie te gaan. In ieder geval kunnen de regenjacks nu wel uit. Soms komt de zon er zelfs door. We besluiten toch maar om de kortste weg naar huis te gaan. We rijden door en het peloton zucht en piept als de kop (Kevin en ik) niet de afslag neemt die zij graag willen. De route is nl. over Fijnaart en dus moeten we nog een klein ommetje maken om daar te komen. “Daar op het einde linksaf”, zeg ik tegen Kevin. Kevin verstaat me denk ik niet goed; “…rechtsaf?!?!”. Ik lach en daag hem uit; “Dat durf je nu niet te roepen?”. Even later slaan we netjes linksaf en nu met de wind mee rijden we door de Fendert en vanaf hier is het wel de kortste weg terug naar huis. We pakken nog wat nieuwe kilometers, althans voor mij, langs de A59 bij Noordhoek en dan doemt Zevenbergen alweer op. Enkele weken terug moesten we hier nog klunen, maar nu ligt er prachtig nieuw asfalt op de Huizersdijk naar Zevenbergen. De langeweg langs Langeweg hangen we lekker in het wiel van de Tourrijders en bij het viaduct over de A16 doet Ruud een ultieme poging om zijn vooruitgang te laten zien in het klimmen. Echter Kevin komt hem met zo’n vaart voorbij dat het lijkt alsof Ruud en ik stil staan. Even later volgen Anneke en Hans. Hier ligt dus nog wat training voor ons. De volgende halte is Wagenberg en dan de May.

Het klassement is gereden, de leiderstrui is binnen. Het was een strijd tot aan de laatste rit in dit bizarre seizoen. Een compleet andere top 3. Da’s goed voor de sport 🙂
Bij Wagenberg laat ik me wat afzakken en neem de felicitaties van de groep in ontvangst. Hartelijk dank, het is me een waar genoegen om samen met jullie te rijden.
Thuis check ik even of de Sportploeg nu wel een fatsoenlijke ronde heeft gereden!
…pfff watjes!

In ieder geval tot volgend seizoen of misschien op een mooie weekenddag tijdens de winter.

Rene

Vandaag een echte herfstrit. Als ik mijn fiets buiten zet, is het nog droog maar kort daarna vallen de eerste druppels. Dan toch maar het regenjasje van de Decathlon aangetrokken en op pad. Als ik de May binnen rijd, rijden Antoon en Piet voor me. Zo te zien hebben ze hetzelfde tenue aan als ik, dus de keuze zal goed zijn voor de rit van vandaag. Als we met z’n drieen aankomen bij het oude gemeentehuis is er nog helemaal niemand. Gelukkig verandert dat snel en is de opkomst nog redelijk hoog gezien het weer.

