Er stond een mooi groepje klaar om een mooie tocht te maken. Het was niet perse guur of koud, maar een stevig windje uit het noordwesten maakte het ook niet makkelijk. En dan is er ook nog de zomertijd die inging. En wat er ook over gezegd kan worden, het is toch een uurtje vroeger dan vorige week.

Op pad dus.
Het was wat rommelig vandaag. Vroeg in het seizoen is nog niet iedereen in topvorm. Af en toe lag het tempo er behoorlijk op en, zoals dat is afgesproken, wordt er gewacht als er gaten vallen. Nu is het soms lastig communiceren, maar als je maar hard genoeg roept dan lukt het natuurlijk wel.
Al is een misverstand soms niet te voorkomen. Waarschuwen voor een auto aan de linkerzijde van de weg is niet hetzelfde als aangeven dat je linksaf gaat. Het is uiteindelijk weer goed gekomen, maar er was opluchting toen Marc er weer aansloot.
Een klein oponthoud nog door een lekke band, waarna er, en dit is wel belangrijk, er een misverstand ontstond over bananentijd. Wat uiteindelijk ook weer op zijn kromme pootjes terecht kwam. En vergis u niet; bananentijd is een serieuze aangelegenheid bij de Trim.
Na een tour de force met de wind op kop en van de zij komt uiteindelijk de beloning van dezelfde wind in de rug. Waarmee het met een aangenaam vaartje terugging naar Made.
Overwegingen over de wereld en opvolgende relativerende wijsheden rijker was het weer een waardevolle belevenis. Want dat zijn het, belevenissen.

Gerard K.

Vanmorgen vroeg opgestaan om even het nieuws te bekijken voordat ik naar de May zou rijden. Gelijk wat eten gemaakt, fietsje klaargezet en gezien dat het weer een mooie dag zou worden. Wij fietsers worden de laatste weken toch wel verwend met prachtig weer zeg. Niet normaal toch. Na het mindere nieuws wat wij dagelijks over ons uitgestort krijgen, spitste ik mijn oren. Wat was er aan de hand? Je gelooft het niet als je het zelf niet gezien hebt. Rechtstreeks vanuit San Remo. Wat is dat nu dacht ik? Er werd melding gemaakt dat de gemeentewerken de Cipressa en de Poggio opnieuw aan het asfalteren waren. De wegen waren compleet uitgesleten. Een paar vandalen op een racefiets hadden hier verschrikkelijk huis gehouden. Alsof ze met een Lamborghine het asfalt naar z’n mallemoer hadden geholpen. Nog nooit zo iets gezien. Gasten op een fiets met tuben die dit hebben veroorzaakt. Zelfs de Paus is weer onder de mensen om dit wonder te mogen aanschouwen. Geloof, hoop en fietsen. Katholieker kan het toch niet. En wat een finale in San Remo zeg. Met een geweldige winnaar, maar ook Pogi en Pipo hebben wielergeschiedenis geschreven. En dan Mathieu. Wat een beest, wat een beest. Wat hier gebeurd is op wielergebied daar zal men er tot in lengte van dagen over blijven praten. En de Paus zag dat het goed was!!!

