Alle berichten van Rene van Mook

Jaarverslag 2023

Jaarverslag

download als pdf

Ook 2023 is een bewogen seizoen. We hebben toch wel plotseling afscheid moeten nemen van ons clublid en rode trui drager Jan Lensvelt. Daarnaast komt er een verandering in de sponsoring vanaf 2024, maar dat volgt later in het verslag.
Eerst de belangrijkste gebeurtenissen in chronologische volgorde:

  • 5 maart was de start van het wegseizoen. Iedereen had er weer zin in. We noteerden meteen de hoogste opkomst van het hele seizoen met 65% van onze leden aan de start. Na de rit mochten we genieten van een lekkere en uitgebreide brunch in de bistro van de Korenbeurs. Daar sloten nog meer leden aan. Iedereen kon bijkletsen en de kop was eraf.
  • 23 april was de Mol. Dit is de jaarlijkse krachtmeting op het wielerbaantje in Dordrecht. Anders dan anders werd er nu per groep gereden zodat er uit elk peloton een winnaar tevoorschijn zou komen. Dit was een proef om ervoor te zorgen dat iedereen mee kan doen. Het was een succes. Bij de sport was Martien van Kaam de winnaar. Bij de tour kwam Johan van Helmond als winnaar uit de bus en de trimgroep kwam met alle vijf de renners tegelijk over de streep. We konden terugkijken op een mooie dag.
  • 24 juni was het fietsweekend Arnhem ingepland. Helaas is dit niet doorgegaan doordat er onvoldoende deelnemers waren. De intentie is er vaak wel, maar dan blijkt het toch lastig in te passen in ons drukke leventje. Volgend seizoen wellicht beter.
  • Op 18 juni werd Jan Lensvelt de trotse drager van de rode leiderstrui.
    Kort daarna werd hij weer ziek en kwam in het ziekenhuis terecht. Er werd besloten om hem de Rode trui van dit jaar definitief te overhandigen als opsteker bij zijn zware behandelingen.
  • 9 juli stond de tijdrit op de kalender van WTC Made. 18 WTC-ers hadden zich opgegeven. Ook waren er drie vlaggers en twee tijdwaarnemers present. Tijdens de gezellige gezinsmiddag die volgde, werd de wisselbokaal uitgereikt aan Gerard van Oerle en Corné Schoenmakers. Zij waren hun voorspelde tijd tot op 6 seconden benaderd en daarmee de winnaars. Hans van Bragt en Johan van Helmond hadden een leuke foto-fietstocht georganiseerd voor de gezinsmiddag. Onderweg werden we verrast door een fantastische rondleiding in de AH molen in Made, verzorgd door de enthousiaste molenaar en Twan van Meel. Ook mochten we een ijsje tappen bij de kaasboerderij ’t Bosch. We sloten deze dag af met een lekkere barbecue in de prachtige tuin van de familie van Oerle op Teraalst. Zo werd ook deze WTC activiteiten dag een gezellig succes.
  • 30 juli, Op zondagmorgen net voor vertrek van onze clubtocht kregen we het droevige nieuws van het overlijden van Jan. Wat was dit snel gegaan. Onze interim voorzitter Ad van Wesel, sprak een mooi woordje en er was een moment van stilte. Alle groepen startten diep onder de indruk met hun rit. De trimgroep, samen met bakker Peter Broeders, had onderweg een kaarsje opgestoken voor hun maatje.
    Vrijdag 4 augustus was er een waardig afscheid van Jan. Een grote groep WTC-ers vormde een erehaag met draaiend voorwiel. Daarna zijn er nog veel mensen naar Breda gegaan om Jan de laatste eer te bewijzen.
  • De bijpraattocht van 3 september bij Shirley was gezellig. Onder het genot van een kopje koffie/thee met een flink stuk appeltaart werd er weer flink gekletst. Voor de liefhebbers was er daarna nog fris of een pilsje.
  • 14 dagen later op 17 september was de Den Hout- Den Hout- Den Hout tocht, toch wel het hoogtepunt voor veel leden. Het was een goed georganiseerde rit waar met plezier op teruggekeken kan worden.
  • En toen was het op 15 oktober alweer de laatste rit van het seizoen. Door het buiige weer waren er maar 20 renners aan de start. Gelukkig was er wel een grote opkomst bij RVSA waar we konden genieten van snert met brood & spek.
    Zoals gebruikelijk werd het opkomstklassement, bijgehouden door Rene, bekend gemaakt. Dat was dit jaar een verhaal apart. Tijdens Jan’s ziekte rode trui al uitgereikt. En daarom werd besloten dat er alleen maar naar de opkomst “na Jan” gekeken zou worden. Nieuwkomer Adrie Verregghen eindigde als derde “na Jan”, en tevens als lekkebandenkampioen. Ad van Wesel werd tweede en Anneke van Wesel eindigde als eerste “na Jan”. De geldprijzen zijn door dit drietal geschonken aan Stichting Ambulancewens Nederland. Ook kregen andere leden nog de kans om dit goede doel te steunen via de QR-code die uitgedeeld werd. Die code werd ook online gezet en één dag later kon Maurice al € 340,- noteren om over te maken naar deze stichting die ons Jan in de laatste dagen van zijn leven nog een mooie dag bezorgden met een bezoek ook zijn huis in Made.
    Ook alle sponsoren waren aanwezig. Dat was bijzonder want we hadden het afscheid van Tanja & Eric van RVSA. Na 10 jaar gaven zij aan te stoppen met de sponsoring.
    Dit betekende dat de sponsorcommissie op zoek moest naar een nieuwe sponsor. Die vonden zij in Twan van Meel van AH Made. Nieuwe sponsor betekent ook nieuw logo en dat er nieuwe kleuren in het tenue van WTC komen. De sponsoren hebben alle drie de nieuwe contracten voor vier jaar getekend. Rob van Oorschot deed dit digitaal vanuit Spanje. Roy Delhij van PS van Seeters en Twan van Meel tekenden gewoon bij ons in de zaal.
  • Dan nog een paar feitjes:
    Er zijn 35 tochten gefietst. Meestal reden 3 pelotons. Er was dit jaar zelden een TT groep De gemiddelde opkomst was met 47% onder de streefwaarde van 50%. De hoogste opkomst was tijdens de brunchtocht met 65%. De tourgroep is bijna alle tochten gereden terwijl bijvoorbeeld sportmensen daar soms bij aansloten. Deze gtoep heeft zo’n 2700 km in clubverband gefietst De nummer 1 van het opkomstklassement heeft 5 ritten niet gefietst.. Tot slot; Peter Broeders, de bakker was bijna elke zondag paraat bij het Oude Raadhuis om foto’s te maken van het vertrek.

