Allereerst moet ik toch even iets rectificeren. Ik meende in mijn vorige verslag dat ik een goed gesprek met Erik, en hoewel ik met hem ook wel een goed gesprek had, het bleek dus Leo te zijn. Maar beter hier de namen verwisselen dan thuis. Dat zou zeker meer uitleg vereisen, en dwingender.

Dit rechtgezet hebbende kunnen we overgaan naar de fietstocht.

Het was fris, een heldere nacht in de vroege herfst deed de temperaturen dalen tot richting het vriespunt. En de zon deed haar best, maar komt natuurlijk steeds verder van de aarde te staan en daarmee verliezen de zonnestralen aan kracht. De temperaturen kwamen bij de start nog niet boven de 11 °C.

Een lange broek en lange mouwen. Hoewel Jacques een echte bikkel bleek en gewoon met de korte broek aantrad en verbaasd leek over zoveel koukleumerij.

Maar op weg dus met een wat kortere rit voor de boeg, we zijn aan het afbouwen.

John had de route voorbereid, en nam de leiding. En opnieuw wist hij mij te verrassen met wat paadjes en wegen die ik niet kende. Of vergeten was. We waren het er samen wel over eens dat bij het toenemen van de jaren je meer vergeet dan dat je zou willen onthouden. En ik kreeg meteen te horen dat het niet gaat veranderen, maar alleen maar erger wordt.

Nog even gecheckt bij verschillende mensen, de consensus was dat het Nederlandse damesteam het zaterdag tactisch af had laten weten. Links van mij speelt zich het spektakel van de mannenwedstrijd af.

Het koude weer leidde tot gesprekken over kleding, waar het uiteindelijk over koude voeten ging. Tegen de rest valt wel te kleden. En Erno kwam met een fantastische gadget. Verwarmde sokken. Ik heb zo lang als ik fiets al last van koude, na 30 minuten, gevoelloze voeten als de temperatuur onder de 15 °C daalt. En nu kwam Erno met de ultieme oplossing.

Dit gaat zeker helpen om de winter door te komen.

De rit zelf was zoals ik al eerder meldde mooi en voerde rondom Breda en op een gegeven moment door Ulvenhout, deels over het parcours van de ronde van Ulvenhout. Wat door Jacques bevestigd werd. Hij komt daar oorspronkelijk vandaan en zal daar zelf ook zeker gekoerst hebben, en kent de weg daar erg goed. Ik kan me zelf nog een vruchteloze vluchtpoging met Jos Bol herinneren. Het blijft leuk om door je eigen herinneringen heen te fietsen.

Door het Mastbos heen waarna we uiteindelijk via Prinsenbeek (ik sla af en toe een stukje over) via den Elsakker (niet gestopt voor koffie en gebak) weer naar Made. In elk geval in aangenamer weer dan zaterdag.

En in Made terug nam ik afscheid van de grote groep en ging met Gerard en Annemiek richting Geertruidenberg. En het afscheid is in elk geval voor mij voor dit seizoen. Ik moet de volgende twee weekenden werken. Het wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de schuur wordt opgehangen.

We spreken elkaar snel.

Gerard K.

Omdat we vaak tegen de wind in heen gaan, staat er vaak een ronde westwaarts op het programma. Dit keer eerst richting Zevenbergen om daarna via Noordhoek rond te rijden in de West-Brabantse polders over de Mark en langs de Dintel.

Bij aanvang waren we verrast door wat oude auto’s die naast het gemeentehuis geparkeerd stonden. Helaas, het bleken geen volgwagens. En bovendien lekten ze meer olie dan een gemiddelde ja-knikker in de woestijn van Koeweit. Het is altijd wel aardig om zoiets te zien.

Het was frisjes. Een korte periode van kouder weer had zich van West-Europa meester gemaakt. Gelukkig stond er weinig wind. Het was een gemoedelijk rondje waarbij we werden vergezeld door Erik. Ik sprak hem nog niet zo vaak, maar deze keer dus wel. En ik vond het een aardig gesprek. Hij werkt aan projecten op plaatsen waar ik zelf veel mee heb, en ik kan op zijn aanwijzingen mijn kleinzoon weer wat interessants laten zien in Rotterdam. Daarbij moet ik wel opmerken dat hij knikkerbanen wel boven alles stelt.

