Op pinksterzaterdag stond voor de Sport de rivierentocht op het program. Een WTC klassieker en normaliter goed voor rond de 130km. Daags van te voren wees Ad op de app nog aan dat er onderweg nog een mooie koffiestop was, dus ik was in de veronderstelling dat Ad het toch weer eens zou wagen om met de sport mee te gaan. Bij de start bleek Ad toch met de tour mee te gaan. Ook Chris was tot dit besluit gekomen ivm met een pijnlijke knie. Hopelijk kan je snel weer pijnloos je knie belasten Chris.

Met slechts 4 sporters moesten we het uiteindelijk doen. Martien, Jan-Willem en John. Laatst genoemde pakte direct vanuit de May een kopbeurt die hij pas na Waspik zou afstaan. In mijn ogen was dit zo ongeveer zijn langste kopbeurt in de recente geschiedenis van de Sport.
Toen John op de Overdiepsekade eindelijk plaats maakt voor anderen, die het ook wel eens leuk vinden om op kop te rijden, kwamen JW en ik vanuit de staart van het peloton naar voren en namen de kop over. De snelheid werd wat opgevoerd zo reden we richting Heusden.
Onderweg vertelde JW dat Martien vorig jaar bij deze tocht hard was gevallen, gelukkig gebeurde dit deze rit. Voor zover ik weet hebben we eigenlijk niet echt gevaarlijke situaties meegemaakt, met uitzondering van een momentje op een dijk na Well. Een bejaarde bestuurder was woest dat hij op het smalle dijkweggetje er niet langs kon. Bij het passeren was er direct vergelding, doordat hij mij (ik reed voorop) de berm in duwde. Deëscalerend als ik ben….. heb ik maar niet gereageerd, dat is toch altijd de beste oplossing in het verkeer.
Kort hierop reed ik lek. De plug die ik een tijdje geleden in mijn voorband had gepropt, schoot eruit en mijn band was direct plat. Een binnenbandje dus maar. Ik deed succesvol mijn uiterste best om niet onder te komen zitten van de latex. Maar toen het binnenbandje ook lek bleek te zijn, moest ik die er ook weer uithalen en verwisselen met een andere binnenband. Toen werd het dus wel een bende. Maar goed, het nieuwe binnenbandje zat erin en we konden verder.
De zon was inmiddels door de mist gekomen en we fietsten over mooie wegen zo naar Zaltbommel en vervolgens naar Zuilichem. Iedereen pakte dit keer relatief lange kopbeurten. Ook John was regelmatig op kop te zien. Hij reed weer erg goed en dat nog wel op een aluminium fiets.
Voorbij Zuilichem werd er even gestopt voor een plaspauze, waarna we weer snel doorgefietst werd.
Bij Andel aangekomen dirigeerde Martien ons langs de provinciale wegen van Altena richting Hank. Ik besefte toen dat we de korte route reden. Prima voor mij want ik had die middag nog een kinderfeestje waar ik nog van alles voor moest doen. Na een koffiestop bij Fort Lunet waren we dan ook allemaal na 110km op tijd thuis.

Thais

Thijs heeft voor de Sport voor het seizoen een mooie kalender gemaakt. Daarbij kon iedereen aangeven welke ritten je erop wilde hebben en of je wegkapitein kan zijn voor die rit. Bij het delen van de kalender stond er bij mij de Bramentocht op. Die had ik niet ingediend, maar Thijs had mij deze ritnaam gegund na een duikeling met de gravelbike in een bramenstruik ergens in het voorjaar. Eens kijken wat ik daarmee kan?

Het werd een rondje Leerdam, hier zijn toch de meeste kansen op bramen dacht ik.
In de ochtend vroeg ik mij al af of we wel zo’n grote groep zouden gaan hebben deze keer.
Dat bleek gelukkig wel het geval en zo gingen we op pad met Erik, Flip, Chris, Twan, Curt, John en ik.
Een mooie groep en leuk dat Curt op zo’n doordeweekse feestdag ook meekan. Alhoewel feestdag, Hemelvaart…ik moest het even opzoeken, maar we vieren dat Jezus is opgestegen naar zijn vader in de hemel. Verder waag ik mij maar niet aan dit onderwerp aangezien er al genoeg onrust is in de wereld momenteel.