Intussen was het 8.30 uur geworden en tijd om naar de May te vertrekken. Daar aangekomen was het gezellig druk. Ook de beste zapper van Den Hout was er. Goed om te zien Peter dat jij en de andere zappers jullie prachtige dorp zo mooi schoon houden. Sjapoo voor jullie.
Klokslag 9uur klonk het fluitje van Piet. Dat betekent vertrekken. Met z’n elven reden we de May uit. Er stond toch stiekem een redelijk windje deze ochtend, maar dat kon sommige kleppers onder ons niet deren. Kees en Corne pakten resoluut de kop om daar pas in de Rijense Broek vanaf te komen. Op naar de oude Rijksweg voorbij Hulten om daarna over te steken richting het Bels Lijntje. Altijd lekker fietsen daar. Samen met Marc een tijdje op kop gereden en een beetje bijpraten. Langs vliegveld de Kiek ging het over de Cote de Helene. Aan de andere kant van deze molshoop moesten er enkele mannen uit de broek omdat ze last hadden van hoog water. Loopt er een vrouwtje langs met een hond. Zeg ik nog tegen haar dat het toch geen gezicht is met al die mannen links en rechts van het pad met hun Tinus uit hen broek. Gelukkig vond ze het geen probleem. De natuur moet zijn gang gaan zei ze. Tegelijk werd er weer een banaantje of een reepje naar binnengewerkt om vervolgens de weg te vervolgen richting Baarle Nassau. Daar aangekomen rechtsaf geslagen om vervolgens richting Alphen te rijden. Met Peter Korse, Antoon, Bertje en mijn persoontje waren we zo met de wind in het hol richting Alphen. Maar zo ver kwamen we niet. We moesten naar de Slingerdreef. Dus op tijd afgeslagen, de doorgaande weg overgestoken om de Slingerdreef onveilig te gaan maken. Hier kwam Fred in de problemen. Fred heeft nog niet veel gefietst en heeft zich als aspirant lid aangemeld. Toen we de Slingerdreef uit waren en richting Dorst reden, heb ik tegen de manschappen gezegd dat ze maar door moesten rijden en dat ik wel zou zorgen dat Fred goed thuis zou komen. En zo geschiede. Wij laten niemand alleen naar huis fietsen, en zeker niet als het vat helemaal leeg is. Ik heb Fred nog wat tips gegeven over eten en drinken onderweg en vooraf. Ik zei tegen Fred dat je met een tosti alleen en onderweg zonder voedsel geen 75km kan fietsen. Dat zal dus de volgende keer helemaal anders zijn. Zo’n rit is gelijk een goede leerschool. Ik heb Fred netjes bij de voordeur afgeleverd om daarna met wat meer snelheid terug te keren naar huis. Hoop dat de rest van de groep ook goed thuis gekomen. In de middag nog lekker genoten van het mooie weer. Tot de volgende keer.

De Pakhaas 🐰😊

Deze ochtend liep de wekker weer ouderwets om 7.30 af. Dat betekent op de fiets naar de May. Heb er weer veel zin in. Verleden week bij prachtige weersomstandigheden heerlijk gebruncht bij het Trefpunt. Ook deze ochtend beloofde het een prachtige zondag te worden. Aangekomen in de May bleek dat velen hetzelfde idee hadden als ik. Er een lekkere fietstocht van te maken!!!!!
Peter zou ons in eerste instantie leiden, maar toen hij zijn fietscomputer aanzette kreeg hij de melding dat hij al gefinisht was. Mooi toch, konden wij gelijk rechtsomkeer maken!!! Nee hoor, in samenspraak gingen we een ander rondje rijden. Fietsen is fietsen toch? Klokslag 9uur was het alle ballen verzamelen. Nou, alle ballen mmmm? Toen wij al bijna in Geertruidenberg waren kwamen er nog een paar kleppers aanwaaien die het vertrek gemist hadden. Nadat er een heftig woordje was gevallen over het e.a. werd de strijdbijl weer begraven, en zo moet het. We waren met zes jongemannen en een dame. Annemieke.
Met Bert en Peter de leider op kop ging het via Den Berg en het kerkje bij Raamsdonk naar de Keizersveerse brug om daarna naar Dussen door te stomen. Hier de dijk opgedraaid met de fietsenzaak van mooie Mario aan onze linkerkant en daarna de klompenmaker rechts van ons. Op de kop van ons groepje werd er goed gewisseld. Had ook te maken met een straffe noordoostenwind.
Peter Korse was ook in het nieuw. Dat wil zeggen Peter had een mooie nieuwe blauwe Trek onder zich. Lekker toch! Nadat wij Almkerk en Uppel gepasseerd waren ging het naar Werkendam. Met de wind van opzij reed het toch weer wat gemakkelijker. Samen met Bert Werkendam ingereden om even later de dijk op te pakken richting de Waterman. Vanaf hier lekker de wind in het hol. Net of het vanzelf gaat, en dat is ook zo. Hahaha.
Wim, Peter Korse en Marc deden ook regelmatig een duit in het zakje op kop van het groepje. en natuurlijk niet te vergeten good old Annemieke. Langzaam kwam de May in zicht. Bertje hield het voor gezien en ging naar huis. Annemieke ging onderaan de Bergse brug weer naar ’t Fer, en Peter Korse ging met rugproblemen de kortste weg terug naar de May. Wim, Peter, Marc en mijn persoontje gingen via Drimmelen en de Koekoek ieder zijns weegs naar huis. Het was al bij al een mooi alternatief ritje met dank aan leider Peter die ons toch tot de echte finish heeft begeleid. En zo komt ook aan deze leuke ochtendrit weer een eind. Volgende week zondag (bij leven en welzijn) neem ik jullie mee voor een rondje Tour de Kiek.