Maar ik werd dus weer getrakteerd op een interessant verhaal over bouwen en her-verbouwen (vergeef me als ik dit niet goed verwoord), maar ook op een prettige brede blik op een aantal bijkomende zaken.

Er was nog een komisch incidentje net na Oudenbosch. Een automobilist zijn toeter bleef hangen. Volstrekt negeren blijkt het meest effectief. En deze les neem ik mee voor alle vergelijkbare gebeurtenissen die ongetwijfeld nog in het verschiet liggen. Geef een vuurtje geen zuurstof. Of iets dergelijks.

Na weer teruggekeerd te zijn in Made hebben Peter en ik op de terugweg naar Geertruidenberg nog een pakketje opgehaald en kwamen we, nu zonder problemen, weer veilig thuis.

Inmiddels was de temperatuur weer wat opgelopen en heb ik de hele middag thuis trots rondgelopen in een zweetshirt van de WTC.

Gerard K.

Een stevige bries ZZW en onzekerheden over eventuele regen. Het laatste bleef uit.

Want hoewel Robin (onze meteoroloog) ons alleen zaterdag een schitterende dag in vooruitzicht stelde, bleek ook deze zondag prachtig.

Voordat we gingen nog flink wat gesprekken over degenen die het 3-luik fietsten. Indrukwekkend. Maar het leek later op de foto’s en de commentaren ook nog eens behoorlijk gezellig.

Maar de trim ging op weg richting Zevenbergen met 7 fietsers na een bewust ingetogen fluitsignaal van Piet. Maar niet voordat Peter K. na wat hack en codeerwerk de route had ingeladen en als captain de leiding nam. Na wat onrust vorige week, werden de clubregelementen boven tafel gehaald en werd ingestemd om ons hier in het vervolg netjes aan te houden.

In Zevenbergen was het wat zoeken, maar niet zonder het tempo te laten dalen. Na jaren niet op bepaalde plaatsen te zijn geweest is het verbazingwekkend hoe er hier en daar hele wijken bij zijn gekomen waarvan het bestaan mij onbekend was.

Maar op naar Standaardbuiten ten noorden van de Mark. Ook een weg die me niet meer bekend voorkwam. Maar het kan zomaar dat dit komt omdat ook wegdekken worden opgeknapt. En ook ik begin wat vergeetachtig te worden.

Waar de Mark in de Dintel overgaat zijn we deze twee maal overgestoken om de weg te vervolgen naar Oudenbosch. Waar ik altijd terugdenk aan de wielerbaan die daar ooit was.

En vandaar verder naar Rucphen. Door henzelf benoemd als mooiste wielerdorp van Nederland (of iets dergelijks).
Hier schudden Wim en ik elkaar de hand en bevestigden daarmee dat ik nog een jaar doorga als adjudant van Wim. Na wat overleg en vergaderingen eerder zijn we tot een vergelijk gekomen dat eerdaags bij de notaris zal worden vastgelegd.

Verder op weg richting de Postbaan waar ik het niet kon laten even een sprintje te trekken onder de snelweg door. Samen met Johan die op deze manier even wat stress van zich af kon schudden.

Het doel was duidelijk. Peter had een duidelijke opdracht meegekregen: Den Elsakker. Maar niet voordat we even moesten stoppen voor Piet. Er zat een snoertje bij hem los, uiteraard niet in een overdrachtelijke zin. Later legde hij uit hoe zijn fiets elektrisch ge-engeneerd is. Daar zijn ze bij Essent haast jaloers op. Wij zijn namelijk dol op grote batterijen.

Toch gingen we niet rechtstreeks, we weken een beetje van de route af, om bij station Prinsenbeek over de fietsbrug te slechten. Ik zal bekennen dat ik daar altijd veel plezier in heb. Ik vind het een architectonisch hoogstandje. Misschien niet bouwkundig, maar daar gaat het niet altijd om. Het oog wil ook wat. Al moet je er natuurlijk wel een oog voor hebben.

Met Jacques nog een kort gesprek over het stuk polder dat deels door de Haagse Beemden is opgeslokt. Er was daar vroeger een café met een voetbalveld (en eigenlijk was dat ook de oorspronkelijke route). Jacques wist zelfs nog dat het de Texas Bar heette. Trivialiteiten zijn zo leuk.

