Ook dit jaar werd er traditie getrouw weer naar De Mol gereden, alwaar onder elkaar gestreden kon worden voor de eer de snelste te zijn. Ik kan me herinneren dat tot enkele jaren geleden de winnaar ook daadwerkelijk een prijs kreeg in de vorm van een fles bier of iets dergelijks.
Kennelijk heeft het bestuur gevonden dat de eer voldoende is en heeft het tot nu toe hierbij gehouden.
Ergens denk ik dat een soort van wisselbeker toch op z’n plaats zou zijn, zeker gezien de diversiteit in winnaars de afgelopen jaren. Volgens mij heeft niemand de laatste jaren een op eenvolgend jaar gewonnen.
Nou ja, misschien wordt dit een voorstel bij de jaarvergadering, daar horen dergelijke beslissingen immers gemaakt te worden, met uitzondering van het opkomstklassement dan…

Wat ook een traditie is, is dat we als gehele WTC naar De Mol rijden. Met name door het slechte weer was het dit keer niet de meest ideale rit. De grote verschillen tussen de renners waren met dit weer extra duidelijk zichtbaar, waardoor er toch behoorlijk veel stemmen in het peloton waren die zeiden dat we dit volgende jaar niet meer moeten doen. Ook het rijden in een grote groep ansich is voor velen al een bezwaar om deze fietsparade jaarlijks af te leggen. Dit vanwege de vergrote kans op ongelukken.
Ondanks de bezwaren die er zijn, vind ik het zelf toch altijd leuk om een eindje met z’n allen te rijden. Je bent toch 1 WTC en gedurende het jaar leef je toch een beetje in je eigen groepsbubbel, waardoor je dit wel eens vergeet. Ook het gevaar is voor mij niet zo’n bezwaar. Er wordt immers nooit hard gefietst of over ongeschikte routes gereden, dus die enkele keer dat we met elkaar kunnen rijden, laten we die nou koesteren.

De rit naar De Mol ging zoals vermeld nogal moeizaam door het slechte weer. Daarnaast was het ook nog erg koud. Bij Lage Zwaluwe voelde ik mijn handen al niet meer, dit terwijl ik toch vrij dikke handschoenen droeg.
Gedurende de rit probeerde ik een beetje de wind af te vangen voor anderen, en probeerde ik ook een beetje een inspanning te krijgen waardoor ik het wat warmer kreeg. Voor mij reed Anneke, normaliter is zij altijd erg goed in het zuinig rijden, nu reed ze echter zelf vol in de wind. Mooi om te zien.
Om toch maar wat meer inspanningwarmte op te doen ging ik maar naast Piet rijden en vroeg hem om even samen volle bak te gaan rijden. Piet sloeg dit aanbod af, want z’n fiets ging maar tot 40km/h… nou ja, dat was voor mij snel genoeg geweest met die wind tegen… volgende keer dan Piet?

Aangekomen bij De Mol moest er natuurlijk gestreden worden voor de eer.
Mijn tactiek is eigenlijk altijd om gewoon vol gas te gaan en te kijken waar het schip strandt.
In de eerste ronde nam Martien direct de kop, maar ik had al snel door dat dit niet hard genoeg ging, daarom nam ik hem al voor de heuvel over en ben gewoon hard door gaan rijden. Toen ik de tweede ronde in ging zag ik dat er nog 1 iemand met een blauwe fiets in mijn wiel zat. Ik was er van overtuigd dat dit Martien moest zijn, maar toen ik nogmaals keek was het Jan-Willem. De rest was niet meer in zicht. Ons tempo daalde dan ook direct en al pratende legden we de tweede ronde verder af. Ik zag toen dat JW een GoPro camera achter op zijn zadel had gemonteerd waarmee hij opnamen maakte van de strijd. Ik heb begrepen van JW dat hij hier een mooie samenvatting van gaat monteren, binnenkort te zien op Eurosport Replay.
Aan het einde van de tweede ronde hadden Gerben en Martien kans gezien om tot op enkele meters terug te keren in ons kielzog. Ik liet dit echter niet toe en demarreerde. Vanaf de laatste bocht zette ik maar weer vol aan om zo als winnaar de streep over te kunnen rijden, dit lukte echter niet, want er was er 1 sneller. JW sprintte in mijn wiel mee en vrat me op voor ik de streep bereikt had.
Proficiat Jan-Willem!