Met vr gr de Pakhaas.

Allereerst moet ik toch even iets rectificeren. Ik meende in mijn vorige verslag dat ik een goed gesprek met Erik, en hoewel ik met hem ook wel een goed gesprek had, het bleek dus Leo te zijn. Maar beter hier de namen verwisselen dan thuis. Dat zou zeker meer uitleg vereisen, en dwingender.

Dit rechtgezet hebbende kunnen we overgaan naar de fietstocht.

Het was fris, een heldere nacht in de vroege herfst deed de temperaturen dalen tot richting het vriespunt. En de zon deed haar best, maar komt natuurlijk steeds verder van de aarde te staan en daarmee verliezen de zonnestralen aan kracht. De temperaturen kwamen bij de start nog niet boven de 11 °C.

Een lange broek en lange mouwen. Hoewel Jacques een echte bikkel bleek en gewoon met de korte broek aantrad en verbaasd leek over zoveel koukleumerij.

Maar op weg dus met een wat kortere rit voor de boeg, we zijn aan het afbouwen.

John had de route voorbereid, en nam de leiding. En opnieuw wist hij mij te verrassen met wat paadjes en wegen die ik niet kende. Of vergeten was. We waren het er samen wel over eens dat bij het toenemen van de jaren je meer vergeet dan dat je zou willen onthouden. En ik kreeg meteen te horen dat het niet gaat veranderen, maar alleen maar erger wordt.

Nog even gecheckt bij verschillende mensen, de consensus was dat het Nederlandse damesteam het zaterdag tactisch af had laten weten. Links van mij speelt zich het spektakel van de mannenwedstrijd af.

Het koude weer leidde tot gesprekken over kleding, waar het uiteindelijk over koude voeten ging. Tegen de rest valt wel te kleden. En Erno kwam met een fantastische gadget. Verwarmde sokken. Ik heb zo lang als ik fiets al last van koude, na 30 minuten, gevoelloze voeten als de temperatuur onder de 15 °C daalt. En nu kwam Erno met de ultieme oplossing.

Dit gaat zeker helpen om de winter door te komen.

De rit zelf was zoals ik al eerder meldde mooi en voerde rondom Breda en op een gegeven moment door Ulvenhout, deels over het parcours van de ronde van Ulvenhout. Wat door Jacques bevestigd werd. Hij komt daar oorspronkelijk vandaan en zal daar zelf ook zeker gekoerst hebben, en kent de weg daar erg goed. Ik kan me zelf nog een vruchteloze vluchtpoging met Jos Bol herinneren. Het blijft leuk om door je eigen herinneringen heen te fietsen.

Door het Mastbos heen waarna we uiteindelijk via Prinsenbeek (ik sla af en toe een stukje over) via den Elsakker (niet gestopt voor koffie en gebak) weer naar Made. In elk geval in aangenamer weer dan zaterdag.

En in Made terug nam ik afscheid van de grote groep en ging met Gerard en Annemiek richting Geertruidenberg. En het afscheid is in elk geval voor mij voor dit seizoen. Ik moet de volgende twee weekenden werken. Het wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de schuur wordt opgehangen.

We spreken elkaar snel.

Gerard K.

Omdat we vaak tegen de wind in heen gaan, staat er vaak een ronde westwaarts op het programma. Dit keer eerst richting Zevenbergen om daarna via Noordhoek rond te rijden in de West-Brabantse polders over de Mark en langs de Dintel.

Bij aanvang waren we verrast door wat oude auto’s die naast het gemeentehuis geparkeerd stonden. Helaas, het bleken geen volgwagens. En bovendien lekten ze meer olie dan een gemiddelde ja-knikker in de woestijn van Koeweit. Het is altijd wel aardig om zoiets te zien.

Het was frisjes. Een korte periode van kouder weer had zich van West-Europa meester gemaakt. Gelukkig stond er weinig wind. Het was een gemoedelijk rondje waarbij we werden vergezeld door Erik. Ik sprak hem nog niet zo vaak, maar deze keer dus wel. En ik vond het een aardig gesprek. Hij werkt aan projecten op plaatsen waar ik zelf veel mee heb, en ik kan op zijn aanwijzingen mijn kleinzoon weer wat interessants laten zien in Rotterdam. Daarbij moet ik wel opmerken dat hij knikkerbanen wel boven alles stelt.