Leden:
We begonnen het seizoen met 59 leden.
In de loop van het seizoen noteerden we als nieuwe leden Jan Willem Slob en Arion van Dongen.
Maar we hadden ook vertrekkende leden , te weten Marielle Verhoeve, Melody Renkema en Sharelle van Dongen.

Kevin Damen droeg zijn taken de laatste maanden over aan Ad van Wesel als interim voorzitter.

Dit was mijn jaarverslag.
Petra (secretaris)

Fietsverslaglegging WTC Made in historisch perspectief

Fietsverslagen

Een kleine beschouwing op onze fietsverslaglegging

Zoals enkele van jullie misschien weten ben ik erg geïnteresseerd in geschiedenis. Het maakte mij feitelijk niet eens zoveel uit met welke geschiedenis ik me bezighoud, maar het simpelweg weten hoe dingen vroeger waren en hoe ze in de loop van de tijd zijn veranderd fascineert mij enorm. In veel gevallen is dan ook een historisch perspectief nodig om zaken in het heden te kunnen beredeneren. Dit geldt ook voor de WTC Made.

Toen ik in 2017 bij de WTC Made lid werd was ik al direct erg gecharmeerd van de fietsverslagen die na iedere tocht werden opgemaakt en gepubliceerd. Zonder dat je er direct bij stilstaat, wordt er daardoor elke week weer letterlijk geschiedenis geschreven. Hoeveel mensen de verslagen precies lezen weet ik niet, maar het zijn er in ieder geval een aanzienlijk aantal.

Met het schrijven van de verslagen worden een aantal zaken bereikt. Allereerst zorgt dit op de korte termijn dat deelnemers van de betreffende rit deze rit feitelijk direct kunnen herbeleven als zij op de maandagmorgen het verslag lezen.

Naast de deelnemers kunnen ook de leden die er niet bij zijn geweest lezen hoe het eraan toe is gegaan. Dit zorgt dan weer voor meer betrokkenheid met de club en tussen de verschillende groepen in de club.

Ook op de lange termijn hebben de verslagen een belangrijke rol. Doordat actuele verslagen vaak inhoudelijk erg op elkaar lijken en de historische waarde niet direct zichtbaar is, doordat er geen zichtbare veranderingen zijn, moeten we wat meer uitzoomen om deze historische waarde wel te zien. Vanaf 2014 zijn al de verslagen op de website gepubliceerd en is iedereen in de gelegenheid om deze verslagen te lezen. Als je deze “oude” verslagen lees, dan zie dat de verslagen als geheel veel meer zeggen dan alleen een beschrijven in routes en deelnemers. Je ziet namelijk ook dat wat meer abstracte zaken veranderen zoals rollen van leden en normen & waarden binnen de club. Het woord “veranderen”  is  in deze context dan ook wel een ongeschikt woord dat insinueert dat iets van de een op de andere dag veranderd. “Evolueren” is misschien een passender woord om te beschrijven hoe onopgemerkt en langzaam zaken soms anders worden.

Wat door de jaren heen (in ieder geval vanaf 2014) toch weinig aan veranderingen blootgesteld is geweest, zijn de auteurs van de verslagen. Of wellicht heb ik in tijd nog niet ver genoeg uitgezoomd om deze evolutie te zien….

Het zijn meestal dezelfde namen onder aan de verslagen, wat op zich prima is natuurlijk.

Sommige auteurs houden het vooral bij de feiten van de rit of beschrijven globaal of soms in detail de gereden route en schrijven vanuit een rol waarin het lijkt dat niet eens deelnemer waren aan de rit.

Andere auteurs schrijven juist vanuit de ik-persoon waarin feiten en hun gedachten op papier worden gezet.

Ook zijn er auteurs die zich wat meer richten op de deelnemers en hun gedrag, waarbij feit en fictie geregeld door elkaar gehaald worden en waar zaken soms aan de verbeelding van de lezer overgelaten worden.

Geen van deze auteurs is met de pen in de hand geboren, maar na verloop van tijd wordt het wel steeds makkelijker om de woorden op papier te schrijven, kan ik u uit eigen ervaring vertellen.

Persoonlijk vind ik het altijd erg leuk als iemand de pen oppakt die weinig of nog nooit een verslag geschreven heeft. Dit geeft bijna altijd toch net een andere invalshoek en met de tijd zal dit historische echt waardevol zijn.

Nu gaat deze kleine beschouwing natuurlijk over de waarde van onze fietsverslagen en daarmee indirect over het historisch besef binnen onze club en is het niet een wervingscampagne voor nieuwe auteurs. Desalniettemin zou het in het heden zeker een verfrissend effect hebben als we weer eens een stukje van een onbekende auteur voorbij zagen komen. Hoe dit op lange termijn in historische opzicht zijn effect zal hebben blijft een vraag voor de toekomst.