Waarbij het in het begin nog wat fris was, bleek de temperatuur buiten en van binnen aardig snel op te lopen. Nog voordat we in Geertruidenberg waren, had ik mijn armstukken toch maar afgedaan. Sowieso een zonnige dag om gebruinde fietsarmen te krijgen. Ik had mijzelf voorgenomen dat het voor iedereen een prettige rit moest worden om te fietsen. Als leider ben je dan geneigd om veel op kop te rijden (ik in ieder geval wel) om ervoor te zorgen dat de snelheid constant blijft. John was zo blij dat alles op zijn fiets bleef zitten en dat hij geen lekke banden had. Dat betaalde zich uit in kopbeurten van een hogere snelheid. Demonstratief liet Flip een gat vallen. Gelukkig kijkt John regelmatig achterom (niet) om te zien of iedereen er nog aanzit. John nam wat gas terug en zo reden we verder over onze route. Net over de brug bij Hank passeerden wij de Trim, waarbij Piet zijn fluitje ervoor zorgde dat we hen moeiteloos konden passeren.
Via de Peerenboom richting de Korn bij Dussen waar het mooi fietsen is over de dijk. Hoewel de snelheid er best goed in zat, kreeg ik terug dat iedereen het goed vol kan houden zo. Twan en Chris pakten lange kopbeurten. Twan zei later nog tegen mij; “Het is net alsof dit veel makkelijker is nu je de week ervoor ruim 200 kilometers hebt gefietst”. Dat gevoel had ik ook, maar wist eveneens dat we nog maar net begonnen waren.

Via Sleeuwijk gingen we bij Gorinchem de brug over. Wederom in een constant tempo zag ik dat iedereen kon volgen. Curt is een sterke fietser, maar met bruggen kan hij nog wel eens terugzakken, dat was nu zeker niet het geval. Iedereen pakte zijn kopbeurten en sommigen wat langer dan anderen. Dat zorgt ervoor dat we allemaal lekker fietsen en elkaar helpen waar nodig.

Nadat ik ons door Gorinchem had geleid, reden we langs het water richting Arkel. Het blijft een mooie omgeving en het is heerlijk fietsen met het uitzicht langs de Linge.
Nauwelijks wind en waarbij ik vooraf dacht dat dit wel de periode van bloei van de bloesem zou zijn, waren we daar achteraf gezien te laat voor. Over de brug bij Leerdam had ik een weg meteen rechts gezien, maar die is niet voor herhaling vatbaar. Een smal fietspad met die snelheden, dat is niet zo handig.
Door Heukelum rij ik op kop aangezien ik zelf ook even goed moest kijken om weer terug te komen langs de Linge. Dat ging allemaal goed en John en Twan voerden het tempo nog eens op.
Het was mooi dat Flip er ook bij was. Die had de week ervoor net zoveel gewandeld als de meeste mensen in een paar maanden doen. Heel knap en geweldig fit is hij nog altijd. Erik reed goed mee en zorgde ervoor dat hij zeker zijn kopbeurten pakte, maar niet te lang. Dat vindt iedereen prima en zo is hij heerlijk meegegaan heel de route.

De bedoeling was om terug te gaan via Schelluinen, maar er was een brug afgesloten die deze route blokkeerde. Bij mijn vraag aan Chris om via een andere brug verderop naar de route te fietsen, werd niet heel enthousiast gereageerd door hem. Liever hetzelfde stuk even terug dan een nog langere route..haha. Chris is zo sterk, maar deze paar kilometers extra zag hij niet zitten. Later begreep ik waarom en dat was omdat hij het nog druk had met bierdrinken in Den Hout op de Jaarmarkt (dat was ook leuk, al lag deze finish iets te ver…).
Richting Werkendam gingen we kop over kop langs de Merwede. We hadden nog zo’n 25 kilometer te gaan. Uiteraard riep Twan: “Er zit toch nog wel een koffie in leider?” Uiteraard, ik ben daar eveneens een groot fan van. Aangekomen in Raamsdonksveer zijn we gestopt bij Fort Lunet. Nu zijn wij bij D’n Elsakker al een bekend gezicht, maar hier worden we ook al herkend. Het vertrouwen in ons is zo groot dat we zelf de slagroom op de appeltaart mochten doen. Nadat Erik eerst nog heel subtiel wat slagroom erop deed, vonden we dat toch echt te weinig en werd de appeltaart bedolven onder de slagroom. We praatten over van alles en de conclusie was dat we lekker gefietst hadden.