Na de appeltaart gingen we als sportgroep verder. Flip was onze wegkapitein, maar hij was dit ook voor de tour en die hadden hem meer nodig dan wij, zodoende ging Flip met de tour mee. Voordat we vertrokken, had JW nog lek. Sommigen verdachten mijn entourage van deze sabotage actie, maar het bleek gewoon een scherp steentje te zijn. JW weet hier wel raad mee, dus werd er een plug in geramd en konden we verder. JW staat nu iig in het KOL klassement niet meer op 0, net als Flip die we ook tot de sportgroep mogen rekenen.
De rit richting De May voerde over Giessenburg. Getergd dat ik was, voerde ik de snelheid fors op. Voor Gerben werd dit wat te veel. Hij had een zeldzaam moment van zwakte en gaf aan dat hij zich al een week helemaal niet lekker voelde. Gerben wilde nu dat we hem gewoon lieten rijden en dat we zelf door zouden rijden, dit botste natuurlijk met de “samen uit, samen thuis” gedachte. Gerben was echter volhardend in zijn wens en er dreigde nu een onoplosbaar conflict te ontstaan. Echter, op een door God geven moment verscheen daar de parel onder de fietsgroepen, de Tour, onder leiding van Flip!
Zij wilde Gerben graag onder hun vleugels meenemen naar Den Hout, en zo geschiedde.

Na Raamsdonksveer, waar John afhaakte, werd het pas echt leuk, aldus Martien. We konden namelijk nu met drieën volle bak rijden. De brug over de Amertak lag in het verschiet en iedereen weet dat dit altijd een alles of niets moment is. JW lag op kop en ramde met 40+ de brug op. Ik was nu degene die het bord leeg at en boven op de brug lag JW er nu af. Dan heb ik mijn wraak toch nog gehad.

Mooie rit gehad mannen en Jan-Willem nogmaals proficiat.

Thais

Zondag 14 april was het zover, een ronde Poederoijen waar de ritmeester mij bestempeld had als leider. Vooraf werd op de groepsapp de vraag gesteld, “kan iemand mij de route doorgeven, dan zet ik hem in mijn Garmin”.
Al snel werd het antwoord gegeven, dat deze ronde in je Garmin niet nodig is, deze ronde rijden we op gevoel, op de tast zullen we maar zeggen.
Na een foto shoot bij Roy (van Seeters), kon de koers beginnen.

Ondanks de vele afmeldingen in de sportgroep, bleef er toch een kleine groep sterke kleppers over (Jan Willem, John, Gerben, Erik en ondergetekende).
John had er zin in, vanaf de start was het gelijk vol gas. Ik weet niet of het de frustratie was van zijn KOL klassement, of de mankementen aan zijn nieuwe Canyon, maar hij had er zin in.

Ik ging naast hem fietsen en vroeg of hij kwaad was, “ja, op jou”, reageerde hij, maar voegde daar aan toe “dat het niet persoonlijk was”, hahaha. Dit even om het niveau binnen de sport groep aan te geven.

Als een geoliede machine, kon iedereen de route dromen. Dat was voor mij als leider wel verrekte handig.
Met een hoog gemiddelde reden we richting Heusden, voor ons reden 3 renners die voor ons als een rode lap werkte. Net voor we ze konden pakken, sloegen ze rechtsaf. Ze roken ons waarschijnlijk aankomen…

Natuurlijk wisten we donders goed, dat de wind op de terugweg onze grootste vijand kon worden. Toch werd er als een team gewerkt, iedereen sleurde aan zijn kopbeurten. Gerben had een nieuwe Cannondale aangeschaft en reed gelijk veel en veel sterker. JW is in de voorbereiding voor “the Ride”, hij gaat met de week sterker rijden.
Erik is de mentor van de groep, op het moment dat we denken dat hij gaat breken, komt hij weer met grote slagen terug bij de groep en klampt hij zich vast, geweldig.
Ja, en John……..tja.