Maar ik werd dus weer getrakteerd op een interessant verhaal over bouwen en her-verbouwen (vergeef me als ik dit niet goed verwoord), maar ook op een prettige brede blik op een aantal bijkomende zaken.

Er was nog een komisch incidentje net na Oudenbosch. Een automobilist zijn toeter bleef hangen. Volstrekt negeren blijkt het meest effectief. En deze les neem ik mee voor alle vergelijkbare gebeurtenissen die ongetwijfeld nog in het verschiet liggen. Geef een vuurtje geen zuurstof. Of iets dergelijks.

Na weer teruggekeerd te zijn in Made hebben Peter en ik op de terugweg naar Geertruidenberg nog een pakketje opgehaald en kwamen we, nu zonder problemen, weer veilig thuis.

Inmiddels was de temperatuur weer wat opgelopen en heb ik de hele middag thuis trots rondgelopen in een zweetshirt van de WTC.

Gerard K.

Een stevige bries ZZW en onzekerheden over eventuele regen. Het laatste bleef uit.

Want hoewel Robin (onze meteoroloog) ons alleen zaterdag een schitterende dag in vooruitzicht stelde, bleek ook deze zondag prachtig.

Voordat we gingen nog flink wat gesprekken over degenen die het 3-luik fietsten. Indrukwekkend. Maar het leek later op de foto’s en de commentaren ook nog eens behoorlijk gezellig.

Maar de trim ging op weg richting Zevenbergen met 7 fietsers na een bewust ingetogen fluitsignaal van Piet. Maar niet voordat Peter K. na wat hack en codeerwerk de route had ingeladen en als captain de leiding nam. Na wat onrust vorige week, werden de clubregelementen boven tafel gehaald en werd ingestemd om ons hier in het vervolg netjes aan te houden.

In Zevenbergen was het wat zoeken, maar niet zonder het tempo te laten dalen. Na jaren niet op bepaalde plaatsen te zijn geweest is het verbazingwekkend hoe er hier en daar hele wijken bij zijn gekomen waarvan het bestaan mij onbekend was.

Maar op naar Standaardbuiten ten noorden van de Mark. Ook een weg die me niet meer bekend voorkwam. Maar het kan zomaar dat dit komt omdat ook wegdekken worden opgeknapt. En ook ik begin wat vergeetachtig te worden.

Waar de Mark in de Dintel overgaat zijn we deze twee maal overgestoken om de weg te vervolgen naar Oudenbosch. Waar ik altijd terugdenk aan de wielerbaan die daar ooit was.

En vandaar verder naar Rucphen. Door henzelf benoemd als mooiste wielerdorp van Nederland (of iets dergelijks).
Hier schudden Wim en ik elkaar de hand en bevestigden daarmee dat ik nog een jaar doorga als adjudant van Wim. Na wat overleg en vergaderingen eerder zijn we tot een vergelijk gekomen dat eerdaags bij de notaris zal worden vastgelegd.

Verder op weg richting de Postbaan waar ik het niet kon laten even een sprintje te trekken onder de snelweg door. Samen met Johan die op deze manier even wat stress van zich af kon schudden.

Het doel was duidelijk. Peter had een duidelijke opdracht meegekregen: Den Elsakker. Maar niet voordat we even moesten stoppen voor Piet. Er zat een snoertje bij hem los, uiteraard niet in een overdrachtelijke zin. Later legde hij uit hoe zijn fiets elektrisch ge-engeneerd is. Daar zijn ze bij Essent haast jaloers op. Wij zijn namelijk dol op grote batterijen.

Toch gingen we niet rechtstreeks, we weken een beetje van de route af, om bij station Prinsenbeek over de fietsbrug te slechten. Ik zal bekennen dat ik daar altijd veel plezier in heb. Ik vind het een architectonisch hoogstandje. Misschien niet bouwkundig, maar daar gaat het niet altijd om. Het oog wil ook wat. Al moet je er natuurlijk wel een oog voor hebben.

Met Jacques nog een kort gesprek over het stuk polder dat deels door de Haagse Beemden is opgeslokt. Er was daar vroeger een café met een voetbalveld (en eigenlijk was dat ook de oorspronkelijke route). Jacques wist zelfs nog dat het de Texas Bar heette. Trivialiteiten zijn zo leuk.

