Op de Sport-app was daags van te voren al de verwachting uitgesproken dat het een zware zondagsrit zou gaan worden. Regen en harde wind lagen in het vooruitzicht en deze kwamen vanuit het noordwesten. Precies vanuit de richting waar we heen zouden gaan dus. Op de sportkalender stond namelijk de Molentocht gepland, u weet wel; het rondje Kinderdijk.

Bij vertrek was er op het Raadhuisplein geen mens te bekennen. Even spookte door mijn hoofd dat ze wellicht al om 08.30 uur vertrokken waren, maar al snel zag ik op de Marktstraat een groep renners staan. Lekker uit de wind.
Aldaar aangesloten hing er een wat zenuwachtige sfeer, niemand leek echt zin te hebben om met deze wind te gaan fietsen. De tour-groep koos bewust voor de makkelijkste weg en bleef zuidelijk tijdens hun tocht. De sport wilde hier niets van weten en besloot om zich gewoon aan het plan te houden. Wij waren wel bereid om ook daadwerkelijk nat te worden en af te zien voor onze klassementspunten.

Om 09:00 uur vertrokken we dan ook richting het westen, op ramkoers met het naderende onheil.
John hoefde niet lang te wachten op zijn eigen onheil, want bij de watertoren reed hij al lek. Ook de nieuw gestoken binnenband begaf het direct bij het oppompen en dus stond John voor een voldongen feit dat hij naar huis moest lopen. Gelukkig was Peter Broeders met zijn volgwagen dichtbij en kon John bij hem instappen.
Na afloop begreep ik dat hij een groot stuk metaal in zijn band had zitten. Wellicht van Bakker Metaal BV? Toeval bestaat niet.

Hoewel Frans nog wel probeerde om de lekke band van John als reden te gebruiken om het rondje wat korter te maken, werd toch besloten om ons aan de route te houden. Met 1 man minder reden we vervolgens verder richting het westen. In de groep waren aanwezig; Frans, Martien, Twan, Chris, Erik en Flip.
De wind was behoorlijk stevig en grotendeels reden we in twee waaiers. Dit ging vrij goed.
Net na Lage Zwaluwe werd de trim ingehaald en werd de Moerdijkbrug overgereden. Het waaide daar erg hard en de snelheid werd daarom vanwege de veiligheid aangepast.

Hoewel het nog niet geregend had, bleek nu al dat niet iedereen goed mee kon komen. En we waren nog maar 20km onderweg…. Bij Sliedrecht begon het vervolgens voor het eerst te regenen. Chris zag het allemaal gebeuren en sprak: “daar komt de ellende al.” En “ellende” was het. Nog geen twee minuten later kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Meegevoerd door harde rukwinden, deden de fijne hagelkorrels pijn op het gezicht. Zo goed en zo kwaad als het kon, werd nog steeds in 2 waaiers vooruit geploegd. Pas bij Kinderdijk leek de regen te minderen.
Inmiddels was alles nat; handschoenen, beenstukken, schoenen, alles was doorweekt. Hoewel de regen misschien minder was geworden, leek de wind juist te zijn aangetrokken. In het kale landschap van Kinderdijk had de wind vrij spel en beukte daar frontaal op ons in. Het voordeel van dit hondenweer was wel dat er praktisch geen toerist te bekennen was op Kinderdijk, dus daar hoefden we in ieder geval niet op te letten.

Hoewel iedereen aan het afzien was, gaven dergelijke weersomstandigheden wel een beetje een “Reinier Paping-gevoel.” De strijd met de weerselementen aangaan en deze overwinnen is voor velen toch wel een aantrekkelijke gedachte en bijna iedereen genoot hiervan in stilte. Twan vormde hierop de uitzondering, hij genoot hardop door te joelen, schreeuwen en de regengoden te danken voor deze epische tocht.
Dit duurde echter niet lang…