Nee, zonder gekheid, John is van grote waarde binnen onze club. Zijn liefde voor fietsen, zijn stomme humor, dat hebben we binnen dit team keihard nodig.
Natuurlijk werd er onderweg gesproken over waar we koffie en appeltaart zouden pakken, een vast ritueel voor de sport. Fort Lunet was dit keer aan de beurt.
Tijdens de koffie kwamen we erachter dat we een hoog gemiddelde hadden gereden, zo’n hoog gemiddelde hadden we met de sport nog niet eerder gemaakt, vertelde Erik.

Met enige trots propte we de koffie en appeltaart naar binnen, en stapte weer terug op de fiets richting Made. This was a nice ride!

Twan

De WTC-zondag gaat de boeken in als de eerste zonnige WTC rit van het seizoen 2024. Met de zonnige vooruitzichten kon ik eindelijk zonder vrees voor viezigheid m’n nieuwe wielerschoentjes aan. Ook m’n Albert Heijn blauwe sokken en dito petje kon ik gebruiken en zodoende stond ik met vers geschoren beentjes aan de start van de rit.
Zo’n vlekkeloze start was echter niet voor iedereen weggelegd. John kwam er namelijk thuis achter dat zijn band weer plat stond. John konden we dus al wegstrepen. Hoewel John geen opkomstpunten verdiende, krijgt hij echter wel een punt voor het KOL-klassement waarin hij nu met 3 punten fier aan de leiding staat.
Wie wel gewoon op de afspraak kwamen, waren Martien, Erik, Jan-Willem, Twan en Curt. Zij stonden allemaal in hetzelfde kloffie aan de start. Geen lastige kledingkeuze met dit weer hoor, er werd gewoon consistent gekozen voor korte broek, lange mouwen…

Curt was de wegkapitein en hij had een route uitgestippeld naar de Bakkersmolen. Ik had er nog nooit van gehoord, dit bleek echter een cafeetje te zijn bij Essen. De route ging dus richting het zuidwesten, welke ook de richting was van waaruit de wind blies. Deze wind zou nog een belangrijke rol spelen in het geheel, want deze blies behoorlijk stevig.
Richting Zevenbergen werd dan ook gedraaid binnen ons pelotonneke. Iedereen deed mee, maar bij Zevenbergen eiste dit zijn tol. Voor Curt en Erik ging het te hard en we besloten daarom in 2 waaiers van 3 renners te gaan rijden.
Het was aanpoten zo tegen de wind in en de gedachten dat we dit ongeveer 50 kilometer moesten volhouden was nou ook niet bepaald bemoedigend. Toch ging het stukje bij beetje beter en kwamen we vanzelf aan bij de Belgische grens. Waar Curt zich wist te herstellen van de eerste 20km, zat Erik er echter doorheen. Waar hij de vorige rit nog erg sterk reed en eigenlijk ten allertijden het wiel kon houden, reed hij nu constant op zijn tandvlees. Iets wat voor hem natuurlijk nog wel het minst fijn was. Tja, slechte dagen komen altijd op slechte momenten, dat is helemaal geen probleem. We wachten gewoon op elkaar en proberen een geschikt tempo te vinden. Volgende week gaat het vast beter Erik!

Toen we ergens bij Baarle-Nassau weer België uit reden vroegen Martien en ik ons af waar die Bakkersmolen nou was. We hadden wel zin in een bakske, maar we hebben geen Bakkersmolen gezien… Curt had kennelijk geen zin om te stoppen dus verwittigde hij ons maar niet. Dat was jammer, want het was een leuke cafeetje met …jawel… een heuse molen. Martien was echter zo benieuwd dat hij de volgende dag het rondje opnieuw deed en toch de Bakkersmolen nog heeft kunnen zien.
Was de appeltaart daar ook goed Martien?

Via Baarle- Nassau en Rijsbergen werd de reis richting de May voortgezet, nu met wind in de rug. Heerlijk was het en JW, Martien en mijn persoon sprintte dan ook meermaals tegen elkaar waarbij de snelheden dik boven de 50km/h lagen. Heerlijk.
Ook bij de Moerdijkse Postbaan onder de A58 was dit het geval. Martien kwam als een komeet vanuit achteren voorbij geschoten, waarop JW en ik direct reageerden en probeerden naar Martiens wiel te rijden. Bij het aanzetten voelde ik het echter al, m’n voorband was lek en liep langzaam leeg. Dit hinderde me echter niet om toch de achtervolging op Martien in te zetten, welke JW en ik aan de andere zijde van A58 konden inhalen. Kop over kop werd vervolgens de Postbaan afgeraffeld tot het moment dat de benen echt niet meer wilde. Het was dan wachten op de anderen (die toch erg kort achter ons zaten) en op naar de koffie bij ’t stamcafe.