Dank u voor de aandacht en tot ziens op de fiets.

Thais

Rondje Coca-Cola

Fietsverslagen

Een prachtige ochtend weer. Misschien wat minder zon en iets frisser dan vorige week. De wind nu uit het oosten. Hoewel matig.

Dat wat betreft het weer. Het werd, zoals als was aangekondigd, een rondje Coca-Cola. Altijd aardig om via Waspik, schmoer (opa van Seters) en vlak langs de Moer richting Tilburg te fietsen. Er zitten mooie, maar vooral bekende stukken tussen. En ondanks de weer voortreffelijke voorbereiding van John werd er toch een afslag gemist. “Pas de problem”, de Trim is creatief en addaptief. En bovendien zijn er wegen genoeg.

In Dongen kwamen weer op het juiste pad. En passeerde, ik realisseerde me dat toen ik de typische stenen op de weg zag, we het parcours van wat ooit het Kanaalstraat-criterium was. Een waar ik niet al te beste herinneringen aan heb. Het regende, en die typische stenen worden dan erg glad. Na 6 keer onvrijwillig die stenen van dichtbij te hebben bekeken, ben ik afgestapt. Naar mijn weten de enige keer dat ik dat uit eigen beweging gedaan heb. Vergeef me even deze overwegingen, de herinneringen komen spontaan, en zoeken een uitweg. Bij dezen.

Uiteindelijk was het weer een mooi tochtje. En weet ik nu dus zeker dat ik Adri van school ken. Van de Ambachtsschool in Geertruidenberg, hoewel we niet bij elkaar in de klas hebben gezeten.. De school die weer een link had met mijn zwager en Wim. De wereld is vaak kleiner dan je denkt.

En we eindigde weer in Made. Samen met Gerard ben ik weer naar Geertuidenberg gefietst. Wat nog wat leuks opleverde met kinderen die aan de weg wat snuiterijen verkochten.

Dit was de voorlaatse tocht van dit zomerseizoen. Een prettige tocht weer.

Tot volgende week

Gerard

Tourtje Zevenhuizen

Fietsverslagen,

De op 1 na laatst rit van het WTC-seizoen 2023 was weer aangebroken. Wat gaat de tijd toch weer snel he.
Op de sport-app werd op zaterdag al gediscussieerd over de te volgen route. “De Dreef” was het voorstel van Frans, maar aangezien er nogal wat “Dreefen” zijn, was het niet helemaal duidelijk wat hij bedoelde. Ook een rondje Oesterdam kwam voorbij, echter dit voorstel kon op weinig steun rekenen. Twan vond het nochtans een goed idee, ook al ging hij zelf niet mee… Uiteindelijk zou het erop neer komen dan we op de zondagochtend wel adhoc een route zouden kiezen.

Zelf had ik mij al afgemeld bij de sport, want een Bas, een goede vriend van mij, wilde wel eens proberen hoe het is om met een peloton te rijden. Voor mij was het dus zaak om hem hierin te begeleiden. Zodoende ging ik vandaag eens met de tour mee.

Bij de startplaats was de opkomst wat matigjes. Dit gold al helemaal voor de sport. Alleen Frans, Gerben, John, Flip en Johan waren er van de sport. 5 man sport dus, dat moet toch kunnen zou je zeggen. Toch verkozen deze heerschappen om de tour-pet op te zetten. Dit tot grote teleurstelling van Gerben die bang was dat het net zo langzaam zou gaan als vorige week. Dit viel echter behoorlijk mee, zo bleek later.

Nadat we kort op Flip gewacht hadden, vertrokken we iets over 9 uur richting Zevenhuizen onder leiding van Ad met Johan, Johan, Gerben, Thijs, Flip, Anneke, Frans, Gerard en gastrijder Bas, Het zou een rondje van 75 km worden. Niemand wist echter waar Zevenhuizen lag. Het was in ieder geval niet Zevenhuizen bij Rotterdam, want dan zouden we minimaal 120 km moeten rijden. Onderweg begreep ik van Ad dat hij bij het bestuderen van de kaart dit gehucht had zien staan nabij Dinteloord en dat hij het wel aardig vond dit te vermelden als bestemming. Nou dan zijn we geografisch toch weer wat wijzer geworden.

We gingen dus westwaarts via een aantal ongebruikelijk wegen. Altijd verfrissend mijns inziens. Onderweg werd duidelijk dat er behoorlijk wat klei op de weg lag. Gelukkig heeft het nog niet geregend, anders zou het zeker een modderballet zijn geweest.
Via Blauwe Sluis reden we langs de parallelweg van de A17 richting Fijnaart. Onderweg hield ik Bas goed in de gaten en coachte ik waar nodig. Bas bleek een snelle leerling en liet zien zich goed in een peloton te kunnen bewegen. Het peloton van de tour-ploeg is daarnaast ook nog eens een groep waar je goed kan leren rijden. Dit komt met namelijk doordat hier veel en consequent wordt gecommuniceerd met elkaar over gevaren, obstakels en de te rijden route.

