Een terugkerend onderwerp tijdens de ledenvergaderingen is het organiseren van een tocht die wat verder weg is en die redelijkerwijs niet vanuit Made gereden kan worden.

Gevoed door nostalgische verlangens van weleer, worden door leden met lange lidmaatschappen vaak memorabele ritten aangehaald. Als ik al die verhalen dan zo hoor, dan verbaas ik me dat er destijds kennelijk meerdere malen per jaar een rit werd georganiseerd waaraan veel leden deelnamen en er met de auto naar een locatie elders werd gereden om daar vervolgens een rit te rijden.
Een korte blik in oude clubbladen nuanceert dit beeld enigszins. De frequentie lijkt beperkt te zijn tot ongeveer 1 maal per jaar, dus dat valt allemaal wel mee.

De hunkering naar de memorabele ritten blijft echter, zo merk ik tijdens de ledenvergaderingen. Vorige jaar heeft Johan van Helmond dan ook een Maasvlakterit gepland die helaas werd geannuleerd door erg slecht weer en slechts 5 aanmeldingen. Zonde, want Johan had er veel moeite in gestoken.
In 2024 wilden Gerben en ik dit gewoon opnieuw proberen en zo geschiedde. Belangrijk hiervan was dat het een tocht moest zijn waar iedereen aan kon deelnemen en zodoende werden 4 afstanden gemaakt en middels een advice aangekondigd in de app. We waren benieuwd hoeveel aanmeldingen het zouden zijn. In totaal waren het er 12. Allemaal vanuit de tour of sport.
Hoewel ik licht teleurgesteld was in de hoeveel aanmeldingen, besefte ik ook dat het op een zaterdag was en dat deze rit ook een beetje een testcase was. Kop op dus en naar de Maasvlakte!

Om 07.30 uur werd met 2 busjes en 2 auto’s vertrokken richting Brielle, alwaar de tocht vanaf de parkeerplaats bij de Albert Heijn zou starten. Dit gebeurde ook en om stipt 08.30 uur konden we beginnen aan de tocht. Met 10 man reden we weg en na 2km kwamen we er achter dat Erik en Gerben er niet bij waren. Kennelijk waren zij nog bezig met het oppompen van hun banden en waren ze door iedereen over het hoofd gezien bij het vertrek. Samen met Flip reed ik snel terug om de 2 mannen op te halen, Flip’s dieselmotor was echter nog koud en hij was er al helemaal klaar mee bij terugkomst.
Toen de twee verloren schapen zich bij de rest voegde, reden we via Zwarte Waal in zuidoostelijke richting. Wat iedereen opviel was dat je op de snelweg nog heel veel petrochemische industrie zag, maar dat je tijdens het fietsen eigenlijk midden in de natuur was en dat er van industrie niets te merken was.
Na Zwarte Waal werd er via de Bernisse (rivier) koers gezet naar Zuidland. We waren nu vlakbij Nieuw-Beijerland, een dorp dat zo’n beetje het noordwestelijk territorium van de WTC begrenst. Nu waren we net aan de andere kant van het water en het was er prachtig, zeker vanwege het goede weer, maar ook door de wind in de rug en de reeën en konijnen die te zien waren. Over de zeedijk langs de Haringvliet werd vervolgens richting Hellevoetsluis gereden. Arion reed samen met mij op kop en had het erg goed naar zijn zin. Hij vertelde hele goede benen te hebben en als het aan hem lag, dan kon het nog wel sneller. Dit hebben we niet gedaan, maar Arion zette zijn goede doen wel voort in de rest van de rit. Na de rit wist hij zelfs te vertellen dat hij nog wel een lusje wilde rijden…. Goed gereden Arion.