Maar aangekomen bij Den Elsakker hebben Gerard en Gerard getracteerd. Zij vierden de afgelopen dagen hun verjaardag. En m.i. geen beter rustpunt dan daar met koffie en appelgebak. Ook hierover werd instemmend geknikt.

Daarna weer terug naar Made.

Het venijn zat in het staartje. In Geertruidenberg waar onverlaten ons onheus bejegenden. We hebben ons niet uit laten dagen en de plezierige rit niet laten verzieken.

Per saldo dus een geslaagde en leuke rit met leuke mensen.

Gerard K.

Hier heb ik echt het hele seizoen naar uitgekeken. En volgens mij was ik niet de enige. Op uitnodiging van Maurice richting Rotterdam, naar Katendrecht waar hij bezig is met de bouw voor project FENIX. Het ombouwen van een loods op Katendrecht naar een museum.

Het is best een eindje fietsen, Rotterdam is niet precies naast de deur, maar er was desondanks een groep van 10 van de trim die zich verzamelden bij het gemeentehuis. Waar we eerst nog wat napraatten over Wim’s feest afgelopen zondag.

En op weg gingen we op aanwijzing van John. Niet verrassend eerst richting de Moerdijkbrug. Dat is de snelste en het meest direct. En ook niet onaangenaam, een lekker oostenwindje in de rug tot aan daar. En dat was ook waar Antoon zich bij ons voegde.

Ergens net over het viaduct over de A16 ging het mis. We hadden het fietspad op gemoeten, maar bleven onder aan de dijk fietsen. Volkomen parallel aan de Dortse Kil, maar toch.

Enige verwarring ontstond toen we de Kiltunnel indoken. En dat was niet de geplande route. Maar de Trim is flexibel, na was overleg hebben we Google maps aan het werk gezet. Met terugwerkende kracht kan ik al verklappen dat we de uiteindelijk de heen en terug route omgedraaid hebben. Behalve dan dat de navigatie ons met een pontje over het water wilde zetten. En dat pontje was er niet. Wat overigens verder geen probleem was. Met nog steeds een licht windje in de rug zijn we over de dijken vanaf de Kiltunnel langs een prachtig route door de Hoekse Waard richting de Heijnenoord tunnel gefietst. Ook langs een mooi pad dat de Jack Dawson Green Path heet. Ik heb het even opgezocht, Jack Dawson was een oorlogsheld.

De Heijnenoord tunnel voor fietsers is een beleving. Omlaag met de lift. De roltrap omlaag deed het niet. Wat me enigszins ergerde. En weer een tunnel waar je onterecht denkt dat de snelheid omlaag voldoende is om je moeiteloos terug omhoog te brengen. Ik had beter op moeten letten bij natuurkunde en mechanica. Wrijving bijvoorbeeld. Uiteindelijk wint de zwaartekracht. Dat zouden we later nog maar eens bewezen zien.

Maar nu dus aangekomen aan de rand van Barendrecht. Hoe nu naar Katendrecht?

Geen probleem. We zijn in een bijna rechte lijn door Portland, Rotterdam-zuid richting Katendrecht gefietst. Uiteindelijk kom je dat via het Zuiderpark op de Dorteselaan terecht. En dan voorbij de Maassilo linksaf Katendrecht op.
Het laatste stukje voordat je daar afslaat blijft mij verbazen. Het is in 30 jaar tijd volledig veranderd.

Maar aangekomen bij FELIX stond Maurice daar al te wachten.

Koffie, worstenbroodjes, appelflappen en fris. En een heel goed verhaal over het “omkatten” van het gebouw. Een uitdrukking die misschien wat onrecht doet aan het verhaal. Het is nogal een karwei. Ik was onder de indruk van de kennis en kunde van Maurice. En toch duidelijk uitgelegd.
Persoonlijk was ik licht sentimenteel en emotioneel omdat de andere kant van de Rijnhaven, aan de kant waar FENIX ligt, een belangrijke rol, in het gezin waarvan ik deel uitmaak, speelt. De kop van zuid. Ik zou er uren op een bankje kunnen gaan zitten en over het water naar de overkant kunnen kijken en denken aan vroeger.
Wat ik overigens ook wel heb gedaan in het parkje iets verder voorbij een de loods. Waar ik leerde dat ik niet de enige ben die herinneringen aan Katendrecht heeft. Ad heeft namelijk jaren naast het parkje gewerkt. Hij is daar ooit begonnen in hetzelfde jaar dat ik daar als zeeman heb rondgelopen. We waren het er wel over eens dat de zaak daar erg verbeterd is. Een wereld van verschil.