Voorbij Fijnaart naderden we Zevenhuizen met rasse schreden. Bas zat er nog goed bij en had al de plannen uitgesproken om de volgende keer de Sport eens te proberen. “Wacht eerst deze rit maar even af” was mijn commentaar.
Onopgemerkt fietsten we vervolgens door Zevenhuizen, waarna we de verkeerde weg namen richting Dintelmond, ipv richting Stampersgat. We herstelden echter snel en de rit werd vervolgd in de goede richting. Inmiddels reed ik samen met Ad op kop en hadden we een gesprek over de WTC die in 2026 zijn 50 jarig jubileum mag vieren. Een duik in de geschiedenis van de club is altijd een belangrijk item bij zo’n jubileum. Wellicht dat we daar dus wat mee kunnen bij het jubileum.
Met Ad had ik het ook over zijn werk. Hij vertelde mij dat in veel organisaties de leidinggevende personen op oudere leeftijd van functie veranderen en adviseur worden in plaats van leidinggevende. Een zogenaamde “Individual Contributer”. Op deze manier wordt zo’n oudere medewerker gewaardeerd om de kennis die deze heeft en kan diegene toch van meerwaarde zijn voor de organisatie.
Later zat ik te denken dat Ad al een aantal jaar de Individual Contributer is bij de WTC door adviezen te geven aan het bestuur. Met het feit dat hij op dit moment toch de handschoen weer heeft opgepakt om tijdelijk voorzitter te worden, laat hij eigenlijk zien dat hij zo weer terug in zijn oude rol kan komen. Dit onderstreept zijn betrokkenheid bij de club en dat wordt zeer gewaardeerd. Enfin, genoeg veren voor Ad nu… terug naar de rit.

De oostenwind was inmiddels een klein beetje aangetrokken en dit betekende dat we wat meer wattjes weg moesten gaan trappen. Johan voelde dit goed aan en liet zich daarom wat meer van voren zien. Met z’n glimmende ketting en cassette trapte hij redelijk wat kilometers weg op kop, al kan Johan natuurlijk nooit genoeg op kop rijden, dat lijkt me duidelijk…
Op de Goudbloemsedijk werd vervolgens op initiatief van Johan lekker rondgedraaid. Ook Bas had snel door hoe het werkte. Toch kan ik het niet laten om even de kritische noot te kraken dat sommigen in het peloton tijdens het draaien de benen wat meer stil moeten houden als ze van kop komen.
Dat gezegd hebbende, zag ik bij Zevenbergen dat de kilometers hun tol begonnen te eisen. De structuur was er een beetje uit en er werd wat minder gekletst. Na een sterke en lange kopbeurt van Frans richting Zwartenberg liet Bas vervolgens zijn bidon vallen en kwamen we tot een stilstand. Alles voor niets gedaan Frans…

Onze weg vervolgden we vervolgens richting Prinsenbeek waar de gedachte aan appeltaart van d’n Elsakker mijn geest al begon te corrumperen. De tour is de sport echter niet en dus werd d’n Elsakker totaal genegeerd als elk ander café. Richting Made was de energie bij de sporters echter nog niet op en werd er wat harder gefietst. Op commando van Anneke werd echter de snelheid er (terecht) uit gehaald en fietsten we met ruim 31km/h gemiddeld Made binnen. Prima zo.

Op verzoek van een aantal heb ik als gastschrijver eens een tour-verslag mogen schrijven. Al moet ik zeggen dat het met 5 sport-renners ook een sportverslag had kunnen zijn. Volgende keer hoop ik weer een sportverslag te kunnen schrijven. Tot volgende week bij de snerttocht.

Thais

Trim Blauwe sluis

Fietsverslagen

Opnieuw een mooie herftdag. Een zonnetje en een licht windje uit het zuid-westen. De blaadjes beginnen al te vallen. Dat was al een tijdje aan de gang, maar dat kwam meer door de droogte. Nu is het echt de herfst die haar werk doet.

Het werd een kleurrijk rondje. Van Made naar Blauwe Sluis via Roodevaart. En verder natuurlijk. We hadden maar één stop. Want voor Johan was het een takke rondje. Niet zozeer omdat het niet leuk was, dat heb ik nog nagevraagd. Maar Johan had dus een tak tussen de spaken na een zelf gekozen mini-cross. 

Verder moet ik bekennen dat het een vlekkeloze rit was. Met mooi weer dus. En zonder zaken die opmerkelijk waren. Anders dan ik wel bewonderend heb gekeken naar de nieuwe fiets van een van de heren. Met remschijven. Prachtig. En hoewel ik een voorliefde heb voor fietsen uit de jaren 80, kan ik het idee van een haast “naked bike” wel waarderen. Het materiaal tegenwoordig is wel van uitzonderlijke kwaliteit. De fiets, de kleding. Soms moet ik nog wel eens denken aan het zeemleer van de broeken van weleer. Het zou confortableler moeten zijn, maar ik heb het vaak ervaren als een poging om te kijken hoe ver je kunt gaan over de pijngrens wanneer het broekenvet was vergeten. Tot zover deze overweging uit het verleden.

Het was een prachtige dag met leuke mensen, zoals altijd. Het verhaal is wat laat door nog een andere hobby. 

Met vriendelijke groeten,

Gerard

Sportrit Hedel

Fietsverslagen

Vandaag stond de kermisrit op de agenda. Zoals reeds het hele seizoen op de kalender stond, betrof dit voor de sportgroep een rondje Hedel.
Bij het verzamelpunt waren dit keer erg veel WTC’er bij elkaar gekomen. Op zoek naar wat bekende gezichten, zag ik Anneke als eerst en dus ben ik lekker naast haar komen staan om even bij te kletsen. Dit duurde niet lang want de tour vertrok al rap en Anneke haastte zich dan ook naar het achterwiel van Ad. In de achterlatende stofwolk hoorde ik Le Patron zeggen dat we maar 4 sporters hadden, maar plots doemde daar nog 4 sporters uit de stofwolk op. We waren dus met 8 man. Ook Flip wilde mee met de voorwaarde dat het niet te gek ging. Deze belofte werd niet gedaan, immers de tour was al vertrokken en Flip had dus sowieso geen keus meer, dan met de sport mee te gaan.
Wie waren die 8 man dan? De volgende: Twan, Martien, Flip, Erik, Frans, John en Gerben.