De route ging vervolgens richting de duinen die een opmaat vormden voor de Maasvlakte. Dit was nogal een stuk met veel draaien en keren. Niet iedereen is hiervoor in de wieg gelegd, daarom werd er wat rustiger aan gedaan zodat iedereen weer bij kon trekken. De vele bochten waren me tijdens de voorverkenning enkele weken geleden niet echt opgevallen, maar nu als wegkapitein, was ik eigenlijk constant aan het roepen waar we heen moesten. Het maakte het er ook niet makkelijker op dat maar een enkeling de route in hun fietscomputer hadden gezet.
Met een kort stukje door de duinen, waar we ook nog wat koeien moesten ontwijken, kwamen we bij de Maasvlakte aan. Een enorm kunstmatig stuk land, dat sinds 2008 uit de zee naar boven was gerezen.
John voelde zich direct thuis, als man van de logistiek had hij hier in het verleden ook nog veel gewerkt. En als (destijds) motorfanaat kon hij regelmatig op de verlaten wegen zijn motor eens goed uitlaten. Nee, die John zat er goed bij en hij was regelmatig op kop te zien.
Bij het oprijden van de Maasvlakte zijn direct de enorme zeeschepen te zien. Ik snap nu waarom Martien zich niet opgegeven had voor de rit, want hij zou waarschijnlijk een acuut minderwaardigheidscomplex oplopen bij het zien van die gigantische schepen.
Hoewel je het niet zo zeggen, had de Maasvlakte een behoorlijk klimmetje in petto voor ons. Met 48 hoogtemeters is de Col du Van Ganzewinkel de hoogste berg van Zuid-Holland. In de aanloop naar de berg toe, voelde ik echter nattigheid. Het bleek dat mijn voorband lek was en dat het latex tegen mijn benen spoot. Gelukkig sloot het gat vrij snel, waarna ik met een paar barretjes minder nog prima verder kon en mijn stand in het KOL klassement gehandhaafd blijft.

De weg rondom de Maasvlakte loopt bijna helemaal rond en je weet zeker dat je zowel wind mee als wind tegen gaat krijgen. Aangezien het altijd waait daar, fietsen we op het einde van de Maasvlakte tegen de harde wind in. Ideaal om te gaan draaien, wat dan ook gebeurde. Het draaien ging op zich goed, maar Ad en Anneke draaiden niet mee. Anneke wilde wel, maar vond het wat te nerveus. Volgende keer zal ze luisteren naar de tip van Flip, die vertelde dat je veel energie bespaart als je gewoon in het treintje mee draait. Maar top gereden hoor Anneke, het is niet voor niets dat je weer heel wat bekertjes bij elkaar hebt gereden op Strava.
Ad zat ook veel achteraan. Waar hij volgens Arion bij de tour bijna altijd vooraan is te vinden, was hier nu geen sprake van. Waarom weet ik niet, maar hij vertelde wel dat hij een leuke rit had gereden. Gelukkig maar.
Tijdens het draaien, liet ik me even naar achter zakken om te kijken hoe iedereen erbij zat. Ik zag Gerard langskomen; geen centje pijn behalve bij de viaductjes. Fijn dat hij zijn conditie een beetje terug heeft gevonden. Flip was weer helemaal gerecupereerd van de sprint bij de start van de rit. Arion reed met een lach op zijn gezicht en draaide lekker mee. John die draaide op zijn eigen manier. Chris genoot dat het een keer niet zo lomp hard ging. Johan draaide telkens net voor de kop terug, maar superfijn dat je toch meegegaan bent. Erik had ook geen centje pijn en genoot van zijn de omgeving waar zijn roots liggen. Tot slot zag ik Kevin ook nog langskomen. De man met de trage cadans die hij moeiteloos lijkt vol te houden. Ook Kevin was in goede stemming, zeker toen hij hoorde dat het koffiepunt eraan zat te komen
Op het uiterste puntje van de Maasvlakte stopten we namelijk bij de Smikkel-Inn, een klein koffietentje/cafetaria welke zichzelf “het balkon van Europa” noemt. Onder het genot van koffie met een punt genoten we dan ook vanaf het balkon van een prachtig uitzicht.
Na de koffie moesten we nog een kilometer of 25 terugfietsen naar Brielle. Het grootste deel van de rit zat er echter op en dus kwam er wat meer ruimte voor wat spielerei. Door de bochtige duinenpaden ging het lekker vlot en als je je vaart behield dan waren de duinklimmetjes ook zonder veel moeite prima te doen.
Op het langste duinklimmetje van de dag werd even goed doorgetrokken en hierbij verscheen Gerben als eerste boven. Sterke benen die gast en tja, die fiets rijdt ook eigenlijk het lekkerst vanaf 35km/h…