Ik wil Maurice hartelijk danken voor de interessante uitleg en de gastvrijheid en kan niet wachten tot het museum open gaat. De enige die teleurgesteld was, is mijn kleinzoon. Het is dus géén glijbaan, maar een trap. Wel met een mooi bouwkundig en architectonisch verhaal, dat dan wel weer.

We hebben nog een foto gemaakt op de Rijnlandse brug, de verbinding tussen Katendrecht en de Kop van Zuid. En dat is waar de eerder genoemde zwaartekracht toesloeg. John gleed weg op een onding dat in het wegdek van de brug. Gelukkig geen grote schade, en opnieuw heeft de held van de dag (in elk geval voor mij) Maurice John weer wat opgekalefaterd.

Een grote eer viel mij te beurt. Omdat we op de heenweg de S.S. Rotterdam hadden gemist en het Feijnoord stadion mocht ik als kenner van de weg in Rotterdam de Trim via deze twee monumenten leiden. Ook nog even een foto laten maken voor het prachtige schip. Leuk nog wat weetjes opgedaan die Peter vanuit zijn vorige werk nog wist over cruiseschepen.

Daarna bijna rechtstreeks richting de Kuip. Een overdrachtelijke pleister op de wonden van John. Een groot fan zo begreep ik. Normaal zou ik via de Bijerlandse weg gaan, en dan over de brug over het spoor langs de achterkant van de Kuip, maar Rotterdam is niet overal perse even fietservriendelijk. Dus toch maar via de voordeur voorbij gefietst.

En dan volgt er nadat we door Sportdorp en een park waren gefietst, een lange rit terug (welke dus eigenlijk de heenweg was).
Vanaf Keizerswaard bijna parallel aan de A16 richting Zwijndrecht, Dordrecht naar ‘s-Gravendeel. Waar we een toevallige ontmoeting hadden met Gerard van Oerle en zijn eega die rond aan het trekken waren.

Inmiddels wat het al wat later toen we alsnog het fietspad langs de Dortse Kil opgingen en het behoorlijk warm aan het worden was. Het laatste stuk vanaf de Moerdijkbrug was dezelfde weg als heen.

Het was een mooie rit met een prachtig doel.

Gerard K

Voordat we vertrokken wilden we natuurlijk wel even van Wim weten hoe zijn trip naar de West was geweest. En die was goed, wat goed is. Hoewel het leek dat het vanaf de landing tot aan Made bijna langer duurde dan de vliegreis zelf. Gerard V., die de tocht had gedeeld ging noordwaarts. En enige verbazing mijnerzijds omdat ik verwachtte zuidwaarts te gaan. Maar het werd het Neusje van de Zalm. En dat ligt in het land van Heusden en Altena. Dus over de Keizersveerse brug richting het oosten. Het was in elk geval schitterend fietsweer met nauwelijks wind.

En voor de zoveelste keer op rij, ik heb weer gemist waar nu precies het Neusje van de Zalm was.

Voor mij is het altijd leuk om door Dussen te rijden, mijn vader komt daar vandaan. Het was slingeren door Dussen en langs alle schoonheid (ik ben natuurlijk bevooroordeeld) van het landschap rond de Dussen. Een stukje van mijn jeugd komt altijd naar boven.