Met z’n zessen vertrekken we uiteindelijk voor een rondje richting Meerseldreef.
Ik wil het saaie rechte stuk tussen Wagenberg en Zevenbregschen-Hoek vermijden, maar dan moeten we langs de Haagse Beemden. Voor we bij de Haagse Beemden zijn, hebben we eerst nog de polder tussen de May en Traaie. De wind pal op kop en is het Piet, die met wat elektrische hulp, samen met mij de kop neemt. Het tempo is hoog, eigenlijk te hoog want ik tik al tegen mijn maximale hartslag aan en we moeten dus nog 65km. Gelukkig ben ik niet de enige en Ruud roept of het wat minder kan. Vanaf Terheijden rijden we enigszins wat beschut tegen de wind en rijden we naar de Haagse Beemden.
De fietspaden zijn hier goed, er zijn echter nogal wat verkeerslichten. Piet heeft dat gedeelte wat aangepast en opeens kunnen we gewoon doorrijden want de verkeerslichten worden vermeden. Dat moet ik onthouden, op mijn winterrondje kom ik hier redelijk vaak, maar nog nooit deze route gereden.
We kunnen de Haagse Beemden bijna achter ons laten als Piet lek rijdt. Op zich geen probleem om een achterbandje te vervangen, maar de CO2-pompjes werken niet mee, …of het ventiel; daar zijn de meningen nog over verdeeld. Vier lege patronen tot gevolg en nog geen achterband op druk. “Rijden jullie maar door”, zegt Piet, “ik ga wel even bellen”. Ik vind dat altijd zo lullig. Bovendien zou het de tweede keer in 2 weken zijn dat we iemand achterlaten met een lekke band. Na wat aandringen van Piet rijden we met z’n vijven verder. Een dubbel gevoel bezorgt het mij; aan de ene kant is het samen uit, samen thuis, maar bij materiaalpech en op uitdrukkelijk verzoek van het “slachtoffer” kan de rest wel door. Het wordt een ander verhaal als iemand lichamelijk niet meer vooruit kan. Dan moet je erbij blijven. In ieder geval; het is nooit leuk.
We vervolgen onze weg langs het Liesbosch en door het durpie Effen. Nu nog de wind op kop in het stuk langs de Galderse Meren naar Meerseldreef en dan keren we, om voor de wind uit te rijden. Wat een heerlijk gevoel is dat dan toch.
Ondanks dat we nu voor de wind uit rijden, doen we het toch rustig aan. Bij mij is het beste er wel af en ook Melissa klaagt over slechte benen. Bij Rijen slaan we af en rijden dwars door Surea naar Dorst. Dan volgt alweer snel Oosterhout en Teteringen. Op het rechte stuk in de Teteringse bossen trekt Ruud er opeens vandoor. “Ja, dat moet soms even”, verklaart hij. We nemen de brug bij het pannenkoekenhuis en richting Den Hout gaat Ruud weer.
Ik bungel ergens achteraan, een beetje hersteld van de toch zware kilometers wind tegen. Ik schakel op en ga achter Ruud aan. Met de wind in de rug gaat het bijna als vanzelf en schiet de snelheid door de 40, …45, …50km/h; bij 50,8km/h is het op. Mwah… toch niet slecht!
Vanaf nu is het helemaal uitbollen en na een lange rit (met de lekke band meegerekend) zijn we terug op de May.

Nog 1 laatste rit volgende week en het seizoen 2020 zit er weer op.
Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen. De rode leiderstrui verandert je zoals de Ring in Lord of the Rings. Ik heb me tijdens de rit van vandaag soms afgevraagd waar we mee bezig zijn? Wind en regen. Waar doen we het voor? Was ik thuis gebleven als ik niet in het rood had gereden? En ook de app-jes van de Wegkapiteins-appgroep lees ik nu opeens heel anders. Waar ik voorheen alleen bezorgdheid las, lees ik nu een aanval op de rode leiderstrui. Ik citeer: “Het gaat flink regenen, Rene. En het is koud. Zou je niet beter thuis blijven?“.
Ik ga geen namen noemen; da’s niet chique, maar de schrijver van dit bericht is niet zomaar iemand binnen WTC en bovendien kansloos voor een ereplaats in het opkomstklassement voor 2020. Dus, zeg het maar; bezorgdheid of…?

Rene

Wekenlang hang je zo een beetje in de top 4-5, stiekem dromend van de rode Leiderstrui. En dan schuif je naar plek 3, …en dan 2… en dan heb je opeens alleen Flip nog voor je te dulden. En als die er dan op een zondag niet bij is, ben jij de volgende in de rode Leiderstrui. Nachtenlang lig je dan wakker …de Leiderstrui, …tering, …maar zou dat ding mij wel passen? Is er wel een 3XL-versie? Wat als ik een XL-tje aan moet en dan hangend in het shirt pontificaal op de voorpagina van ’t Carillon sta?
Een beetje nerveus rijd ik zondagochtend om 8:15 uur naar het Oude Gemeentehuis.
Het is een beetje fris met een best oostenwindje. Er staan al flink wat renners. Zouden ze wel beseffen wat voor dag het vandaag is? Anyway; voor de TT-groep zie ik nog niet zo heel kandidaten. Bert is er en dan komen ook Sharelle en Tim; die rijden ook met de TT mee. Dan blijkt dat er ook een gastrenner (Erik van Gurp) met ons meerijdt en dat was het wel zo’n beetje. Piet, Antoon en Melissa zijn er niet, Ruud is er niet en Marielle rijdt met de trim mee (om het gebak? ). Dat wordt dus een groepje van 5; ook heel gezellig trouwens.
Om klokslag half 9 komt de voorzitter aangereden en hij beklimt gelijk het spreekgestoelte. Hij weet wat voor speciale dag het vandaag is; hij heeft voor mij de rode Leiderstrui!!
Na een korte speech waar ik niks van heb onthouden, mag ik in de rode Leiderstrui;
verrek, …hij past! Nog even op de foto bij Anneke en Peter en we kunnen onderweg, …
in de rode Leiderstrui!