In Brielle aangekomen, werd nog even nagepraat over de mooie rit en waren er al direct voorstellen om dit volgend jaar weer te organiseren. Wellicht weer op de Maasvlakte, maar elders was ook prima. Ik hoorde al langskomen: De Veluwe, Groene Hart, Zeeuws Vlaanderen, De Peel…. nou ja, opties genoeg in ieder geval.
Terugkijkend op de rit moet ik zeggen dat het erg leuk is geweest en dat het een eigenlijk gewoon een ontspannen dagje uit is geweest, waar iedereen van genoot. Dit is dan ook de herinnering die ik mee wil nemen als ik over 15 jaar weer hieraan terugdenk. Vervuld van nostalgie zal ik vertellen dat we vroeger nog wel eens naar de Maasvlakte waren geweest, dat waren mooie ritten.

De geschiedenis wordt nu gemaakt, dus maak er wat moois van, dat is fijn voor later!

Thais

Hoe is dat toch ontstaan? Dat ga ik jullie proberen te vertellen.

In 1995 ben ik gestopt als warme bakker in Den Hout en ook gescheiden, ik ben toen tijdelijk in een stacaravan, (je kon er ook in liggen) gaan wonen op camping ’t Zand in Alphen.

Je gaat dan weer als 43 jarige alleenstaande door het leven, dus volop op stap. Uit Alphen had ik een maat die net als ik wel van muziek hield, dus regelmatig naar live bandjes gaan kijken.

Zo gingen we samen vanuit Alphen naar een blues café in Mol, goeie muziek en laat gemaakt! Midden in de nacht reden we naar huis, ik hoefde niet te rijden dus lag een beetje in te dutten, tot dat ik mijn ogen open deed, hé zie ik dat nou goed! Het bordje Den Hout, da kan toch niet, dacht ik. Te veul gedronken zeker, we waren nog midden in Bels!

Nou ja, om een uurtje of 4 was ik weer in mijn paleisje in Alphen gearriveerd, gaan slapen en toen ik om een uurtje of 10 weer boven water kwam toch maar eens de kaart erbij gepakt! En jawel daar bij Beerse lag inderdaad  Den Hout.

Achteraf moet ik er wel meer zijn geweest, in de jaren ’70 ging ik op stap naar “de James” in Rijckevorsel, en had ik een vriendinneke uit Beerse, die bracht ik dan midden in de nacht naar huis. Ik ging toen vaak stappen met mijn maat Theo uit Dussen, en ook hij had een Belske versierd uit Beerse. Ik was altijd de BOB, dronk in die tijd geen druppel, dus zette ik Theo en zijn “vriendin”ergens af om hem later op te halen. Helaas was het hartstikke mistig, je zag geen hand voor je ogen. Maar nadat ik afscheid had genomen ging ik Theo ophalen. Maar na wat straten doorkruist te hebben zag ik geen Theo. Mobieltje of appen was er toen niet bij. Uiteindelijk daagde mijn Dussense vriend toch weer uit de mist op. Maar intussen had ik wel heel Beerse verkend en moet ik toch zeker door Den Hout zijn geweest!

Maar nu wist ik waar Den Hout nog meer lag, toch maar eens op de kaart gaan puzzelen of het wat was om daar heen te fietsen, want dat deed ik toen ook al fanatiek!

Intussen had ik al snel weer een vaste relatie gekregen, en woonde alweer bijna in Den Hout. In ’96 op mijn vrije dag pakte ik mijne vélo  en ging er aan beginnen, via Gilze naar Alphen naar Baarle- Nassau en Zondereigen kwam ik in Merksplas in Beerse terecht. En als hoogtepunt het bordje Den Hout. Over de oude ophaal bruggetjes zoals die vroeger ook op de weg naar Oosterhout lagen.