Na Kinderdijk reden we de Lekdijk op en hadden we de wind vol in de rug. Lekker ontspannen zou je zeggen, maar niets was minder waar, het afzien begon nu pas echt want de kou kreeg vat op het peloton. Met onze doorweekte kleding en een nieuwe asfaltweg waar het regenwater amper weg kon trekken, reden we feitelijk kilometers lang door een grote plas water. Ieders handen waren inmiddels zo koud geworden dat je bidon pakken al een behoorlijke opgave was. Even een reepje uit de achterzak pakken was er ook niet meer bij. Twan moest zelf stoppen omdat hij met zijn koude handen zijn rits niet meer kon openen. Nee, Twan was niet zo enthousiast meer….
Ook Chris, de man die altijd warmte uitstraalt, had het ijskoud. Hij voelde bij Kinderdijk zijn voeten al niet meer.
De Lekdijk was, ondanks wind in de rug, gewoon afzien. Iedereen was dan ook met zichzelf bezig en er zat geen structuur meer in het peloton dat op sommige stukken verspreid was over honderden meters.

Pas toen we van de Lekdijk afgingen, en dus weer de wind van de zijkant hadden, kwam iedereen weer bij elkaar en hadden we elkaar weer nodig om de wind te trotseren. Het beste was er echter bij de meeste al af. Koude is namelijk een enorme energievreter en dit was duidelijk te merken. Erik en Frans hadden het vooral erg zwaar. Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde eenieder ze zo veel mogelijk uit de wind te houden, maar de tocht bleef zwaar. Zeker toen we na Werkendam de wind weer schuin van voren kregen. De verschillen in de groep leken nu wel erg groot en de tocht ging velen al lang niet meer om een snelle en leuke rit. Nee hoor… “Thuiskomen en bij moeders onder een dekentje liggen” was slechts nog het enige doel.

Twan probeerde nog wat mensen over te halen om ergens koffie te gaan drinken maar nu kreeg zelfs hij dit niet meer voor elkaar. Daarom reden we in Made allemaal maar direct naar huis, waarbij we moesten constateren dat we de tocht hadden volbracht met nog geen 30,5 km/h gemiddeld. Dat is niet echt een Sport-gemiddelde….

Maar goed, we hebben ons aan het plan gehouden en hebben ons (zoals een goed Sporter betaamd) niet af laten schrikken door het weer. Ook hebben we allemaal weer even het Reinier Paping-gevoel gehad en zijn we ons bewust geworden van de grote verschillen in conditie binnen de sportgroep. Voor wat betreft dit laatste, ben ik ervan overtuigd dat dit grotendeels te wijten is geweest aan een combinatie van het weer, de afstand, de tijd van het jaar en de geringe trainingskilometers van een enkeling.
Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de verschillen in de loop van het seizoen kleiner gaan worden en dat we snel weer moeiteloos ritten kunnen afwerken a tempo van 37km/h gemiddeld… toch?

Op naar zaterdag dus, dan staat er Baarle-Nassau olv Erik op het programma.
Hopelijk nu wel een keertje met wat beter weer.

Thais.

We zijn aanbeland bij de derde rit van het seizoen en dit betekent volgens onze (sport)kalender dat er hierna geen sprake meer is van opbouw voor wat betreft de afstand. De gemiddelde afstand van de sport is namelijk ongeveer 100km per rit en de rit naar de Boompjesdijk zou deze afstand ongeveer omvatten. De opbouw in conditie is echter een heel ander chapiter. Troost u echter met de gedachte dat de gemiddelde afstand in ieder geval dus niet langer zal worden.

Bij de start zag ik weer erg veel leden. Waarschijnlijk hopen ze allemaal nog kans te maken op de leiderstrui. Tja…. de leiderstrui…. eigenlijk weet niemand hoe deze eruit ziet. Uit navraag bleek dat deze zelfs nog helemaal niet bestaat en dus strijden we op dit ogenblik voor een klassement zonder trui… Laat u echter niet ontmoedigen door dit feit en blijf komen. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat de trui er zeker gaat komen. Hoe het eruitziet weet nog geen mens, wellicht heeft u een leuk idee voor het design?

Onder de vele leden zag ik ook veel sporters staan. Dat is weer fijn, want ik had de overtuiging dat we een zware rit zouden krijgen met regen en wind. Dit bleek echter erg mee te vallen. Geen drupje regen en van de aangekondigde windkracht 3 was in mijn ogen geen sprake. Hooguit windkracht 2.