Ik moet bekennen dat ik eens stukje kwijt ben, maar op en bepaald moment reden we parallel aan de weg van Dussen naar Heusden en de weg tussen Nieuwendijk en Giessen. En ik kan me niet eens vaag herinneren dat ik daar ooit geweest gefietst heb. De weg was recht, de weg was lang. Maar aan het eind kwamen we aan bij de brug bij Heusden over de Maas uit, waar er drie afsplitsten. We schoten na een paar kilometer een fietspad, dat deels met gravel bekleed was, waar we uitkwamen bij Elshout en zo het halve zolenpad opgingen. Bert leidde ons vanaf daar richting een bruggetje over het Drongels kanaal alwaar wij het bos indoken om er bij de Roestelberg weer uit te komen. Vandaar af naar het Halve zolenpad. Net voor dat we Waspik in reden werden we nog verrast door een ontklede man in het struikgewas. Het is mogelijk dat alleen ik en Erno het zagen, er werd verder niet over gesproken. En we reden net te snel om een eventuele reden te zien. We waren ook niet per se nieuwgierig. Dit dan toch maar even tussendoor.

In Geertruidenberg nam ik afscheid en we kijken uit naar het weekend. Om een mooie reden!

Gerard K.

Op deze mooie zondag op ’t gemakske naar Made gefietst, deze keer niet in gezelschap van Boukje en ook John H is mij niet in sneltreinvaart voorbij komen rijden. Merk overigens op dat John altijd heel vriendelijk groet en vraagt of ik “aan wil haken” in geval wij elkaar wel treffen op weg naar Made.
Aangekomen in Made staat een klein gezelschap mij op te wachten, later volgen er nog ’n paar, maar al met al geen echt grote groep en dat zal alles te maken hebben met de vakantietijd. Maar wie niet ontbreekt is onze zeer gewaardeerde huisfotograaf. Heel bijzonder en een compliment waard wat Peter nog steeds allemaal doet voor WTC!
Ik heb het genoegen een praatje te mogen maken met Flip, die weliswaar nog niet geheel hersteld is van zijn hamstring blessure, maar die -mogelijk mede door een sterke ruggengraat- toch van de partij is en wel met zijn bijzonder fraaie Cipollini.
Ik ken 1 andere clubgenoot die eerder zo nu en dan op een Cipollini reed en dat is Geraldinho. Wat ik destijds ook zo bijzonder aan deze fiets vond, was het carbon zadeltje. Onlangs vertelde Geraldinho mij dat er in huize Veekens enkel en alleen nog maar wordt geïnvesteerd in fietsen en stofzuigers, d.w.z. fietsen voor de heer en stofzuigers voor de vrouw des huizes. (dit naar aanleiding van een uitgebracht advies van DNB om mensen met spaarcentjes te verplichten deze spaarcentjes in te zetten voor de verduurzaming van hun kot, mochten de energietransitie doelen onverhoopt niet gehaald worden). Het voert te ver om de complete verzameling fietsen van Geraldinho (Gerard, Pakhaas) op te sommen, maar naast de eerder genoemde Cipollini mogen 2 fietsen hier toch niet onvermeld blijven, t.w. de roestvast stalen Tommasini en de meest recente aanwinst de BMC met geraffineerd weggewerkte ondersteuning. Begrepen dat met name voor het laatste rijwiel penning 16 is afgetikt, maar ach … dan heb je ook wat! Peter V zal erover mee kunnen praten, hij heeft ook zo’n pracht fiets, maar dan in een andere kleur. En, toch nog een extraatje … de Cassati van Gerard heeft ook wel iets: ooit lichtblauw en nu in de kleuren van de Italiaanse vlag. Onze Helene (jullie weten wel hé, er is ’n col naar haar vernoemd) rijdt ook Cassati.
En verder zag ik daar o.m. Piet staan, deze keer niet met de Koga e-bike, maar met zijn Specialized. Achteraf bezien is hij maar wat blij geen belangstellenden te hebben gevonden voor deze fiets, die kort in WTC WhatsApp heeft gestaan. Vrijwel dagelijks maakt Piet nu, samen met Geraldinho, tochten op voornoemde Specialized, zo vertelde hij, en als de accu’s het toelaten dan worden er lusjes dan wel lussen aan de tochten geplakt. Deze 2 mannen rijden het asfalt dun en hun motto lijkt te luiden: Een dag niet gefietst, is een dag niet geleefd. Hoe mooi is het om dit als pensionado’s te kunnen doen en er zoveel plezier aan te beleven!
Er wordt lekker gekeuveld op de vroege zondagmorgen bij het oude gemeentehuis van Made totdat voorzitter Ad onze aandacht vraagt. Er is namelijk een wisseling waar het betreft de leiderstrui en het is Peter (Verhagen) die zich nu in dit door velen toch felbegeerde tricot mag hullen. Nadat Anneke het life event heeft vereeuwigd, mogen en gaan we los.
De Trimgroep is er weer met een mooi gezelschap, als volgt: Antoon, Erno, Gerard V, Johan S, John de W, Peter K(o), Piet, “gastrenner” Erik vd H en ondergetekende. Wim, die er vrijwel altijd is, geniet nog lekker op Aruba van vakantie en 50 jarig huwelijk met zijn Jeanne. John heeft weer een fantastische route voorbereid en wel naar Bokhoven.
Er wordt koers gezet richting Raamsdonksveer en in Raamsdonk nemen we het zogeheten Halve Zolenpad naar Waalwijk. Even lijkt het er op dat Erik ons in Waalwijk gaat verlaten: waar wij rechtdoor gaan, slaat hij linksaf. Waarschijnlijk een vergissing, niet veel later is hij weer bij de groep.
Binnen WTC hebben we eerder “IJzeren Willem” als clublid gehad. Nu is er sprake van “IJzeren Antoon”. Antoon is gestart op kop en blijft alsmaar op kop, waarbij er verder mooi gerouleerd wordt.
We vervolgen onze weg via Drunen, Vlijmen, Bokhoven en aan praat geen gebrek.
Een eigenwijs kipje krijgt zo nu en dan de kolder in de kop en probeert met name op de rechte stukken ietsje meer vaart te maken. Echter, de gevestigde orde, zijnde een afsplitsing van de Jonge Renner, inmiddels older, wiser en het haantjesgedrag ontgroeit, laat zich niet gek maken en houdt vast aan het eerder ingezette tempo.
En passant krijg ik van Erno een lesje onderhoud fietsketting. Prima resultaten te bereiken met behulp van de (elektrische?) tandenborstel wordt mij geleerd. Vader Leo is ook ter sprake gekomen. Herinner me nog heel goed dat deze buitengewoon aardige man destijds pogingen in het werk heeft gesteld om mij de kneepjes van het “zunig rijden” bij te brengen.
Via Herpt bereiken we Heusden. Piet rijdt lek, ik hoor de kreet “stootlek” vallen. De kasseien van Heusden bieden ons voorts de gelegenheid om het teveel aan buikspek weg te doen trillen en dan is het aansluitend lekker uitfietsen, terug op huis aan.
Ik neem afscheid bij de Boerenbond in Raamsdonksveer. Het was weer een bijzondere zondagmorgen. Leuk ook dat Erik met ons meeging. Prachtige fiets waar hij mee rijdt, ’n Giant. Dank allen voor de gezelligheid en een extra dankjewel voor John. Top tocht!
Anne-Mieke

