Zo, eindelijk tijd om een stukkie te schrijven over het tochtje gisteren; manlief zit weer in het vliegtuig, dochter is zich aan het uitleven bij het 538 Koningsfeest in Breda en zoonlief zit gezellig achter zijn computer en ik met de laptop en TV538 op de achtergrond met een lekker rustig muziekje van DJ Hardwell.

Volgens de kalender zouden we op zondag 26 april de 2 dijkentocht van 120 km rijden maar gezien de natte weersverwachting en het feit dat het Ronde van Made was en een aantal op tijd thuis wilden zijn, is er geruild met de Hemelvaartstocht van 90 km. Daarom was de start ook om 8.00 uur.

De weersverwachting kwam gelukkig niet uit en de buien bleven weg. Het was bewolkt en er stond wat wind uit het westen. We dachten dus een ritje richting wind tegen te gaan en mee terug zoals meestal gebruikelijk. Maar onze dagleider Piet leidde ons naar het oosten want  er stond toch geen wind. Dat heeft hij die ochtend nog vaak te horen gekregen.

We reden met z’n 11’en via Raamsdonksveer, over de nieuwe dijk naar Sprang. Daar was het uitkijken geblazen; Peter K. en Jack v D. verdwenen glibberend door de vele  modder op de weg in de berm; gelukkig zonder erg.

Volop kletsend (met de wind in de rug) waren we zo een eind weg. Vlakbij het crematorium in Vlijmen blies mijn achterbandje zijn laatste adem uit. Wim, Peter en Jan; bedankt voor het lappen!
Wat een luxe als je met mannen meerijdt.
Op naar Loon op Zand. Gelukkig reden we wat beschut zodat we weinig wind tegen voelde. Het ging steeds zwaarder, ik dacht dat het hard waaide maar het bleek dat mijn achterbandje weer wat lucht kon gebruiken; dus ff bijpompen hielp een stuk. Via de Moer reden we naar het Wilhelminakanaal om zo langs het water naar Oosterhout te rijden.
Dus toch beetje 2 dijkentocht.
En toen was het door Oosterhout naar Den hout; gelukkig hadden we op het viaduct bij Made na 87 km. de wind mee.

P.S.: Ad heeft een nieuwe achterband opgelegd dus ik hoop dat ik voorlopig van mijn lekke banden af ben 😉

Een bloemetje en een lintje voor Jan Pijpers de ontwerper van ons rondje!

Regenen zou het, hard, en met onweer. Maar niets was minder waar. Het was droog, een matige wind en een redelijke temperatuur. Eigenlijk was er maar één zaak die wat tegenzat, lekke banden. Jacques al na 10 km twee keer,  Gerard één keer, en Jacques de laatste drie kilometer nog twee keer. Kansberekening liet me even in de steek. Dit is haast onmogelijk, maar het gebeurde.

Het tochtje was fantastisch ondanks deze onderbrekingen.Tijdens de onderbrekingen miste we Peter Verhagen, waar is Peter vroegen we aan Flip. Naar de bioscoop, zei Flip, wat ga je nou op zondagmorgen in de bioscoop doen? Nou ja hij zit gewoon in de bioscoop, dan maar verder zonder Peter.

Een rit van  90 km en weinig rust. Het was duidelijk dat iedereen er zin in had. Tot aan de eerste twee lekke banden was een klein praatje nog wel mogelijk, maar al ras ging het gas er op en ik zal eerlijk bekennen dat ik de lucht om te praten niet meer had. Er zijn twee zaken die mijn hart sneller doen kloppen. Mijn vrouw en de WTC. Bij de WTC is dat door het tempo, dat andere laat ik graag aan jullie fantasie over.

Ouderwets waaierrijden. Kop over kop, ik heb werkelijk zitten genieten. Het draaide fantastisch. Tot aan Den Hout toen Jacques het onwaarschijnlijke geluk had nog twee keer een afloper te hebben. En zo blijkt, toeval bestaat. En als ik nu een ding geleerd heb vandaag, dan is het dat ik van die patronen wil hebben in plaats van een fietspomp.

