Ik weet nog goed dat Jan jaren geleden lid werd van onze vereniging.
Een spontane afgetrainde kerel. Een aanwinst voor de WTC.
Hij was erg fanatiek en kwam bij de tourgroep terecht waar ik toen ook reed.
Met iedereen kon hij het goed vinden en de mensen ook met hem.
Als hij mij zag was het Gerardje, en voor mij werd het Jantje.
Zijn plaatsje binnen de WTC had hij al gauw gevonden.
Hele mooie ritten gereden met Jantje ook buiten de WTC.
Regelmatig reed ik met Jantje en ook met anderen naar Culemborg,
Geldermalsen en door het stroomgebied van de Linge.
Maar onze favoriete koffiestop was toch wel de Waterpoort te Zaltbommel.
Op de koffie bij Annette zeiden we altijd. Goei bakske met lekker appelgebak.
En dan zaten wij daar te genieten vaak samen met Marc, Piet, Peter V. en anderen.
Dat was ook het belangrijkste. Het sociale, dollen, grappen maken en fietsen.
En ook daar was Jantje goed in. Waar hij niet goed in was, de kou.
Dat was niet zijn ding. Hij zat vaak klappertandend op de fiets.
Vooral in de winter en het vroege voorjaar. Maar voor de rest was het een kanjer op de fiets.
Maar dat was toen. Helaas kwam er door zijn ziekte een vroegtijdig einde aan zijn leven.
Een klap voor Henny en familie. Een klap voor ons als WTC. Een klap voor mij,
want ik zal Gerardje nooit meer horen. En Jantje zal ik ontzettend missen.
Wat was jij een strijder Jan, een vechter, een voorbeeld als een geliefd en sociaal iemand voor velen.
En de dag dat de draaiende wielen jou uitgeleide deden tot ze verstomd waren zal ik nooit vergeten.
Maar Gerardje zal ik nog vaak horen als ik richting Zaltbommel en de Linge rijd Jantje,
want mijn gedachten zullen vaak dan bij jou zijn.
Dank je KANJER en LEIDER voor al het moois en de fijne momenten die wij samen hadden.
Rust zacht.

Gerardje.

Beste familie, vrienden en bekenden van Jan.

Uit het verhaal van Peter hebben jullie al gehoord hoe Jan bij onze club, WTC Made, gekomen is.
Ik was toen voorzitter en kan zeggen dat hij een lid was, zoals je ze graag ziet komen.

Allereerst voor de opkomst. Het was dat hij in het eerste jaar 2014 op 1 mei pas begon bij ons, anders had hij dat jaar meteen mee gedaan voor de opkomstprijs. In 2015 was het al zover, Jan pakte in mei de opkomsttrui en stond die niet meer af tot de Snerttocht in oktober. Hij had alle 38 tochten die op het programma stonden, meegereden. Gelukkig voor Jan was dat een vrij warm jaar met niet te veel regen, want een koulijder was het altijd wel. Niet gek als je zag hoe afgetraind hij was; daar zat weinig isolatielaag op. Jan’s  lage vetpercentage en gespierdheid zal zelfs zijn toenmalige overbuurman Stef Clement weleens hebben doen denken: “Train ik wel genoeg?”.
In combinatie met een mooie fiets, zijn mooie schoentjes en zijn bruine benen in de zomer was Jan een echte coureur.

Ons lid Jan was dus goed voor het gemiddelde opkomstpercentage. Jaren eindigde hij in de opkomst-top. Toen hij ziek werd, stuurde hij me eens een appje met daarin een van zijn doelstellingen: “Weer volop meerijden in het WTC peloton”, stond daar bij. En dat lukte. Juni vorig jaar sloot hij weer aan in ons peloton. Hoe mooi was het dat hij dit jaar juni zelfs weer de koppositie pakte en de felbegeerde Rode Trui aan kon trekken. Hij stond te stralen…. dat is  nu 7 weken geleden, nu ligt de rode trui die we hem definitief gegeven hebben toen hij ziek werd, hier op de kist….