Na de koffie bleek mijn band echt plat te staan en omdat mijn band tubeless was opperde Jan-Willen om een plug in het gat te doen. Ik had al eens eerder zo’n plug naar alle tevredenheid gebruikt op een mountainbike. Bij racebandjes was ik echter nog sceptisch of dat zou gaan werken. Maar ja… ik had niet veel keuze dus kreeg ik van JW een plug en propte deze in de band. Tot mijn grote vreugde werkte dit nog ook en met een harde band konden we het laatste deel van onze tocht voltooien.
Thuis pompte ik de band nog eens goed op naar 6 bar en de volgende ochtend was hij nog steeds 6 bar, dus vanaf vandaag heb ik nu plugs bij op de racefiets. Bedankt JW!

Voor wat betreft het KOL-klassement heeft John er in mijn persoon een concurrent bij gekregen, om echter niet te ver uit te lopen op de rest hebben we besloten toch maar nieuwe bandjes te bestellen. Vittoria en Tufo moeten het doen voor ons.

Curt bedankt voor de mooie rit!

Thais

Vandaag stond de Polderrit op het programma. Op basis van de “Terug in de Tijdrit van 2023” had ik een route bedacht die zowel door de kleipolders als door de zandpolders zou lopen.
Er kwam een creatieve route uit, waar bij voorbaat al duidelijk was dat het een hoop draaien en keren zou worden. Al dat draaien en keren zou goed zijn om de explosiviteit te trainen.
De wind stond in ieder geval een keertje gunstig vanuit zuidwest. We zouden de sport echter niet zijn als we het onszelf niet onnodig moeilijk maakte, dus werd er gekozen om door de kleipolders met weinig beschutting (wind tegen) heen te fietsen en via de zandpolders met relatief veel bebossing retour te gaan. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Bij het gemeentehuis was de opkomst karig. Gelukkig waren er 4 sporters, te weten Twan, John, Jan-Willem en Paul Sedee, deze laatste is weer terug van weggeweest. Hij is echter nog niets veranderd tijdens het fietsen. Nog steeds spaart hij zichzelf geen millimeter, klaagt hij nooit en staat zijn tetter niet stil. Maar goed, na een jaar aan speculaties en verwachtingen heeft Paul nu toch zijn contributie betaald en rijdt hij weer trots mee in het WTC peloton. Welkom terug Paul, het is fijn om je er weer bij te hebben.
Zoals te lezen is in het vorige verslag, heeft Paul ook ongepland een eindje meegereden op de zaterdagrit. Na afloop bij de Elsakker sprak hij echter uit dat het sporttempo hem een beetje tegenviel en dat hij eigenlijk verwacht had dat we sneller zouden rijden. Dit was natuurlijk voor mij een directe klap in het gezicht die ik nog niet vergeten was en dus had ik een missie…

Na vertrek uit Made bolde het lekker en reed ik op kop nabij Blauwe Sluis. Achter hoorde ik alleen nog maar de stem van Paul die aan Twan aan het uitleggen was dat er zulke vreemde verkeersborden stonden bij de talrijke passeerstroken aldaar (zie foto). Twan zei niets terug, maar Paul raakte er maar niet over uitgepraat. Om Paul tot zwijgen te brengen, werd het tempo opgevoerd, maar Paul bleef praten, tot dat Twan naar Paul snauwde dat hij z’n mond moest houden, omdat we door al dat gepraat steeds sneller moesten gaan rijden. Paul hield zich toen maar stil, maar kon het niet laten om toch nog in het voorbijgaan even een mop te tappen. Prachtig!