Made uit gaf Martien aan dat we via Dongen richting Hedel zouden rijden. “ Oh ja, is goed” was mijn reactie en het eerste stuk nam ik de kop op me, niet goed wetende hoe ik nou eigenlijk precies in Dongen moest komen. Pas bij de Vijfeikenweg had ik een beetje beeld hoe we moesten rijden. Dat moet ik dus even onthouden voor de volgende keer.
Bij de Vijfeikenweg had praktisch iedereen al een keer op kop gereden en de Vierbunderweg bij Dongen was het de beurt aan Frans. We reden zo rond de 36km/h achter hem aan maar bij het viaduct over het Wilhelminakanaal zakte het tempo steeds verder. Mr. Pattex zat zo te zien heerlijk in Frans z’n wiel en maakte geen enkele aanstalten om over te nemen. De snelheid zakte vervolgens nog verder naar 29km/h en het gehele peloton zat knarsetandend te kijken hoe Pattex het bordje van onze 70+ topper tot op de laatste kruimel aan het leeg eten was. Twan kon het boven aan het viaduct uiteindelijk niet langere aanzien reikte de helpende hand door over te nemen. Frans was off the hook…..
John was zich denk ik van geen kwaad bewust. Toch even onthouden voor de volgende keer.

De weg werd voortgezet richting het oosten, langs de Coca-Cola, De Moer en door Loon op Zand waar de weg opengebroken was. Door wat handige stuurkunsten konden we over de stoep rijden en konden we onze weg vervolgen. We reden langs de Rustende Jager in de richting van Cromvoirt. Op de route gingen we dit keer over een fietspad, waar zo ongeveer de half mountainbiked Brabant ook op reed. Daarnaast begonnen de mensen die zich voortbewegen op een elektrische fiets ook aan het verkeer deel te nemen en dus was het handiger en veiliger geweest om op de rijbaan ernaast te gaan rijden. Dit deden we echter niet want als fietser probeer je in alle redelijkheid toch zo veel mogelijk op het fietspad te rijden. Daarnaast was het ook wel even tijd om te gaan eten. Ik heb bij wat renners een banaan of een gelletje voorbij zien komen. Een gelletje is altijd fijn om te eten, want het slikt zo lekker snel door. Al heb ik kunnen zien dat ook een hele banaan zo doorgeslikt is. Burp….

Bij Cromvoirt aangekomen is het nog maar een klein stukje richting Den Bosch. De wind stond daar gunstig dus konden we het laatste stukje naar Den Bosch lekker vlammen. Na Den Bosch gingen noordwaarts terug richting het westen. Als we daar zuidwaarts waren
gegaan dan zouden we uitkomen bij het natuurreservaat Kampina. Twee jaar geleden hebben we daar met oa Martien, John en Twan nog een prachtige graveltocht doorheen gemaakt. Ik hoop dat we dat dit winterseizoen ook weer eens gaan doen. Moeten we even onthouden.
Zoals ik al schreef reden we na Den Bosch noordwaarts naar Hedel en naar Ammerzoden. Gerben vertelde dat hij deze route nog nooit had gereden, terwijl dit toch wel een beetje een WTC klassieker is. Hoewel Gerben vandaag lekker aan het rijden was, vond ik hem toch een beetje de grijze muis in het peloton. Bij navraag bij Gerben bleek dat hij gisteren een heftig feestje had gehad. Laat naar bed, je weet wel…. Dat verklaart in ieder geval een hoop.

Waar Martien bij aanvang van de rit nog lekker in het treintje meereed, niet te gek deed, korte beurten reed en waarschijnlijk dacht “laat die Thais maar uitrazen.” Veranderde dit zo ongeveer op de helft van de rit. Martien liet zich steeds meer zien en vulde zo weer prima de energie aan die bij velen al was verloren.
Bij Wijk en Aalburg kwam het einde toch wel een beetje in zicht en werd er als groep lekker gedraaid. Voor mij wel zo fijn, want dit kost mij relatief weinig energie.
Ik vroeg me af of we vlak daarvoor op de Bergsche Maasdijk ook niet beter hadden kunnen draaien. Dan hadden we daar geen waaier gehad en was Erik niet in de moeilijkheden hoeven komen. Even onthouden voor de volgende keer…

Omdat ik jarig ben geweest had ik het idee om bij Fort Lunet wat te drinken. Ik had besloten om dit bij Hank voor te gaan stellen. Dat zou een tactische plek zijn waar iedereen moe gestreden zou zijn en juist weer energie zou krijgen voor het laatste stukje, wanneer ik ze blij kon maken met het voortuitzicht op koffie met appeltaart. Helaas Hank haalde ik niet, want Twan was me bij Meeuwen al voor geweest… Uiteraard stemde iedereen in.

Bij Fort Lunet was iedereen weer blij dat ze aan de koffie zaten. Er werd zelfs nog voor me gezongen. Dat is lang geleden kan ik jullie vertellen. Ook kreeg ik te horen dat Melody helaas stopt met haar lidmaatschap. De liefde heeft haar noordwaarts gesleept en het viel wel een beetje te verwachten dat ze zou stoppen. Desalniettemin vinden we het erg jammer. Toch blijft de hoop bestaan dat ze nog een keer mee gaat. Er resteren nog 3 ritten dit seizoen…

Rond 12.00 uur reden we de Kermis weer in. Op mijn voorstel om nog even in de Miami Trip trip trip trip…. te gaan werd niet ingegaan. Dit stelde ik dus maar uit tot vanavond met de kinderen. Helaas kwam ik er weer misselijk uit. Een tabletje tegen wagenziekte schijnt hiertegen goed te helpen. Ook deze moet ik maar even onthouden voor de volgende keer.