Nog een fijne dag

Gerard

Vandaag gingen we met 10 WTC ‘ers en ene gastrenner (Frank) op weg van Den Hout naar Den Hout. Normaal verken ik dit rondje een keertje vooraf,  zodat we niet voor onverwachte hindernissen komen te staan. Om de een of andere reden was het er niet van gekomen. En ach ja die route kan ik onderhand wel dromen, dus wat kan er mis gaan? Met een zuchtje wind in de rug fietsten we dan ook via Dorst, Molenschot, Gilze achter Alphen door. Daar pikten nog wat renners bij ons aan, eentje was zelfs een bekende van Gerard K. daar had hij nog een foto van boven zijn bed hangen (of was het op de toilet).

In de buurt van Baarle-Nassau, hoorde we een geratel, een lekke band voor Peter V.  hij was in een flinke schroef gefietst, dat vond zijn voorbandje niet goed. In no time een ander binnenbandje erin en hup gaan met die banaan! Op weg naar het Belgische plaatsje Zondereigen stonden er verkeersborden, dat het centrum niet bereikbaar was. Maar wij eigen wijze Ollanders trokken ons daar niks van aan.

Een paar honderd meter crossten we door zand, grind en losse tegels, dat hoort ook bij onze sport. Uiteindelijk kwamen we langs het unieke voetbalveld van FC Zondereigen, waar het 1ste net een doelpunt scoorde tegen de koploper VNA Wortel.  De duizenden supporters gingen dan ook volledig uit hun dak, hun kampioenschap van de vierde klasse provincie Antwerpen kwam nu weer in zicht. Helaas hadden wij de tijd en geduld niet om de wedstrijd uit te zitten. Daar stonden ons nog enkele straffe kilometers te wachten. Op naar Merksplas en Beerse,  wat nu, alweer een omleiding. De Belgen maken er toch een potje van, niks van aan trekken zei Bart, wij komen hier wel doorheen!

Amai, bij het binnnen rijden van Beerse toch een serieus obstakel. De brug was verdwenen, en zwemmen zagen we nou ook weer niet zitten. Dan maar voor het kanaal langs naar de tweede brug waar we bij ons keerpunt uitkwamen. In Den Hout zijn we deze keer dan ook niet geweest, die houden we te goed voor een vogende keer.  De eerste strook met slechtlopende klinkers diende zich al aan. Na het oversteken van de Steenweg op Rijkevorsel ging het bonkend over deel II. Nu nog voor deel III de Steenweg op Hoogstraten oversteken en langs de strafinrichting van Wortel stuiterden we naar onze kofiestop in café “in Holland”.

De koffie/thee/cola ging er goed in evenals de overheerlijke verse wafels met slagroom en aardbeien! We konden aan ons slotakkoord beginnen. Tegen de iets aangewakkerde wind in fietsten we richting Ulicoten en via Chaam kwamen we weer in een bekend gebied.  We hadden vandaag ook nog een cameraman mee fietsen. Klik naar de facebook pagina van WTC Made, voor de prachtige beelden! Tegen half een konden we onze fietskes weer op stal zetten, om volgende week zondag weer en ritje te maken van om en nabij de 80 km!

Tot zondag!

Een mooie dag in het verschiet, maar eerlijk gezegd was het behoorlijk frisjes op weg naar het parcours van DRC de Mol in Dordrecht. Een redelijke groep van, ik meen, 28 gemotiveerde fietsers.

Voor mij was het, zoals bijna elke rit, iets nieuws. Ik begreep pas onderweg dat er op het parcours een wedstrijdje van 3 ronden zou worden verreden. Het is bijna 30 jaar geleden dat mij dit overkwam. Gelukkig maar 3 rondjes. En ik ben eerlijk als ik zeg dat ik zelfs weer wat nerveus was. Zeker omdat bij het verkenningsrondje er een klimmetje in bleek te zitten. En dan zijn het niet de 30 jaar die in de weg zitten, maar wel de extra 30 kilo.