Geraldino vertelde me tijdens de herdenkingsrit van 28 juli dat hij van deze rit zijn laatste fietsverslag zal maken. Na 25 jaar is zijn inspiratie verdwenen. Alle lof voor Gerard. Ik probeer van deze rit langs de Maas een verslag te maken. Zondagmorgen stonden acht trimmers en een “gast”renner van de tour/sport Erik van der Hoeven klaar om richting de Maas te gaan fietsen. Eerst was er nog een wisseling van de leiderstrui echter alles kon nog veranderen door een nieuwe wijze van berekenen met “snipper”dagen. Zijn dit snipperdagen of komen er ook nog ouwe lullendagen bij? Net voor vertrek kreeg ik nog een opmerking van onze huisfotograaf dat het druk op mijn stuur was met een “laptop” en een Garmin. Eerste rit met de garmin die ik nog niet helemaal begreep en als back up mijn telefoon. De huisfotograaf begon direkt op allerlei knoppen van de Garmin te drukken en ik was benieuwd of dit nog wel goed zou gaan. Eindelijk vertrokken en Antoon nam resoluut de kop naar de Halve Zolenpad. Altijd fijn fietsen daar wel goed opletten voor de dwars weggetjes. Erik was intussen ook koptrekker echter ik riep rechtsaf en Erik ging naar links. Achteraf vertelde hij me dat hij van kop af wou. In Drunen en Vlijmen reden Gerard en John op kop om de trimmers veilig door deze plaatsen te loodsen. Drie maal fout gereden, de garmin werkte toch nog niet goed (huisfotograaf?) Dwars door Bokhoven het fietspad op , langs het Oude Veerhuis en langs de Maas. Mooi fietsen daar. We kwamen nog een bekende tegen op het water nl. de Z8 Zilvermeeuw. Bijna in Heusden gefluit van Piet, lekke band bij Piet. Met hulp van Erno en Erik werd dit opgelost. Via de kasseien van Heusden en door de Overdiepse polder richting Made. Net op tijd voordat het echt heel warm werd. Al bij al tevreden trimmers met deze mooie rit.