Maar aangekomen bij Den Elsakker hebben Gerard en Gerard getracteerd. Zij vierden de afgelopen dagen hun verjaardag. En m.i. geen beter rustpunt dan daar met koffie en appelgebak. Ook hierover werd instemmend geknikt.

Daarna weer terug naar Made.

Het venijn zat in het staartje. In Geertruidenberg waar onverlaten ons onheus bejegenden. We hebben ons niet uit laten dagen en de plezierige rit niet laten verzieken.

Per saldo dus een geslaagde en leuke rit met leuke mensen.

Gerard K.

Hier heb ik echt het hele seizoen naar uitgekeken. En volgens mij was ik niet de enige. Op uitnodiging van Maurice richting Rotterdam, naar Katendrecht waar hij bezig is met de bouw voor project FENIX. Het ombouwen van een loods op Katendrecht naar een museum.

Het is best een eindje fietsen, Rotterdam is niet precies naast de deur, maar er was desondanks een groep van 10 van de trim die zich verzamelden bij het gemeentehuis. Waar we eerst nog wat napraatten over Wim’s feest afgelopen zondag.

En op weg gingen we op aanwijzing van John. Niet verrassend eerst richting de Moerdijkbrug. Dat is de snelste en het meest direct. En ook niet onaangenaam, een lekker oostenwindje in de rug tot aan daar. En dat was ook waar Antoon zich bij ons voegde.

Ergens net over het viaduct over de A16 ging het mis. We hadden het fietspad op gemoeten, maar bleven onder aan de dijk fietsen. Volkomen parallel aan de Dortse Kil, maar toch.

Enige verwarring ontstond toen we de Kiltunnel indoken. En dat was niet de geplande route. Maar de Trim is flexibel, na was overleg hebben we Google maps aan het werk gezet. Met terugwerkende kracht kan ik al verklappen dat we de uiteindelijk de heen en terug route omgedraaid hebben. Behalve dan dat de navigatie ons met een pontje over het water wilde zetten. En dat pontje was er niet. Wat overigens verder geen probleem was. Met nog steeds een licht windje in de rug zijn we over de dijken vanaf de Kiltunnel langs een prachtig route door de Hoekse Waard richting de Heijnenoord tunnel gefietst. Ook langs een mooi pad dat de Jack Dawson Green Path heet. Ik heb het even opgezocht, Jack Dawson was een oorlogsheld.

De Heijnenoord tunnel voor fietsers is een beleving. Omlaag met de lift. De roltrap omlaag deed het niet. Wat me enigszins ergerde. En weer een tunnel waar je onterecht denkt dat de snelheid omlaag voldoende is om je moeiteloos terug omhoog te brengen. Ik had beter op moeten letten bij natuurkunde en mechanica. Wrijving bijvoorbeeld. Uiteindelijk wint de zwaartekracht. Dat zouden we later nog maar eens bewezen zien.

Maar nu dus aangekomen aan de rand van Barendrecht. Hoe nu naar Katendrecht?

Geen probleem. We zijn in een bijna rechte lijn door Portland, Rotterdam-zuid richting Katendrecht gefietst. Uiteindelijk kom je dat via het Zuiderpark op de Dorteselaan terecht. En dan voorbij de Maassilo linksaf Katendrecht op.
Het laatste stukje voordat je daar afslaat blijft mij verbazen. Het is in 30 jaar tijd volledig veranderd.

Maar aangekomen bij FELIX stond Maurice daar al te wachten.

Koffie, worstenbroodjes, appelflappen en fris. En een heel goed verhaal over het “omkatten” van het gebouw. Een uitdrukking die misschien wat onrecht doet aan het verhaal. Het is nogal een karwei. Ik was onder de indruk van de kennis en kunde van Maurice. En toch duidelijk uitgelegd.
Persoonlijk was ik licht sentimenteel en emotioneel omdat de andere kant van de Rijnhaven, aan de kant waar FENIX ligt, een belangrijke rol, in het gezin waarvan ik deel uitmaak, speelt. De kop van zuid. Ik zou er uren op een bankje kunnen gaan zitten en over het water naar de overkant kunnen kijken en denken aan vroeger.
Wat ik overigens ook wel heb gedaan in het parkje iets verder voorbij een de loods. Waar ik leerde dat ik niet de enige ben die herinneringen aan Katendrecht heeft. Ad heeft namelijk jaren naast het parkje gewerkt. Hij is daar ooit begonnen in hetzelfde jaar dat ik daar als zeeman heb rondgelopen. We waren het er wel over eens dat de zaak daar erg verbeterd is. Een wereld van verschil.