We vertrokken met 8 sporters te weten: Curt, John, Gerben, Jan-Willem, Frans, Twan, Chris. De negende renner Sander was naar huis gereden om zijn fiets te wisselen ivm een ondeugdelijke band. Bij de rotonde bij Wagenberg hebben we daarom best wel even moeten wachten op Sander. Hoewel dergelijke zaken altijd kunnen gebeuren, is het altijd handig om je fiets de avond van te voren te checken, maar wellicht heeft Sander dit ook wel gedaan.

Na de gebruikelijke waarschuwingen van een aantal sporters dat ik het niet te gek moet maken, werd de rit westwaarts ingezet. Via wat bekende en onbekende wegen reden we behoorlijk vlot naar Steenbergen toe. Door de voortdurende zijwind probeerde ik zoveel als ik kon een tweede waaier te maken. Dit is echter nog niet zo makkelijk als er vanuit de eerste waaier iemand naar achter komt. Dit vraagt om een training als je het mij vraagt. Wellicht is het een idee om eens een dinsdagavond rit op te offeren voor een gedegen training Waaieren & Draaien. Johan en Martien beheersen dit al goed en kunnen ons dat prima leren.

Onderweg naar Steenbergen werd goed samengewerkt, maar op de Afgeslechtedijk bij Steenbergen merkte ik dat ineens het tempo omhoog ging. Hoppakee, ik zat zo aan de 42km/h, alles op een lint en JW en Frans achterin stierven. Wat bleek, Sander was eens goed op zijn tijdritstuur gaan liggen. Hoewel het mij niet hard genoeg kan gaan (dan maar kapot), werd ik overvallen door een gevoel van medelijden met JW en besloot ik hem samen met Frans terug te halen. JW heeft dit jaar nog maar amper op de racefiets gezeten en werd nu hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Aan het einde van de rit gaf hij zelfs aan het gevoel te hebben dat hij de Marmotte had gefietst. Nou, toch knap van je dat mee bent gegaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan JW!

Voorbij de Boompjesdijk liet ik mij, terwijl we het viaduct over A29 opreden, even naar achter zakken. Het buzzende geluid van de terugschakelende elektrische derailleurs klonk als wielermuziek in oren. Wat hebben we tegenwoordig toch weer een mooi fietspark bij de Sport. Het is nog even wachten op de nieuwe fietsen van Gerben en JW, en dan is het feest compleet!

Boven de 80km beginnen de kilometers pijn te doen en de variëteit aan renners vooraan begon uit te dunnen. Curt had ik al een tijdje niet meer gezien, maar na goed kijken bleek hij zo dicht in mijn wiel te zitten dat ik hem amper kon zien. Dit was niet alles dat achter mijn rug gebeurde, John en Twan hadden het zo naar hun zit dat ze samen een gelletje deelden. Dat is pas ware vriendschap!
Frans had het op zijn beurt bij vlagen zwaar, nadat ik aan hem vroeg of het nog ging zei hij dat “het niet veel harder moest gaan.”
Tja, “niet veel harder” geeft in mijn ogen nog ruimte voor een klein beetje extra snelheid, we besloten echter verstandig te zijn en er werd dan ook geen tandje meer bijgeschakeld. 

Bij Zevenbergen probeerde ik de handen nog op elkaar te krijgen voor koffie bij d’n Elsakker, maar helaas er was te weinig animo. Twan ging hier niet mee akkoord en gooide al zijn social skills (en dat zijn er nogal wat) in de strijd om toch nog ergens koffie te kunnen drinken. Vijf minuten later kon Twan mij melden dat we koffie zouden gaan de drinken bij café De Droom te Langeweg (voorheen een truckerscafe toen de A16 nog niet bestond.)
Aldaar aangekomen bleek het hele zaakje gesloten en alweer moest Twan een beroep doen op zijn sociale vaardigheden. En… alweer succesvol. De op leeftijd zijnde eigenaresse werd volledig ingepakt door onze ras-ondernemer en we mochten koffie en gebak komen drinken.
Tijdens de koffie kwam de driedaagse nog uitgebreid ter sprake en we vroegen ons hardop af of dat de rit op zondag in september ook zou gelden voor het opkomstklassement. De meningen waren verdeeld, ondanks het feit dat de kalender als zodanig in de ledenvergadering is vastgesteld en dat ritten op deze kalender dus meetellen voor het opkomstklassement.