Bedankt en tot ziens mannen

Thais.

Trim Noordhoek

Fietsverslagen

De herft is begonnen. Hoewel een prachtige zonnige dag, het waaide matig en met 12 graden was het om 09:00 nog niet bepaald aangenaam. De 9 mannen en 1 vrouw zagen er ondanks mogelijk kermisbezoek en een eventueel daaropvolgend feestgedruis fris uit. Wat natuurlijk een onzinnige gedachte is mijnerzijds. Ondanks dat het een kermistocht is, was natuurlijk iedereen fris om half negen naar bed gegaan om er eens flink tegenaan te klappen.

Door omstandigheden was had ik al een paar weekenden moeten overslaan, dus het was weer aangenaam om weer wat mensen te spreken voordat we op weg gingen. En daarna tijdens de tocht. Het is fijn te zien dat mensen weer meerijden, ondanks dat er soms wat onderliggende zaken zijn die je niemand gunt.

Er was ook iemand bij die ik wel ken, van naam, van gezicht. Maar ik heb nog steeds geen idee waarvan. Al heb ik wel een sterk vermoeden. En laat dat nu ook de enige persoon zijn die ik niet gesproken heb. En door omstandigheden is het er daar ook niet van gekomen.

Klokslag 09:00 dus op weg naar het westen. Met een zuid-westen wind. Ik had me stevig aangekleed. Maasr er waren er bij die gewoon met korte mouwen reden. Bikkels zeg ik dan. Taaie rakkers. Ik hoor daar dus niet bij. Ik was onder de indruk.

Over de tocht zelf valt verder weinig anders te melden dan dat het een mooie was. Nog een week of vier en dan slaat de herfst echt toe ten westen van Made. De oogsten zijn van het land en de klei komt tevoorschijn. Van een prachtig groen landschap verandert het in een taaie omgeving waar wat jeugdherinneringen naar boven komen. Trainen in de late herfst en winter in een haast vijandig landschap. Gelukkig kon er nog even van het groen en het zonnetje worden genoten. Het tempo was overigens stevig, maar er werd niet geklaagd en op elkaar gewacht. En met één lekke band was ook de materiële schade te overzien.

Trimploeg bij de Elsakker

Voorshands was als ingecalculeerd dat we een stop gingen maken bij “de Elsakker”. Gerard en Gerard mochten graag trakteren op appelgebak met slagroom en koffie vanwegen hun verjaardag. En uit de wind in het zonnetje was het aangenaam. Ik kan niet anders zeggen, Altijd weer prettig. De ervaring en wijsheid mag ik als zelfbenoemd snotneus graag tot mij nemen. Helaas waren we maar met acht personen aangeschoven. Bert en Adrie moesten door. De laatste is degene waarover ik het eerder had. Mijn vermoeden is dat ik hem van school ken. Ik hoop dat hij nog eens met ons meegaat. Hij deed in elk geval fors veel kopwerk. Lekker was het laatste stuk terug naar Made. Wel met enige verbazing van mij over de zonnepanelen waarmee een deel van het fietspad was “betegeld”. Ik vraag me af of die dingen niet gruwelijk glad worden als het regent. Hoewel ik het niet per se zelf wil uitproberen.

Het was een mooie tocht met prettige mensen in deze prachtige nazomer.

In Made terug kreeg ik zin in kermis.

Gerard

Zelfbeheersing Sportrit DH-DH-DH ‘23

Fietsverslagen

Het hoogtepunt van het najaar bij veel WTC-leden is toch wel Den Hout – Den Hout – Den Hout.
Menige WTC’er geeft in zijn “Wie is Wie-verhaal” zelfs aan dat juist deze tocht één van hun mooiste ritten allertijden is. Nou dat wil toch wat zeggen.

Omdat ik me pas op het allerlaatste heb ingeschreven, heb ik de mail-berichten over de rit gemist, maar via de WTC-app begreep ik dat het gewoon om 08.30 uur verzamelen was bij het oude gemeentehuis.
Dit gold ook voor Martien, maar hij was te laat en moest dus solo naar Den Hout rijden.
Tijdens de rit wordt er bij de WTC altijd gewacht, maar voorafgaand aan de rit nooit.

Onderweg werd ik door Sandra bijgepraat over het reilen en zeilen van de rit en kreeg ik te horen dat de snelste groepen pas rond 09.30 uur vertrokken. Met dit kille natte weer was dat geen pretje, dacht ik nog.

Aangekomen bij de startplaats zag ik al veel WTC-shirtjes tussen de menigte staan. Iedereen zag er goed gesoigneerd uit en er hing een ontspannen maar chaotische sfeer, waarbij iedereen als in een mierennest door elkaar liep. Er moest ook zoveel gebeuren; koffie pakken, startbandje halen, ff fietsen kijken, bijpraten met Jan en alleman, worstenbroodje pakken, eigen fiets nog even checken, nog een bakje koffie ect ect, we hadden het er maar druk mee….
Tussen de mierenhoop zag ik ook Wim Rasenberg scharellen met een z’n mooi glimmend gepoetste fiets. Hij zag er wat nerveus uit, wellicht toch wat gespannen voor de tocht?