Om alle calorieën meteen maar weer te verbranden, zette Twan aan voor het laatste stuk. John sloeg af naar zijn hometown en ik trok nog een keer de brug omhoog. Het was een stuk lastiger fietsen, want het fietspad was gevuld met mensen die van het mooie weer aan het genieten waren. Dat hebben wij zeker ook gedaan en we kijken terug op weer een mooie rit samen. Op naar huis en daarna naar de Jaarmarkt, waar ik nog veel wtc-leden ben tegengekomen.

Gerben

15.30 uur Terras De Droom, Langeweg
Voldaan van een ritje Renesse zaten we heerlijk in het zonnetje, onder het genot van een koud pilsje te genieten van onze tocht. Wat was het toch een mooie dag geweest en wat hebben we toch lekker gereden, zonder ook maar een centje pijn…
Napratend over de rit passeerden alle 225 kilometers nog eens de revue. Waar de prachtige fietsdag eindigde in majeur, begon 9 uur eerder toch wat meer in mineur.

07.00 uur Bakkerij Curt vd Westen, Made
Vandaag zou de monsterrit van 225 kilometer naar Renesse op het programma staan. Vorig jaar werd deze voor het eerst toegevoegd aan de kalender en waren wij gastvrij onthaald op het vakantiehuisje bij Curt in Renesse.
De rit zou de analen in gaan als “de hel van Renesse” omdat de 4 deelnemers destijds (ik, Twan, John en Martien) zo dood als een pier terug op de May kwamen van 120 kilometer wind tegen vanuit Renesse. Martien zat er toen nog het beste bij, want hij had vanaf Steenbergen onafgebroken op kop gereden. De andere konden alleen nog maar in zijn wiel hangen.
In het licht van die tocht, waren de verwachtingen voor de tweede editie van deze tocht gespannen.
Een voor een druppelde de deelnemers vanaf 07.00 uur binnen in de bakkerij van Curt, welke wederom zorgde voor goed gevulde magen in de vorm van krentenbollen, worstenbrood en koffie.
Hoewel gespannen, liep alles nog goed, totdat John de bakkerij betrad. Hij was zwaar geërgerd omdat zijn achterderailleur niet goed schakelde, dit ten gevolge van een naaktslak die tussen zijn derailleur was gekomen.
Het “micro adjusten” van de derailleur via de Shimano-app was wat lastig en uiteindelijk concludeerde John dat hij niet mee kon, want dan zou zijn cassette en ketting in Renesse al volledig versleten zijn.
Wat jammer John!

Iets later dan verwacht, moesten we dus noodgedwongen met 1 mannetje minder naar Renesse. Wie overbleven waren Martien, Gerben, Twan, Jan-Willem, Sander, Chris, Curt en gastrijder Kevin. Laatstgenoemde wilde graag een keer een +200km rit doen.
Direct na het wegrijden, hadden we al de eerste lekke band. Twan was de pechvogel.
We concludeerden dat het met een langzaam opdrogende weg, echt lekke-banden-weer was. Dit bleek ook zo, want nog voor Zevenbergen had Chris ook lek. Nu zakte de moed bij velen toch wel in de schoenen. Het was zwaar bewolkt en de weg bleek voorlopig niet op te drogen. Daarnaast was het koud en lagen nog zeker 215 harde kilometer op ons te wachten. Voor degene die dachten rond 14.30 uur thuis te zijn, kwam het besef dat we dit in ieder geval niet gingen redden. De rit inkorten was ook geen optie, Curt had immers allerlei lekkers klaar staan voor ons in Renesse. Dan toch maar doorfietsen.
Met twee lekke banden in 15 minuten tijd rijd je toch niet zo gerust meer rond. Tegen beter weten in probeerden we de grootste steentjes een beetje te ontwijken (terwijl de kleine steentje vaak de oorzaak zijn) en reden we op eieren richting het westen. Het leek goed te gaan en voorbij de Volkeraksluizen kwamen we als groep in een lekker tempo te zitten. Alles ging vlotjes en op de weg waren langzaamaan droge plekken zichtbaar. De weg lag nu open voor een fijne rit, totdat bij Oude-Tonge het noodlot weer toesloeg en Gerben zich meldde met een lekke voorband. De gloednieuwe strakke GP5000 werkte ook nog eens niet mee en na ruim 10 minuten klooien, konden we pas weer verder.
Via de zuidkust van Goeree-Overflakkee reden we vervolgens over een asfaltweg bezaaid met grind afkomstig van de naast gelegen zeedijk. Dit moest wel weer een lekke band opleveren. Het was inmiddels angstig stil geworden in de groep en iedereen dacht aan de altijd loerende lekke banden. Ikzelf besloot om hard op kop te gaan rijden om zodoende een beetje over de steentje heen te vliegen. Dit met het gevolg dat de steentjes extra hard tegen mijn fiets aankwamen en vrijwel zeker zorgde voor steenslag. Tja, wat moest ik nou doen; lek, steenslag, lek, steenslag. Het was kiezen uit twee kwaden, dus trapte ik maar stug door en aan het einde van de dijk, bleek niemand lek te hebben. Of ik ook daadwerkelijk steenslag heb geleden, weet ik niet, ik heb nog niet durven kijken.