Mijn zorgen over de route, met name het wijzen van de weg, werden gedurende de rit weggenomen door Jan-Willem welke de route ook in zijn Wahoo had staan en daarmee ook prima kon fungeren als wegwijzer. Deze weg leidde ons op een zeker moment naar het Windgat achter Etten-Leur. De wind stond daar idd straf en iedereen moest vol aan de bak. In de verte lonkte echter de bossen welke ons beschutting zouden brengen. Tot die tijd was het echter alle hens aan dek. Na Kruisstraat reden we de bossen in bij Bosbad Hoeven. Via de fietsbrug bij St. Willebrord reden we naar het zuidelijke deel van onze route. Nu was het draaien en keren pas echt begonnen in de talloze polderwegen ten zuiden van de A58. Waar we in dit gebied normaliter grotendeels over dezelfde wegen rijden, heeft dit gebied ook veel andere kleine polderwegen te bieden, allen voorzien van een prima asfaltlaag. Vanwege het voorjaar ligt er in de bochten nog wel behoorlijk wat steentjes. De uitgelezen kans voor John dus om zijn voorsprong in het KOL-klassement uit te bouwen. Lek reed John echter niet, wel kwam hij tijdens de rit verrassend goed uit de verf. Ondanks “zware benen” reed John prima vandaag.
Met de vorm van Jan-Willem komt het ook wel goed, ook hij was vaak op kop te vinden.

Via het Liesbos werd de route richting Made teruggevonden. Maar niet voordat we nog even bij d’n Elsakker waren gestopt. De uitbater herkende ons direct en de koffie met gebak stonden binnen 2 minuten op tafel. Ook is het ons wat duidelijker geworden dat de uitbater ons best wel oké vindt, want hij gaf ons alleen een mooie nekwarmer van Kwaremont cadeau. Dat was toch aardig van hem!
Lekker zo’n ouderwets café waar voor stamgasten nog wat extra’s wordt gedaan.

Na de koffie werd de weg op een straf tempo naar Made voortgezet. Voor Paul was het tempo toch wat te straf, hij vertelde dat hij totaal uitgewrongen was. Paul zou Paul echter niet zijn als hij deze tocht toch zeer optimistisch opnam en hier nieuwe energie uitput voor de volgende tocht. Gewoon in het diepe springen en aanklampen is toch de snelste manier om er gewend aan te raken.
De uitdrukking “He takes it like a man” past Paul in deze dan ook prima.

Thais

Een week na de “(Molen)Slag bij Kinderdijk” zijn vandaag de weersomstandigheden iets beter, maar na vorige week is alles beter.
Man, man wat een rit was dat…totale chaos !!!????
Met het bekend maken van het sportprogramma zag ik mijn naam als leider bij het rondje Baarle-Nassau,
laat dat nou net een van mijn favoriete rondjes zijn.
Onze rittenplanner Thijs wist dat natuurlijk.
Nu moeten we niet gelijk denken dat als je leider bent je ook de sterkste moet zijn en de hele rit op kop moet, wel handig als je sterke stembanden hebt want van achteruit is het hard schreeuwen.
Bij het oude gemeentehuis verzamelden zich 7 sporters.
Thijs, Twan, Jan-Willem, John, Flip, Gerben en ik stonden gemotiveerd aan de start, dat kwam omdat eieren zoeken bij Den Elsakker was beloofd.
Het gaf bij Twan zelfs de doorslag om vandaag mee te gaan, vertelde hij.
Ook John was zelfverzekerd, met een nieuw binnenbandje kan er vandaag niks gebeuren……toch?
De eerste km’s werden vrij rustig afgelegd, eerst ff bijpraten, vorige week hadden we daar geen gelegenheid voor (geen koffie) en er was juist zoveel te bespreken.
Zodra we het paaspopfestival waren gepasseerd ging de snelheid omhoog…..uitgepraat en vrij baan!!
Bij de Ter Aalsterbrug haakte nieuw oud-lid Paul Sedee nog aan.
Paul is nog niet helemaal klaar voor de sport (vertelde hij), maar wil toch een stukkie sfeer proeven.
Ik denk dat het niet meer lang duurt voor hij weer meegaat.
Hij appte mij later: “Dit motiveert wel!”.
We moeten linksaf de ketenbaan op, Jan Willem is daar gewend om rechtsaf te gaan.
Daar kwam het even aan op de stuurmanskunsten van hem en Gerben.
ps: leider wel op tijd de richting aan geven hé.
Ondertussen werden we wéér behoorlijk nat, is het niet van de regen of miezer dan wel van opspattend water, wat een smeerboel weer…….alweer! Toch hoor je niemand klagen.
Wielrennen is toch wel een teamsport (zie de docu ” All in”), elkaar oppeppen, opofferen voor een ander en een bandje leggen voor een ander.
Inderdaad bij Gilze, horst nr:50 rijdt John weer lek, dit keer zijn achterband.
Vorige week kwam Peter Broeders net langs en kon John zo instappen en naar huis, dit keer kwam mevrouw van Schijndel (van Horst nr 50) als reddende engel. Knibbel, knabbel, knuisje, John kom maar mee naar mijn huisje. Mevrouw v Schijndel vroeg of we hulp nodig hadden maar wilde eigenlijk niks.
Heeft u koffie voor ons;…”nee dat doe ik niet”. Wilt u uw fiets ruilen….”nee dat doe ik niet” ( wat een stelletje idioten zijn wij toch).
Wie wil er nu een damesfiets ruilen voor een nieuwe Canyon????
Flip wisselde de band vakkundig, alleen nog ff oppompen en weer gaan. Ik denk dat er 3 patronen in of naast de band gingen. Een voordeel John, je staat boven aan in het KOL klassement (zie foto)