Naast de opkomst, was het voor het bestuur ook fijn om Jan erbij te hebben als we eens een uitstapje of feestje wilde organiseren. De animo om in zo’n commissie te gaan zitten, is nooit groot bij onze club. Maar je kon er op rekenen dat Jan zijn hand opstak om te helpen. Dit zeker, omdat hij het belangrijk vond dat we ook andere dingen samen deden dan alleen fietsen. Met alle uitstapjes ging Jan mee.
Op de vraag naar zijn mooiste clubherinneringen noemde hij zelf de gedenkwaardige tweedaagse rondom het IJsselmeer/Zuiderzee en het Alpen uitstapje in 2019.
Dat is voor mij ook een van de mooiste herinnering met Jan er bij. Anneke en ik waren daar om de week erna met Alpe d’Huzes mee te doen. Zo konden we mooi nog een paar dagen mee trainen met onze WTC vrienden. Dat ging Jan goed af, vooral ook gezellig terrasjes pakken en samen eten. Toen de anderen huiswaarts gingen, verkasten wij naar het evenement om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. En sinds die tijd zijn we daar aan blijven hangen en doe ik wat in de organisatie.  Toen ik op dag van overlijden van Jan nog wat aan het doen was voor Alpe d’Huzes, vroeg ik mezelf af of ik hier niet moedeloos van werd? Want ondertussen zijn Willem en Jan, twee WTC-ers die er toen bij waren, juist aan die vreselijke ziekte overleden…..
Maar niets is minder waar! Jan heeft me laten zien dat dit heel belangrijk is. Hij inspireerde me hiervoor. Want toen hij ziek werd, pakte hij alle aangeboden behandelmogelijkheden met beide armen, benen en alles wat hij had, aan. Hoe ziek je er ook van werd, hij ging door om terug te komen. En het lukte; dankzij wat de doctoren tegenwoordig kunnen, dankzij de familie en zoals Jan altijd zei: “mede dankzij de steun van de clubleden”. Zoals het zwaaibezoek dat we brachten voor zijn raam van het Amphia ziekenhuis.
Helaas kwam de ziekte onlangs weer snel en heftig terug. Weer liet Jan zien dat hij alle geboden medische mogelijkheden nog eens aan wilde pakken. Hoop is een sterke motivator, helaas het mocht niet baten. Steeds meer mensen worden beter van kanker, maar jij helaas nog niet Jan.
Dank voor jouw clubliefde en vriendschap.  
Rust zacht en groeten van al je clubmaatjes.

Ad

Jan, mijn beste maatje!

Wat hebben wij een bijzondere band opgebouwd,  in die jaren dat ik jou heb mogen kennen.

Je fietste bij de WSVP, maar daar voelde jij je eigen niet helemaal thuis.  In 2013 fietste je ook regelmatig met de DiDo groep je rondjes mee. Dat was  een mengeling van Madese fietsvrienden.

Op een mooie door de weekse dag in 2014 kwam ik jou tegen op de vraggelsebaan. We raakte aan de praat en je vertelde dat je gestopt was bij de WSVP, ik zei meteen, waarom kom je dan niet bij onze trimgroep rijden, ik was nog niet thuis en Jan had zich al aangemeld.

Je voelde je al snel thuis in de WTC familie, de eerste ritten met de trimgroep, maar al snel ging het naar het tempo van de tourgroep. Ook op dinsdag en donderdag probeerden we een rondje te fietsen, eerst nog met de DiDo groep daarna dikwijls met eigen groepjes waar gezelligheid voorop stond en jij vroeg altijd “we leggen toch wel ergens aan hé!”

Met Gerard was dat meestal in Zaltbommel, met mij was de Chaamse Steengroeve jou favoriet.

De tocht van Den Hout naar Den Hout en weer terug naar Den Hout was ook wel een van jouw favorieten, ondanks die “rot steentjes” maar de koffie met appelgebak en na afloop de nazit op de Houtse kermis maakte veel goed.

De nazit met bier was niet meer aan jou besteed, maar jij kon er ook van genieten als de rest wel een glaasje of enkele glaasjes meer  dronk. Je was zelfs de taxi voor de door drinkers.

In de winter was jij een van de eerste die van de mtb naar de gravelbike overstapte, daar volgden er al snel meer. We maakten samen mooie tochten, de ene keer met Willem, Sandra, Gerard, Peter, Jan  Leo of Flip, wie zin had sloot bij ons aan,  door de bossen en over de boerenpaden, beetje afzien en toch ook genieten!

Dat hoofdstuk hadden we beide al afgesloten, maar de app jes tijdens een koers op de belse tv vlogen over en weer. Ook de bijna dagelijkse telefoontjes was wat erbij hoorde. Één dag niet gehoord, dan was de vraag hoe zou het toch meej Jantje zijn of andersom, dan was het altijd Petertje!

Vrijdag avond heb ik mijn laatste app verstuurd , in de hoop dat je het nog mee kreeg. Kevin heeft het die zaterdag nog aan je voor gelezen, en je glimlachte en zei “geef hem maar een duimke”

Soms lijkt de rit niet meer te dragen

Het is de tijd die aan me vreet

Maar ‘k heb geen zin in bezemwagen

Op eigen kracht tot aan de meet

Jan je bent gegaan tot op de meet, en of de meet hier is of ginder.

Je heb de rit verloren, en toch denk ik jij bent gereed.

Want als je sterft, word je herboren.

Je zal zo blij zijn aan de meet.

Maar die K.U.T. ziekte zoals jij dat volmondig uitsprak, was niet te verslaan.

Jan je blijft altijd mijn maatje, en je gaat gewoon bij mij achterop de fiets naar de steengroeve in Chaam!

Henny en familie , wij wensen jullie veel kracht, moed en liefde toe in deze moeilijke tijd.

Bedankt Jan, mijn maatje!