Ik wil Maurice hartelijk danken voor de interessante uitleg en de gastvrijheid en kan niet wachten tot het museum open gaat. De enige die teleurgesteld was, is mijn kleinzoon. Het is dus géén glijbaan, maar een trap. Wel met een mooi bouwkundig en architectonisch verhaal, dat dan wel weer.

We hebben nog een foto gemaakt op de Rijnlandse brug, de verbinding tussen Katendrecht en de Kop van Zuid. En dat is waar de eerder genoemde zwaartekracht toesloeg. John gleed weg op een onding dat in het wegdek van de brug. Gelukkig geen grote schade, en opnieuw heeft de held van de dag (in elk geval voor mij) Maurice John weer wat opgekalefaterd.

Een grote eer viel mij te beurt. Omdat we op de heenweg de S.S. Rotterdam hadden gemist en het Feijnoord stadion mocht ik als kenner van de weg in Rotterdam de Trim via deze twee monumenten leiden. Ook nog even een foto laten maken voor het prachtige schip. Leuk nog wat weetjes opgedaan die Peter vanuit zijn vorige werk nog wist over cruiseschepen.

Daarna bijna rechtstreeks richting de Kuip. Een overdrachtelijke pleister op de wonden van John. Een groot fan zo begreep ik. Normaal zou ik via de Bijerlandse weg gaan, en dan over de brug over het spoor langs de achterkant van de Kuip, maar Rotterdam is niet overal perse even fietservriendelijk. Dus toch maar via de voordeur voorbij gefietst.

En dan volgt er nadat we door Sportdorp en een park waren gefietst, een lange rit terug (welke dus eigenlijk de heenweg was).
Vanaf Keizerswaard bijna parallel aan de A16 richting Zwijndrecht, Dordrecht naar ‘s-Gravendeel. Waar we een toevallige ontmoeting hadden met Gerard van Oerle en zijn eega die rond aan het trekken waren.

Inmiddels wat het al wat later toen we alsnog het fietspad langs de Dortse Kil opgingen en het behoorlijk warm aan het worden was. Het laatste stuk vanaf de Moerdijkbrug was dezelfde weg als heen.

Het was een mooie rit met een prachtig doel.

Gerard K

Voordat we vertrokken wilden we natuurlijk wel even van Wim weten hoe zijn trip naar de West was geweest. En die was goed, wat goed is. Hoewel het leek dat het vanaf de landing tot aan Made bijna langer duurde dan de vliegreis zelf. Gerard V., die de tocht had gedeeld ging noordwaarts. En enige verbazing mijnerzijds omdat ik verwachtte zuidwaarts te gaan. Maar het werd het Neusje van de Zalm. En dat ligt in het land van Heusden en Altena. Dus over de Keizersveerse brug richting het oosten. Het was in elk geval schitterend fietsweer met nauwelijks wind.

En voor de zoveelste keer op rij, ik heb weer gemist waar nu precies het Neusje van de Zalm was.

Voor mij is het altijd leuk om door Dussen te rijden, mijn vader komt daar vandaan. Het was slingeren door Dussen en langs alle schoonheid (ik ben natuurlijk bevooroordeeld) van het landschap rond de Dussen. Een stukje van mijn jeugd komt altijd naar boven.

Ik moet bekennen dat ik eens stukje kwijt ben, maar op en bepaald moment reden we parallel aan de weg van Dussen naar Heusden en de weg tussen Nieuwendijk en Giessen. En ik kan me niet eens vaag herinneren dat ik daar ooit geweest gefietst heb. De weg was recht, de weg was lang. Maar aan het eind kwamen we aan bij de brug bij Heusden over de Maas uit, waar er drie afsplitsten. We schoten na een paar kilometer een fietspad, dat deels met gravel bekleed was, waar we uitkwamen bij Elshout en zo het halve zolenpad opgingen. Bert leidde ons vanaf daar richting een bruggetje over het Drongels kanaal alwaar wij het bos indoken om er bij de Roestelberg weer uit te komen. Vandaar af naar het Halve zolenpad. Net voor dat we Waspik in reden werden we nog verrast door een ontklede man in het struikgewas. Het is mogelijk dat alleen ik en Erno het zagen, er werd verder niet over gesproken. En we reden net te snel om een eventuele reden te zien. We waren ook niet per se nieuwgierig. Dit dan toch maar even tussendoor.