Rond 09.00 uur heette Gerard ons welkom en kon iedereen met de zege van de pastoor vertrekken. De pastoor had het oa over zelfbeheersing. Een groot goed als je het mij vraagt, maar met een hartslag van 180 tijdens het fietsen niet altijd even eenvoudig.
De WTC sportgroep zou als laatste vertrekken. De groep die net voor ons vertrok was de sportgroep van Velo Amice. Allemaal mannen met een fiets van boven 10.000 euro en krachtige benen. Ze zagen er toch wel wat gespannen uit. Waarom weet ik niet, maar misschien kwam dit door het natte weer in combinatie met de wetenschap dat ze hard wilden gaan rijden. Zouden ze voldoende zelfbeheersing hebben? Ik weet het niet.
Bij terugkomst enkele uren laten begreep ik dat er iemand hard gevallen was. Beterschap voor deze pechvogel in ieder geval.

Net na 09.30 uur vertrok onze groep. We waren in totaal met 7 WTC’ers te weten John, Martien, Gerben, Chris, Sander en Twan. Ook sloten bij onze groep aan: Gerald van Oerle (zoon van…) en Ruud Stoop (aka Ruud Sloop)

Den Hout uit werd mij al direct duidelijk dat de buienradar geen motregen aangeeft. Helaas word je daar echter wel kletsnat van en het blijvend opspattende water van je voorganger droeg daar alleen nog maar aan bij. Toen we vervolgens de bossen bij Vrachelen in reden werd het ook nog eens akelig donker. De ploegentijdrit in de Vuelta dit jaar was er niets bij. Na Oosterhout werd het gelukkig wat lichter en het tempo kon daardoor wat opgevoerd worden. Bij Bavel kon John het echter even niet bijbenen en waren we hem kwijt. Dit kwam niet zozeer omdat hij de kruissnelheid niet aan kon, maar meer omdat hij veel achteraan reed en steeds vol moest aan zetten na de bocht. Nadat we even afgesproken hadden om na de bocht wat meer zelfbeheersing te tonen door niet direct vol aan te zetten en John zich meer in het midden van de trein positioneerde ging het stukken beter en kon ook John regelmatig zijn kopbeurt afwerken.

Twan reed er lekker ontspannen bij. Deze ontspanning kwam pas na de start, want voor de start was hij te druk met groeten en handjes schudden van iedereen niet hem wel (of niet) kenden. Waar velen hem namelijk zien als de directeur van één de beste AH’s van Nederland, kan hij bij ons gelukkig gewoon heerlijk ontspannen als “De Hamster” rondrijden.

Net na Wortel hadden wij onze eerste stop. Vlak hiervoor werden wat kasseien aangedaan en daardoor voelde ik direct wat speling op mijn balhoofd. John vertelde mij dat hij hetzelfde probleem had. Nadat ik aan de chauffeur van de volgwagen een inbussleutel had gevraagd was dit probleem echter zo verholpen. Ook bij John z’n fiets wilde ik dit probleem verhelpen, echter John weigerde. “Het ging nog wel”, zei hij…

De weg werd voortgezet richting Den Hout (B) en daar aangekomen bleek het, net zoals in Den Hout (NL), ook kermis te zijn. Deze in België was alleen wat groter. Na de traditionele groepsfoto werd de weg vervolgd richting De Kluis in Ulicoten. Daar hebben we heerlijke appeltaart op. Gelukkig zaten we lekker warm binnen. De tour groep probeerden echter het zomergevoel nog wat te verlengen door op het terras te gaan zitten. Brrrrr….. zij liever dan ik.
Ook Ad zag ik op het terras zitten. “Zou hij niet liever met de sport meegaan of heeft hij daar te veel zelfbeheersing voor? schoot door mijn gedachte…

Na Ulicoten waren het de laatste loodjes. Ik voelde me nog prima in orde en ik was niet de enige. Ook Gerald had er nog veel zin en onze zelfbeheersing was nog steeds een valkuil. Gerald nam vrij lange kopbeurten op zich, maar bij Molenschot werd hij voorbij gereden door Sander. En Sander zou Sander niet zijn als hij niet even zichzelf en de rest van peloton volledig in het diep rood liet rijden. Sander had namelijk zijn zinnen gezet op een scooter de erg ver voor ons uitreed en had zijn zelfbeheersing volledig aan de kant geschoven. Hierdoor kwam de snelheid al snel richting de 50 km/h. Chris zijn elastiek stond hierdoor direct onder hoogspanning en dreigde te knappen. De broedermoord van Molenschot kon echter maar net voorkomen worden doordat de scooter afsloeg en het peloton vormde daarom direct weer één geheel. Sanders explosie had echter wel z’n tol geëist. Uitgewrongen stonden we een minuutje later bij de Vijfeikenweg voor het verkeerslicht te wachten. Iedereen moest even bijkomen en dat gold zeker voor Twan die toch al een beetje blauw was aangelopen.

Richting Oosterhout verloor ik zelf maar weer eens mijn zelfbeheersing en besloot ik om nog even aan de boom te rammelen, maar al snel probeerde Gerald mij in te halen. Op de vraag of hij nu nog sneller wilde gaan, antwoordde hij dat hij dacht dat ik overgenomen wilde worden omdat ik onder in de beugels ging. Dat was niet het geval en Gerald ging weer terug in het wiel. Bij Oosterhout had nu iedereen zichzelf een beetje kunnen uitleven en had iedereen definitief zijn zelfbeheersing teruggevonden. We waren er met andere woorden wel zo’n beetje klaar mee. In het bijzonder Chris die, toen de route ons met een lus om Den Hout wees, wanhopig nog riep of we niet gewoon direct Den Hout konden inrijden….

5 minuutjes later reden we Den Hout dan toch binnen en werden we getrakteerd op een lekkere oliebol met een koud pilske. Het was weer een geslaagde rit en in het bijzonder gaat de dankbaarheid uit naar de organisatie die zichtbaar veel tijd en zorg besteed heeft aan de organisatie.