De terug weg ging over die loempe klinkers tussen de strafinrichting van Merksplas en Wortel  een kilometer of 8 stoempen, maar dat heeft ook zijn charme!

Langs grenscafé “In Holland”met de vriendelijkste uitbater van geheel Bels en Olland bij elkaar, maar wel verdoemd lekkere verse wafels meej slagroom en erbeesjes! Ging het toen nog over de  Zigraeck naar Ulicoten. Het laatste stuk via Chaam en Molenschot naar huis waren de bekende wegen.

In 2002 leerde ik Anny kennen, en was mijn leven een stuk stabieler en leuker, maar had ik ook het fietsen op een zeer laag pitje staan. We pendelden het eerste jaar van het Zeeuwse Kruiningen naar het Brabantse zand van Den Hout.

Na iets meer dan een jaar kwam ook de liefde van de fiets weer terug, en sloot ik weer aan bij de WTC Made vrienden. Zo kwam dan ook de tocht naar Den Hout weer op de kalender.

De eerste jaren fietste ik die met enkele liefhebbers waaronder onze oud-voorzitter Piet Timmermans, Ypke Huisman, Jantje Sestig, Mar10, Flipke,  Wilem Adamse, André van Kuijk, Ad Caron, Anneke van Wesel, Franske Wessels en Ad van der Made, op een vrije zaterdag, en legde aan bij het cafeetje net over de brug bij Den Hout (Bels). 

Op een gegeven moment kwam de tocht ieder jaar weer 1 of zelfs 2x per jaar op de WTC Made kalender te staan. We fietsten toen in twee groepen een groep van 30+ gem. en een groep die het wat rustiger aan deed. De koffie stop was inmiddels verplaatst naar de gezelligste kastelein van Bels. Waar we nog eens een bijzondere ontmoeting hadden met de legend Jean Marie Pfaff. Hij had met zijn fietsclubke van 100 man ook daar zijn stop gehad. Tjonge jonge wat zagen die mannen er gesoigneerd uit. Allemaal een schoon blauw pakske en dezelfde fiets en helm, Jean Marie beloofde ons ook voor unne sponsor, nooit niks meer van gehoord!

Tijdens de kermiskoers van 2015 kwam er een verzoek, vanuit de Kermis commissie  om iets te organiseren met als doel om wat meer volk naar de kermis (kroeg) te trekken! Ik stond naar de koers te kijken met Gerard van Oerle en Sander van Berkel, en stelde gelijk voor de toertocht naar Den Hout te gaan rijden.

In 2016 was het dan zover, de eerste tocht in twee groepen ging van start. Het doel was toen nog om met zoveel mogelijk Houtse deelnemers te fietsen. Met ondersteuning van toen ook al vele WTC ‘ers die als koerskapitein het tempo en de route kenden! Willem Avontuur en Jantje Lensvelt waren onze vaste waarden, Willem en Jantje hebben ook deze editie met vele WTC’ers mee gefietst!

 Inmiddels zijn we  wat verder en coronajaren en een slecht weer jaar achter de rug. We zijn inmiddels aan de 5^e editie toe, met iets minder dan 120 deelnemers verdeeld over 8 pelotons met top wegkapiteins, kunnen wij als organisatie weer terug kijken op een  fietstocht, zoals wij hem bedoeld hebben.

Lekker fietsen, met vooraf een brabants bakske koffie en een  worstebrooike, de zegen van de pastoor en nog een lang zal tie leven voor ome Anton 83 jaar (van Twan) !

En de eerste ploeg kan vertrekken, iedere vijf minuten de volgende. Het had geregend, de weg was nog nat, met als gevolg verschillende lekke bandjes, de deelnemers zagen er uiteindelijk uit als een mijnwerker. Bij de bananenstop en plasstop ging het over de klinkers richting Beerse. Sommige ploegen namen nog de tijd om een foto bij het bordje Den Hout te maken, ander vlogen daar aan voorbij. Ook de kermis in Beerse lieten ze rechts liggen.