In Geertruidenberg nam ik afscheid en we kijken uit naar het weekend. Om een mooie reden!

Gerard K.

Op deze mooie zondag op ’t gemakske naar Made gefietst, deze keer niet in gezelschap van Boukje en ook John H is mij niet in sneltreinvaart voorbij komen rijden. Merk overigens op dat John altijd heel vriendelijk groet en vraagt of ik “aan wil haken” in geval wij elkaar wel treffen op weg naar Made.
Aangekomen in Made staat een klein gezelschap mij op te wachten, later volgen er nog ’n paar, maar al met al geen echt grote groep en dat zal alles te maken hebben met de vakantietijd. Maar wie niet ontbreekt is onze zeer gewaardeerde huisfotograaf. Heel bijzonder en een compliment waard wat Peter nog steeds allemaal doet voor WTC!
Ik heb het genoegen een praatje te mogen maken met Flip, die weliswaar nog niet geheel hersteld is van zijn hamstring blessure, maar die -mogelijk mede door een sterke ruggengraat- toch van de partij is en wel met zijn bijzonder fraaie Cipollini.
Ik ken 1 andere clubgenoot die eerder zo nu en dan op een Cipollini reed en dat is Geraldinho. Wat ik destijds ook zo bijzonder aan deze fiets vond, was het carbon zadeltje. Onlangs vertelde Geraldinho mij dat er in huize Veekens enkel en alleen nog maar wordt geïnvesteerd in fietsen en stofzuigers, d.w.z. fietsen voor de heer en stofzuigers voor de vrouw des huizes. (dit naar aanleiding van een uitgebracht advies van DNB om mensen met spaarcentjes te verplichten deze spaarcentjes in te zetten voor de verduurzaming van hun kot, mochten de energietransitie doelen onverhoopt niet gehaald worden). Het voert te ver om de complete verzameling fietsen van Geraldinho (Gerard, Pakhaas) op te sommen, maar naast de eerder genoemde Cipollini mogen 2 fietsen hier toch niet onvermeld blijven, t.w. de roestvast stalen Tommasini en de meest recente aanwinst de BMC met geraffineerd weggewerkte ondersteuning. Begrepen dat met name voor het laatste rijwiel penning 16 is afgetikt, maar ach … dan heb je ook wat! Peter V zal erover mee kunnen praten, hij heeft ook zo’n pracht fiets, maar dan in een andere kleur. En, toch nog een extraatje … de Cassati van Gerard heeft ook wel iets: ooit lichtblauw en nu in de kleuren van de Italiaanse vlag. Onze Helene (jullie weten wel hé, er is ’n col naar haar vernoemd) rijdt ook Cassati.
En verder zag ik daar o.m. Piet staan, deze keer niet met de Koga e-bike, maar met zijn Specialized. Achteraf bezien is hij maar wat blij geen belangstellenden te hebben gevonden voor deze fiets, die kort in WTC WhatsApp heeft gestaan. Vrijwel dagelijks maakt Piet nu, samen met Geraldinho, tochten op voornoemde Specialized, zo vertelde hij, en als de accu’s het toelaten dan worden er lusjes dan wel lussen aan de tochten geplakt. Deze 2 mannen rijden het asfalt dun en hun motto lijkt te luiden: Een dag niet gefietst, is een dag niet geleefd. Hoe mooi is het om dit als pensionado’s te kunnen doen en er zoveel plezier aan te beleven!
Er wordt lekker gekeuveld op de vroege zondagmorgen bij het oude gemeentehuis van Made totdat voorzitter Ad onze aandacht vraagt. Er is namelijk een wisseling waar het betreft de leiderstrui en het is Peter (Verhagen) die zich nu in dit door velen toch felbegeerde tricot mag hullen. Nadat Anneke het life event heeft vereeuwigd, mogen en gaan we los.
De Trimgroep is er weer met een mooi gezelschap, als volgt: Antoon, Erno, Gerard V, Johan S, John de W, Peter K(o), Piet, “gastrenner” Erik vd H en ondergetekende. Wim, die er vrijwel altijd is, geniet nog lekker op Aruba van vakantie en 50 jarig huwelijk met zijn Jeanne. John heeft weer een fantastische route voorbereid en wel naar Bokhoven.
Er wordt koers gezet richting Raamsdonksveer en in Raamsdonk nemen we het zogeheten Halve Zolenpad naar Waalwijk. Even lijkt het er op dat Erik ons in Waalwijk gaat verlaten: waar wij rechtdoor gaan, slaat hij linksaf. Waarschijnlijk een vergissing, niet veel later is hij weer bij de groep.
Binnen WTC hebben we eerder “IJzeren Willem” als clublid gehad. Nu is er sprake van “IJzeren Antoon”. Antoon is gestart op kop en blijft alsmaar op kop, waarbij er verder mooi gerouleerd wordt.
We vervolgen onze weg via Drunen, Vlijmen, Bokhoven en aan praat geen gebrek.
Een eigenwijs kipje krijgt zo nu en dan de kolder in de kop en probeert met name op de rechte stukken ietsje meer vaart te maken. Echter, de gevestigde orde, zijnde een afsplitsing van de Jonge Renner, inmiddels older, wiser en het haantjesgedrag ontgroeit, laat zich niet gek maken en houdt vast aan het eerder ingezette tempo.
En passant krijg ik van Erno een lesje onderhoud fietsketting. Prima resultaten te bereiken met behulp van de (elektrische?) tandenborstel wordt mij geleerd. Vader Leo is ook ter sprake gekomen. Herinner me nog heel goed dat deze buitengewoon aardige man destijds pogingen in het werk heeft gesteld om mij de kneepjes van het “zunig rijden” bij te brengen.
Via Herpt bereiken we Heusden. Piet rijdt lek, ik hoor de kreet “stootlek” vallen. De kasseien van Heusden bieden ons voorts de gelegenheid om het teveel aan buikspek weg te doen trillen en dan is het aansluitend lekker uitfietsen, terug op huis aan.
Ik neem afscheid bij de Boerenbond in Raamsdonksveer. Het was weer een bijzondere zondagmorgen. Leuk ook dat Erik met ons meeging. Prachtige fiets waar hij mee rijdt, ’n Giant. Dank allen voor de gezelligheid en een extra dankjewel voor John. Top tocht!
Anne-Mieke