Enfin, u voelt een dilemma aankomen en daarom moeten we toch de hulp in gaan roepen van Anneke, het lopende WTC-wetboek. Anneke, help ons uit de brand! Telt die sportrit op zondag 8 september mee voor het opkomstklassement? Ik ben namelijk wel van plan om die trui (die niet bestaat) aan het einde van het jaar binnen te slepen!

Mannen bedankt weer voor de mooie rit en tot volgende week, dan staat de Molentocht olv Martien op het programma!

Thais.

De tweede rit van het WTC seizoen begon onder een dik tapijt wolken en met een koude wind uit het noordoosten. Chris zou de wegkapitein voor vandaag zijn en zou ons leiden langs de Noordwaard.
Bij het oude gemeentehuis aangekomen begon Twan al te zuchten toen hij mij zag. Direct aansluitend kwam Flip naar me toe met de mededeling dat “we” besloten hadden om het niet te gek te maken. Kennelijk had Chris vermoeide benen en hij was ook niet van plan de wegkapitein te zijn. Hij gaf het stokje graag door aan iemand anders, zo gaf hij te kennen.

Nou lekker dan, kom ik op raceday vol sportieve motivatie naar het gemeentehuis en krijg ik dit te horen. Uiteraard sterkte dit alleen nog maar mijn gedachte om de rit hard te maken en aldus vertrokken we rond 09.00 uur richting Werkendam, waarbij Martien het voortouw nam met 7 man in zijn kielzog te weten; Flip, Johan, Curt, Twan, Gerben, Chris en ikzelf.

De wind stond de eerste 15 kilometer flink op kop en toen de snelheid voorbij Raamsdonksveer onder de 29km/h dreigde te raken, vond ik dat ik in moest grijpen om het tempo weer wat op te krikken. Kennelijk deed ik dit iets te voortvarend en kwam ik er al snel achter dat ik alleen reed. Na gewacht te hebben, sprak Martien mij vermanend aan en verzocht mij m’n Garmin maar weg te gooien zodat ik beter op de groep kon letten. Hoewel Martien gelijk had, besloot ik mijn Garmin toch maar niet weg te gooien en heb ik mij toegewijd om een tweede waaier te maken op trajecten waar het kon of nodig was.

Zo rond Uppel begonnen de eerste klachten te komen. Johan riep dat hij het zo geen 3 uur kon volhouden. Hierop lieten we Johan weten dat we hoogstens twee en een half uur onderweg waren en dat hij zich dus niet druk hoefde te maken. Kort hierna werd het wat makkelijker omdat we wind in de rug kregen. Met het grootste gemak reden we zo rond de 40k/h richting het westen. Voor Curt was dit echter niet voldoende en hij voerde de snelheid dan ook al snel op richting de 45km/h. Het ging lekker maar iedereen wist dat we de prijs van dit genot nog moesten gaan betalen. De wind zou ons niet genadig zijn, dus nu toch maar even snel wat eten voordat we gaan afzien.
Vanaf het Biesbosch-museum reden we recht de wind in en vanaf kop zag ik dat iedereen mij goed kon volgen. Het viel eigenlijk ook best wel mee met de wind en halverwege de Noordwaard probeerden we te draaien. Hier zagen we Johan voor het eerst op kop komen en juist toen stopte het draaien en bleef Johan in de wind. Wat een rotstreek……
Noordwaard uit reden we het industrieterrein van Jesus Saves in. Normaliter loodst John ons altijd door dit labyrint, maar omdat hij permanente hersenschade had opgelopen met bier drinken was hij deze rit afwezig. Nu waren we op onszelf aangewezen en prompt reden we verkeerd. Tja John, de sport kan gewoon niet zonder jou.
Kennelijk heeft Jezus (John’s secondant) ons toch gered en vonden we de uitgang. Via de Grote Waardweg reden we vervolgens richting Hank. De snelheid ging weer omhoog en de benen voelde goed. Twan en Johan hoorde ik echter niet veel meer en naarmate we verder op de Grote Waardweg reden, stroomde de spieren vol en werd er op karakter gefietst. Zo rond de Visserhang bereikte de inspanning het hoogtepunt. Met wat aanmoedigingen mijnerzijds nam Twan toch nog even de kop over, maar dit bleek toch iets te veel gevraagd. Het verstand wilde wel, maar de benen niet meer. Twan werd zelfs een beetje misselijk van deze inspanning, zo begreep ik later bij de koffie.
Terug naar de koers; door de kopbeurt van Twan was nu een gat ontstaan dat dicht gereden moest worden. Gerben nam dit op zich. Ook bij hem spoot het lactaat uit de oren, maar uiteindelijk reed hij het gat dicht, wat kort hierop tenietgedaan werd omdat anderen er reeds aflagen. Curt kwam vervolgens op kop en neutraliseerde de koers waarop iedereen weer een beetje kon herstellen.
Hoewel er weer lekker werd afgezien heb ik de hele Grote Waardweg weer genoten. Dat we samen met zulke snelheden al in maart kunnen rijden belooft wat voor de rest van het seizoen!
Op een normale sportsnelheid werd vervolgens richting Made gefietst, waarbij zoals gewoonlijk nog even de burg over de Amertak vol werd afgeraffeld.