Weer terug richting Olland, Merksplas naar Zondereigen. Het mooie grensdorp waar Guido Belcanto over zong “ik wil begraven worden,  met mijn voeten in Olland, en mijne kop in Bels”

Even verder zijn we in Ulicoten, en staat de koffie en appeltaart op ons te wachten in buffet vorm voor een 120 man/vrouw prima geregeld daar door “de Kluis”.

De laatste 40 km nog ff uitfietsen via Chaam en Gilze naar de Vijfeikenweg, Den Hout komt in zicht, de kermis draait al op volle toeren de oliebollen pruttelen al in het vet en de eerste biertjes worden getapt.

Iedere groep met een eigen verhaal, en na het 10 biertje worden de verhalen alleen maar sterker! Tussen 7 á 8 uur taaien de meeste renners huiswaarts, het vocht is weer aangevuld en nog ff een stukske lekker uitfietsen. Een enkeling laat de fiets in Den Hout achter, met de gedachten dat hij de andere dag schoon opgehaald kan worden.

Volgend jaar gaan we voor de 6^e editie van onze toertocht van Den Hout!

Groet, Pierre Boulanger!

Hoewel de kermis op Den Hout ook dit jaar niet door ging, reden 2 pelotons van WTC Made toch de bijbehorende klassieker Den Hout – Den Hout – Den Hout. Voor vertrek gingen we nog even langs bij Willem Avontuur.

Afgelopen zondag 19 september, stonden ruim 30 renners en rensters aan het vertrek op het Raadhuisplein.
Het was mooi weer, dat zeker voor deze tijd van het jaar, maar de redenen voor de grote opkomst waren toch anders. Ten eerste werd een klassieker van onze wielerkalender gereden die altijd een goede opkomst kent, en ten tweede hadden we afgesproken om eerst langs te gaan op de begraafplaats bij Willem Avontuur die ons in maart dit jaar is ontvallen als clublid en vriend. Omdat Den Hout – Den Hout – Den Hout de lievelingstocht van Willem was, vonden we het een mooi moment om te laten merken dat we hem zeker op deze dag nog in onze gedachten hebben.
Willem hield van de ingredienten van deze tocht. Een pittige route over ruim 120 kilometer, een tussenstop met koffie en appeltaart en een gezellige na-zit bij ’t Klosterke in den Hout.
Nadat we de bloemtjes symbolisch buitengezet hadden bij Willem, gingen we op pad.
Twee pelotons voor de hele tocht en de Trim-groep die een kortere route verkoos. Peter Broeders had “zijn” tocht afgelopen week nog eens voorgereden en geconstateerd dat er wat wegomleggingen waren. Hierop had hij de wegkapiteins voorzien van een up-to-date route voor de navigatiesystemen. Zelf verzorgde Peter met André van Kuijck de volgauto en de fotografie zoals bij dit artikel te zien is.
Na 80 kilometers werden de dames en heren een lekkere punt met koffie geserveerd in Ulicoten. Daar zaten op het terras nog twee andere onverwachtte groepen die ook bedacht hadden dat de “kermistocht” van Den Hout in ere gehouden moest worden en hem dus ook vandaag spontaan opgepakt hadden.
De laaste 40 kilomters van daar af naar Den Hout, zat de wind gunstig schuinachter dus we arriveerden bijtijds weer op Den Hout. De weg bij de Houtse Heuvel was compleet afgezet en ’t Klosterke had tafeltjes op de weg staan zodat we allemaal lekker in het zonnetje konden zitten. Na flink sporten, moet je goed drinken, de blonde sportdrank vloeide rijkelijk. Zo hoort het met een kermis te zijn. Een achtergond met een paar attracties met bijbehorende typische geluiden ontbrak helaas voor de echte kermissfeer, maar dat gaan we dan volgende week in Made inhalen. Waarschijnlijk staan er dan op zondagmorgen wat minder liefhebbers aan de start. Zelfs al vertrekken we vanaf volgende week weer vanaf 9:00 uur, dit zullen een aantal leden te vroeg vinden.
Misschien dat Rode Trui rijder Rene van Mook dan een keer een steek gaat laten vallen voor het Opkomstklassement?
Hoewel, die woont in Wagenberg dus waarschijnlijk weet hij de lokroep van de Mayse kermis te weerstaan.