John de Wijs

Dat ging de trimploeg doen op zondag 28 juli.
Wij gingen namens de vereniging een eerbetoon brengen aan overleden fietsvrienden.
Het was een idee van Wim Rasenberg, want het is ongeveer een jaar geleden dat Jan Lensvelt overleed.
Iedereen vond het een mooi gebaar om dit te gaan doen. Op de fiets naar Meerseldreef.
Tegenover de paters (die er intussen niet meer zijn) zeggen we dan. Bij de grot ter ere van Maria.
Een prachtige lokatie om dat daar te doen. Vele mensen van heinde en verre gaan hier al decennia naar toe.
Mensen die geloven en niet geloven, komen te samen op deze toch wel speciale plaats. Dus wij ook.
Wim had ook Peter Broeders gebeld die samen met zijn eega Annie al op ons stond te wachten bij de poort. Om 10 uur waren wij daar. Er was nog een mis bezig dus even wachten.Toen de mis ten einde was
konden wij naar binnen. Wim had een grote kaars gekocht en sommigen van ons een wat kleiner exemplaar.
Peter en Annie zorgden voor mooie foto’s van de herdenking die de meesten van jullie zeker al gezien hebben. Ik zou een klein woordje zeggen deze ochtend. Dat heb ik dus ook gedaan
Uiteraard werd niet Jan alleen herdacht maar ook andere fietsvrienden die ons al langer geleden zijn ontvallen. Dat zijn o.a Willem Avontuur, Jan Sestig, Jan Driessen, Stan Joosen, Goof de Wijs en waarschijnlijk ben ik er een paar vergeten maar daar moet je mij maar voor excuseren. Ook de mensen die nu ziek zijn die wij kennen en hopen op beterschap, ook daar werd aan gedacht. Zo kent iedereen wel iemand of heeft het zelf ondervonden of meegemaakt. Daarom werd er ook een minuut stilte gehouden om zowel bij onze fietsvrienden als bij iedereen die ziek is, stil te staan. Om dit te mogen doen op zo’n mooie locatie en dat op een mooie zondagochtend geeft iedereen een voldaan gevoel.
En onze fietsvrienden daarboven zullen tevreden zijn dat ze er nog steeds bij horen
en zeker niet vergeten zijn.
Dat is de WTC!

Met vr gr Geraldinho

Nu hadden Peter en ik wel bij de juiste rotonde afgesproken in Geertruidenberg en gingen we gezamenlijk naar Made. Alwaar ik (loskomen van mijn jeugd blijft lastig) nog een prettige gesprek en les had, met en van meneer van Oerle (als het over elektriciteit gaat, daarbuiten gaat die eretitel er weer even af)

Bewolkt maar geen wind. En een temperatuur die perfect was voor een mooie tocht.

Dat idee hadden meer trimmers en het was ook goed bezocht. Ook, of misschien juist, in de vakantietijd. De meesten van ons kunnen de schoolvakanties mijden. Het was een tocht die ons aan de zuidkant van het Hollands Diep door de polders westwaarts naar Dinteloord leidde. In de winter taai, in de zomer een pracht. Mits je van Nederlandse polders houdt natuurlijk. Het enige echte reliëf in het landschap zijn dijken en sloten.

Opnieuw wist John weer een route aan elkaar te macrameeën waarvan ik veel stukken gezien heb waar ik me niet meer van kon herinneren dat ik er ooit geweest was. Het is altijd weer verrassend. Het heeft overigens ook te maken met mijn belabberde geheugen.