De weg was inmiddels grotendeels droog geworden en we naderden Renesse nu met rasse schreden.
De angst voor lekke banden was inmiddels minder geworden en we reden op (naar mijn mening) het mooiste deel van de route; de Brouwersdam. Het vrije uitzicht op de volle zee was prachtig en het strand lag er strak bij. Ik heb helaas geen foto kunnen maken, want de snelheid was inmiddels flink omhoog gegaan. De roombolussen waren immers niet ver weg meer en iedereen lustte wel wat.
We namen een alternatieve route naar Curt’s huis en vanuit achter riep Curt met zijn, toch wel zachte zwoele en een tikkeltje hese stem, de weg. Dit werd niet door iedereen goed gehoord en daarom besloot Curt maar op kop te gaan rijden en ons naar zijn huisje te loodsen.
Bij Curt aangekomen, werden we door Heidi onthaald met koffie, roombolussen, krentenbollen en worstenbrood. Het was heerlijk en erg gezellig ook.
Het vakantiehuis van Curt lag er weer prachtig bij, maar de 2 hectare gras in de achtertuin was helemaal dood. Heidi vertelde dat het gazon voor Curt heilig was en dat hij uit pure wanhoop het ultimum remedium had aan moeten wenden in de strijd tegen de Engerlingen in zijn gras. Gewoon platspuiten met RoundUp. Volgend jaar komen we je gezonde diepgroene gazon weer bewonderen Curt!

Tijdens de koffie begon ik het toch weer behoorlijk koud te krijgen, want de zon was nog niet echt goed doorgebroken. Bij vertrek besloot ik dus maar om even flink hard op kop te gaan rijden zodat ik snel weer warm was. Dit lukte goed en op Neetlje Jans zat iedereen in het rood en had iedereen het bloedheet omdat daar nu plots de zon volle bak doorbrak.

Voor Chris hoefde het allemaal niet zo snel. Hij vond 32/33 km/h kruissnelheid voldoende. De rest niet, we hadden immers windje mee en dus was een kruissnelheid van 37/38 km/h wel te rechtvaardigen.
Na Neeltje Jans waren we Curt kwijt. Hij bleek eraf te liggen zonder dat we het wisten. Bij de oprit van de Zeelandbrug troffen we elkaar weer en werd afscheid genomen van Curt, welke niet mee terugreed naar de May.
Bij de Zeelandbrug was Chris blij dat hij even op adem kon komen. Hij was wel klaar met dat “lomp hardrijden” en broertje Sander moest het ontgelden als directe “aanstichter” van dit kwaad. Hoewel Sander inderdaad lomp hard kan rijden, was hij niet de enige. Ook Gerben (die weer superbenen had), JW en ikzelf stuwden het tempo regelmatig op als dit in dreigde te zakken.
Martien hield zich op de vlakte en spaarde zichzelf. Hij wist dat hij de laatste 60 kilometer weer alleen op kop zou moeten fietsen. Dit gebeurde echter niet en toen het besef hiervan indaalde pakte Martien zijn shine en reed hij lange beurten op kop. In zijn wiel zag ik dat hij ook lek had, gezien het latex dat tegen zijn frame aangespat was. Maar hij hoefde geen band te wisselen, dus hij scoort niet op het KOL-klassement.