Na arbeid volgende ontspanning en werd onder het genot van een appelpunt nog nagesproken over de tocht en over de tochten die komen gaan. Chris merkte hierbij op dat we dit jaar nog veel leuke en speciale tochten zouden mee maken. Een leuk vooruitzicht mannen!

Thais

Al een aantal maanden hadden we het nieuwe shirt met de (deels) nieuwe sponsoren in de kast hangen. Pas bij de openingsrit mochten we dit aan. Dit betekende dat het oude shirt ook in de eerste 2 maanden van 2024 nog op de Brabantse wegen te zien was.
Deze eerste twee maanden zijn van groot belang voor de conditie. Heb je deze twee maanden niet goed benut, dan voel je zeker tot en met april de gevolgen hiervan. Sommige mensen, zoals Johan hebben echter een natuurlijke aanleg voor fietsen en hebben hier geen last van. Hoeveel ze ook eten en drinken, ze kunnen altijd met de snelste mee.
De rest moet daarentegen gewoon werken voor hun conditie en de meeste renners van de sportploeg trainden dan ook zeker 2 keer in de week op de gravelfiets of mtb. Nou is trainen misschien een groot woord, want met een gravelfiets een beetje in de modder prullen kan je toch geen trainen noemen. Dit is meer een beetje plezier hebben op de fiets en zorgen dat de spiertjes niet helemaal naar z’n grootje gaan in de wintermaanden.
Nee hoor, trainen voor het wegseizoen doe je gewoon op de racefiets. Met deze gedachte heb ik dan ook al half januari de racefiets gepakt en ben ik niet al te veel in de modder komen te zitten. Voor degene die dit wel met tij en ontij deden kan ik alleen maar respect hebben. Zeker Gerben en John hebben heel wat ontberingen doorstaan met valpartijen in bramenstruiken en avonturen onder water.
Afgelopen dinsdagavond begon de openingsrit wel erg dichtbij te komen en werd er een mtb rit gereden. Omdat ik de jongens al lang niet gezien had, besloot ik op de afgesproken tijd met de racefiets naar de start te komen om even gedag te zeggen. Het bleek dat we alleen maar over de weg zouden rijden, dus kon ik mooi mee. Het bleek de eerste gelegenheid te zijn voor een goede krachtmeting voor de start van het seizoen. Niemand zei het, maar iedereen wist het…
Met 33+km/h werd het een heftig tochtje. Met onze dikke banden reden we als 6 zoemende bijen door het aarde donkere landschap rond Dongen. Rijdend in het slaglicht van Curt’s mega schijnwerper bedacht ik mij dat eigenlijk niemand er slecht voorstond. Iedereen reed erg sterk. Als dit een voorbode wordt voor het seizoen 2024, dan zouden we nog veel lol gaan beleven……