Met z’n vijven rijden we de May uit richting Den Berg, Bert en ik op kop. Bij Keizersveer gaan we via Peerenboom richting Dussen. Bert is inmiddels afgelost door Tim. Van Peerenboom naar Dussen is een saaie rechte weg en dit keer ook met de wind vol op kop. Tim stelt voor om iets eerder af te slaan en het laatste stukje door Dussen te rijden; dat scheelt wind-technisch toch weer. We passeren het kasteeltje van Dussen en even later dient Babyloniënbroek zich aan. Piet heeft de route zaterdag gereden en heeft alleen bij Babyloniënbroek een stukje moeten gravelen. Zo ook wij, maar die 200m meter is goed te doen. We checken de banden op steentjes en gaan daarna vrolijk verder. De kop wordt afgelost door Erik en Sharelle. Binnen no-time nadert Poederoijen. Ik ben hier vaker met de WTC geweest, maar dan rijden we tegengesteld. Hoe anders dat alles er dan uit ziet, je herkent het nauwelijks. Het is hier trouwens een prachtige omgeving langs de afgedamde Maas.
Met soms meer en dan weer minder wind op kop geeft mijn Garmin bijna 50km aan. We zouden nu toch zo zachtjes aan moet draaien en met de wind mee gaan rijden.
Dan draaien we rechtsaf en zien we heel in de verte de brug van Heusden. Voor de wind uit gaat het in een lekker tempo langs Bern naar de brug toe en na ruim 10 minuten zijn we weer aan de andere kant van het water. Dit is weer bekend terrein. Het wordt ook steeds drukker met renners. Zeker op de dijk in de Overdiepse Polder is het druk. Er haken wat renners bij ons aan, waaronder een vrouwenclubje in het roze (is nooit verkeerd). Er zijn ook clubjes die ons voorbij rijden alsof we stilstaan. Sharelle wil er achteraan en automatisch ga ik ook op de pedalen staan. Een keihard “Nee… die gaan veuls te hard” van Tim en de poging is weer voorbij. Maar goed ook, want ze gaan echt hard. Na een paar minuten zijn ze compleet uit het zicht verdwenen. Bert slaat hier af richting huis. Vanmorgen is ie in alle vroegte samen met Petra op de fiets vertrokken naar de May. Hij heeft zijn kilometers al gemaakt. Bij Waspik passeert ons nog een andere, veel te grote groep wat enige consternatie veroorzaakt op het kruispunt. We gaan rechts en kiezen een alternatieve route naar ’t Veer. De laatste loodjes zijn redelijk zwaar en dus bollen we met z’n vieren gezellig uit tot we weer op de May zijn.

Ik dik het hierboven flink aan, maar als je maart 2018 tegen me had gezegd dat ik eind 2020 wegkapitein van een peleton bij een wielerclub zou zijn en in de rode Leidertrui van het opkomstklassement zou rijden, had ik je voor gek verklaard. Sporten deed ik niet en een fiets had ik 30 jaar lang niet aangeraakt. Tot een lifestyle-coach me aanspoorde om toch wat te gaan doen. Maar wat; …jullie willen dat ik ga bewegen! Tot Edwin Kooijman me onder m’n kont schopte en me voor het blok zette. Ik moest me in 3 maanden voorbereiden op een rit, samen met hem, naar mijn werk van wel 18km.
Mein Gott, …zo ver op de fiets.
Dus, volgens de lifestylecoach en Edwin, beginnen met 5km. Nou ja, de rest is geschiedenis. Deze rode Leiderstrui betekent dus wel iets voor me en daarom; bij leven en welzijn, met nog 3 ritten te gaan, overwintert die rode Leiderstrui mooi in Wagenberg.