Na zo’n 160km naderden we de Philipsdam. In een stug tempo reden we deze omhoog en daar werd met een zijwind doorgereden naar St Philipsland. Chris moest echter stoppen. Vanaf een afstand zagen we hem over zijn fiets hangen, alsof hij moest overgeven. Dit bleek gelukkig mee te vallen. Hij was zijn benen aan het rekken en strekken, want de kramp had toegeslagen. Gelukkig hoefden we nog maar 60km naar Made, dus dat was bemoedigend.
Gastrijder Kevin fietste nog lekker mee. Hij kon het tempo goed volgen en hij reed ook lekker in het peloton. Jammer dat hij geen WTC-shirtje droeg.
De zon was inmiddels volledig doorgebroken en we concludeerden meermaals dat het toch wel een heerlijk ritje was geworden. De vermoeidheid begon nu echter wel toe te slaan. Niet zozeer de benen, maar de houding op de fiets begon zijn tol te eisen. Kont, schouders, nek en rug waren steeds meer voelbaar, maar het einde naderde en dit gaf moed.
Met een mooi tempo werden de laatste kilometers afgelegd en zo eindigde we dus in majeur op het terras in Langeweg.

Het was een prachtige rit die hopelijk volgend jaar op de kalender terugkomt. Hopelijk is John er dan ook bij, want hij werd door ons allen erg gemist.
Bedankt allemaal en in het bijzonder Curt & Heidi voor de gastvrijheid en al het lekkers!

Thais

Vorig jaar was deze rit voor mij de eerste rit met de sport, toen was het het nog onbekend maakt onbemind ! Nu wist ik wel beter met de aantrekkende zuidenwind is deze dam gewoon een beest, hij vreet je helemaal op! Maar gelukkig ben ik niet alleen.
Aan de start staan de gebr. Weda, Jan-Willem, John, Twan, Martien en ikke.
Dat Martien er was, hadden we niet verwacht, het is tenslotte zijn werkweek, schijnbaar had hij nog een halve snipperdag over.
Ook Twan was er. Hij was gisterenavond laat uit het vliegtuig gestapt, volgens mij zat hij nu nog steeds in het vliegtuig, die had de snelheid er in zeg!
Welcome on board !
Thijs werd gemist, ten eerste voor het schrijven van het verslag en in mindere mate om zijn sterke rijden.
Bij vertrek ging al vrij snel het tempo omhoog, Martien zou bij Zwingelspaan afdraaien richting zijn schuit.
Bij het industrieterrein van Moerdijk kreeg John het even zwaar. Hij zag zijn werkplek en het zweet brak em uit; hoge hartslag, te warm gekleed, druppel aan de neus. Nee John, daar hoef je vandaag niet heen…morgen pas! Op zaterdag niet fietsen en winkelen in Antwerpen is niks voor John.
Ook ikke had het al zwaar en dacht even met John een sport 2 rondje over Zevenbergen te maken.
Maar de anderen beloofden ons er doorheen te sleuren.
Het afscheid nemen van Martien viel niet mee, na een Swingeltraantje te hebben weggeveegd gingen we weer stug door.
Tot de Haringvliet stond de wind niet eens zo slecht. “Heerlijk touren zo” zei Chris.
Inderdaad even ervan genieten maar……
Bij de Volkerak het tunneltje in, vanaf daar de wind links schuin op kop, tijd om rond te draaien, iedereen deed mee en dat ging machtig mooi.
Toch voelde ik wel een bepaalde spanning bij iedereen want de dam lag op ons te wachten met de wind vol tegen. Ook zag ik de donkere wolken in de verte, letterlijk en figuurlijk al hangen.
Even Oude-Tonge door dan de aanloop naar het beest.