Thais

Rivierentocht M10

Fietsverslagen

De afgelopen week zag ik al het e.e.a. voorbijkomen over de Rivierentocht. Ik voel mij altijd verbonden met het water, misschien was ik in een vorig leven schipper, al denkt paragnost J. Haanskorf eerder aan een dolfijn.

Het hitteprotocol zorgde ervoor dat we al vroeg aanwezig moesten zijn. Sander, de echte dolfijn, vroeg zaterdagavond nog maar eens hoe laat het vertrek was. Bij de start bleek hij er helemaal niet te zijn, een excuus hiervoor hebben we niet meer gehoord.
Vaste Sportrijders Twan, Jan Willem en weg- en waterkapitein M10 waren er wel. M10 had deze mooie rit goed voorbereid. De groep werd aangevuld met Ad, Flip, vaste gastrijder Kevin en Jon, the Spanish Inquisition uit Carromontaña (Wagenberg). De Nederlandse Jo(h)n is er wel, maar die kon niet mee. Om geloofwaardig over te komen had hij zelfs zijn stuur van zijn racefiets afgebroken begreep ik.

Samen met M10 op kop rijden we rustig Made uit. Ik zei tegen hem dat wanneer Thijs er wel bij was geweest, we hier waarschijnlijk al 37 gereden hadden. Op dat moment komt JW naast mij rijden met de vraag of we een toertocht gaan rijden of zo? Onze gesprekstof zakt tot een minimum en zo vliegen we door het eerste gedeelte.

Het weer is geweldig met nauwelijks wind. Vanuit Waspik rijden we richting de eerste rivier en richting Heusden. Ik zie M10 naar voren snellen om de weg te wijzen, maar ik neem het graag van hem over, hij doet al genoeg. Met jeugdig enthousiasme rijd ik de brug bij Heusden op en wil aanzetten voor het viaduct richting Bern. Kapitein M10 maant om rustiger te rijden en uiteraard wordt hier gehoor aangegeven.
Wanneer JW vandaag op kop rijdt dan gaat het zeker nog een stukje harder, hij is ongelofelijk sterk. Kevin en Jon rijden eveneens sterk en lijken geen moeite te hebben met de snelheid. Twan en M10 pakken altijd hun kopbeurten en tijdens het overnemen is er altijd even een grap of een lach, we genieten van de rit.

Over de helft komt Ad steeds meer naar voren. Wat eveneens opvalt is dat hij verbaal steeds meer hoorbaar wordt. “Voor, achter, let op rechts…enz.” Zou hij dat thuis ook zo doen vroeg ik mij af? Flip is zonder dat ik het wist aangesloten. Ik weet dat hij geen fan is van heel hard vertrekken, dus zal hij het begin wat minder gevonden hebben, maar hij geniet enorm van het fietsen de uitzichten geeft hij aan. Mooi dat hij erbij is.

Bij Rossem zien we de Waal liggen en zo rijden we over prachtige wegen richting Zaltbommel waar we de brug al zien liggen. In Brakel moest ik nog aan Thijs denken. Niet zozeer door Brakel zelf en het gevoel wat wel eens opkomt als hij weer aanzet, maar ik zag in mijn ooghoek een winkel met Thijs op de gevel. Zag ik dat nu echt of is het de vermoeidheid dat ik dingen begin te zien die er niet zijn? Of het feit dat ik 35,6 gemiddeld zie staan en dan automatisch aan Thijs moet denken, dan is 35,9 mogelijk! Ah fijn, toch mooi dat ook Thijs er op deze manier weer bij was.

Persoonlijk dacht ik begrepen te hebben dat we bij Poederoijen een koffiestop zouden doen. Richting Poederoijen geef ik nog een keer alles om daar een korte pauze te hebben. Aangekomen bij Brasserie de Buurman (prachtige plek om te stoppen), rijden we volle snelheid door. M10 stopt niet werd mij al ingefluisterd.
We vervolgen onze route langs de Afgedamde Maas en slaan aan het einde rechtsaf om langs de Bergsche Maas richting de Keizersveerse brug te gaan.
Ik kon het toch niet laten en vroeg aan M10 hoe het nu zat met die stop. M10 was duidelijk, je gaat toch niet onderweg stoppen bij een ritje van 130 km. Ajai kapitein en we rijden verder.

Ik zie dat Twan zich naar voren snelt om het tempo nog eens te verhogen. Twan laat zich bij het pontje van Dussen afzakken en M10 rijdt nu voorop en ik zit achter hem. Een stuk verder verderop zie ik dat hij slingert van links naar rechts en een smak op de grond maakt. Ik schrik en weet nu nog steeds niet of ik langs of over hem heen ben gefietst of gesprongen. Waarschijnlijk overheen want M10 appte mij in de avond dat mijn band op zijn rug stond.
M10 staat al snel op en is flink geschaafd, zijn helm is beschadigd en ik kijk ondertussen zijn fiets na. Die is zeker beschadigd bij zijn stuur, maar alles werkt verder nog.
We zijn allemaal geschrokken, hoe het precies heeft kunnen gebeuren weet hijzelf ook nog niet. Er zat in ieder geval een bobbel in het stuk asfalt en zodoende dus even de controle over het stuur verloren lijkt het. Als hij een beetje van de schrik is bekomen besluiten we rustig de route af te maken.

In Made aangekomen gaat M10 uiteraard naar huis en gaan we met een aantal renners toch nog even koffiedrinken om er even nader bij stil te staan.
Nu een dag later maakt M10 alweer grappen en is de nacht niet heel slecht gegaan. Gelukkig maar. Jammer van het einde, maar we hebben allemaal erg genoten van deze prachtige route van M10 met een mooie groep renners.

Gerben