Ad

Zaterdagmiddag hang ik de fiets buiten in de fietsstandaard. Om op een reguliere zondagochtend met een vieze fiets aan de start te verschijnen kan al niet, maar deze zondag is speciaal en dus wordt de fiets ook nog eens extra gepoetst en in de wax gezet. Zondag is namelijk Den Hout – Den Hout – Den Hout en bovendien gaan we eerst op bezoek bij Willem waarvan deze tocht toch min of meer zijn favoriet was. Ik herinner me nog van – ik meen – twee jaar terug dat ik zag dat Willem, in de week voorafgaand aan de tocht, de route al 2 keer had verkend in verband met mogelijke obstakels en/of wegafzettingen.
We verzamelen bij het gemeentehuis waar Peter Broeders nog even langskomt. Hij wil de teams kunnen volgen die de DH³-route rijden en wil graag een live-tracker van iemand uit elke groep. Piet en Gerard geven hun locatie live door; handig om eens een fotootje onderweg te schieten en om te zien waar we ergens uithangen.
Klokslag half 9 vertrekken de aanwezige WTC-ers naar de begraafplaats aan de Leeuwerikstraat en naarmate we dichterbij komen, wordt het stiller in het peloton. Bij aankomst is Sandra al ter plaatse, bijgestaan door Kevin en Maurice. Ad houdt een korte speech en dan worden er bloemen gelegd in de WTC-clubkleuren.
Heftige momenten.
Dan gaan de 3 pelotons echt op pad.
Twee pelotons naar Den Hout en de trimploeg maakt een “eigen” rondje voor de mensen die of op tijd thuis moeten/willen zijn of misschien de afstand van 125km niet zo zien zitten. Evengoed harstikke mooi dat dat allemaal kan in onze club.
Ons peloton bestaat uit 11 renners, maar dat zal niet lang zo blijven. Al kort na de start komt Melody langszij en vraagt ”Hoe hard denk je dat die andere ploeg gaat rijden?” Ze overvalt me een beetje met die vraag. “Uhm… ik denk… mwah… over 125km… 30km/h gemiddeld”
“OK… en wij?”
Ik kijk even naar Edwin die naast mij op kop rijdt; “…28 …misschien 29 gemiddeld”. Melody twijfelt, maar besluit net buiten Made om de sprong naar de voor ons rijdende Tourploeg toch te maken.
“Dat gaat nog tegenvallen”, zegt Edwin “om dat gat dicht te rijden.” Ik kijk op mijn Garmin en zie dat we bijna 30km/h rijden. “Inderdaad… dat lijkt me ook”, want de Tourploeg rijdt toch inmiddels al een goeie 500 meter voor ons. We rijden Den Hout binnen als we zien dat Melody aangesloten is.
Vanaf hier geeft de Garmin ook weer “Course found” en zijn we dus met z’n tienen op route naar Den Hout België. Edwin en ik op kop. Sharelle en Boukje, Antoon Romme en Johan van Helmond, die na 6 weken weer op de fiets kan, Ad van Dongen en Piet Verkooijen die lekker achteraan mee hobbelen. Peter Korse en Johan Smits zijn voor de gelegenheid overgekomen vanuit de trimploeg en completeren het stel.
Het eerste stuk is overbekend terrein; Teteringen – Oosterhout – Dorst en de wegomleiding vlak voor Bavel wat uiteindelijk toch geen wegomleiding was. Vlak voor Chaam roept Piet vanuit achter: “…even rustig aan!”. Het blijkt dat we even in moeten houden voor een sanitaire stop. Kort daarop klinkt het weer van “OK… rijden maar!”.
We gaan door en Sharelle neemt mijn positie naast Edwin aan de kop over. Niet zo heel veel kilometers verderop zijn we ineens Ad van Dongen kwijt. Omdat Piet onze laatste man is, kijk ik hem aan. “Ad is weer even voor een sanitaire stop, maar hij haalt ons wel in zegt ie”. We rijden toch flink door en ik roep om het wat rustiger aan te doen. Het blijkt niet nodig, want Ad komt als een razende dichterbij. Ik praat wat met hem en hij blijkt bovendien de route nog heel veel beter te kennen dan ik.
Inmiddels zie ik het naambordje van Wortel en weet ik dat de klinkerkilometers er aan komen. Heel stiekem hoop ik dat we even halt kunnen houden bij de strafinrichting; een heel mooi klinkerlaantje en ook de strafinrichting is een mooi gebouw (gelukkig alleen bekend vanaf de buitenkant), maar die klinkers zullen nooit mijn favoriet worden.
Edwin – nog steeds op kop –  dendert echter gewoon door. Heel even kunnen we weer op adem komen op 200 meter asfalt, maar de volgende klinkerstrook dient zich alweer aan. En als de klinkerstroken dan eindelijk achter ons liggen, kan Den Hout niet meer ver weg zijn. We rijden nog een stukje verkeerd, maar dat is de schuld van Garmin; het ding weet soms gewoon de weg niet zo goed. Uiteindelijk komen we toch bij de wegwijzerplaat “Den Hout”. Uiteraard versperren we de weg en zien de Belgen gewoon denken “amai…domme ‘Ollanders!! …gaat aan de kant …zeg!”.