Rene

Heerlijk fietsweer vanmorgen. Toch heb ik lange mouwen aan. En ‘s-morgens om half 9 is dat nog wel lekker, maar eenmaal halverwege de rit wordt het toch wel warm; duur merinowol of niet. En een redelijk zware tocht zou het toch wel worden.
We hebben de keus tussen een rit van 97km, gemaakt door Peter Broeders en een rit van 87 km door Piet Verkooijen. We gaan uiteindelijk voor de 87 km. Die past beter bij de doelstelling van de TT-ploeg en bovendien rijden we dan tegengesteld aan de Tour-ploeg die ook richting Achtmaal rijdt. We gaan elkaar dus ergens in de buurt van Achtmaal tegen komen.

We vertrekken iets over half negen richting Wagenberg. Bij de rotonde draaien we het mooie dorp in. De Dorpsstraat en Brouwerijstraat zijn niet al te best, maar gelukkig is Wagenberg ook weer niet al te groot. Een paar kilometer buiten Wagenberg hebben we een lekke band te pakken. De achterband van Antoon is plots ineens leeg. De buitenband wordt minutieus gecheckt maar er worden geen onregelmatigheden gevonden. Snel een nieuwe achterband erin, de oude mee in de fietstas en we zijn weer onderweg.
We rijden onder de A16 door en dan is er Prinsenbeek en vervolgens het Liesbos.
Bij Etten-Leur gaan we rechtdoor richting Sprundel.
Piet heeft een groot gedeelte van de route gisteren al gereden, behalve dit stuk. Dat breekt ons behoorlijk op, want net als vorige week moeten we ook nu weer een flink stuk klûnen. Het wordt zelfs zo erg dat we af moeten stappen; daar gaat het zorgvuldig opgebouwde gemiddelde. Na een paar honderd meter lopen, kunnen we weer op de fiets en even voorbij Schijf schuren we de grens met Belgie. Dan volgt Achtmaal en een hele horde oude brommers. Hartsikke mooi om te zien die oude Zündapps en Kreidlers. Ze stinken wel geweldig. Waarom was dat vroeger allemaal geen probleem?
Nog net voor Achtmaal verschijnen inderdaad de renners in de bekende WTC-kleding.

Vanaf hier zit het zwaarste gedeelte van de rit erop en beginnen we de tweede helft met wind mee. Het tempo zit er dus best goed. Misschien iets te goed want het piept en kraakt achterin. “Kan het wat rustiger?”. Natuurlijk kan het rustiger. Daarbij heeft Piet wat kleine probleempjes met de accu van z’n gloednieuwe motor. Uiteindelijk wordt de aansluiting van 1 accu maar los gehaald en kunnen we verder.
Hier is het voor mij nog redelijk onbekend. Pas als we het viaduct over de A16 bij de Galderse Meren over gaan, weet ik weer waar we zijn. Vanaf hier is het een bekende weg naar de May. Met Antoon op kop rijden we Ulvenhout binnen. Het is hier goed opletten over het smalle verhoogde fietspad. Weer een oproep of het wat rustiger kan, de verzuring is al aardig ingetreden. We laten het tempo zakken zodat we allemaal weer een beetje normaal in de May aankomen. De vier bruggetjes die we nog over moeten worden natuurlijk wel steeds zwaarder. Maar we redden het.
Het was een zware rit; 87 km waarbij we in het begin over de 30 km/h rijden. De TT-groep gaat het toch wat rustiger aan doen de komende ritten.
Trouwens, het seizoen zit er bijna op. Na vandaag nog 4 ritten, dus we kunnen langzaam gaan afbouwen.
Aangekomen op de May staat mijn tellertje op 91 km. Naar huis komt daar nog 4km bij, dus ik besluit de 100 km maar vol te maken.
Thuisgekomen check ik eerst het maatlabeltje van mijn fietsshirt; 3XL.