Martin bleek de snelste, Flip volgde, en ik hoefde me niet te schamen, ik werd derde. En ik kon een golf van misselijkheid wegfietsen zonder er aan toe te geven. Wat een plezier heb ik gehad.

Na deze inspanning was daar bij de Mol koffie met appeltaart. Dank voor deze verzorging. En er was wat tijd om bij te komen.

De rest van de rit, rondje Made-Dordrecht-Gorichem-Made, is een route die altijd tot een van mijn favoriete trainingsrondjes heeft gehoord. Dat heb ik in begin jaren tachtig misschien wel 100 keer gereden als training. Een rondje rond de Biesbosch. Je kunt het inkrimpen tot 65 km, maar ook uitbreiden tot wel 125 km. Afhankelijk van de inzet, wil, weer en eventuele trainingsnoodzaak.

Het mag duidelijk zijn, het was een geweldige ochtend, en in plaats van een geknakt is mijn ego een beetje hersteld.

a.s. zondag gaan we met de A ons rondje van en naar Den Hout fietsen, naar de pasage over de klinkers tussen de strafinrichtingen van Hoogstraten, is er een koffiestop. Neem allemaal een paar euro’s mee voor de koffie met!

Groet Gerard Koops.

Met 9 WTC ‘ers vertrokken we met leider Ad voor een rondje naar het Zuidwesten. Hij had ons een tocht over de kasseien beloofd. In een lekker tempo koersten wij richting d’n Elsakker, langs het Liesbos onder de E312 door naar Rijsbergen. Daar ontdekte ik plots dat pater Taks er niet bij was, vroeg nog aan Johan of die wist waar hij was. Maar ook hij kon me dit niet vertellen, laat dan maar zei ik, zal wel net zijn afgeslagen in de Pater Taksweg.

Zonder de pater kwamen we dan ook  aan de rand van Rijsbergen aan. Ad nam hier voor ons, een vreemde afslag. Uiteindelijk kwamen we wel op de Tiggelsebergstraat uit.  Via de Moeren fietsten we nu naar Schijf,  om een stukske verder, net voorbij Schuttershof,  Bels binnen te rijden. Helaas was dit maar voor een paar kilometer, want we gingen weer op Nipse aan. We dachten nog ff zou tie koffie besteld hebben, want zijn ega Anneke fietst inmiddels weer 2 tochten in de mooie rooie leiderstrui. Dat zou een mooie gelegenheid zijn om ons te trakteren, maar Ad was niet om te praten, en vol gas vlogen we door zijn geboorte durp! Op naar “Pindurp”dacht ik, maar nee,  Ad had weer een verrassing in petto!

Voor het spoor van Nispen gingen we linksaf, om zo in Essen uit te komen. Daar kondigde het eerste strook(je) van 2 meter kasseien zich al aan. Kees vond dit al ruim voldoende, maar Ad niet. In Essen-Hoek zou de traktatie op ons liggen te wachten, een strookske van een kilometer of 2 met de echte Belse kasseien. Het zat Ad de paasdagen niet helemaal mee, zaterdag liep het  al niet volgens plan. Maar twee A mannen aan het vertrek, veul regen en nog veul meer miserie! Hebben ze die mooie keien verwisseld voor glad asvalt? “pas gebeurd”zei Ad nog,  veurige week lagen ze er nog in!

Niemand treurde erom, wij zijn de kwaaiste nie, en zullen het er verder maar niet meer over hebben. Vervolgens ging het dan toch echt op”Pindurp”aan, om via Wouw en Kruisland weer op de voor ons bekendere wegen te komen.  Bij Standdaarbuiten  kwamen we uit op de beruchte Goudbloemsedijk. Daar wordt zoals gewoonlijk de gaskraan helemaal opengedraaid!  De teller gaat voor even dik boven de 40 km, een paar tandjes erbij en wat verzuring in de beentjes. Ach ja pijn is fijn zullen we maar denken.

De laatste kilometers gingen langs de rijksweg van Zevenbergen naar de May in een lekker tempo, het was goed geweest, iedereen was weer aan zijn trekken gekomen. De eerste tocht van boven de 100 km (112). Die kasseien,  zoeken we nog weleens ergens anders op, het kan niet altijd feest zijn.