Zondag 3 maart 2024 was het zover. De eerste rit van het WTC in 2024 was een feit. Traditie getrouw is dit ook direct de uitgelezen kans om direct ongeveer de helft van je contributie terug te verdienen, ivm met de brunch die na de rit volgde.
Met een enorme groep wtc’ers vertrokken we eerst naar onze nieuwe sponsor; Albert Heijn Made waar directeur dhr. Van Meel ons al stond op te wachten met stroopwafels preluderend op een groepsfoto van de club in het nieuwe outfit.
Hierna werd olv Ad verder gereden naar VEMA Crane, waarbij we langs de Schietberg reden. Ad dacht waarschijnlijk dat hij nog op de mtb zat, want de gehele straat lag open waardoor we met 50 renners over het trottoir moesten. Hoewel Ad het op een slecht voorverkenning gooide, moet ik zeggen dat die weg nu al onderhand een half jaar openligt. Wanneer zouden ze dit nu eens een keer af hebben…?
Op weg naar VEMA Crane zag ik dat Twan helemaal achteraan fietste en trots neer keek op al zijn nieuwe kleine mini hamstertjes in blauwe tenue. Peter heeft hier een filmpje van rond gestuurd. Best een indrukwekkende groep zo, vind ik.

Na de fotoshoot bij VEMA Crane kon de rit echt beginnen. We hadden ondanks de afwezigheid van diverse vaste sporters toch een serieus grote groep sporters bestaande uit Twan, Thijs, Gerben, Chris, John, Johan, Kevin, Frans, Curt en Flip. Opvallend was dat Johan met z’n gravelbike (inclusief gigantische spatlap) meedeed… Maar goed, zoals reeds eerder gezegd; Johan kan gewoon op zijn talent rekenen.
Bij het oprijden van de Terheijdense brug schoten de woorden van John direct al door mijn hoofd. “Niet te snel beginnen Thais, want mannen zoals Frans zijn niet zo explosief en moeten eerst even goed warmrijden. Nou lezers, drie keer raden wie brug af direct vol op kop ging rijden… precies onze Patron himself.
De opgelegde restrictie van Sjon kon dus direct al overboord gegooid worden en na Terheijden kon ik dan ook lekker hard op kop rijden zonder morele dilemma’s. Oh oh, wat heb ik dat toch weer gemist. Iedereen nam ook lekker over en met een gangetje van rond de 35 vonden we onze weg richting Moerdijk. John was dit keer wegkapitein en had duidelijk veel werk gestoken in het uitzetten van de route. Het werd precies dezelfde route als de route die we samen een dag eerder hadden gereden. Prima dus, want we kwamen precies om 11.00 uur aan bij het Trefpunt. Wij wel…
Onderweg werd niet veel gepraat en bij Zevenbergen begon het hier en daar te kraken. Tot overmaat van ramp hadden we ook nog eens het enige verkeerslicht mee. “K**! Groen!” klonk het in het peloton.
Bij de Rode Vaart ging vervolgens weer iedereen in het rood en werd ik door Chris tot de orde geroepen. Het ging te hard voor de renners die nog maar 300km dit jaar hadden gefietst.
De weg werd hierna vervolgd richting Lage Zwaluwe waar we nog steeds een aardig tempo in de benen hadden. Hier en daar werd nog iemand wat aangeduwd, de duw was echt van diens aard dat het ook als seksueel grensoverschrijdend gedrag opgevat kan worden… ja ja ook binnen de WTC moeten we hier alert op zijn. Een mede renner aanduwen is trouwens op zich een collegiale daad, maar tja, als je energie over hebt om andere aan te duwen, dan rijdt je niet genoeg op kop. Zo kan je het natuurlijk ook zien…
Richting Made werd het gas weer even opengetrokken, waarna we via de Koekoeksweg Made inreden. Aldaar reden we op kakelvers asfalt waar Kevin maar niet over uitgesproken leek te raken.

Bij het Trefpunt werden we verwelkomd met een heerlijke brunch. De rit werd natuurlijk geëvalueerd waarbij Kevin en Johan opgelucht waren dat ze de boel goed konden bijhouden. Nog een beetje bij trainen en ook de langere ritten zullen voor jullie gesneden koek zijn.
Na de brunch werd nog gezellig afgesloten met een pintje. Een geslaagde afsluiting van een seizoensopening!

Thais