Het was ook prettig dat in de gesprekken die ik had iedereen er wel goed in zat. Altijd fijn als het je fietsmaten goed gaat.

Een fijn gesprek gehad met Gerard V. Die in zijn nopjes was met de prachtige overwinning van Remco Evenepoel. En ik was het in elk geval met hem eens dat het indrukwekkend was wat dat jonge kereltje neer wist te zetten. En Gerard heeft weer een nieuw talent gespot. We gaan weer zien of deze belofte ook uitkomt.

We kwamen op de weg terug langs Oudenbosch. Over de weg waar ik goede herinneringen aan had toen ik met mijn vader op woensdagmiddagen naar de wielerbaan aldaar ging. Oude glorie, begin jaren 80 al.

En gelukkig was de fietsbrug over de Mark bij Zevenbergen weer open. En die was bovendien prachtig opgeknapt. De enorme betonblokken blijven mij wel verbazen. Ik snap dat je er geen auto’s over wil, maar m.i. is het ook wat onhandig voor fietsers.

Bert en Gerard V hebben mij weer afgezet in Geertruidenberg. We kwamen onderweg wel twee Toergroep fietsers tegen. Ik weet de reden niet, maar ik hoop dat het geen ernstige onderliggende reden is.

Gerard K.

Peter appte (wat een lelijk woord, maar ik weet niks beter) om bij de rotonde in Geertruidenberg af te spreken om de rit naar Made te maken. Geertruidenberg heeft echter twee rotondes. En beiden waren logisch. Ik hoef niet uit te leggen dat we niet dezelfde uit hadden gekozen. Maar het misverstand was natuurlijk snel opgelost.

De weersverwachting was wat ongunstig. Onweer werd voorspeld boven Made. Echter op weg naar Made was het duidelijk dat deze bui Made westelijk zou passeren.

Het was een stevige opkomst van de Trim-groep.

Snel werd beslist om in elk geval niet het rondje te kiezen dat John had voorbereid. We besloten richting naar het zuiden te rijden en het rondje ‘t Zand te rijden. En inderdaad, vooralsnog geen regen, en we waanden ons veilig.

En tot voorbij Gilze was dat ook zo, maar vanuit het zuiden werd het donker, en nog wat donkerder en begon het na wat gerommel fors te regenen. We dachten nog even te kunnen schuilen onder de bomen, maar het bleek zinloos. Het bladerendak kon deze douche niet tegenhouden.

Thijs Hillen, hij was bij ons aangesloten, kon eigenlijk zijn lol niet op, en ik moet bekennen dat het aanstekelijk werkte. We hadden onze natte bananen op, degenen die er een bij hadden hun regenjasjes aangetrokken, en we gingen verder. Echt koud was het niet, dus het was eigenlijk alleen maar nat. En het onweer hebben we niet meer gehoord. Een geruststelling voor mij, carbon zou niet moeten geleiden, maar mijn fiets is van aluminium. Het werkt toch enigszins kansverhogend ingeval bliksem een weg naar beneden zoekt. Het was ook wel dat bij sommigen de elektronische apparatuur op hun fiets niet meer goed werkte. Gelukkig is het fluitje van Piet analoog en heeft geen stroom nodig (ik weet dat het laatste in deze zin mijnheer van Oerle zijn tenen kunnen doen krommen). Rondje ‘t Zand was inmiddels wel omgetoverd in Rondje de Modder.

Maar langzamerhand werd het droog en gingen we weer noordwaarts, zoals dat gaat.

Het gaf mij een kans om eens met Thijs een babbeltje te maken. En ik kan zeggen dat ik het een prettig gesprek vond. Hij vond een weg om mij motiveren om flink door te blijven kachelen. Die motivatie kreeg wel een deukje toen hij een sprintje trok op een viaduct. Excuses mijnerzijds te over, maar ik kon hem gewoon niet bijhouden. Er zullen nog vele trainingskilometers moeten volgen voordat ik erken dat het ver over is met de snelheid aan mijn kant. Hoe was het ook alweer? “Ken uzelve”!

In Made aangekomen, namen Peter, Gerard V. en ik afscheid van de groep en gingen huiswaarts.

Het was een leuke dag en we bedanken Thijs voor de fietsclinic.

Gerard K.