Zondag a.s. gaan we gezamenlijk naar de Mol, A en B vertrekken dan om 8 uur.

De dag na de  Hoogmis in Vlaanderen en het muzikale geweld in den Hout, waren we toch met 10  man en 2 vrouwtjes aan het vertrek gekomen. De eitjes waren gevonden dus het  werd weer tijd voor een rondje fietsen. Erno als leider was er niet, dus ik nam  de zware taak op me om  er een leuk  fietstochtje van te maken. Wijk en Aalburg  was de richting waar we heen gingen. Met Jack en Jan zat dat wel snor. Lekker  strak tempo werd er onderhouden. Toch nog alle tijd om hier en daar een praatje  te maken en van de omgeving te genieten.

Langs het mooie  kasteel van Dussen ging het door de polders naar Wijk en Aalburg. Ook Kevin ging  een duit in het zakje doen om de rest uit de wind te houden. In de verte zagen  we de Heusdense brug al liggen. Nadat deze beklommen was ging het richting  Walluk. Ik kende de weg  hier niet precies, maar via wat omzwervingen lukte het ons toch om Walluk te  bereiken. Wel via een industrieterrein, en een gedeelte van de binnenstad, maar  dat mocht de pret niet drukken.

Stom toevallig  pikten wij het Halve Zolen Lijntje weer op. We zaten goed. Hier waren het vooral  Marc en Jack, en niet te vergeten Wim, die goed doortrokken. Ter hoogte van  Sprang Capelle gingen we er af. Nu ging het richting Coca Cola. Vandaar het  kanaal over om richting de Steenhovensebaan te fietsen. En hier werd door  sommigen onder ons flink doorgetrokken. Achterin kraakte en piepte het maar  niemand moest de rol lossen. Weer even op  adem komen om daarna het laatste stukje van deze rit aan te vangen.

Vanaf nu was  het allemaal bekend terrein. Hier en daar nog wat sprintjes op de viaducten waar  vooral Marc en Piet zich konden uitleven. En daarna weer terug naar de May.  Iedereen tevreden en een lekker tochtje gereden. Komende zondag gaan we naar de  Mol in Dordrecht. Wat dat gaat opleveren zien we dan wel weer. Mensen bedankt  maar weer. Het was gezellig, en DAAR gaat het om!!!

Gr van de  Paashaas, sorry de Pakhaas!!

Braaf stond ik te wachten en tegen achten besloot ik toch maar even de berichtjes te bekijken op mijn telefoon. Niet iedereen vond het een goed idee om in het natte koude winderige weer. Wat ik wel kan begrijpen, maar ik heb nu honger naar de fiets. Twee weken vakantie met ongeveer 7 kilometer van en naar de kroeg op Ameland jaagt de lust om te fietsen omhoog.

Om 8:00 was alleen Ad van Wesel daar en op de berichtjes viel te lezen dat de meerderheid 8:30 een beter tijdstip achtten. De gastvrijheid van Ad en Anneke waren welkom, een half uur wachten op een winderig hoekje in Made, of ergens anders, in een net te strak fietspak is niet iets waar ik veel lol in heb. Een bakske, een interessant gesprek en een half uur later zijn we toch vertrokken, Rondje Slingerdreef. Maar zonder Anneke in de rode Leiderstrui. Een klein gevalletje van de juiste pet. De trui was afgeleverd, maar natuurlijk moet deze wel uitgereikt worden door de voorzitter. En die was, ik heb dit niet uit eerste hand en ik verontschuldig me op voorhand als het verhaal niet klopt, niet op de hoogte. Hoe dit verder afloopt weet ik niet.

Wanneer de wind, de regen en de kou buiten beschouwing gelaten worden was het een heerlijk tochtje. Een prettig tempo, ik heb lekker gefietst. Toch, ik zal eerlijk zijn, was ik blij dat ik thuis was, en onder de warme douche kon. En ik zie uit naar tweede paasdag, dan wordt het droog en zonnig.

Gerard, uit Den Berg.