In de aanloop gaat het al een beetje omhoog en daar moet je al goed zitten en in mijn geval energie sparen, dat lukt mij niet. We draaien de dam op; “nu gaat het gebeuren” zegt Jan-Willem.
Daar we eerder zo compact ronddraaiden, was het nu ieder voor zich.
Wind is als een platte berg en een berg oprijden doe je het beste in je eigen tempo. En de verschillen in sterkte worden nu duidelijk zichtbaar. Ik zat alleen achteraan, mooi overzicht op iedereen, wel zo makkelijk voor het verslag schrijven. Ik kan wel voorop gaan fietsen maar dan weet je niet wat er achter je gebeurd.
JW en Sander gingen voorop, Twan eigenlijk ook maar zakte af om mij bij te staan. Dat was van korte duur en hij zat zo weer bij het groepje vooraan, zo’n 100mtr daarachter zaten Chris en John.
Ik zag Chris nu toch ook een aërodynamische houding aannemen.
De groep was compleet op hol en uit elkaar geslagen. Zo’n dam, de wind en water om je heen haalt bij iedereen het oerinstinct naar boven.
Aan het einde van de dam werd gewacht en iedereen heeft van de mooie vergezichten genoten. En we gingen weer als groep verder.
Ja hoor, “Schiet mij maar lek!”; voor het tunneltje bij het Gastelsveer heeft John weer lek. Hij heeft zijn zinnen gezet op de KOLtrui. Bij de nieuwe tubles achterband spoot de latex eruit. Het gat was te groot voor een prop dus binnenband er in en weer gaan. De boosheid en de daarbij gevormde adrenaline maakte John wel sterk en ook hij sleurde weer op kop.
De wind stond nu redelijk in ons voordeel en we namen de kortste weg naar Langeweg. De koffie en appeltaart lokten ons daarheen. Twan gooide er regelmatig een oneliner uit, hij is dan ook de tegeltjes spreuken man vd sport.
Aangekomen in Langeweg bleek het etablissement nog dicht te zijn. Wat nu.… ging de gedroomde koffie en taart aan ons voorbij? Nee toch?
Maar opeens ging daar “De droom” toch exclusief voor ons open. Mooie zaak, goede bediening en volle glazen! Het dametje zei ” Jullie zullen wel dorst hebben” en gaf ons toch grote glazen cola en sinas…of droomde ik nu?
Bij de gezellige nazit bleek toch wel dat meerderen het zwaar hadden gehad. Sander was voor de nazit al naar huis. Bij de Drie Hoefijzersweg gingen Twan en Chris richting huis. En in Made nam ik afscheid van John en Jan-Willem.

Oh, nog 1 tegeltje;
“Op souplesse naar Renesse”

Bedankt voor weer een toprit.

Erik

Ook dit jaar werd er traditie getrouw weer naar De Mol gereden, alwaar onder elkaar gestreden kon worden voor de eer de snelste te zijn. Ik kan me herinneren dat tot enkele jaren geleden de winnaar ook daadwerkelijk een prijs kreeg in de vorm van een fles bier of iets dergelijks.
Kennelijk heeft het bestuur gevonden dat de eer voldoende is en heeft het tot nu toe hierbij gehouden.
Ergens denk ik dat een soort van wisselbeker toch op z’n plaats zou zijn, zeker gezien de diversiteit in winnaars de afgelopen jaren. Volgens mij heeft niemand de laatste jaren een op eenvolgend jaar gewonnen.
Nou ja, misschien wordt dit een voorstel bij de jaarvergadering, daar horen dergelijke beslissingen immers gemaakt te worden, met uitzondering van het opkomstklassement dan…

Wat ook een traditie is, is dat we als gehele WTC naar De Mol rijden. Met name door het slechte weer was het dit keer niet de meest ideale rit. De grote verschillen tussen de renners waren met dit weer extra duidelijk zichtbaar, waardoor er toch behoorlijk veel stemmen in het peloton waren die zeiden dat we dit volgende jaar niet meer moeten doen. Ook het rijden in een grote groep ansich is voor velen al een bezwaar om deze fietsparade jaarlijks af te leggen. Dit vanwege de vergrote kans op ongelukken.
Ondanks de bezwaren die er zijn, vind ik het zelf toch altijd leuk om een eindje met z’n allen te rijden. Je bent toch 1 WTC en gedurende het jaar leef je toch een beetje in je eigen groepsbubbel, waardoor je dit wel eens vergeet. Ook het gevaar is voor mij niet zo’n bezwaar. Er wordt immers nooit hard gefietst of over ongeschikte routes gereden, dus die enkele keer dat we met elkaar kunnen rijden, laten we die nou koesteren.