Rene van Mook

De ene week bestaat de Trim/Tour groep uit 13 renners, vandaag rijden we met z’n zessen. Piet is op de Santos waarvan hij ergens tijdens de rit de accu moet vervangenen; we gaan niet duwen. Verder Ruud, Bert, Marielle, Antoon en ik.
Voor vandaag staat er een rondje Dinteloord op het programma. Voor de route heb ik het Strava-account van Peter Broeders geplunderd. Ik wist me te herinneren dat hij deze rit nog niet zo gek lang geleden ook heeft gereden.
Als we het Raadhuisplein verlaten en de eerste helft van de tocht tegen wind in richting Dinteloord vertrekken, rijden Piet en Antoon op kop. Meteen gaat het met een flink tempo naar Wagenberg en dan Langeweg. Voorbij Langeweg los ik Antoon af op de kop en rijden bij Zwartenberg rechstaf naar Zevenbergen. Vlak voor Zevenbergen komt ons een trio met redelijk wat bombarie voorbij. We haken aan en kunnen het tempo goed volgen. Zo rijden we een gedeelte toch redelijk uit de wind.

Aangekomen op de Huizersdijk/Markdijk/Molendijk worden we verrast door een lange strook gefreesd asfalt. Piet met de brede banden op de Santos, heeft geen problemen, maar de 28 mm op mijn fiets is een ander verhaal. Pas ergens halverwege de weg naar Standaardbuiten is het asfalt weer in orde en kunnen we het tempo weer wat opvoeren.
Na Standdaarbuiten nemen Bert en Ruud de kop en we rijden over wat nieuw asfalt, in ieder geval voor mij, langs de Dintel.

Dan zien we in de verte de suikerfabriek opdoemen. Het gedeelte wind tegen zit er bijna op, maar de Garmin heeft nog niet al te veel kilometers geregistreerd en we moeten dus nog een flinke toer maken voor we daadwerkelijk Dinteloord binnen rijden.
Vanaf hier is het wind mee naar huis. “Mwah,” zegt Piet, “zoveel wind staat er niet”. “Inderdaad, veel wind staat er niet, maarre … …
Na Dinteloord passeren we de suikerfabriek en rijden we Stampersgat binnen. Voorbij Stampersgat nemen we een verkeerde afslag ondanks de aanwijzingen van Piet. Een tweetal dames kijkt ons, verwarde renners, even bezorgd na en eentje vraagt dan of alles wel goed gaat. “Ja hoor, dank je wel” en al snel sluiten we weer bij de rest aan. We rijden nu aan de andere kant van de Dintel richting Oudenbosch.
Opeens weer een bekende die ons tegemoet komt; onze Yuri die een rondje Willemstad rijdt.
We passeren Hoeven en laten Etten-Leur rechts liggen richting de Molen. “Hier gaat het zo mis met de route”, zegt Piet. “Volgens de route moeten we zo een voetpad op”. Uhm, ja, …
ik heb de route van Peter iets aangepast, maar als ik een voetpad geselecteerd heb, heb ik flink zitten slapen. En inderdaad, waar de Garmin ons linksaf wil sturen, kun je nauwelijks met een mountainbike uit de voeten. Gelukkig zijn we op bekend terrein in de buurt van Prinsenbeek.
Na Prinsenbeek volgt de Elsakker en dan via de rotonde bij Zevenbergschen-Hoek weer richting Made. Ik neem de afslag Wagenberg.

Ruud is er de komende 3-4 weken niet bij, Hij gaat op hoogtestage in Limburg.
Bovendien heeft ie dan mooi de tijd om z’n fiets eens goed te wassen. 🙂

Rene