Geraldino vertelde me tijdens de herdenkingsrit van 28 juli dat hij van deze rit zijn laatste fietsverslag zal maken. Na 25 jaar is zijn inspiratie verdwenen. Alle lof voor Gerard. Ik probeer van deze rit langs de Maas een verslag te maken. Zondagmorgen stonden acht trimmers en een “gast”renner van de tour/sport Erik van der Hoeven klaar om richting de Maas te gaan fietsen. Eerst was er nog een wisseling van de leiderstrui echter alles kon nog veranderen door een nieuwe wijze van berekenen met “snipper”dagen. Zijn dit snipperdagen of komen er ook nog ouwe lullendagen bij? Net voor vertrek kreeg ik nog een opmerking van onze huisfotograaf dat het druk op mijn stuur was met een “laptop” en een Garmin. Eerste rit met de garmin die ik nog niet helemaal begreep en als back up mijn telefoon. De huisfotograaf begon direkt op allerlei knoppen van de Garmin te drukken en ik was benieuwd of dit nog wel goed zou gaan. Eindelijk vertrokken en Antoon nam resoluut de kop naar de Halve Zolenpad. Altijd fijn fietsen daar wel goed opletten voor de dwars weggetjes. Erik was intussen ook koptrekker echter ik riep rechtsaf en Erik ging naar links. Achteraf vertelde hij me dat hij van kop af wou. In Drunen en Vlijmen reden Gerard en John op kop om de trimmers veilig door deze plaatsen te loodsen. Drie maal fout gereden, de garmin werkte toch nog niet goed (huisfotograaf?) Dwars door Bokhoven het fietspad op , langs het Oude Veerhuis en langs de Maas. Mooi fietsen daar. We kwamen nog een bekende tegen op het water nl. de Z8 Zilvermeeuw. Bijna in Heusden gefluit van Piet, lekke band bij Piet. Met hulp van Erno en Erik werd dit opgelost. Via de kasseien van Heusden en door de Overdiepse polder richting Made. Net op tijd voordat het echt heel warm werd. Al bij al tevreden trimmers met deze mooie rit.

John de Wijs