De rit naar De Mol ging zoals vermeld nogal moeizaam door het slechte weer. Daarnaast was het ook nog erg koud. Bij Lage Zwaluwe voelde ik mijn handen al niet meer, dit terwijl ik toch vrij dikke handschoenen droeg.
Gedurende de rit probeerde ik een beetje de wind af te vangen voor anderen, en probeerde ik ook een beetje een inspanning te krijgen waardoor ik het wat warmer kreeg. Voor mij reed Anneke, normaliter is zij altijd erg goed in het zuinig rijden, nu reed ze echter zelf vol in de wind. Mooi om te zien.
Om toch maar wat meer inspanningwarmte op te doen ging ik maar naast Piet rijden en vroeg hem om even samen volle bak te gaan rijden. Piet sloeg dit aanbod af, want z’n fiets ging maar tot 40km/h… nou ja, dat was voor mij snel genoeg geweest met die wind tegen… volgende keer dan Piet?

Aangekomen bij De Mol moest er natuurlijk gestreden worden voor de eer.
Mijn tactiek is eigenlijk altijd om gewoon vol gas te gaan en te kijken waar het schip strandt.
In de eerste ronde nam Martien direct de kop, maar ik had al snel door dat dit niet hard genoeg ging, daarom nam ik hem al voor de heuvel over en ben gewoon hard door gaan rijden. Toen ik de tweede ronde in ging zag ik dat er nog 1 iemand met een blauwe fiets in mijn wiel zat. Ik was er van overtuigd dat dit Martien moest zijn, maar toen ik nogmaals keek was het Jan-Willem. De rest was niet meer in zicht. Ons tempo daalde dan ook direct en al pratende legden we de tweede ronde verder af. Ik zag toen dat JW een GoPro camera achter op zijn zadel had gemonteerd waarmee hij opnamen maakte van de strijd. Ik heb begrepen van JW dat hij hier een mooie samenvatting van gaat monteren, binnenkort te zien op Eurosport Replay.
Aan het einde van de tweede ronde hadden Gerben en Martien kans gezien om tot op enkele meters terug te keren in ons kielzog. Ik liet dit echter niet toe en demarreerde. Vanaf de laatste bocht zette ik maar weer vol aan om zo als winnaar de streep over te kunnen rijden, dit lukte echter niet, want er was er 1 sneller. JW sprintte in mijn wiel mee en vrat me op voor ik de streep bereikt had.
Proficiat Jan-Willem!

Na de appeltaart gingen we als sportgroep verder. Flip was onze wegkapitein, maar hij was dit ook voor de tour en die hadden hem meer nodig dan wij, zodoende ging Flip met de tour mee. Voordat we vertrokken, had JW nog lek. Sommigen verdachten mijn entourage van deze sabotage actie, maar het bleek gewoon een scherp steentje te zijn. JW weet hier wel raad mee, dus werd er een plug in geramd en konden we verder. JW staat nu iig in het KOL klassement niet meer op 0, net als Flip die we ook tot de sportgroep mogen rekenen.
De rit richting De May voerde over Giessenburg. Getergd dat ik was, voerde ik de snelheid fors op. Voor Gerben werd dit wat te veel. Hij had een zeldzaam moment van zwakte en gaf aan dat hij zich al een week helemaal niet lekker voelde. Gerben wilde nu dat we hem gewoon lieten rijden en dat we zelf door zouden rijden, dit botste natuurlijk met de “samen uit, samen thuis” gedachte. Gerben was echter volhardend in zijn wens en er dreigde nu een onoplosbaar conflict te ontstaan. Echter, op een door God geven moment verscheen daar de parel onder de fietsgroepen, de Tour, onder leiding van Flip!
Zij wilde Gerben graag onder hun vleugels meenemen naar Den Hout, en zo geschiedde.

Na Raamsdonksveer, waar John afhaakte, werd het pas echt leuk, aldus Martien. We konden namelijk nu met drieën volle bak rijden. De brug over de Amertak lag in het verschiet en iedereen weet dat dit altijd een alles of niets moment is. JW lag op kop en ramde met 40+ de brug op. Ik was nu degene die het bord leeg at en boven op de brug lag JW er nu af. Dan heb ik mijn wraak toch nog gehad.

Mooie rit gehad mannen en Jan-Willem nogmaals proficiat.

Thais