Dit was ook het moment dat Paul voorlopig afscheid van ons nam, om hem te paaien en vooral om de huidige WTC cultuur te laten zien , veel koffie en gebak nuttigen bij Den Elsakker.
Cafe Den Elsakker is niet met de tijd meegegaan, maar dat maakt het juist zo mooi. “Blijf je lang genoeg gewoon dan word je vanzelf bijzonder” geldt wel voor hen.
Nu op naar Baarle-Nassau, gedeeltelijk Holland en België dit geeft mij met dit weer en de Ronde van Vlaanderen een Flandrién gevoel en even voel ik mij onoverwinnelijk. Dat duurde tot de oude Bredasebaan bij Chaam, daar werden we voorbij gescheurd door een echte Flandrién, een renner van Alpecin-Deceunink zat in het zog van een motor. In mijn fantasie was het MvdP, ik schat dat met zo’n 55km per uur hij ons een verkoudheid bezorgde!
Bam, weg was het onoverwinnelijke gevoel.
Om mij heen kijkend naar de andere teamgenoten, is het moeilijk te zien of iemand afziet, ik zie alleen maar bagger gezichten. Jan- Willem de jongste van het stel, is alweer snel in vorm. Ook Flip, vandaag de oudste, 2 maal zo oud als JW, lijkt makkelijk mee te kunnen.
Tja, Thijs en Twan zijn altijd sterk en Gerben zit gewoon fris op de fiets. John zegt na afloop op Strava: Slechte beine dieses mal. Nou John, die benen van jou had ik wel willen hebben hoor.
Ondertussen komen we bij Den Elsakker aan.
Daar denken ze dat WTC De Koempels binnenkomen, door onze zwarte gezichten.
Aan de uitbater zijn gezicht kan ik nooit aflezen of hij blij met ons is, maar door ons is zijn zaak gelijk vol.
Je kan ook niet zeggen dat er geen hond komt want daar komen Paul en zijn hond Fuhra binnen???( zie foto).
Goede timing Paul!
Wat niemand wist is dat de leider heel de rit met 1 kilo paaseieren in zijn bidon fietste.
Deze werden samen met de appeltaart en koffie rap genuttigd.
Dit alles is gefilmd (zie foto); Twan regelde dat weer netjes door dat uit te besteden aan The Three Degrees.

Ik had Twan en Gerben vooraf beloofd om ze thuis af te zetten, achteraf had ik daar spijt van.
Idd John, er is een kortere weg naar Made??
Maar beloftes komen we na.
Vrijwillig 102 km fietsen met dit weer dan moet je wel gek zijn???
En toch had iedereen bij thuiskomst weer een Big Smile op zijn gezicht.
Er werd netjes sportief gefietst, wederom een top rit !
Allemaal bedankt voor weer een heroïsche rit en Vrolijk Pasen.

Erik vd H