Na de verplichte foto gaan we weer op pad; we hebben zin in koffie met appelgebak …en slagroom.
De wind hebben we tot nu toe niet echt tegen gehad, maar in de open stukken na Den Hout gaat het tempo toch lekker omhoog; hele stukken rijden we ruim boven de 30km/h; even het gemiddelde wat opkrikken, denk ik dan maar. Het wordt stiller achter ons naarmate de snelheidsmeter op sommige stukken zelfs boven de 35km/h komt. Dan rijden we Ulicoten binnen en staan we opeens voor “Eetcafé de Kluis”. Eindelijk koffie en wat lekkers!
De tour zit er zo te zien al een tijdje. Toch klagen ze als wij eerder aan het appelgebak zitten dan zij. Het appelgebak is nog warm en daardoor smelt de slagroom. Ik geniet, maar Kevin vindt het nodig om mij uit mijn meditatiemomentje te halen. Ik zat net zo lekker in mijn “niets”. Als de tour dan uiteindelijk weer op pad gaat, gaan wij ook de bidons weer bijvullen en maken nog even gebruik van het toilet voor een sanitaire stop. Het moment waarbij je dan weer op de fiets mag en je benen helemaal geen zin meer hebben, hoef ik denk ik niet te beschrijven.
De laatste loodjes van nog ongeveer 30km, waar een koud pilsje op ons wacht in Den Hout, geven Sharelle en Boukje vleugels en al snel rijden we langs het slingerdreefje. “Gaan we hier niet in?” vraagt Johan van Helmond. “Nope, we rijden richting Molenschot en dan Minervum”, zeg ik terwijl ik zijn fiets bewonder. Thuisgekomen kijk ik even snel op de website van Orbea, maar voor ik goed en wel iets wil laten zien aan Elsbeth hoor ik al “VETO!”.
Ook in Teteringen rijden we bijna verkeerd omdat ik de route wil volgen en Edwin zich wat minder strikt aan de route wil houden. Maar ja, dan raakt mijn Garmin in de war en vervolgens raak ik dan in de war en dus rijden we de route gewoon zoals het hoort. En dan zit ook zomaar deze mooie rit er alweer op.
We sluiten aan bij de rest en genieten van een frisse pint in Den Hout..
Het was een mooie tocht met een donker randje, maar een nog dikkere silver lining want er zijn zoveel mooie herinneringen…..

Rene